งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 286
บทที่ 286 เขาจะหย่าร้างกับเธอ
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลังจากที่โจวเฉิงได้เก็บของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จากนั้นได้สั่งให้ลูกน้องสองสามคนมายกของที่เก็บเสร็จไปไว้ที่ออฟฟิศของเขา จากนั้นจึงพูดกับโล่เฟยเอ๋อว่า：“คุณนาย เชิญคุณไปออฟฟิศผมสักครู่ได้ไหมครับ”
โล่เฟยเอ๋อมองไปรอบๆออฟฟิศของซูซีมู่ พยักหน้า แล้วลุกขึ้นยืน
เดินตามโจวเฉิงออกจากออฟฟิศของซูซีมู่ แล้วมองดูโจวเฉิงปิดประตูออฟฟิศของซูซีมู่ลง จู่ๆโล่เฟยเอ๋อก็เอื้อมมือไปขวางประตูไว้
“คุณนาย คุณ？”โจวเฉิงมองไปที่โล่เฟยเอ๋ออย่างุนงง
ไม่มีการแสดงออกใด ๆ บนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ เพียงแค่มองไปที่โจวเฉิงโดยไม่กระพริบตา
โจวเฉิงถูกสายตาของโล่เฟยเอ๋อมองจนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว กลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย แล้วพูดเตือนออกมาว่า：“ คุณนาย ผมจะปิดประตูแล้วนะ”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบคำถามของโจวเฉิง แค่ถามว่า“ทำไมไม่ตอบคำถามของฉัน？”
“คำถามอะไรเหรอครับ？”เมื่อโจวเฉิงพูดจบ ก็หันไปเรียกเลขาอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก：“คุณไปทางเข้าด้านหน้าของตึกหยุนเซียน ซื้อทีลามิซุที่คุณนายชอบมาให้คุณนายหน่อย……”
ครั้งนี้โจวเฉิงพูดไม่ทันจบ ก็ถูกโลเฟยเอ๋อพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“ทำไมไม่บอกฉันว่าซูซีมู่อยู่ที่ไหน？เขาไม่ให้คุณบอกใช่ไหม？”
โจวเฉิงมองโล่เฟยเอ๋ออย่างเงียบๆ ไม่ได้ตอบอะไร
เขารู้สึกโกรธโล่เฟยเอ๋ออยู่เล็กน้อย โกรธที่โล่เฟยเอ๋อไม่เชื่อประธานซูกลับเชื่อเห้อจิ้นเหยา ยิ่งโกรธที่โล่เฟยเอ๋อไม่ไปตามนัดที่วิลล่าหลันถิง ทำให้ประธานซูของเขาผิดหวังเสียใจมาก……
“เขาโกรธฉันใช่ไหม เขาโกรธ……”โล่เฟยเอ๋อพูดสองประโยคนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
หลังจากนั้นประมาณสองนาที โล่เฟยเอ๋อจ้องไปที่โจวเฉิงและถามว่า“บอกฉันว่าเขาอยู่ที่ไหน？คุณโจว ได้โปรดบอกฉัน……”
“คุณนาย ผมไม่รู้ว่าประธานซูอยู่ที่ไหน”โจวเฉิงตอบด้วยอย่างเคารพและห่างเหิน
เมื่อได้ยินโจวเฉิงตอบว่า ไม่รู้ น้ำตาของโล่เฟยเอ๋อไหลออกมาเป็นทาง“คุณโจว คุณต้องรู้แน่นอนว่าซูซีมู่อยู่ที่ไหน คุณบอกฉันได้ไหม ？”
โจวเฉิงไม่ได้ตอบคำถามของโล่เฟยเอ๋อ เพียงแต่พูดกับคุณนายว่า คุณมากับผมที่ออฟฟิศของผมหน่อย จากนั้น ก็หันกลับและเดินออกไป
โจวเฉิงเป็นคนเดียวที่รู้ว่าซูซีมู่อยู่ที่ไหน ฉะนั้นโล่เฟยเอ๋อจึงต้องรีบตามติดเขาไป
หลังจากมาถึงออฟฟิศของโจวเฉิง โจวเฉิงขอให้โล่เฟยเอ๋อนั่งลงบนโซฟา จากนั้นเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน หยิบกุญแจแล้วเปิดลิ้นชักออก แล้วหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากลิ้นชักสองใบ
“คุณนายครับ เอกสารพวกนี้ ประธานซูให้ผมเอาให้คุณ”
โล่เฟยเอ๋อมองโจวเฉิงด้วยสีหน้างุนงง จากนั้นรับซองสีน้ำตาลมาจากมือของโจวเฉิงและเปิดมันออกมา
ซองสีน้ำตาลซองแรกเป็นเอกสารเกี่ยวกับเห้อจิ้นเหยา เป็นข้อมูลที่เห้อจิ้นเหยาทำร้ายเธอยังไงมาโดยตลอด ฉ้อโกงบริษัทโล่ซื่อยังไง
（ซูซีมู่ได้สั่งให้โจวเฉิงทำลายเอกสารเกี่ยวกับเห้อจิ้นเหยาทำให้โล่เฟยเอ๋อแท้งลูก）
ถึงแม้ว่าโล่เฟยเอ๋อจะรู้ว่าเห้อจิ้นเหยาคิดร้ายกับเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าเห้อจิ้นเหยาจะทำเยอะขนาดนี้……
มือของเธอสั่นเล็กน้อย จากนั้นเปิดเอกสารซองที่สองออก
เอกสารซองที่สองข้างในมีเอกสารการถ่ายโอนทรัพย์สินทั้งหมดสามฉบับ ฉบับแรกคือเอกสารถ่ายโอนหุ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทโล่ซื่อที่ซูซีมู่ซื้อไว้ถ่ายโอนให้แก่โล่เฟยเอ๋อ ฉบับที่สองคือร้านจิวเวลรี่ว่านฟู๋ที่ซูซีมู่ซื้อไว้โอนให้แก่โล่เฟยเอ๋อ ฉบับสุดท้ายคือบริษัทดี้ก้วนที่อยู่ภายใต้กรุ๊ปของบริษัทซูซื่อถ่ายโอนให้โล่เฟยเอ๋อ
เอกสารมีลายเซ็นและผ่านการรับรองจากทนายเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่ให้โล่เฟยเอ๋อเซ็นชื่ออย่างเดียว
โล่เฟยเอ๋อจ้องมองไปที่เอกสารทั้งสามฉบับเป็นเวลานาน จึงเงยหน้าขึ้นมองโจวเฉิง“ให้ฉันทำไม？”
“ประธานซูให้เป็นค่าชดเชยในการหย่าร้าง”โจวเฉิงพูดอย่างเย็นชาออกมา มีอารมณ์ประชดแฝงอยู่เล็กน้อย
เงินชดเชยที่ซูซีมู่ให้เธอสำหรับการหย่าร้างเหรอ？โล่เฟยเอ๋อเหมือนโดนฟ้าผ่า อึ้งไปหลายวินาที จากนั้นจึงหัวเราะพร้อมทั้งถามโจวเฉิงว่า“คุณโจว คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า？ค่าชดเชยการหย่าร้างอะไร？”
“คุณนาย ตามหลักความจริงแล้ว คุณกับประธานซูไม่ได้จดทะเบียนถูกต้องกันอย่างถูกกฎหมาย ดังนั้นคุณกับประธานซูไม่มีเรื่องการหย่าร้างและเงินชดเชยพวกนี้ด้วยซ้ำไป แต่ประธานซูก็ได้วางแผนเกี่ยวกับการชดเชยเมื่อแยกกันอยู่ไว้ให้แล้ว เพราะอย่างน้อยพวกคุณก็เป็นสามีภรรยากันมาครึ่งปี”
ซูซีมู่ให้เงินชดเชยเธอหลังเลิกรากัน……เขาจะเลิกกับเธอ……
ไม่ เขาไม่มีวันเลิกรากับเธอแน่
โจวเฉิงต้องโกหกเธอแน่นอน โกหกเธอแน่ๆ……
“คุณโกหกฉันใช่ไหม？เขาไม่เลิกรากับฉันหรอก เขาแค่โกรธฉัน ไม่อยากเห็นหน้าฉันเท่านั้นเอง ขอร้องหล่ะคุณโจว คุณให้ฉันเจอซูซีมู่หน่อยได้ไหม？”
เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังของโล่เฟยเอ๋อ โจวเฉิงอ้าปาก เหมือนอยากพูดอะไร แต่สุดท้ายก็แค่พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “รบกวนคุณช่วยเซ็นชื่อให้หน่อย”
“ไม่ ฉันไม่เซ็น”โล่เฟยเอ๋อโยนปากกาที่โจวเฉิงยื่นให้ลงทิ้งบนพื้น จากนั้นลุกขึ้นจากโซฟา แล้ววิ่งออกไปจากออฟฟิศของโจวเฉิง
“ไม่ ฉันไม่เซ็น”
โจวเฉิงมองด้านหลังของโล่เฟยเอ๋อที่วิ่งออกไป นานมากกว่าจะเก็บสายตาตัวเองกลับมา
จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์แล้วโทรออก
“ประธานซู เอกสารทั้งหมดได้ให้คุณนายแล้ว แต่คุณนายไม่ยอมเซ็น…… อืม ครับ ผมรู้……”
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อออกมาจากออฟฟิศของโจวเฉิงแล้ว ก็เดินออกไปโบกเท็กซี่ข้างทาง
หยิบเงินให้คนขับรถสองสามใบ แจ้งที่อยู่ให้แก่คนขับรถแล้ว จากนั้นน้ำตาก็กลั้นไว้ไม่อยู่ไหลออกมาเป็นทาง
เธอคิดไม่ถึง เธอมาหาซูซีมู่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ ปรากฏว่าไม่เพียงไม่เจอซูซีมู่ กลับถูกโจวเฉิงแจ้งว่า ซูซีมู่ต้องการหย่าร้างกับเธอ
เธอรู้แต่แรกว่าซูซีมู่โกรธเธอ โกรธที่เธอเชื่อเห้อจิ้นเหยา ไม่ยอมเชื่อเขา แต่สิ่งที่เธอคาดคิดไม่ถึงคือซูซีมู่ต้องการหย่าร้างกับเธอ แถมยังมีค่าชดเชยสำหรับการเลิกราให้ด้วย
เธอรู้ว่าเธอไม่ควรเลือกที่จะเชื่อเห้อจิ้นเหยา เธอรู้ว่าเธอผิด เธอพร้อมด้วยซ้ำ ไม่ว่าซูซีมู่จะทำอะไร เธอเตรียมพร้อมที่จะยอมรับทุกสิ่งที่ซูซีมู่ทำ
แต่ว่า เธอยอมรับไม่ได้ที่จะเลิกรากับซูซีมู่ เธอยอมรับไม่ได้
เอกสารพวกนั้น เธอเซ็นไม่ได้ เพราะถ้าเธอเซ็นแล้ว ระหว่างพวกเขาก็จะไม่มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันอีก
ดังนั้นเธอจึงต้องวิ่งหนี
แต่ถ้าไม่รู้ว่าเธอสามารถหนีได้นานเท่าไหร่……
เมื่อโล่เฟยเอ๋อกำลังอยู่ในวังวนความคิดตัวเองอยู่นั้น เสียงของคนขับแท็กซี่“คุณผู้หญิง ถึงหน้าโรงพยาบาลชื่อซานแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อมองออกไปข้างนอก ปรากฏว่าถึงหน้าประตูโรงพยาบาลชื่อซานแล้วจริงๆ
เธอสะอื้นเล็กน้อย จากนั้นหยิบทิชชูออกมา เช็ดน้ำตาของตัวเองออก
แล้วจ่ายค่ารถ และลงจากรถไป
เงยหน้าขึ้น มองไปที่ป้ายโรงพยาบาลด้านบน โล่เฟยเอ๋อสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาล
จากนั้นนั่งลิฟต์ ขึ้นไปถึงชั้นที่โล่ชิงไป๋พักอยู่
หลังจากออกจากลิฟต์แล้ว มีคุณหมอและคุณพยาบาลไม่น้อยทักทายกับเธอ จากนั้นเมื่อเธอเดินผ่านไป ก็มีการพูดคุยกันเสียงเบาดังขึ้นมาตามหลังเธอ
ที่แท้เรื่องที่โล่เฟยเอ๋อแจ้งตำรวจเมื่อคืน ได้กระจายไปทั่วโรงพยาบาลแล้ว
แม่เลี้ยงทำร้ายลูกเลี้ยงและสามี ละครน้ำเน่าของตระกูลผู้มั่งคง ถูกแพร่กระจายออกไปอย่างร้อนระอุ
ฟังการพูดคุยกันของพวกเขา ไม่มีการแสดงออกใดๆบนใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อ
เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องของโล่ชิงไป๋ เธอยกมือขึ้นเคาะประตู จากนั้นผลักประตูแล้วเดินเข้าไปข้างใน