งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 380
บทที่ 380 โล่เฟยเอ๋อชดเชยให้กับซูซีมู่
ความอ่อนนุ่มที่แผ่นหลัง ทำให้ไฟที่มอดแล้วเมื่อครู่ กลับปะทุขึ้นอีกครั้ง
หากเป็นเมื่อก่อน ซูซีมู่คงโถมเข้าใส่โล่เฟยเอ๋ออย่างไม่สนอะไรทั้งสิ้น
แต่ว่าตอนนี้
ซูซีมู่ใช้แรงเม้มมุมปาก จากนั้นก็หมุนตัวอุ้มโล่เฟยเอ๋อ วางไว้บนเตียง จากนั้นก็เก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมให้โล่เฟยเอ๋อทีละชิ้น
“ซูซีมู่ คุณไม่ต้องการฉันเหรอ” โล่เฟยเอ๋อจ้องมองซูซีมู่ด้วยใบหน้าน้อยใจ
ซูซีมู่ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูด ก็เงยหน้าขึ้นมา
ที่เห็นก็คือใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ ริมฝีปากบวมเบ่งเพราะแรงจูบของเขาเมื่อครู่ ช่างยั่วยวนใจนัก
ทำให้เลือดลมเขาพุ่งขึ้นมา เขายกมือขึ้น ใช้แรงบดไปยังริมฝีปากของโล่เฟยเอ๋อ “ผมอยากได้คุณจนผมจะเป็นบ้าแล้ว แต่ผมทำไม่ได้”
“เพราะอะไร” โล่เฟยเอ๋อถามอย่างไร้เดียงสา
มองโล่เฟยเอ๋อที่ไร้เดียงสาอย่างนั้น และตัวเองก็อดกลั้นจนจะระเบิดอยู่แล้ว ซูซีมู่พูดไม่กี่คำออกจากปากอย่างดุดัน “ลูกยังไม่แข็งแรง”
โล่เฟยเอ๋ออึ้งไปหลายวินาที จึงเข้าใจคำพูดของซูซีมู่
“ใช่แล้วลูก ซูซีมู่ เมื่อกี้พวกเรา……คุณว่าจะเป็นอะไรไหม”
คำนี้ของโล่เฟยเอ๋อ ช่างกระตุ้นประสาทของซูซีมู่จริงๆ เขาคำรามเสียงต่ำว่า “เมื่อกี้ผมยังไม่ได้เข้าไป……”
โล่เฟยเอ๋อตบอกตัวเองแล้วตอบว่า “ดีแล้ว ตกใจหมดเลย”
เธอยังไม่ดี ฉันคงต้องตาย อดกลั้นจนตาย ซูซีมู่สะท้านในใจเงียบๆ
รับรู้ถึงความไม่พอใจของซูซีมู่ โล่เฟยเอ๋อกอดเขาไว้ ปลอบว่า “ซูซีมู่ คุณอย่าโมโหไปเลยนะ……”
คุณแน่ใจเหรอว่ากำลังปลอบใจผม แต่ไม่ใช่การยั่งผม ร่างอ่อนนุ่มของโล่เฟยเอ๋อทำให้ปฏิกิริยาที่เพิ่งถูกกดให้สงบลงกลับผงาดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เขารู้สึกว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม
“รอให้ลูกแข็งแรงแล้ว พวกเราค่อยทำการบ้าน……ก็เหมือนกัน” โล่เฟยเอ๋อใช้คำว่า ‘ทำการบ้าน’ โดยมีนัยแอบแฝง
แต่พอเข้าไปในหูของซูซีมู่ ยังไม่สู้ไม่ต้องใช้คำแฝงความหมายเช่นนี้ พูดตรงๆ เลยดีกว่า
“ผมจะรอ” ซูซีมู่พูดจนจบประโยคด้วยการกัดฟัน จากนั้นก็เดินไปยังห้องน้ำโดยไม่หันกลับมา
เขาอยู่ในห้องน้ำนานเป็นชั่วโมงกว่าจะออกมา ตอนที่ออกมาหนังตาของโล่เฟยเอ๋อก็เริ่มจะตีกันแล้ว
“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” โล่เฟยเอ๋อพลางเหลือบมองท่อนล่างของซูซีมู่ พลางถาม
เป็นอะไร ซูซีมู่จ้องโล่เฟยเอ๋อด้วยสายตาดุๆ หมุนตัวกลับเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง
“ซูซีมู่ คุณอย่าราดน้ำเย็นเยอะไปนะ ราดน้ำเย็นมากไปจะไม่……” ยังไม่ทันที่โล่เฟยเอ๋อจะพูดคำว่า ‘ดี’ จบ ห้องน้ำก็มีเสียงคำรามต่ำของซูซีมู่ดังออกมา “โล่เฟยเอ๋อ ถ้าคุณยังพูดอีก เชื่อไหม ผมจะจัดการคุณเดี๋ยวนี้เลย”
แม้โล่เฟยเอ๋อจะไม่เข้าใจว่าที่ซูซีมู่พูดนั้นจะเป็นแค่การพูดปากเปล่าหรือเปล่า แต่เธอรู้ดีว่าซูซีมู่คงกลัวความอดทนจะถึงจุดสิ้นสุด ไม่เช่นนั้นก็คงไม่เป็นอย่างนี้
เธอพึมพำเบาๆ ว่า “ก็ได้ ฉันไม่พูดแล้ว ฉันจะไปสั่งอาหารกลางวัน ฉันหิวแล้ว”
ข้างในมีเสียงแหบพร่าของซูซีมู่ส่งมาหนึ่งเสียง ‘อืม’
โล่เฟยเอ๋อลูบจมูกตัวเอง จากนั้นก็สวมเสื้อผ้า โทรไปสั่งอาหารกลางวัน
สั่งอาหารเสร็จแล้ว โล่เฟยเอ๋อใช้มือถือเปิดเว็บไซต์ขึ้นมา เข้าไปในเว็บไซต์โพสต์ขึ้นว่า
‘ฉันท้องแล้ว สามีอยากได้ฉัน ต้องทำอย่างไร จะออนไลน์รอ’
กระทู้ที่หนึ่งตอบกลับว่า ให้สามีหาเมียน้อยสิ
กระทู้ที่สองตอบกลับกระทู้ที่สองว่า จะบ้าเหรอ ให้สามีคุณน่ะสิไปหาเมียน้อย
กระทู้ที่สามตอบกลับว่า เจ้าของกระทู้สามารถใช้วิธีการอื่นทำให้สามีผ่อนคลายได้นะ
สายตาของโล่เฟยเอ๋อสว่างวาบ จากนั้นก็ตอบกลับกระทู้ที่สาม วิธีอะไร
กระทู้ที่ห้าตอบกลับ อย่างนี้ก็ไม่รู้ เจ้าของกระทู้ช่างไร้เดียงสาเกินไปแล้วมั้ง
โธ่เอ๊ย ……ถ้าหากเธอรู้ จะโพสต์ทำไม
กระทู้ที่หกตอบกลับว่า เจ้าของกระทู้ก็ใช้มือสิ……
กระทู้ที่เจ็ดตอบกลับว่า ใช้ปากสิ……
“หา……” โล่เฟยเอ๋อเห็นการตอบกลับนี้ ก็อุทานออกมา
จากนั้นก็ไม่ดูการตอบกลับด้านล่างอีก ปิดมือถือไปเลย
รอจนอาหารกลางวันมาแล้ว ซูซีมู่จึงออกมาจากห้องน้ำ
โล่เฟยเอ๋อกำลังรู้สึกผิดอยู่บ้าง กับเรื่องที่โพสต์ไป จึงไม่กล้ามองเขามาก เพียงแต่ออกเสียงเรียกเขามาทานอาหารกลางวัน
ซูซีมู่ไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติของเธอ นั่งลงตรงข้ามเธอ เริ่มกินอาหารกลางวัน
หลังทานอาหารกลางวันแล้ว ซูซีมู่เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น เตรียมจะดูเอกสาร
แต่โล่เฟยเอ๋อให้เขานอนกลางวันเป็นเพื่อนเธอ “ซูซีมู่ คุณนอนกลางวันเป็นเพื่อนฉันได้ไหม”
ซูซีมู่มีหรือจะปฏิเสธ แน่นอนว่าไม่
ฉะนั้นเขาเลยนอนกลางวันเป็นเพื่อนโล่เฟยเอ๋อ แต่เพื่อไม่ให้ตัวเองอารมณ์พลุ่งพล่าน เขาไม่ได้กอดโล่เฟยเอ๋อนอน
เสียดายที่กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่กระจายออกจากตัวของโล่เฟยเอ๋อ ในของซูซีมู่เริ่มวุ่นวายขึ้นมา
โธ่ การราดน้ำเย็นสองครั้งก่อนหน้านี้ก็ไร้ประโยชน์ละสิ
ซูซีมู่ที่จิตใจว้าวุ่นไหนเลยจะหลับได้ลง ทางที่ดีคือคิดเรื่องของโล่เฟยเอ๋อกับตระกูลไป๋ เบนความสนใจออกไป
ที่โล่เฟยเอ๋อให้ซูซีมู่นอนเป็นเพื่อนเธอ ที่จริงก็คืออยากจะลองวิธีการในโพสต์ แฮะแฮะ แน่นอนว่าต้องเป็นอันที่ใช้มือ ……
แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากที่ซูซีมู่นอนลง กลับไม่มีปฏิกิริยารุนแรงอย่างก่อนหน้านี้แล้ว
ตอนนี้ ทำเอาเธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
เธอแอบลืมตาขึ้นโดยหรี่ตาเป็นเส้นตรง เหลือบไปยังซูซีมู่ เห็นว่าร่างกายของซูซีมู่ที่ตอบสนองออกมาไม่ได้เหมือนกับที่เขาแสดงออกอย่างเย็นชา
เธอโค้งมุมปาก วางมือไว้บนอกของซูซีมู่
ปรากฏว่าเพิ่งยื่นมือออกไป ก็ถูกซูซีมู่คว้าเอาไว้ได้
“เฟยเอ๋อ ……” เสียงของซูซีมู่มีแววปราม
สายตาของโล่เฟยเอ๋อแวววาว ยกร่างขึ้น จูบซูซีมู่
ซูซีมู่เบนหัวหลบริมฝีปากของโล่เฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋อ……ไม่ได้……ผมจะทนไม่ได้……”
ถูกหลบริมฝีปาก โล่เฟยเอ๋อก็จูบไปที่มุมปากของเขา จูบลามไปยังลูกกระเดือกของเขา
ลูกกระเดือกเป็นจุดอ่อนของซูซีมู่ จูบของโล่เฟยเอ๋อเพิ่งประทับลงไป ร่างของเขาก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรงทีหนึ่ง
“ซูซีมู่ ……” โล่เฟยเอ๋อเรียกชื่อซูซีมู่ ยั่วยวนเขา มือค่อยๆ ไถลลงจากอกของเขา จนถึงด้านล่างหน้าท้อง จากนั้นก็กุมมันไว้
ซูซีมู่คิดไม่ถึงว่าโล่เฟยเอ๋อจะทำอย่างนี้ เขาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ที่นั่นของเขาตอบสนองทันที
“เฟยเอ๋อ คุณอยากช่วยผมเหรอ อืม”
เพราะโล่เฟยเอ๋อรู้สึกอาย จึงได้ตอบไปเบาๆ ว่า ‘อืม’
ได้ยินเสียง ‘อืม’ ของเธอ ซูซีมู่ราวกับฟื้นคืนชีพ ริมฝีปากเขาจูบไปที่มุมปากของโล่เฟยเอ๋อทีหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ผมรอเฟยเอ๋อช่วยผมอยู่……”
“ฉันก็กำลังช่วยคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ” โล่เฟยเอ๋อตอบกลับอย่างสงสัย
ได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ก็อึ้งไป ไม่ช้าก็เข้าใจแล้วว่ามันเรื่องอะไร
เขาหัวเราะเสียงต่ำ จากนั้นก็กุมมือของโล่เฟยเอ๋อเอาไว้ ค่อยๆ ขยับขึ้นลง
“อย่างนี้ถึงจะเรียกว่าช่วยผม……”
รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในมือ สีหน้าของโล่เฟยเอ๋อแดงอย่างร้ายกาจ “ไม่ใช่แค่ใช้มือวางไว้ก็พอเหรอ ทำไมต้องขยับด้วย”
ใครบอกเธอ ในหัวของซูซีมู่เพิ่งมีคำถามนี้แวบเข้ามา จากนั้นวินาทีต่อมา ก็เข้าสู่วังวนแห่งความปรารถนา