งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 382

บทที่ 382 คุณย่าไป๋เป็นลม

หลังจากที่ไป๋หวนหยู่ออกมาจากโรงแรม ก็ขับรถไปที่คฤหาสน์ตระกูลไป๋

โล่เฟยเอ๋อปฏิเสธที่จะเจอหน้าพวกเขา เขาจำเป็นต้องบอกกับทุกคน

แม้ว่ามันจะทำให้ทุกคนผิดหวังมาก แต่ก็ไม่มีทางช่วย เพราะเขาไม่สามารถพูดโน้มน้าวโล่เฟยเอ๋อได้

ขับรถไปหนึ่งชั่วโมง ก็ถึงบ้านไป๋

เนื่องจากไป๋หวนหยู่โทรมาก่อนแล้ว ดังนั้นตอนที่เขาเดินเข้าไป ทุกคนก็ได้รอเขาแล้ว

ทุกคนคิดว่าเขาแจ้งให้พวกเขาเข้ามา ก็เพื่อที่จะไปเจอกับโล่เฟยเอ๋อ ดังนั้นทันทีที่เขาเดินเข้ามา ทุกคนก็เลยถามขึ้น

“หวนหยู่ เราสามารถไปพบกับเฟยเอ๋อได้แล้วใช่ไหม? ”

ไป๋หวนหยู่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย เปล่งสองคำออกมาด้วยความยากลำบาก “ไม่ใช่”

“เราสามารถไปพบกับเฟยเอ๋อได้เมื่อไหร่?” คุณย่าตระกูลไป๋ถามโดยตรง

“คุณย่า เฟยเอ๋อเธอ……” ไป๋หวนหยู่หยุดชั่วครู่ พูดประโยคหลังต่อไป “เธอไม่ยอมเจอหน้าพวกเรา”

คุณย่าตระกูลไป๋ ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น “อะไรนะ? เธอไม่ยอมเจอหน้าพวกเราหรือ?”

“ใช่ เธอจะกลับไปที่เมือง A ในตอนบ่ายนี้แล้ว” ไป๋หวนหยู่ตอบ

“เธอคือไม่ให้อภัยพวกเรา ไม่ให้อภัย……” คุณย่าตระกูลไป๋พูดไม่ทันจบ ร่างกายก็ล้มไปด้านหลัง

“คุณย่า (แม่) คุณเป็นอะไรไป? ”

โล่เฟยเอ๋อจะพบกับคนในตระกูลไป๋ ก็ต้องเป็นซูซีมู่ที่ติดต่อไป๋หวนหยู่

น่าเสียดาย ที่โทรศัพท์ของไป๋หวนหยู่ไม่มีคนรับสายตลอดเวลา

ติดต่อกับไป๋หวนหยู่ไม่ได้ ไม่ได้เจอกับคนในตระกูลไป๋ กำหนดการกลับประเทศของโล่เฟยเอ๋อ ก็เลยต้องหยุดลง

พักอยู่ในโรงแรม ติดต่อไป๋หวนหยู่

คุณย่าตระกูลไป๋เป็นลมกะทันหัน ญาติพี่น้องตระกูลไป๋ก็รีบส่งเธอเข้าโรงพยาบาลทันที

หลังจากการช่วยเหลือเป็นเวลาสองชั่วโมง ในที่สุดคุณย่าตระกูลไป๋ก็พ้นจากอันตราย คนในตระกูลไป๋ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ไป๋หวนหยู่ที่ยุ่งมากจนหัวหมุน ในที่สุดก็ได้นั่งลง

หลังจากที่เขานั่งลงไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เมื่อเขาเห็นหมายเลขที่แสดงด้านบน เป็นของซูซีมู่

ก็นิ่งอึ้งในทันที

ในเวลานี้ ประธานซูได้พาเฟยเอ๋อขึ้นเครื่องไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมถึงได้โทรหาเขา?

ด้วยความสงสัย ไป๋หวนหยู่จึงกดปุ่มรับสาย

“สวัสดี ประธานซู?”

“ประธานไป๋ คุณว่างหรือเปล่า? ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“ขออภัย ประธานซู คุณย่าของฉันเป็นลมกะทันหัน กำลังอยู่ในโรงพยาบาล ฉันไม่มีเวลาเจอคุณชั่วคราว”

ทางซูซีมู่ หลังจากที่เงียบไปหลายวินาที ก็ถามว่า “อยู่โรงพยาบาลไหน? ”

“โรงพยาบาลที่พวกคุณเคยอยู่ในก่อนหน้านี้” ไป๋หวนหยู่ตอบโดยอัตโนมัติ

“อืม เราเข้าไปทันที” หลังจากพูดคำนี้เสร็จ ซูซีมู่ก็ตัดสายโดยตรง

ส่วนไป๋หวนหยู่จ้องมองไปข้างหน้า ไม่สามารถตั้งตัวได้เป็นเวลานาน……

พ่อไป๋เห็นว่ามีไป๋หวนหยู่ผิดปกติ จึงถามว่า “หวนหยู่ มีอะไร? ”

“เฟยเอ๋อพวกเขาจะเข้ามาเยี่ยมคุณย่า” ไป๋หวนหยู่ตอบโดยไม่รู้ตัว

“คุณย่าเพิ่งตื่น ไม่เหมาะที่จะให้คนมาเยี่ยมเธอ……”

ทันใดนั้นพ่อไป๋ก็นึกขึ้นได้ว่าที่ไป๋หวนหยู่พูดถึงหมายถึงอะไร ส่งเสียงอุทาน “เมื่อกี้นายบอกว่า เฟยเอ๋อพวกเขากำลังจะมา? ”

“ใช่แล้ว” ไป๋หวนหยู่พยักหน้า

พ่อไป๋ถาม “นายบอกว่าเฟยเอ๋อพวกเขากลับประเทศไปแล้วไม่ใช่หรือ? ”

“อาจจะไม่ได้กลับประเทศ……” ไป๋หวนหยู่ตอบอย่างไม่แน่ใจ

พ่อไป๋พยักหน้า แล้วพูดว่า “ฉันไปกับบอกคุณย่าของนาย……”

ไป๋หวนหยู่ส่ายหัว ห้ามปรามเขา “คุณย่าไม่สามารถได้รับการกระทบกระเทือนอีกแล้ว อย่าไป”

ถ้าพวกเขาไม่มา สำหรับคุณย่าแล้ว ก็จะเป็นการกระทบกระเทือนอีก ตอนนี้อย่าเพิ่งบอกคุณย่าจะดีกว่า

พ่อไป๋คิดแล้วก็เห็นด้วย จึงไม่ได้บอกคุณย่า เพียงแต่แอบบอกกับคนอื่น

ดังนั้น ตอนที่โล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่เข้ามา ก็ได้รับสายตาแห่งความสนใจจากทุกคนในตระกูลไป๋ ยกเว้นคุณย่า

ทั้งหมดเป็นญาติพี่น้องในความทรงจำ แต่แยกจากกันนานเกินไป โล่เฟยเอ๋อรู้สึกแปลกหน้ากับพวกเขามาก

ไป๋หวนหยู่สนิทกับพวกเขามากกว่า จึงส่งเสียงกล่าวทักทาย “เฟยเอ๋อ ประธานซู”

โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า แล้วถามว่า “คุณย่าของคุณ…… เป็นอย่างไรบ้าง? ”

“คุณย่าพ้นขีดอันตรายแล้ว” ไป๋หวนหยู่ตอบ

“งั้นก็ดีแล้ว” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้า จากนั้นก็มองไปทางห้องผู้ป่วย ถามว่า “ฉันสามารถเข้าไปเยี่ยมท่านได้ไหม? ”

ไป๋หวนหยู่พยักหน้า “ได้แน่นอน”

“ขอบคุณ” โล่เฟยเอ๋อกล่าวขอบคุณกับไป๋หวนหยู่

หลังจากนั้นก็พูดไม่กี่คำกับซูซีมู่ด้วยเสียงต่ำ ก็ตามไป๋หวนหยู่เข้าไปในห้องผู้ป่วย

ในห้องผู้ป่วยเงียบมาก มีเพียงเสียงของเครื่องมือแพทย์ที่ส่งเสียงดัง

บนเตียงผู้ป่วย มีผู้สูงอายุที่แก่ชราผมหงอกนอนอยู่

คุณยายในความทรงจำ เป็นหญิงแกร่งที่เข้มแข็งมาก ซึ่งแตกต่างจากหญิงชราผมหงอกที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้เป็นอย่างมาก

โล่เฟยเอ๋อพูดขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ “ท่าน……ทำไมถึงได้แก่ไปมากถึงเพียงนี้”

ไป๋หวนหยู่ตอบว่า “ในตอนนั้นที่คุณป้าเสียชีวิตไป คุณย่าก็ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจ สุขภาพก็ไม่ดีมาโดยตลอด หลังจากนั้นก็จำเป็นต้องออกไปจากเมือง A มาอยู่ที่แอฟริกาใต้ คุณย่ารู้สึกเสียใจเสมอมา ที่ไม่ได้พาคุณมาด้วย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา จึงได้ชราภาพเร็วเกินไปหน่อย”

โล่เฟยเอ๋อไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเกี่ยวกับคำพูดของไป๋หวนหยู่เลย แต่มือที่กำไว้แน่นของเธอ ได้ทรยศเธอแล้ว

ดวงตาของไป๋หวนหยู่ ได้ประกายความคมเฉียบดั่งสุนัขจิ้งจอก จากนั้นก็พูดว่า “เมื่อกี้คุณย่าได้ยินว่าคุณกำลังจะกลับประเทศ ไม่พบกับท่าน ดังนั้นจึงได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจเฉียบพลัน……”

ประโยคหลังของไป๋หวนหยู่ ยังไม่ได้พูดออกมา แต่ โล่เฟยเอ๋อเข้าใจแล้วว่า มันหมายถึงอะไร

แววตาของเธอแฝงประกายความรู้สึกผิด ก้าวเดินไปที่เตียงผู้ป่วย

เมื่อไป๋หวนหยู่เห็นว่าโล่เฟยเอ๋อเดินไปที่เตียงผู้ป่วย ก็รู้ว่าแผนของเขาสำเร็จแล้ว

เขาใช้ความรู้สึกผิดของโล่เฟยเอ๋อที่มีต่อคุณย่า เพื่อรั้งโล่เฟยเอ๋อไว้

น่าเสียดายที่ไป๋หวนหยู่ลืมไปเรื่องหนึ่ง ตำแหน่งของโล่เฟยเอ๋อ ที่อยู่ในใจของซูซีมู่ เขาหลอกใช้โล่เฟยเอ๋อทำให้ซูซีมู่ไม่พอใจมาก

ดังนั้นในวันใดวันหนึ่ง ไป๋หวนหยู่ถูกซูซีมู่ต่อยไปยกหนึ่ง

ตั้งแต่นั้นมา ไป๋หวนหยู่เลยมีความเชื่อหนึ่งเพิ่มขึ้น

ยอมที่จะผิดใจกับน้องเขยบ้านเขา ก็อย่าไปแส่หาเรื่องน้องสาวบ้านเขา

ช่วยไม่ได้ น้องเขยบ้านเขาน่าสยดสยองมากจริงๆ ในใจยังคงหวาดผวา!

และในตอนที่โล่เฟยเอ๋ออยู่ห่างจากเตียงผู้ป่วยประมาณหนึ่งเมตร ทันใดนั้นคนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย เดิมทีดวงตายังหลับสนิท ก็ได้ลืมตาขึ้น

คุณย่าไป๋จ้องมองไปที่โล่เฟยเอ๋อเป็นเวลานาน โดยไม่กะพริบตาเลย จากนั้นก็ยกมือขึ้นอย่างเหนื่อยยาก

โล่เฟยเอ๋อเม้มปากอย่างแรง จากนั้นก็เดินเข้าไป จับมือของ คุณย่าไป๋ไว้

White

“หนิงเอ๋อ…… หนิงเอ๋อของฉัน……” คุณย่าไป๋เข้าใจผิดว่าโล่เฟยเอ๋อเป็นไป๋หนิง

ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อแดงก่ำ น้ำตาไหลทะลักออกมาจากดวงตา “ใช่ ฉันคือ หนิงเอ๋อ……”

“หนิงเอ๋อ อย่าร้องไห้……” คุณย่าไป๋ยกมือขึ้น อยากเช็ดน้ำตาให้โล่เฟยเอ๋อ แต่เธอไม่สามารถยกมือขึ้นมาได้

“หนูไม่ร้องไห้……” เช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้แห้งอย่างส่งเดช

คุณย่าไป๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แล้วถามว่า “หนิงเอ๋อ ทำไมหนูไม่มาเจอฉันเลย? ”

โล่เฟยเอ๋อตอบ “หนูฉันขอโทษ…… ต่อไปหนูจะมาเจอบ่อยๆ ”

“ดี ดี……” หลังจากที่คุณย่าไป๋พูดคำว่า ‘ดี’ ติดต่อกันสองครั้ง ก็หลับตาลงอีกครั้ง

โล่เฟยเอ๋ออยู่ในห้องผู้ป่วยของคุณย่าไป๋ครึ่งชั่วโมงกว่า ถึงจะออกมา

ซูซีมู่เห็นว่าสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีนัก ก็รีบเข้าไปหาทันที “ไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

“เหนื่อยนิดหน่อย เรากลับโรงแรมกันเถอะ” โล่เฟยเอ๋อตอบ

“โอเค……” หลังจากที่ซูซีมู่กล่าวอำลากับคนอื่นอย่างสุภาพ จากไปก็พาโล่เฟยเอ๋อจากไป