งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 389
บทที่ 389 ซูยุ่นกับโจวเฉิง
ซูยุ่นคิดเช่นนั้น ก็ทำเช่นนี้แล้ว
แต่แล้ว……
แต่ถูกพวกคนที่ล้อมรอบเธอเหมือนไม่ได้ตั้งใจขวางเอาไว้
ซูยุ่นขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “รบกวนพวกคุณถอยไปหน่อย”
“คุณผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์ สามารถเต้นรำกับเราสักเพลงได้ไหม? ” ชายหนึ่งในนั้นพูดขึ้น
ซูยุ่นพูดออกมาคำหนึ่งอย่างไม่แยแส “ไสหัวไป! ”
“คุณผู้หญิง อย่าทำอย่างนี้สิ! ให้เกียรติหน่อย เต้นรำกับพวกเรา เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
ใบหน้าของชายอีกคน มีจุดประสงค์ที่ไม่ปิดบังเลย “พวกเรา ‘พาเต้น’ เก่งมากเลย รับประกันว่าเดี๋ยวคุณจะติดใจ ห่างจากพวกเราไม่ได้”
ซูยุ่นไม่ใช่คนโง่ รู้จุดประสงค์ของพวกเขาทันที เธอซ่อนความโกรธในใจไว้ ภายนอกแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา “ไม่ล่ะ วันนี้ดึกมากแล้ว ฉันจะกลับบ้านแล้ว ไม่อย่างนั้นคนในบ้านจะมาหาฉัน”
“จะไปมันไม่ได้หรอก เว้นแต่ว่าวันนี้คุณจะทำให้พวกเราสนุกเต็มที่” ตอนที่ชายคนนั้นพูดคำว่า สนุกเต็มที่ คนอื่นๆ ก็หัวเราะตาม
“ไปให้พ้น! ” ซูยุ่นแกล้งแสดงทำไม่ไหวแล้ว ต้องการออกไปโดยตรง
ชายที่อยู่ตรงกลางก็ยื่นมือออกไป คว้ามือของซูยุ่นกะทันหัน “บอกแล้ว ว่าคุณไปไม่ได้”
“ปล่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกคนแล้ว” ซูยุ่นพยายามสะบัดให้หลุดออก แต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นได้
“เรียกคน? ” ผู้ชายพวกนั้นหัวเราะเสียงดัง แล้วพูดว่า “ที่นี่คือบาร์ คุณเรียกคน คุณคิดว่าจะมีคนสนใจคุณไหม? ”
ซูยุ่นหวาดกลัวมาก ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย ……”
“ผู้หญิงบัดซบ……” เสียงของเธอยังไม่ทันจบลง ชายหนึ่งในนั้นยกฝ่ามือขึ้น ตบไปทางใบหน้าของเธอ
ซูยุ่นถูกจับมือไว้ ทำได้เพียงมองดูฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างต่อหน้าต่อตา เหวี่ยงเข้าหาใบหน้าของเธอด้วยสายลมที่รุนแรง
ในตอนที่มือของอีกฝ่าย กำลังจะเข้าใกล้ใบหน้าของเธอ เธอก็หลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรม
แต่แล้ว ความเจ็บปวดในจินตนาการ ไม่ได้ส่งมาถึง ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องเท่านั้น
ซูยุ่นลืมตาขึ้นมา ก็ได้เห็นฝ่ามือที่กำลังจะตบใบหน้าของเธอ ถูกมือหนึ่งจับไว้แน่น
อาจเป็นเพราะพละกำลังของอีกฝ่ายหนักมาก คนคนนั้นกรีดร้องโหยหวนอย่างต่อเนื่อง
คนที่ช่วยเธอ คือผู้ช่วยที่ทำตามแต่คำสั่งของพี่ชายเธอ ในใจของซูยุ่น มีความรู้สึกที่หลากหลายบรรยายไม่ถูก
โจวเฉิงไม่รู้ความคิดของซูยุ่น เขาสะบัดมือของอีกฝ่ายออก “ไปให้พ้น! ”
“นี่นาย นายหาที่ตาย” ผู้ชายพวกนั้นเสียท่าให้กับโจวเฉิง จะไปได้อย่างไร?
ในขณะที่โจวเฉิงมองพวกเขาด้วยท่าทางเตรียมการรับมือ พร้อมลดเสียงพูดกับซูยุ่นว่า “คุณซูเพื่อหลีกเลี่ยงในการบาดเจ็บจากอุบัติเหตุ คุณถอยไปหน่อย”
“คุณ……” ซูยุ่นอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร ถอยหลังไปสองสามก้าว
“ทุกคนลงมือพร้อมกัน ให้ไอ้หมอนี่รู้ว่า ไม่ใช่ว่าจะยุ่งเรื่องชาวบ้านได้ง่ายๆ ” เมื่อคำนี้สิ้นสุดลง พวกผู้ชายทั้งหลาย ก็ล้อมรอบมาที่โจวเฉิง
เมื่อเห็นคนพวกนี้ล้อมรอบไปหาโจวเฉิง ซูยุ่นเสียใจภายหลังยิ่งนัก
เธอจะมาที่บาร์ทำไม? ทำให้ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้น
ถ้าผู้ชายคนสำคัญของพี่ชายของเธอเป็นอะไรขึ้นมา เธอจะให้คำอธิบายกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องได้อย่างไร?
แต่แล้วในวินาทีต่อมา เธอก็ถึงกับตกตะลึง โจวเฉิงคนเดียวสู้กับพวกผู้ชายเหล่านี้ ไม่เพียงแต่ไม่เสียเปรียบ แต่ชนะอีกฝ่ายอย่างขาดลอย
เขาเป็นผู้ช่วยของพี่ชายจริงๆ หรือ? ไม่ใช่ซูเปอร์บอดี้การ์ด?
หลังจากที่โจวเฉิงจัดการกับคนพวกนั้นแล้ว ก็หันกลับมาที่ตรงหน้าของซูยุ่น “คุณซู บาร์ไม่ใช่สถานที่ที่คุณสามารถกลับมาได้ กลับไปเถอะ”
เดิมทีซูยุ่นยังคิดที่จะขอบคุณโจวเฉิงอย่างดี แต่ไม่คาดคิดว่า ทันทีที่โจวเฉิงปริปากพูดก็คือพูด ‘คำสั่งสอน’ ให้กับเธอ
“คุณหมายความว่ายังไง?”
โจวเฉิงไม่ได้ตอบคำถามของซูยุ่น เพียงแค่พูดว่า “ คุณซู ควรรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง”
คำพูดของเขา ทำให้ซูยุ่นรู้สึกว่า ความลับที่เธอซ่อนไว้ กำลังถูกโจวเฉิงเข้าใจอย่างลึกซึ้ง
เพื่อให้เหซิงโม่ล้มเลิกความคิดที่มีต่อโล่เฟยเอ๋อ จงใจถ่ายรูปของพวกเขา ส่งให้พี่ชาย เรื่องนี้โจวเฉิงเป็นคนสืบออกมา
วันนี้เธอสารภาพรักกับเหซิงโม่ ถูกปฏิเสธ แอบร้องไห้ ยังโดนเห็นโจวเฉิงเห็นอีก
ซูยุ่นหงุดหงิดขึ้นมาในทันที “เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณเป็นแค่ผู้ช่วยคนหนึ่งของพี่ชายฉันเท่านั้น คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะว่าฉัน”
“คือฉันเองที่ข้ามเส้นไป” โจวเฉิงก้าวถอยหลังแล้วตอบกลับ
ซูยุ่นไม่พูด เดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ข้างเวที ด้วยความโกรธ
โจวเฉิงขมวดคิ้วเดินตามไป
เพราะการต่อสู้ที่น่าตะลึงของโจวเฉิงในเมื่อกี้ คนรอบข้างไม่มีใครกล้าขวางพวกเขา หนีทางออกมาโดยตรง
ซูยุ่นไม่แม้แต่จะชายตามองโจวเฉิงด้วยซ้ำ เธอนั่งลงที่เคาน์เตอร์บาร์ แล้วเรียกบริกรสั่งเหล้า
สั่งเหล้ามาเต็มโต๊ะ แล้วก็เริ่มดื่มคนเดียว
โจวเฉิงยืนห่างออกไปประมาณหนึ่งเมตร ปฏิบัติภารกิจของเขาอย่างเงียบๆ
ในตอนแรก ซูยุ่นยังกรอกเหล้าทีละแก้ว เวลาต่อมา เธอก็เริ่มร้องไห้พร้อมดื่มเหล้าไปด้วย
ทำไมเธอถึงร้องไห้อีกแล้ว? ได้เกิดอะไรขึ้นเหรอ?
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร โจวเฉิงถึงไม่ชอบเห็นซูยุ่นที่เป็นแบบนี้อย่างมาก
เธอควรจะเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลซูที่ทะนงตัว น่าจะเชิดหน้าไว้ มองคนอื่นอย่างไม่แยแส ซึ่งไม่เหมือนกับตอนนี้
ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในขณะที่ซูยุ่นเทเหล้าอีกครั้ง โจวเฉิงก็ได้แย่งขวดเหล้าในมือซูยุ่นไป
“คุณซู คุณดื่มไม่ได้แล้ว”
“คุณอย่ามายุ่งกับฉัน……อึก……” ในระหว่างที่พูด ซูยุ่น ก็ลุกขึ้นมาฉกขวดเหล้าจากมือของโจวเฉิง
โจวเฉิงหลบจากมือของเธออย่างง่ายดาย “คุณซู คุณเมาแล้ว ดื่มไม่ได้แล้ว”
“ฉันดื่มไม่ได้ งั้นคุณดื่ม” ซูยุ่นตอบ
“คุณซู……” เดิมทีโจวเฉิงต้องการที่จะปฏิเสธ ซูยุ่นชี้ไปที่เขา แล้วพูดว่า “คุณได้รับคำสั่งจากพี่ชายของฉัน ให้ติดตามฉันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันต้องการให้คุณดื่มเหล้าให้หมด”
โจวเฉิงจ้องมองเธอ จากนั้นก็จับขวดเหล้าในมือ แล้วกรอกเข้าปาก
ซูยุ่นไม่รู้ว่ากำลังตกตะลึง หรือเป็นเพราะอะไร หลังจากที่โจวเฉิงกรอกเหล้าขวดนั้นจนหมด เธอก็เดินตามเขาออกจากบาร์อย่างเชื่อฟัง
หลังจากที่ออกมาจากบาร์ ในขณะที่โจวเฉิงเรียกแท็กซี่ พร้อมกับถามว่า “คุณซู บ้านคุณอยู่ที่ไหน? ฉันส่งคุณกลับไป”
ซูยุ่นไม่ได้ตอบคำถามของโจวเฉิง แค่ถามว่า “ฉันน่ารำคาญมากใช่ไหม? ”
โจวเฉิงชะงักไปชั่วขณะ ส่ายหัว “ไม่ใช่”
“คุณพูดโกหก ฉันน่ารำคาญมาก พี่ชายเกลียดฉัน ถ้าพี่สะใภ้รู้เรื่องที่ฉันทำ ก็จะเกลียดฉันด้วย คนคนนั้นก็เกลียดฉัน ส่วนคุณก็น่าจะเกลียดฉันด้วยเหมือนกัน……ฮ่าๆ ……”
ซูยุ่นดูเหมือนจะหัวเราะอย่างมีความสุข แต่น้ำตาบนใบหน้าของเธอ กลับเศร้ามากขนาดนั้น
หัวใจของโจวเฉิงบีบรัดชั่วขณะ ไม่มีเวลาไปคิดหาเหตุผล เขาก็ได้พูดขึ้นมาแล้ว “คุณซู ประธานซูไม่ได้เกลียดคุณ คุณนายก็จะไม่เกลียดคุณด้วย”
ซูยุ่นเงยหน้าขึ้นมองเขา “แล้วคุณล่ะ?”
“ฉันไม่เกลียด……” คำว่า ‘คุณ’ ของโจวเฉิง ไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะซูยุ่นสวมกอดเขา แล้วจูบเข้ามากะทันหัน……
โจวเฉิงผงะไปครู่หนึ่ง แล้วผลักซูยุ่นออกไปอย่างแรง
“คุณเกลียดฉัน? ” ซูยุ่นจ้องมองโจวเฉิงด้วยความน้อยใจ
โจวเฉิงไม่รู้ว่าจะตอบซูยุ่นยังไง “ฉันไม่ได้เกลียดคุณ