งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 405
บทที่ 405 รู้เรื่องของซูยุ่นและเหซิงโม่
เมื่อผู้จัดการเดินออกไป โล่เฟยเอ๋อจึงปรายตามองไปที่ผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“เธอเป็นเพื่อนคุณหรอ?”
ซูซีมู่ตอบทั้งๆ ที่ไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย “ไม่รู้จัก”
หญิงสาวคิดไม่ถึงว่าซูซีมู่จะพูดว่าไม่รู้จักเธอ เธอเสียหลักไปเล็กน้อย แล้วพูดกับซูซีมู่อย่างไม่พอใจ “ประธานซู ฉันเป็นลูกสาวของประธานหมินจากบริษัทนานาชาติหยุนหลงไงคะ ฉันชื่อหมินเจียวเจียว ก่อนหน้านี้ที่พ่อร่วมงานกับคุณ เราเคยเจอกันค่ะ”
โล่เฟยเอ๋อไม่ใช่คนโง่ แค่เห็นสายตาที่เธอซูซีมู่ ก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไร
ยัยคนนี้กล้าดียังไงมาแอบหมายปองสามีของเธอ?
สายตาของโล่เฟยเอ๋อแฝงความหึงหวง ใช่ ถึงเธอจะรู้ดีว่าซูซีมู่ไม่ได้สนใจอะไรผู้หญิงคนนี้ หรืออาจจะถึงขั้นจำหน้าหล่อนไม่ได้ก็เถอะ
แต่เธอไม่สนใจไม่ได้
โล่เฟยเอ๋อส่งเสียงเหอะ แล้วพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว “เธอว่าเธอชื่อหมินเจียวเจียว เป็นลูกสาวของประธานหมินจากบริษัทนานาชาติหยุนหลง คุณไม่รู้จักหรอคะ? หืม?”
ซูซีมู่ฟังน้ำเสียงผิดปกติของโล่เฟยเอ๋อไม่ออกแม้แต่น้อย เขาตอบกลับสบายๆ “บริษัทนานาชาติหยุนหลง? ปีที่แล้วเคยร่วมงานกัน”
โล่เฟยเอ๋อส่งเสียง ‘อ้อ’ แล้วกัดฟันถามต่อ “ตอนที่ร่วมงานกัน ก็เลยได้รู้จักคุณหนูหมิน?”
คราวนี้ซูซีมู่สังเกตได้ถึงความไม่ปกติของภรรยา เขานั่งทบทวนเรื่องราวทั้งหมดใหม่
แล้วเขาก็เข้าใจแล้วว่าโล่เฟยเอ๋อเป็นอะไร?
เขายกยิ้มมุมปาก แล้วว่า “จำไม่ได้”
พูดเสร็จ ซูซีมู่ก็เสริมขึ้นมาอีก “เธอก็รู้ ฉันขยาดผู้หญิง”
ประโยคสุดท้ายนี่มันท่าไม้ตายชัดๆ! โล่เฟยเอ๋อมีความสุขจนเกือบจะจับซูซีมู่มาจูบสักฟอด
เธอยกยิ้มมุมปากได้ใจ แล้วส่งแขก
“คุณหนูหมิน ขอโทษทีค่ะ แต่เขาไม่รู้จักคุณ เชิญออกไปด้วย ขอบคุณ”
หมินเจียวเจียวยังอึ้งกับประโยคของซูซีมู่ที่ว่า ‘ฉันขยาดผู้หญิง’ ไม่หาย แล้วยังมาได้ยินโล่เฟยเอ๋อเอ่ยปากไล่ ในใจของเธอก็ไฟลุกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง
เธอตบฝ่ามือลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้นตะคอกใส่โล่เฟยเอ๋อ “เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร? กล้าดียังไงมาคิดแทนประธานซู?”
โล่เฟยเอ๋อไม่ได้ตอบหล่อน แต่หันหน้าไปกะพริบตาปริบๆ ให้ซูซีมู่ “เธอถามว่าฉันเป็นอะไรกับคุณ? มีสิทธิ์อะไรมาคิดแทนคุณน่ะค่ะ?”
“เธอเป็นเมียฉัน เธอไม่คิดแทน ใครจะมาคิดแทนฉันล่ะ?” ซูซีมู่พูดยกยิ้มมุมปาก
เมื่อได้ยินซูซีมู่พูดว่าโล่เฟยเอ๋อเป็นเมียของเขา หมินเจียวเจียวก็หน้าซีด แล้วทำท่าไม่เชื่อ “ไม่ ไม่มีทาง คนทั้งโลกเขารู้กันทั้งนั้นว่าคุณไม่มีแฟน ไม่มีคนรัก แถม…”
หมินเจียวเจียวเริ่มรู้สึกกระดากปาก “แถมเมื่อกี้คุณบอกเองว่าขยาดผู้หญิง คุณจะแต่งงานมีเมียได้ไง? คุณโกหกฉันเพราะอยากออกหน้าแทนผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมล่ะ?”
พูดจนถึงตรงนี้หมินเจียวเจียวก็ชี้ไปที่โล่เฟยเอ๋ออย่างโมโห
ซูซีมู่กวาดสายตาเย็นยะเยือกไปที่หมินเจียวเจียว “คนอย่างฉันจำเป็นต้องเอาเรื่องแต่งงานมาหลอกคนอื่น?”
หมินเจียวเจียวกลัวจนหลบสายตา ตัวเริ่มสั่น
ซูซีมู่ดึงสายตากลับนิ่งสงบ แล้วสวมกอดโล่เฟยเอ๋อเข้ามาในอ้อมอก “ตรงนี้หนวกหู เราขึ้นห้องกันเถอะ?”
ท้งๆ ที่ตรงนี้ถูกผู้จัดการล็อกสถานที่ไว้ เหลือแค่พวกเขาสามคน แต่ซูซีมู่กลับพูดว่าหนวกหู นี่เขากำลังด่าเธออยู่ไม่ใช่หรือไง
โล่เฟยเอ๋อลอบยิ้ม สามีสุดที่รักของเธอเยี่ยมที่สุด ฆ่าคนได้อย่างไร้บาดแผล
หมินเจียวเจียวที่น่าสงสารเดิมทีก็ถูกโจมตีด้วยเรื่องที่โล่เฟยเอ๋อเป็นภรรยาของซูซีมู่แล้ว ยังมาถูกซูซีมู่ด่าว่าหนวกหูต่อหน้าต่อตา ใบหน้าของเธอเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดงก่ำ เธอยืนขึ้น แล้วเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีก
“ฮ่าๆ …” มองแผ่นหลังของหมินเจียวเจียวที่เดินจากไปอย่างมึนๆ โล่เฟยเอ๋อก็หลุดหัวเราะออกมา
ซูซีมู่ลูบแก้มของเธออย่างเอ็นดู “ตอนนี้แฮปปี้แล้ว?”
“ไม่แฮปปี้” โล่เฟยเอ๋อหุบยิ้ม
ซูซีมู่กุมมือโล่เฟยเอ๋อแน่น แล้วกระซิบข้างใบหู เรียกชื่อเธอแผ่วเบา “เฟยเอ๋อ…”
“อยากจะเอาคุณไปซ่อนจริงๆ ไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเห็น” โล่เฟยเอ๋อแสดงความหึงหวงอย่างตรงไปตรงมา
ซูซีมู่พยักหน้าชัดๆ “ได้”
โล่เฟยเอ๋อหลุดขำอย่างกลั้นไม่อยู่ “เอาล่ะ ฉันแค่ล้อเล่น ฉันรู้ว่าคุณไม่มีทางเหล่ตามองผู้หญิงคนไหนหรอก”
ซูซีมู่พยักหน้าแล้วตอบ ‘อืม’
ผ่านไปไม่กี่นาที ผู้จัดการก็เอาของว่างที่อุ่นร้อนแล้วมาเสิร์ฟ
โล่เฟยเอ๋อกินอย่างมีความสุข พร้อมกับพูดคุยกับซูซีมู่ไปด้วย ทั้งคู่โยนเรื่องหมินเจียวเจียวโยนออกนอกโลกไป
ซูซีมู่และโล่เฟยเอ๋อพักอยู่ที่วิลล่าพักร้อนได้สามวัน วันที่สี่ก็กลับ
วันนั้นเป็นวันเกิดของเหซิงโม่ ดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่ได้กลับวิลล่าตัวเอง แต่ตรงไปที่งานเลี้ยงวันเกิดของเหซิงโม่
งานวันเกิดไม่ได้จัดใหญ่โต มีเพียงแค่โต๊ะไม่กี่ตัว
ทั้งแก๊งซูซีมู่ รวมถึงลู่ยู่และหซิวหชูเฉียวก็มาด้วยเช่นกัน
หรือแม้แต่โจวเฉิงที่แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเข้าร่วมก็มา
จังหวะที่โล่เฟยเอ๋อกำลังเล่นอยู่กับลูกของหซิวหชูเฉียว ซูซีมู่ใช้โอกาสนี้เรียกซูยุ่นมาคุย
“ทำไมพาโจวเฉิงมาด้วย?”
วินาทีนี้ซูยุ่นก็ปวดหัวไม่แพ้กัน “ฉันไม่รู้เรื่อง พี่เหซิงโม่ไปเชิญเขาแยกต่างหาก”
เหซิงโม่ไม่ได้เชิญแค่ซูยุ่น แต่ยังให้โจวเฉิงมาทำไม? ซูซีมู่ขมวดคิ้วแน่น แล้วเดินกลับไปยืนข้างโล่เฟยเอ๋อ
เดิมทีซูยุ่นก็ไม่ได้อารมณ์ดีนัก แต่พอซูซีมู่มาย้ำเรื่องนี้อีก เธอก็ยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้น
โจวเฉิงเดินเข้ามา สังเกตเห็นเธออารมณ์ไม่ดีนัก จึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไรครับ? ไม่สบายหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไร” ซูยุ่นส่ายหน้าแรงๆ
โจวเฉิงขมวดคิ้ว แล้วถามต่อ “จะทานอะไรหน่อยไหม…”
ซูยุ่นตัดบทเขาด้วยความหงุดหงิด “ไม่ต้อง”
โจวเฉิงปิดปากเงียบ ไม่พูดอะไรอีก
ซูยุ่นมองเขาแวบหนึ่ง แล้วพูด “ฉันจะไปห้องน้ำหน่อย” จากนั้นก็ก้าวฉับๆ เดินจากไป
โจวเฉิงมองแผ่นหลังของเธอ แต่สุดท้ายก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ จึงเดินตามไป
ซูยุ่นเจอเข้ากับเหซิงโม่ที่หน้าห้องน้ำ
เหซิงโม่เป็นฝ่ายเอ่ยทัก “ซูยุ่น!”
แววตาของซูยุ่นเผยความปวดร้าวบางๆ แต่ไม่นานก็หายไป เธอพยักหน้าตอบ “สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่เหซิงโม่”
“ขอบใจ” หลังจากที่พูดขอบคุณ เหซิงโม่ก็เงียบไปนิดหน่อย ก่อนจะพูดต่อ “ซูยุ่น ฉันมีอะไรจะถาม”
ซูยุ่นสูดหายใจลึก พยายามทำตัวให้ผ่อนคลายมากที่สุด “อะไรคะ?”
“เธอแต่งงานกับโจวเฉิงแล้วหรอ?” เหซิงโม่ถาม
ได้ยินคำถามของเหซิงโม่ ร่างกายของซูยุ่นก็เหมือนโดนหนามทิ่มตำ เธอขบกรามแน่นพยายามทำตัวให้เป็นปกติ “ค่ะ ฉันแต่งงานกับเขาแล้ว”
เหซิงโม่จ้องเธอตาไม่กะพริบ แล้วถามอีก “เธอชอบเขา?”
ซูยุ่นเงียบไปสักพัก แล้วตอบ “ชอบ…” แต่ยังไม่ทันพูดจบ เหซิงโม่ก็รีบตัดบท “เธอโกหก”
“เธอไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย คนที่เธอชอบคือฉัน ที่เธอแต่งงานกับเขาเป็นเพราะฉันไม่รับรักเธอใช่ไหม?”
เสียงดังตุบ ลอยมาจากด้านหลังของซูยุ่นพร้อมคำว่า ‘ใช่ไหม’ ของเหซิงโม่