งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 417
บทที่ 417 พบกับจางเจียเจียอีกครั้ง
วันรุ่งขึ้นโล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่ไปโรงพยาบาลเยี่ยมลู่ยู่พร้อมกัน
“เฟยเอ๋อ คุณมาได้ยังไง?” ลู่ยู่เห็นโล่เฟยเอ๋อมากับซูซีมู่ รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย
เพราะก่อนหน้านี้ ซูซีมู่ได้บอกเขาว่า จะปิดบังโล่เฟยเอ๋อ
โล่เฟยเอ๋อตอบว่า “ฉันมาดูว่า อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นไรๆ บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” ลู่ยู่โบกมือตอบกลับ
โล่เฟยเอ๋อส่งเสียงเยาะ ตอบว่า “บาดเจ็บเล็กน้อย จำเป็นต้องปิดบังเฉียวเฉียวหรือ?”
เมื่อได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดถึงเฉียวเฉียว ลู่ยู่ก็หดหู่หงอยเหงาในทันที “เฟยเอ๋อ คุณอย่าบอกกับหชูเฉียวนะ”
“ฉันจะไม่บอกกับเธอแน่นอนอยู่แล้ว ฉันทนไม่ได้ที่จะให้เธอกังวลใจ” โล่เฟยเอ๋อจ้องเขม็งลู่ยู่ จากนั้นก็ก้มมองผ้าพันแผลที่พันรอบหน้าอกและต้นขาของเขา “หน้าอกและต้นขาบาดเจ็บหมดแล้วหรือ?”
ลู่ยู่ก็ไม่กล้าปิดบังอีก ตอบอย่างเชื่อฟัง “ซี่โครงได้รับบาดเจ็บสองซี่ กระดูกต้นขาแตก”
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อนิ่งเงียบไปไม่กี่วินาที แล้วถามว่า “กระดูกได้รับบัตรเจ็บ ค่อนข้างยากที่จะหายเป็นปกติ คุณเตรียมจะปิดบังเฉียวเฉียวนานแค่ไหน?”
ลู่ยู่ถอนหายใจ แล้วตอบว่า “ฉันขอให้ครอบครัวของฉัน หลอกล่อพวกเขาสองแม่ลูกไปที่เมืองหลวงแล้ว น่าจะสามารถปิดบังได้สักพักหนึ่ง? ”
“อืม” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าเบาๆ แล้วก็พูดว่า “ฉันรู้แล้ว ฉันจะพยายามช่วยคุณปิดบังไว้”
“ขอบคุณนะ เฟยเอ๋อ” ลู่ยู่ยิ้มกล่าวขอบคุณ
“คุณไม่ต้องขอบคุณฉัน ฉันแค่กลัวว่าเฉียวเฉียวรู้เข้า จะเป็นห่วงคุณ” โล่เฟยเอ๋อเบะปากเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปพูดกับซูซีมู่
“ฉันไปห้องน้ำครู่หนึ่ง”
“ฉันไปกับคุณ” ซูซีมู่ตอบโดยไม่ได้คิดเลย
เขาคิดว่านี่คือที่บ้านหรือ? ยังจะไปห้องน้ำกับเธออย่างโจ่งแจ้ง
โล่เฟยเอ๋อหน้าแดงเล็กน้อย จ้องเขม็งซูซีมู่ “คุณไม่ต้อง”
ซูซีมู่ไม่รู้เลยว่า ทำไมโล่เฟยเอ๋อถึงต้องจ้องเขม็งเขา
จ้องเขา แต่โล่เฟยเอ๋อบอกว่า ไม่ต้องการให้เขาไปด้วย เขาจึงไม่ได้ฝืน แค่พูดว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณระวังหน่อย”
“รู้แล้ว” หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อตอบประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองเล็กน้อย ก็หันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากที่โล่เฟยเอ๋อเข้าไปในห้องน้ำ ลู่ยู่ก็ถามซูซีมู่ทันที “นายบอกว่าจะปิดบังเฟยเอ๋อ ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงให้เฟยเอ๋อรู้แล้ว?”
“ทางโจวเฉิงพูดพลั้งพลาดไป” ซูซีมู่ตอบ
ลู่ยู่ถาม “โจวเฉิงพูดพลาดไป? เฟยเอ๋อรู้เรื่องของ บริษัทนานาชาติหยุนหลงแล้วเหรอ?”
“เปล่า” ซูซีมู่หยุดชั่วคราว แล้วอธิบาย “เรื่องที่นายได้รับบาดเจ็บ ฉันลืมเตรียมบทกับโจวเฉิงไว้ เลยถูกเปิดเผย”
“งั้นก็ดี” เมื่อได้ยินคำอธิบายของซูซีมู่ ลู่ยู่ก็ได้โล่งใจ “ใช่แล้ว พ่อฉันบอกว่า แก๊งหยุนหลง……” ลู่ยู่ยังพูดไม่จบ โล่เฟยเอ๋อก็ได้ออกมาจากห้องน้ำแล้ว เขาเปลี่ยนคำพูดทันที “ใช่แล้ว เฟยเอ๋อ คุณจะกินผลไม้ไหม? ซูซีมู่ นายไปเอาที่โต๊ะกาแฟหน่อย”
“ไม่ต้องแล้ว คุณเก็บไว้กินเองเถอะ” โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว
“ฉันจะกินได้เท่าไรกัน” ลู่ยู่กลอกตา แล้วพูดว่า “ในกล่องกระดาษด้านล่าง ยังมีทุเรียนอยู่ลูกหนึ่ง ก่อนหน้านี้ตอนที่หชูเฉียวท้อง ชอบกินทุเรียน เฟยเอ๋อชอบหรือเปล่า?”
“ฉันไม่กินทุเรียนหรอก” โล่เฟยเอ๋อส่ายหัวด้วยความรังเกียจ
ลู่ยู่ยิ้มพูดว่า “งั้นให้ซูซีมู่ช่วยเลือก”
“งั้นก็กินแอปเปิ้ลแล้วกัน” โล่เฟยเอ๋อตอบ
ซูซีมู่เลือกแอปเปิ้ลทั้งแดงทั้งใหญ่ให้เธอทันที เริ่มปอกด้วยมีดผลไม้
ไม่เพียงแต่ปอกผิวได้อย่างเรียบเนียน สวยงาม เท่านั้น ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไรหั่น ผ่าแอปเปิ้ลออก แต่ภายนอก ยังคงเป็นแอปเปิ้ลลูกหนึ่ง แทบจะทำให้ ลุงหยวนอ้าปากค้าง
“โอ้โห ซูซีมู่ ฝีมือวิเศษของนาย”
โล่เฟยเอ๋อยกมุมปากขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “คุณอยากจะเรียนไหม?”
“ฉันสามารถเรียนรู้ได้หรือ?” ลู่ยู่ตอบอย่างหมดคำบรรยาย
“ไม่สามารถเรียนรู้ได้จริงๆ ด้วย” โล่เฟยเอ๋อกัดแอปเปิ้ลคนหนึ่ง จากนั้นพยักหน้าอย่างจริงจัง
ให้ลู่ยู่มีความกล้าหาญ เธอโจมตีความรู้สึกของเขาอย่างหมดจด……
โล่เฟยเอ๋อและซูซีมู่ ไม่ได้อยู่ที่ลู่ยู่ นานมากนัก เพราะยังไงก็เป็นโรงพยาบาล โล่เฟยเอ๋อซึ่งกำลังตั้งครรภ์ อยู่ที่นี่นานเกินไป ก็ไม่ค่อยดีนัก
หลังจากออกมาจากที่ของลู่ยู่ ซูซีมู่ก็พาโล่เฟยเอ๋อ ไปกินข้าวที่หยู้ผินเซียง
แต่ได้พบกับจางเจียเจียที่ไม่ได้เจอกันนานในหยู้ผินเซียง
ในเวลานั้น จางเจียเจียใส่ร้ายโล่เฟยเอ๋อไม่สำเร็จ ที่จริงโล่เฟยเอ๋อไม่ได้ให้เย่รู่ไป๋ไล่จางเจียเจียออก แต่จางเจียเจียลาออกเอง
หลังจากนั้น โล่เฟยเอ๋อก็ไม่เคยเห็นจางเจียเจียอีกเลย แต่ไม่คาดคิดว่า จะได้พบกันที่นี่ในวันนี้
จางเจียเจียกำลังทานอาหารกับผู้ชายคนหนึ่ง กินไปกินมา เหมือนมีความขัดแย้งกัน แล้วทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกัน
เดิมทีโล่เฟยเอ๋อไม่ได้คิดจะไปช่วย แต่ต่อมา ชายคนนั้นก็ตบหน้าจางเจียเจีย เธอถึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา
“ลูกผู้ชายตบตีผู้หญิง ถือเป็นอะไร”
ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่าจะมีคนพูดขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดียิ่งนัก “ฉันตีผู้หญิงของฉัน เธอจะมายุ่งเหรอ?”
“นายตีคนอื่น ฉันจะไม่ยุ่ง แต่ถ้านายตีเธอ ฉันก็จะต้องยุ่ง” โล่เฟยเอ๋อตอบด้วยความโมโห
“เหอะๆ เธอมายุ่ง? ฉันตีเธอไปด้วยเลย” ชายหนุ่มขู่อย่างโหดเหี้ยม
โล่เฟยเอ๋อถูกคุกคาม ซูซีมู่ผู้ซึ่งรักภรรยายิ่งกว่าชีวิต ก็ต้องก้าวออกมาตามธรรมชาติ
“นายอยากจะตีเธอ?” สายตาของซูซีมู่ที่จ้องมองชายหนุ่ม เยือกเย็นราวกับมองคนตาย
เช่นนี้ตัวสั่นสะดุ้งอย่างรุนแรง จากนั้นก็พูดด้วยเสียงสั่นกะทันหัน “ท่าน……เข้าใจผิด ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
“ไม่ได้มีความหมายอะไร?” สายตาอันเฉียบคมของซูซีมู่กวาดไปที่ชายหนุ่ม
“ก็คือ……ก็คือ……” ชายหนุ่มจะกล้าพูดซ้ำคำเดิมได้ยังไง? เพียงแค่พูดคำว่า ‘ก็คือ’ ซ้ำๆ
ซูซีมู่พูดคำสองคำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “ขอโทษ”
ชายหนุ่มรีบก้มหน้าขอโทษโล่เฟยเอ๋อทันที “ขอโทษคุณผู้หญิง เมื่อกี้ฉันเป็นคนผิดเอง ล่วงเกินคุณแล้ว”
โล่เฟยเอ๋อพูดอย่างไม่เกรงใจเลย “ตบตัวเองหนึ่งที แล้วขอโทษเธอ”
“นี่……” ชายหนุ่มคิดไม่ถึงว่า โล่เฟยเอ๋อจะขออย่างนี้ลังเลแล้ว
เสียงทุ้มลึกน่าเกรงขามของซูซีมู่ดังขึ้น “ทำไมไม่เต็มใจเหรอ? ”
“เต็มใจๆ” ชายหนุ่มพูดคำว่า ‘เต็มใจ’ ติดต่อกันสองครั้ง จากนั้นก็ยกมือขึ้น ตบหน้าตัวเอง แล้วกล่าวขอโทษกับจางเจียเจีย
“ขอโทษ เมื่อกี้ฉันไม่ควรตบคุณ”
หลังจากขอโทษเสร็จ ชายหนุ่มหันไปมองซูซีมู่ “ฉันได้ขอโทษแล้ว”
หลังจากที่ซูซีมู่พูดคำว่า ‘ไสหัวไป’ อย่างเย็นชา ชายหนุ่มก็หนีหัวซุกหัวซุนไปเลย
โล่เฟยเอ๋อเหลือบมองไปที่จางเจียเจีย จากนั้นก็ยื่นมือไปจับมือของซูซีมู่ “เรารีบไปที่ห้องกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“ได้” ซูซีมู่พยักหน้า จูงมือของเธอไว้ เดินไปที่บันได
เพิ่งเดินไปสองก้าว ก็ถูกจางเจียเจียที่อยู่ด้านหลังเรียกไว้
“เฟยเอ๋อ ……”
โล่เฟยเอ๋อหยุดก้าวเดิน หันกลับมา “มีธุระอะไร?”
จางเจียเจียเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แล้วตอบว่า “เมื่อกี้ขอบคุณนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจ ต่อให้เป็นคนอื่น ฉันก็จะทำแบบนี้เช่นกัน” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าอย่างสงบ จากนั้นก็หันกลับไป เดินไปกับซูซีมู่
เมื่อเห็นภาพด้านหลังของโล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ ที่จากไป จางเจียเจียก็หลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจ
ครั้งหนึ่งพวกเธอเคยเป็นเพื่อนกันมาแล้ว แต่ถูกเธอทำลายด้วยน้ำมือของตัวเอง..