งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 43
บทที่ 43 การกลับมาของซูซีมู่
หลังจากโจวเฉิงออกไป ใบหน้าของที่เย็นชาของซูซีมู่ก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเศร้าทีละน้อย ……
ในที่สุดซูซีมู่ก็ออกจากโรงพยาบาล แต่ไม่สามารถกลับไปที่บ้านพักของเขาได้
เพราะว่าคุณท่านซูกลับมาแล้ว ก็ให้คนพาซูซีมู่กลับคฤหาสน์ตระกูลซู
ซูซีมู่ไม่ได้ปฏิเสธ และนั่งลงในคฤหาสน์ของตระกูลซูอย่างสบายใจ
เขาไม่รู้ว่าทางด้านโล่เฟยเอ๋อ กำลังตามหาเขาจนจะบ้าอยู่แล้ว
ทุกเช้าก่อนไปทำงานเธอจะมาที่วิลล่าของซูซีมู่ และหลังเลิกงานเธอก็จะไปที่วิลล่าของซูซีมู่อีกรอบถึงค่อยกลับไป
หลังจากไปไปมามาหลายวันแม้แต่รปภ.ของหมู่บ้านวิลล่าหลันถิงก็รู้จักโล่เฟยเอ๋อกันหมด
ในวันนี้โล่เฟยเอ๋อก็มาที่หมู่บ้านวิลล่าหลันถิงอีกครั้ง
เมื่อเห็นเธอรปภ.ก็ทักทายเธอว่า “คุณโล่มาหาคุณซูเหรอ?”
“ฉันแวะมาดูหน่อย เขากลับมาแล้วรึยัง？”โล่เฟยเอ๋อถามเสียงต่ำ
รปภ.ส่ายหัว“ไม่มีเลย”
“โอเค ขอบคุณค่ะ” โล่เฟยเอ๋อพยักหน้าให้รปภ.แล้วเดินไปตามทางเดินของหมู่บ้านผ่านวิลล่าไปทีละหลังๆแล้วก็ถึงมาที่หน้าวิลล่าของซูซีมู่
โล่เฟยเอ๋อยืนอยู่ครู่หนึ่ง กำลังจะหันออกไปทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นใบไม้ที่ลานบ้านของซูซีมู่เมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้หายไปแล้ว
เขาจะกลับมาแล้วเหรอ? ดวงตาโล่เฟยเอ๋อเปล่งประกายด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็วิ่งไปกดกริ่งหน้าบ้าน
ประตูวิลล่าเปิดออก แต่ไม่ใช่ซูซีมู่ กลับเป็นหญิงวัยกลางคนที่ที่ไม่คุ้นหน้า
“สวัสดีค่ะ คุณมาหาใครเหรอคะ？”หญิงแปลกหน้าถามอย่างสุภาพ
โล่เฟยเอ๋อจิกชายเสื้อผ้าอย่างกังวลแล้วพูดว่า: “ฉัน ……ฉัมาหาคุณซู เขาอยู่บ้านไหมคะ？”
“คุณซูไม่อยู่บ้าน”หญิงวัยกลางคนตอบกลับมา
โล่เฟยเอ๋อถามกลับ “ถ้าอย่างงั้น……คุณรู้ไหมว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่？”
หญิงวัยกลางคนยิ้มขอโทษโล่เฟยเอ๋อ：“ต้องขอโทษด้วย ฉันไม่รู้ฉันเป็นแค่แม่บ้านมาทำความสะอาดให้คุณซูเท่านั้น”
ที่แท้เป็นแค่คุณป้าแม่บ้านมาทำความสะอาดแค่นั้น！ใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อเต็มไปด้วยความผิดหวัง
หลังจากเงียบไปสองสามวินาทีเธอถามอีกครั้งว่า “ฉันเข้าไปดูได้มั้ย？”
“แม่หนู，คุณซูไม่ค่อยชอบให้คนนอกเข้าออกบ้านของเขา，ดังนั้น……”หญิงวัยกลางคนมองที่โล่เฟยเอ๋อด้วยความลำบากใจ
“อื้อ”โล่เฟยเอ๋อมองไปที่วิลล่าแล้วหันหลังค่อยๆเดินจากไป
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปซูซีมู่ถึงได้กลับไปที่วิลล่าหลันถิง
เพราะว่าเป็นตอนสิบโมงเช้าของวันทำงาน ทำให้การจราจรไม่ติดขัด，รถของซูซีมู่ก็มาถึงวิลล่าหลันถิงได้อย่างรวดเร็ว
เมื่อรถมุ่งหน้าไปยังทางเข้าของหมู่บ้าน รปภ.ก็โบกมือเรียกให้หยุดรถ
พอโจวเฉิงลดกระจกลง รปภ.ก็รีบวิ่งมาถามว่า “คุณซูอยู่ในรถหรือไม่？”
โจวเฉิงพยักหน้า“มีอะไรเหรอ？”
“ผมอยากจะบอกคุณซูหลานวันมานี้มีคนมาหาเขา”รปภ.บอกเช่นนั้น
โจวเฉิงหันไปมองซูซีมู่ที่นั่งหลับตาอยู่ด้านหลัง แล้วถามรปภ.：“ใครมาหาคุณซูเหรอ？”
“เป็นหญิงสาวคนหนึ่งแซ่โล่”รปภ.ตอบ
ทันทีที่รปภ.บอกว่าใครมาหา ซูซีมู่ก็ลืมตาขึ้นมาทันที
เธอมาหาเขาทำไม？มาจับคู่เขากับพี่สาวของเธอเหรอ？
หญิงสาว แซ่โล่？โล่เฟยเอ๋อ？โจวเฉิงมองไปที่ซูซีมู่ที่ลืมตาขึ้นมา ก็ยิ่งแน่ใจว่าคือคนที่เขาแน่นอน
ประธาณซู ยังบอกที่อยู่กับคุณโล่ คุณโล่ต้องมีผลต่อหัวใจประธาณซูแน่นอน
โจวเฉิงยิ้มให้กับรปภ.：“ขอบคุณ”
รปภ.เป็นชายหยุ่มขี้อาย เมื่อเห็นโจวเฉิงคนที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่งขอบคุณเขา，เขาก็ปลื้มใจเล็กน้อยแล้วตอบกลับไปว่า‘ไม่ต้องเกรงใจ’เขาก้าวถอยหลังและกดรีโมทคอนโทรลเพื่อเปิดประตู
รถออกตัวอีกครั้งผ่านวิลล่าทีละหลังและในที่สุดก็หยุดนิ่งที่หน้าประตูของวิลล่าของซูซีมู่
เขาไม่รอให้โจวเฉิงลงมาเปิดประตูรถให้，เขาเปิดประตูแล้วลงมาจากรถเอง
แล้วกดรหัสผ่านประตูวิลล่าและเข้าไปในบ้าน
โจวเฉิงถือกระเป๋าของ ซูซีมู่และตามเขาไปด้านใน “ประธาณซู ของพวกนี้เอาวางไว้ตรงไหน？”
ซูซีมู่นั่งลงที่โซฟา แล้วชี้ไปที่โซฟาข้างๆ “วางไว้นั่น”
“ครับ”โจวเฉิงพยักหน้า แล้ววางกระเป๋าลงบนโซฟา
จากนั้นก็กลับออกไปเอาเอกสารของและกระเป๋าทำงานของซูซีมู่ วางไว้ที่โต๊ะน้ำชา
หลังจากจัดการเสร็จแล้ว โจวเฉิงก็พูดกับซูซีมู่อย่างเคารพ：“ประธาณซู อาหารกลางวันของท่านจะให้จัดการ……”
ซูซีมู่ตัดบทพูด “คุณไม่ต้องยุ่ง”
“ครับ”โจวเฉิงพยักหน้า แล้วเดินออกไป
ซูซีมู่นั่งบนโซฟาอย่างเงียบๆ สักพักแล้วเปิดกระเป๋าเอกสารบนโต๊ะน้ำชา เอาคอมพิวเตอร์ออกจากกระเป๋าเตรียมจะทำงาน
เมื่อหยิบคอมพิวเตอร์ออกมาจากกระเป๋า โทรศัพท์ก็ติดออกมาด้วย
นี่คือโทรศัพท์ที่โจวเฉิงเตรียมให้เขาก่อนหน้านี้ แต่หลายวันมานี้ซูซีมู่ไม่ได้เปิดดู
ซูซีมู่จ้องไปที่โทรศัพท์ครู่หนึ่ง แล้วกลับไปเปิดคอมพิวเตอร์แทน
จ้องที่แป้นพิมพ์ได้ครู่เดียว ดวงตาของเขาก็เหลือบมองไปที่โทรศัพท์อีกครั้ง
ทันใดนั้นซูซีมู่ก็ยื่นออกมาจากโต๊ะน้ำชาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เขาจ้องที่โทรศัพท์สักพักหนึ่งและในที่สุดก็ตัดสินใจเปิดเครื่อง
โทรศัพท์ที่เพิ่งเปิดใช้งาน มีเสียงแจ้งเตือนดังไม่หยุด หลังจากผ่านไปเกือบห้านาทีในที่สุดมันก็เงียบไป
มากกว่าหนึ่งร้อยสายที่ไม่ได้รับ มากกว่าหนึ่งร้อยข้อความที่ไม่ได้อ่าน
สายที่ไม่ได้รับนอกจากลู่ยู่ที่โทรหาเขาแล้ว ที่เหลือเป็นโล่เฟยเอ๋อโทรหาเขาทั้งหมด
เธอโทรมาทุกวันและที่โทรมาเยอะที่สุดคือคืนที่เขานัดกับเธอเพื่อดูหนัง
ส่วนข้อความสั้นๆ ยกเว้นข้อความเตือนความจำที่ส่งมาจาก 10086 และมีโฆษณาบางส่วนที่เหลือส่วนอื่น ๆ ทั้งหมดเป็นข้อความที่ส่งถึงเขาโดยโล่เฟยเอ๋อ
“ฉันมาถึงแล้ว คุณจะมาเมื่อไหร่？”
“คุณเป็นอะไร？”
“เกิดเรื่องอะไรกับคุณรึเปล่า？”
“คุณอยู่ไหน？”
“หาคุณที่บริษัทไม่เจอ ไปหาคุณที่บ้านก็ไม่เจอ คุณอยู่ไหน？”
“คุณไปต่างประเทศเหรอ？”
……
ซูซีมู่จ้องที่การโทรและข้อความนับไม่ถ้วนบนโทรศัพท์มือถือ ดวงตาของเขาฉายแววเจ็บปวดเล็กน้อยและลึกลงไปในหัวใจเหมือนโดนทำร้าย
เธอเพียรพยายามหาเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ เพียงเพื่อแนะนำเขากับพี่สาวของเธอเท่านั้นเอง……
ซูซีมู่เม้มมุมปากเย็นของเขา แล้วแสร้งทำเป็นไม่เห็นอะไรเลย แล้วจึงปิดโทรศัพท์อีกครั้ง
โล่เฟยเอ๋อมาทำงานที่วิลล่าของ ซูซีมู่ตามปกติหลังเลิกงาน
ทันทีที่เดินเข้าไปที่ประตูของหมูบ้านรปภ.ก็พูดกับเธอว่า：“คุณ โล่ คุณซูกลับมาแล้ว”
กลับมาแล้วเหรอ？โล่เฟยเอ๋อนิ่งไปสองสามวินาทีถึงจะตอบสนอง “เขากลับมาแล้วจริงเหรอ？”
“ใช่ครับ คุณซูกลับมาเมื่อเช้านี้”รปภ.พยักหน้า
“ขอบคุณค่ะ คุณรปภ.”โล่เฟยเอ๋อรีบขอบคุณรปภ.แล้วรีบวิ่งไปที่วิลล่าของซูซีมู่