งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 454

บทที่ 454 เยี่ยมเหซิงโม่

“นี่ เธอไม่อยากไปเยี่ยมเหซิงโม่ที่โรงพยาบาลจริงหรอ?” โล่เฟยเอ๋อมองซือจิ้งสวนแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

เธออยากไปแน่นอนสิ! เธออยากไปเยี่ยมจนจะบ้าอยู่แล้ว!

ถึงแม้สองวันนี้ทั้งสองจะมีติดต่อกัน แต่ซือจิ้งสวนก็แสดงออกแบบเย็นชาตลอด เพราะเธอทำตัวไม่ถูกจริงๆ ที่จู่ๆ เหซิงโม่ก็มาทำดีด้วย

ก่อนหน้านี้ยังเย็นชากับเธอเหมือนน้ำแต่ตอนนี้กลับเร่าร้อนเหมือนไฟ ในขณะที่ซือจิ้งสวนดีใจนั้นก็รู้สึกว่าเหมือนมันไม่ใช่ความจริง

เห็นเธอลังเลแล้วโล่เฟยเอ๋อก็ยิ้มแล้วลองหยั่งเชิงพูดว่า：” อยากมากสินะ ในเมื่อยากเราก็ไปเยี่ยมเขาสิ เธอไปเยี่ยมเขา เขาต้องหายเร็วขึ้นแน่ๆ”

พูดถึงตรงนี้ ซือจิ้งสวนก็เคาะเขินขึ้นมา ถึงแม้ในใจอยากไปเยี่ยมมาก แต่เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะมองหน้าเหซิงโม่ยังไง

หลังจากที่ผ่านจากการเซ้าซี้ของโล่เฟยเอ๋อ สุดท้ายซือจิ้งสวนก็ตัดสินใจไปเยี่ยมเหซิงโม่

ทั้งสองไปซื้อผลไม้แล้วก็ไปโรงพยาบาลต่อ

เหซิงโม่ที่อยู่ในโรงพยาบาลมีผ้าพันแผลพันรอบตัว สายตาไม่ละออกจากหน้าจอ เพราะเมื่อตอนเที่ยงส่งข้อความไปหาซือจิ้งสวน แต่จนถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่ตอบกลับมา ในใจเขารู้สึกร้อนรนจนเหมือนไฟจะมอดไหม้อยู่แล้ว

“นี่! ตานายก็โดนหมัดมาไม่น้อย หมอบอกให้นายดูมือถือน้อยๆ หน่อย นายเชื่อฟังสักนิดจะได้มั้ย! นายอยากกลายเป็นคนตาบอดรึไง?” ลู่ยู่แขวะ

“นายจะไปรู้อะไร……” เหซิงโม่ตอบอย่างเศร้าๆ

“เป็นไงล่ะเหซิงโม่ ต้องตามง้อเมียแล้วสินะ ตอนนี้ตานายทรมานแล้ว ให้ฉันพูดนะนายก็คือแกว่งเท้าหาเสี้ยน!” ลู่ยู่เยาะเย้ยอย่างเย็นชา

ที่จริงเขาก็พูดถูก เหซิงโม่ก็คือแกว่งเท้าหาเสี้ยน คาดว่าตอนนั้นซือจิ้งสวนก็รอข้อความเขาแบบนี้เหมือนกันสินะ

คาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะมีวันนี้!

“หุบปาก……” เหซิงโม่ไม่มีอะไรจะพูด แต่ที่ลู่ยู่พูดมาก็ไม่ผิด ตอนนี้เขาอยากย้อนกลับไปอดีตต่อยเหซิงโม่ในตอนนั้นซะจริงๆ!

“อะแฮ่ม!”

ในขณะที่ทั้งสองคุยกันอย่าง” มีความสุข” นั้น โล่เฟยเอ๋อก็เดินเข้ามา

“เฟยเอ๋อมาแล้วหรอ!” พอเจอโล่เฟยเอ๋อ ลู่ยู่ก็พูดอย่างอารมณ์ดี

แต่ก่อนเพราะเรื่องของซือจิ้งสวน โล่เฟยเอ๋อก็ตั้งใจถอยห่างจากเหซิงโม่ตลอด ตอนนี้มาเยี่ยมเขาได้ เหซิงโม่ก็รู้สึกซาบซึ้งมาก

“เฟยเอ๋อ……” เหซิงโม่เรียกแบบทำตัวไม่ถูก

โล่เฟยเอ๋อกระแอมสองที” ครั้งนี้ไม่ใช่มีแค่ฉันที่มาเยี่ยมนาย ฉันยังพามาอีกคน”

ยังพามาอีกคน ซูซีมู่?

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังสงสัย ซือจิ้งสวนก็ถือผลไม้ค่อยๆ ก้าวเข้ามา

เริ่มแรกเธอยังไม่กล้าเข้ามา แต่ดีที่โล่เฟยเอ๋อนำก่อนเธอถึงกล้าเข้ามา

เหซิงโม่เห็นซือจิ้งสวนก็ดีใจมาก “จิ้งสวนเธอมาแล้วหรอ!”

“อืม……” ซือจิ้งสวนตอบแบบทำตัวไม่ถูก เหซิงโม่ที่กระตือรือร้นแบบนี้เธอรับมือไม่ไหวจริงๆ

ส่วนในใจของเหซิงโม่ก็รู้ดีว่าทำไมซือจิ้งสวนถึงตั้งใจถอยห่างจากเขา เพราะเรื่องที่เขาทำในแต่ก่อนมันเลวมากจริงๆ!

โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าทั้งสองต้องมีพื้นที่ส่วนตัวมาพัฒนาความสัมพันธ์กัน

“นี่! ลู่ยู่ นายไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนเฉียวเฉียว มาทำอะไรที่โรงพยาบาลยะ! เหซิงโม่เขามีภรรยาดูแล! นายอยู่ที่นี่ระวังเฉียวเฉียวจะโกรธเอาน๊า～” โล่เฟยเอ๋อพูดอย่างมีเลศนัย

จัดการกับลู่ยู่ก็ต้องเอาหซิวหชูเฉียวมาอ้างไม่มีผิดแน่นอน เพราะเขาเป็นคน” กลัว” เมีย

เป็นอย่างที่คิด ลู่ยู่หงอยลงทันที

“ครับๆๆ ถ้างั้นเพื่อน นายดูแลตัวเองให้ดีนะ ฉันไปก่อนล่ะ!” ลู่ยู่ไม่รอช้า ทักทายเสร็จก็รีบออกจากโรงพยาบาลทันที

เขาคิดว่าที่โล่เฟยเอ๋อพูดแบบนี้คือความคิดของหซิวหชูเฉียว จึงต้องรีบกลับไป

เห็นมั้ย” ตัวปัญหา” ลู่ยู่ไปแล้ว โล่เฟยเอ๋อก็รู้ตัวดีเลยเหลือพื้นที่ให้กับเหซิงโม่และซือจิ้งสวน

จู่ๆ ก็ไปกันหมด เหลือแต่พวกเขาสองคน บรรยากาศอึดอัดสุดๆ

ซือจิ้งสวนก้มหน้าก้มตา ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เหซิงโม่ก็รู้สึกอึดอัดแต่ก็ต้องหาเรื่องคุย นี่เป็นโอกาสเหมาะเหม็งที่จะคืนดีกัน

“เอ่อ……ช่วงนี้สบายดีไหม……”

ไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ เหซิงโม่ก็เริ่มหาเรื่องคุยไปมั่ว แต่พอพูดจบประโยค เหซิงโม่ก็รู้สึกอยากตบปากตัวเอง นี่พูดอะไรออกมาวะเนี่ย!

“ก็สบายดี นายล่ะ” ซือจิ้งสวนตอบกลับ

เธอถามเรา! เหซิงโม่รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

“ฉัน……ฉันไม่ดี! ไม่มีเธอแล้วฉันไม่ดีเลยสักนิด! ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ เรื่องเลวๆ ที่ฉันทำในแต่ก่อนฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ยกโทษให้ฉันเถอะ!” ความจริงใจของเหซิงโม่จะล้นออกมาจากตาอยู่แล้ว

ซือจิ้งสวนมองเหซิงโม่ในตอนนี้อย่างตะลึง เธอรู้สึกว่าเหซิงโม่ในตอนนี้กับเหซิงโม่ในแต่ก่อนต่างกันมาก เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า: “ที่จริงแล้ว……ฉันไม่เคยโทษนายเลย”

ฟังจบเหซิงโม่ก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะพูดอะไรมาให้เธอยกโทษให้

เขาอยากให้เธอตีตัวเองด่าตัวเอง ระบายความไม่พอใจออกมาให้หมด แบบนี้ในใจของเหซิงโม่ก็คงจะรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง

แต่ตอนนี้เธอกลับบอกว่าไม่โทษตัวเอง ความรู้สึกผิดหวนกลับมาอีกครั้ง

นึกถึงเรื่องราวในอดีต เหซิงโม่ก็ปิดตาลง เขาไม่กล้าขอให้ซือจิ้งสวนยกโทษให้เขาจริงๆ

เวลาเหมือนหยุดเดินอีกครั้ง

“ฉันไม่โทษนายจริงๆ ฉันรักนาย การที่ชอบใครคนหนึ่งจริงๆ คือโทษสิ่งที่เขาทำไม่ลงหรอกนะ ฉันไม่เข้าใจ……ทำไมนายจู่ๆ ถึงกลายเป็นแบบนี้ แต่ว่า ที่ฉันชอบนายคือเรื่องจริง เหนื่อยแล้วก็เป็นเรื่องจริง” ซือจิ้งสวนค่อยๆ เปิดปากพูดความรู้สึกทั้งหมดออกมา

“ฉันไม่ใช่จู่ๆ ก็คิดได้ แต่ช่วงเวลาที่เธอจากไปนี้ฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ ฉันต้องการเธอ ฉันไปจากเธอไม่ได้ จริงๆ ความเคยชินนี้ก็มีมาตั้งแต่แต่ก่อนแล้ว อาจจะเป็นเพราะฉันดื้อด้านเอง ฉันไม่อยากยอมรับว่าเธอเข้ามาในใจฉันนานแล้ว พอเธอจากไปจริง ฉันถึงได้ตระหนักรู้ว่าฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันเป็นคนที่ขัดแย้งมาก ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันรักเธอแต่กลับทำร้ายเธอมากมายขนาดนี้……” เหซิงโม่ก็เปิดใจคุย พูดออกมาจากใจจริง

“พวกเราเริ่มต้นใหม่กันได้ไหม ฉันจะจัดงานแต่งให้เธออีกครั้ง ฉันจะบอกกับคนทั่วโลกว่าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน” สายตาของ

เหซิงโม่แสดงถึงความขอร้อง จริงๆ แล้วเขากลัวว่าซือจิ้งสวนจะปฏิเสธ

“ไม่จำเป็น……” ซือจิ้งสวนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

คำว่า “ไม่จำเป็น” ทำลายเกราะป้องกันตัวเองของเหซิงโม่ไปอย่างไม่เหลือซาก เขารู้สึกเจ็บปวดใจมาก แต่ก็ไม่มีเหตุผลไปโทษซือจิ้งสวน

“ได้” เขายิ้มพูดอย่างฝืนทน

ผ่านไปสักพักซือจิ้งสวนก็พูดว่า:” ฉันคือทำเพื่อลูกในท้อง ตอนนี้เขากำลังค่อยๆ เติบโต ฉันไม่อยากให้เขาต้องลำบากอีก……”

ในตอนแรกเหซิงโม่ยังไม่เข้าใจว่าที่ซือจิ้งสวนพูดคือหมายถึงอะไร แต่หลังจากนั้นก็ตั้งสติได้แล้ว เขาไม่สนแผลเต็มตัวของตัวเองไปกอดซือจิ้งสวน ถึงแม้จะบอกว่าผู้ชายมีน้ำตาก็ห้ามไหลออกมาง่ายๆ แต่ตอนนี้เหซิงโม่ก็ร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกตื้นตันใจ “ขอบคุณ ขอบคุณที่เธอให้โอกาสฉันอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยมืออีก”