งานแต่งพี่สาว แต่…ฉันกลับเป็นเจ้าสาว！ - ตอนที่ 97

บทที่97 โล่เฟยเอ๋อก็เถียงประชดประชังเป็นเหมือนกัน

ลู่ยู่กล่าว:”เนะๆๆ……เฟยเอ๋อ ซูซีมู่ดีกับเธเป็นพิเศษแบบนี้ไม่ธรรมดาเลยนะครับ”

“เขาดีกับเพื่อนมากทุกคนค่ะ” เฟยเอ๋อตอบโดยไม่ทันคิด

ลู่ยู่เม้มปาก กล่าวอย่างไม่เห็นด้วย:”ผมกับเหซิงโม่เป็นเพื่อนเขามานานหลายปี เขายังไม่เคยใส่ใจแบบนี้เลย พูดจริงๆนะ เขทำดีกับคุณ ยิ่งกว่าที่ผมทำดีกับแฟนซะอีก….”

ลู่ยู่ยังพูดไม่จบ ซูซีมู่ก็รีบพูดแทรก”

“ลู่ยู่ หุบปากซะ” น้ำเสียงของซูซีมู่เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ลู่ยู่ทำท่ากลัวจนสั่น และทำท่ารูดซิปปาก

ซูซีมู่มองเขาแบบใช้สายตาเตือน แล้วก็หันไปมองโล่เฟยเอ๋อ:”อย่าไปฟังเขาพูดไปเลื่อยครับ”

“ไม่ฟังค่ะ” โล่เฟยเอ๋อก้มหน้าทานเค้กคำโตๆ

ไม่มีใครจ้องมองตาใหญ่อีก เต็มไปด้วยความมืดมนที่ลึกจนไม่เห็นฐาน……

หลังจากตัดเค้ก เหซิงถิงไปชนแก้วแขกผู้มีเกียรติทีละคนโดยพาเหซิงโม่ไปเป็นเพื่อนด้วย

พอถึงคิวโล่เฟยเอ๋อ เธอไม่ได้แค่ดื่มน้ำผลไม้เหมือนเช่นเคย แต่เธอถือแก้วไวน์แดงขึ้นมา

ซูซีมู่กำลังจะเอ่ยปากห้ามโล่เฟยเอ๋อ ฝั่งลู่ยู่ก็ถือน้ำผลไม้กะจะเปลี่ยนกับโล่เฟยเอ๋อ:”เฟยเอ๋อ คุณดื่มเหล้าไม่ได้ งั้นดื่มน้ำผลไม้แทนนะครับ”

โล่โฟนเอ๋อปฏิเสธ:”ดื่มไวน์แดงแค่นิดเดียวไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

เธอยิ้มแย้มแจ่มใส ยกแก้วขึ้นสูงแล้วชนแก้วกับเหซิงถิง:”สุขสันต์วันเกิดนะค่ะคุณเหซิงถิง คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนาทุกประการค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะเฟยเอ๋อ”เหซิงถิงกล่าวขอบคุณ ถือแก้วเหล้าขึ้นดื่มไปคำหนึ่ง

โล่เฟยเอ๋อยิ้มเบาๆ ยกแก้วขึ้นดื่มครั้งเดียวหมดแก้ว

ท่าทีของเธอ ทำให้ซูซีมู่ขมวดคิ้ว เหซิงถิงพวกเขาก็ตะลึงเหมือนกัน

แต่เพราะเหซิงถิงกับเหซิงโม่ยังต้องไปชนแก้วแขกผู้มีเกียรติต่ออีก จึงไม่รอช้า และเดินไปต่อ

ซูซีมู่นั่งที่เดิม ก้มหน้าดื่มเหล้า ไม่พูดอะไร

ลู่ยู่ดื่มเหล้าไปด้วย พูดคุยกับเฟยเอ๋อไปด้วย

โล่เฟยเอ๋อดื่มรีบไปหน่อย บวกกับนี่เป็นครั้งแรกที่เธอดื่ม เธอไม่สบายท้องเลย แต่ก็ยังฝืนยิ้มและคุยกับลู่ยู่

ผ่านไปประมาณ10กว่านาที โล่เฟยเอ๋อนั่งไม่อยู่อีกแล้ว เธอถือกระเป๋าลุกขึ้น:”นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันต้องกลับแล้วค่ะ”

“จะกลับแล้วเหรอ งั้นให้ซูซีมู่ส่งคุณกลับบ้านนะครับ”ลู่ยู่กล่าวพร้อมกับยืนลุก

“ไม่ต้องค่ะ เขาดื่มเหล้า อย่าขับรถเลยดีกว่าค่ะ…”โล่เฟยเอ๋อพูดยังไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มไร้สีหน้าที่ตอนแรกนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเธอก็ลุกขึ้นยืน มือหนึ่งหยิบเสื้อคลุมบนเก้าอี้ อีกมือก็ไปคว้าจูงมือโล่เฟยเอ๋อ เดินออกไป

“ซูซีมู่ นาย…….”ลู่ยู่กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ซูซีมู่จูงมือโล่เฟยเอ๋อก้าวเดินออกไปซะก่อน

โล่เฟยเอ๋อถูกซูซีมู่จูงมือเดินตลอดทาง เขาเดินหน้า ไม่หันกลับมามองเธอบ้างเลย

เขาจับมือเธอไว้แน่นมาก ฝีเท้าก็เดินเร็ว ทำให้โล่เฟยเอ๋อต้องวิ่งเหยาะๆเพื่อทันเขา แต่แบบนี้ทำให้กระเพาะท้องเธอที่ไม่ค่อยสบายอยู่แล้วยิ่งไม่สบายหนักเข้าไปอีก

หลังจากที่เขาดึงตัวเธอออกจากโรงแรมบ้ันเต๋า ก็เดินตรงไปยังที่จอดรถ

“คุณดื่มเหล้าแล้ว อย่าขับรถดีกว่านะคะ”โล่เฟยเอ๋อพูดห้ามซูซีมู่เบาๆ

ซูซีมู่ไม่พูด เขาเพียงแค่เปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าจืดชืด ใช้มืออีกข้างผลักเธอเข้าไปในรถ แล้วปิดประตูรถแรงๆ

แล้วเดินวนหน้ารถ ขึ้นนั่งบนรถ

หลังจากเขาขึ้นรถ เขาไม่มองหน้าเธอเลย สตาร์ทรถเหยียบคันเร่งทันที รถเคลื่อนที่อย่างมั่นคง

โล่เฟยเอ๋อไม่สบายกระเพาะ ตั้งแต่ซูซีมู่โยนเธอเข้าไปในรถ เธอก็ไม่ขยับอีกเลย

เธอพิงเก้าอี้ด้านหลัง เอ็นศีรษะจ้องซูซีมู่ที่กำลังขับรถ

อย่าดีกว่า ไม่ว่าเธอจะโต้เถียงประชดประชังยังไง เขาก็ไม่เข้าใจหรอก จะหาทรมานตนเองทำไมล่ะ?

โล่เฟยเอ๋อแอบถอนหายใจในใจ แล้วกล่าว:”รบกวนคุณช่วยส่งฉันกลับไปที่ชุมชนปี้ไหนะคะ”

ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูด ซูซีมู่เม้มปากแรงๆ แล้วตอบ”ครับ”

เวลาต่อจากนั้น โล่เฟยเอ๋อกับซูซีมู่ทั้งสองคนไม่มีใครเอ่ยปากคุยอะไรเลย

จนเมื่อไปถึงหน้าประตูชุมชนปี้ไห โล่เฟยเอ๋อลงจากรถ จึงเอ่ยปากพูดขึ้น

“ขอบคุณคุณมากนะคะที่มาส่ง กลับไปก็ขับรถระวังๆหน่อยนะคะ”

ซูซีมู่นิ่งเฉยไปแป๊บ แล้วค่อยตอบ”ครับ”ไปคำเดียว

โล่เฟยเอ๋อลงจากรถ แล้วตรงไปยังฝั่งประตชุมชน เพิ่งเดินได้สองก้าว ก็มีเสียงเรียกของซูซีมู่:”เฟยเอ๋อ”

ปลายนิ้วของโล่เฟยเอ๋อเย็นแข็งแว็บนึง แล้วก็หันไปมอง ไม่พูดอะไร

ซูซูทู่เอียงศีรษะมองเธอ แล้วพูดเบาๆว่า:”ฝันดีครับ”

โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าที่ซูมีมู่เรียกเธอหยุด เพียงเพื่อบอก’ฝันดี’เฉยๆ

เธอคิดว่าเขาจะพูดอะไรเล่า?โล่เฟยเอ๋อคิดขำๆในใจ

และยิ้มแย้มให้ซูซีมู่”ซูซีมู่ ฝันดีนะคะ”

ฝันดีของเธอไม่เหมือนของซูซีมู่ ฝันดีของเธอหมายถึงฉันรักคุณ(w a n หว่ออ้ายหนี่a nอ้ายหนี่ในภาษาจีน) แต่เขาคงไม่มีวันเข้าใจหรอก

เธอรู้สึกขมขื่นใจฝาดเหลือเกิน โล่เฟยเอ๋อค่อยๆหันไป เดินตรงเข้าไปในชุมชน

ซูซีมู่เห็นด้านหลังของโล่เฟยเอ๋อที่เดินไป ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาถึงเห็นความเศร้าของโล่เฟยเอ๋อได้จากด้านหลัง……

โล่เฟยเอ๋อที่ลางานไปหนึ่งวัน เช้าวันที่สองก็ถูกเย่รู้ไป๋เรียกเข้าไปในห้องทำงาน

เย่รู่ไป๋ถามเสียงปกติว่า:”เห็นบอกว่าเมื่อวานคุณลางานเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ดิฉันไม่ค่อยสบายค่ะ”โล่เฟยเอ๋ตอบแบบก้มหน้าเล็กน้อย

“คุณรู้มั้ย ว่าเมื่อวานเป็นวันที่คลาสฝึกอบรมพิเศษเปิดห้อง คุณเสียโอกาสไปเพราะคุณลางาน”สีหน้าของเย่รู่ไป๋ดูผิดหวังมาก

โล่เฟยเอ๋อใช้แรงบีบนิ้วมือ แล้วตอบไม่ว่า:”ขอโทษด้วยค่ะ”

เย่รู่ไป๋กล่าวอย่างเยือกเย็น:”คุณไม่ต้องขอโทษละ ผมดูคนผิดเอง วันแข่งขันยังมาสายได้ วันเปิดห้องซึ่งเป็นวันสำคัญคุณกลับไม่มา ฉันไม่อยากเสียเวลาแล้ว คุณไปเถอะ”

ได้ยินเย่รู่ไป๋บอกไม่เอาเธอแล้ว ใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อซีดลงทันที

“หนูต้องขอโทษด้วยค่ะหัวหน้า ให้โอกาสหนูครั้งนึงนะคะ หนูรับรองว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”

เย่รู่ไป๋จ้องเธอด้วยสายตาเยือกเย็น ไม่พูดอะไร

“โล่เฟยเอ๋อรีบกล่าวขึ้นว่า หัวหน้า หนูอยากเรียนคลาสฝึกอบรมพิเศษจริงๆนะคะ ให้โอกาสหนูอีกครั้ง หนูรับรองจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกค่ะ”

เย่รู่ไป๋มองสีหน้าที่ตื่นเต้นของโล่เฟยเอ๋อ สีหน้าเริ่มคลายลง :”การรับรองของเธอมีประโยชน์อะไรมั่ย?”

“หนูรับรองค่ะ…..”โลเฟยเอ๋อหยุดพูดไม่กี่วิ แล้วกัดฟันพูดว่า:”ถ้าหนูทำไมได้ หนูขอถอนตัวออกจากการออกแบบเครื่องประดับค่ะ”

ได้ยินโล่เฟยเอ๋อพูดแบบนี้ แววตาของเย่รู่ไป๋ดูตกตะลึงเหมือนกัน

ความจริงที่เย่รู่ไป๋เรียกเธอมาในวันนี้ ก็แค่ขู่เธอ ต่อไปอยู่ในคลาสฝึกอบรมพิเศษจะได้ทำตัวดีหน่อย มาสายให้น้อยหน่อย เลิกเช้าให้น้อยหน่อยแค่นั้น

ไม่คิดว่าจะขู่แรงไปหน่อย โล่เฟยเอ๋อถึงกับเอาอนาคตของตนมาประกัน

เย่รู่ไป๋มองโล่เฟยเอ๋อด้วยแววตาลึกซึ้ง และกล่าว:”งั้นขออย่าลืมสิ่งที่เคยพูดไว้ในวันนี้ก็แล้วกัน”

“แน่นอนค่ะ” โล่เฟยเอ๋พยักหน้ารับประกัน