จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 105
หม่าซวี่ซงมองไปที่เหอวี่เฉวียนและพูดว่า “ผมรู้ว่าคุณเป็นเจ้านายที่นี่ ปู่ของผมเคยบอกว่าไม่ให้ผมก่อเรื่อง คุณวางใจ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณสามารถหลีกเลี่ยงได้! ผมมาที่นี่เพียงเพื่อพูดคุยกับพวกเขานิดหน่อย”
แน่นอน เหอวี่เฉวียนจำได้ว่านี่เป็นคุณชายของตระกูลหม่า ดูอีกทีผู้ชายที่เขาชี้คนนั้น ก็คือแม่ทัพที่เมื่อคืนคุยกับเขาและอาจารย์ เขาเบิกตากว้างครู่หนึ่งแล้วถามว่า “แม่ทัพ ฟางเหยียนทำไมถึงเป็นท่าน?”
ฟางเหยียนหันศีรษะไปมองเหอวี่เฉวียนและพูดว่า “ไม่เป็นไร คุณกลับไปเถอะ!”
“ฟางเหยียน…” เหอวี่เฉวียนพูดอึกๆอักๆ
ฟางเหยียนพยักหน้าและพูดว่า “สบายใจเถอะ เถ้าแก่เหอ!”
เขาเป็นแม่ทัพ เมื่อพูดอย่างนั้นแล้ว แม้ว่าตัวเองอยากจะช่วยแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก ที่นี่ไม่ใช่แค่นักเลงไม่กี่คน แต่เป็นฉากของผู้คนนับหมื่น ฉากที่มีผู้คนมากมายขนาดนี้ เมื่อระเบิดขึ้นมา เขาจะสามารถควบคุมมันได้อย่างไร
“เหอเหอ!” หม่าซวี่ซงหัวเราะอย่างเย็นชา “เป็นคนที่ไม่เลวจริงๆ ในเวลาแบบนี้ยังรู้ถึงอันตรายของคนที่อยู่รอบด้าน จุดนี้ของคุณ ผมชื่นชม แต่น่าเสียดาย คุณจะต้องเอาจุดเด่นของคุณลงไปอยู่ข้างล่างด้วย ”
เป็นคำพูดโวยวายดื้อรั้นที่ไร้เดียงสาของเทียนขุย “พาไอ้กลุ่มสารเลวของพวกคุณออกไป! มิฉะนั้นที่นี่เลือดจะไหลเป็นแม่น้ำ”
เขาไม่ได้สนใจเทียนขุยสักนิด แต่ปรบมือและตะโกนว่า “ช่วยผมเอาคนขึ้นมา”
ออกคำสั่งคำเดียว ก็เห็นคนที่เต็มไปด้วยเลือดเดินออกมาจากกลุ่มคน
ไม่ยากที่จะแยกแยะ คนๆนั้นก็คือหยางซ่าวหานที่เรียกคนมากกว่าหนึ่งพันคนที่สถานีเพื่อหยุดฟางเหยียนและเทียนขุย
คนที่จับหหยางซ่าวหานเป็นชายที่มีรอยสักขนาดใหญ่สองคน ทรงผมสกินเฮด ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็น คนหนึ่งมีรอยสักแมวที่ครึ่งแก้มของเขา และคนหนึ่งมีรอยสักเสือดาวดำครึ่งหนึ่งของใบหน้าของเขา สองคนนี้เป็นเจ้าใหญ่ของแก็งเสือดาวดำและเจ้าใหญ่แก็งแมวป่า
ทั้งคู่อายุประมาณ 40 ปี พวกเขาเคยเป็นเจ้าใหญ่ของหนานหลิง แต่หนานหลิงในตอนนั้นวุ่นวายกว่า พวกเขาไม่ได้รวบรวมหนานหลิงเป็นหนึ่ง หลังจากนั้นหม่าซวีซงปรากฏตัวขึ้น ถึงจะทำให้โลกใต้ดินของหนานหลิงรวมเป็นหนึ่งเดียวอย่างแท้จริง!
เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดข้อโต้แย้งหม่าซวี่ซงแบ่งหนานหลิงเป็นสองส่วนคนหนึ่งครองเขตใต้ อีกคนครองเขตเหนือ
นี่อาจฟังดูซับซ้อน แต่โลกใต้ดินที่แท้จริงนั้นซับซ้อนกว่านี้
“คุณชายหม่า คุณชายหม่าผมผิดแล้ว ผมผิดแล้ว! วันนั้นผมคิดว่าคนที่ถูกโยนลงมาน่าจะเป็นเขาจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณ ผมก็ไม่รู้ว่าวิดีโอพอโพสต์ออกไปจะดังทันที หลังจากนั้นผมรีบลบภาพวิดีโอออก แต่ถูกคนบันทึกไว้ แล้วโพสต์ต่อไม่หยุด คุณชายหม่า ผมผิดไปแล้วจริงๆ”
หยางซ่าวหานคุกเข่าต่อหน้าคุณชายหม่า ร้องไห้จนจะเป็นจะตาย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของหม่าซวี่ซงก็ชักลงทันที เขายกเท้าขึ้นและเตะหยางซ่าวหานอย่างแรงจนหงาย และตะโกนว่า “แม่งยังกล้าพูดถึงเรื่องนี้กับผมอีก”
หยางซ่าวหานพูดด้วยใบหน้าเศร้าโศก “คุณชายหม่า ผมผิดไปแล้วจริงๆ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยผมได้ไหม? ต่อไปผมจะเป็นวัวเป็นม้าให้กับท่าน ผมรับรองว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก..”
หม่าซวี่ซงเบิกตากว้าง ตะโกนพูดอย่างโกรธแค้น “เชรด! เป็นวัวและม้า นายคิดว่าผมเคยมองคุณเป็นคนหรอ? นายคิดว่าตัวเองยังมีพื้นที่ให้ตกต่ำอีกหรอ?”
หลังจากพูดจบ ทันใดนั้นเขาก็ดึงหยางซ่าวหานขึ้นมา กำคอเข้าไว้แน่นๆด้วยมือข้างเดียว อย่างช้าๆ เขาใช้มือข้างเดียวยกหยางซ่าวหานขึ้นมาจากพื้น หยางซ่าวหานตะเกียกตะกายอยู่กลางอากาศ ถึงกับไม่กล้าไปแตะโดนแขนของหม่าซวี่ซง
คนๆหนึ่งแม้ใกล้ตาย ก็ยังไม่กล้าไปแกะมือที่จะฆ่าเขาออก เห็นได้ชัดว่าหม่าซวี่ซงที่อยู่ในใจของพวกเขาอยู่ไหนสถานะไหน? นั่นคือน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ
หยางซ่าวหานตะเกียกตะกาย สีหน้าค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วง เท้าของเขาแกว่งไปมาท่ามกลางอากาศไม่หยุด
แววตาของหม่าซวี่ซงจ้องมองไปที่ฟางเหยียน ราวกับจะเตือนฟางเหยียนว่า นี่จะเป็นจุดจบของเขา
เสือดาวดำเห็นว่าหยางซ่าวหานจะทนไม่ไหว สีหน้าเปลี่ยนและรีบพูดว่า “เจ้าใหญ่ นี่คือน้องชายของผม！ขอให้ท่านเห็นแก่ที่เขาทำเพื่อโลกใต้ดินแห่งหนานหลิงของเรามามากมาย ปล่อย..”
“ไสหัวไป!” หม่าซวี่ซงเห็นใบหน้าที่หยิ่งผยองของฟางเหยียน และเขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้น เขากัดฟันและตะโกนอย่างโกรธเคือง “น้องชายนายแล้วทำไม ทำให้ผมเสียหน้าขนาดนั้น คุณดูสิตอนนี้คนทั้งหนานหลิงพูดถึงผมยังไง อย่าว่าแต่เป็นน้องชายคุณเลย ถึงแม้จะเป็นคุณ ถ้าทำให้ผมขายหน้า ผมก็จะฆ่าเหมือนกัน! พวกคุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร มาพูดต่อหน้าผมได้หรอ?”
ต่อหน้าดวงตานับหมื่นรอบตัวเขา เขาจ้องไปที่ดวงตาของฟางเหยียนและพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “นี่ คือจุดจบของการต่อต้านผม!”
ตามด้วย เขาเพิ่มกำลังในมือของเขา และได้ยินเพียงเสียงแค่กเท่านั้น ปากของหยางซ่าวหานมีเลือดสดๆไหลออกมา ศีรษะของเขาเอียงช้าๆ และลิ้นของเขาห้อยลงมา ทุกคนรู้ว่าเขาตายแล้ว!
หม่าซวี่ซงฆ่าคนต่อหน้าผู้คนกลายเป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครตกใจ
เสือดาวดำไม่รู้สึกเสียใจมากสำหรับการตายของหยางซ่าวหานน้องชายของเขาเอง ยิ่งไม่กล้าโกรธแค้นหม่าซวี่ซง เข้ามาทำงานด้านนี้ พวกเขาก็กำหนดจุดจบของตัวเองแล้ว จุดนี้เสือดาวดำเข้าใจยิ่งกว่าใคร
หม่าซวี่ซงทิ้งหยางซ่าวหานที่ตายไปแล้ว หันไปแล้วกวาดสายตามามองทางลูกน้องที่อยู่รอบๆ พูดว่า “นี่ คือสถานที่ที่ผมครอบครอง! ทั้งหนานหลิง ผมใหญ่ที่สุด ผมถึงจะเป็นราชาของที่นี่!”
หยิ่งผยอง ป่าเถื่อน นี่คือตัวตนที่แท้จริงของหม่าซวี่ซง ฆ่าหยางซ่าวหาน ทั้งหมดก็เพื่อข่มความโอฬารของทั้งสองคนไว้ พวกเขาอาจจะร้ายกาจ ต่อสู้อาจจะเก่งกล้า แต่พวกเขากล้าที่จะฆ่าคนต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ไหม?
เขากล้ารับประกัน ไม่ใช่ใครก็กล้าฆ่า สองคนที่อยู่ต่อหน้าก็เช่นกัน
แต่หม่าซวี่ซงอย่างเขา กล้า!
หลังจากพูดคำพูดโอหังอวดดีและกำเริบเสิบสานจบ เขาก็มองไปทางฟางเหยียน และพูดว่า “ผมรู้ว่าพวกคุณเป็นใคร พวกคุณเป็นแค่กองทหารที่เกษียณจากเมืองจินโจวแค่นั้นเอง! วันนี้ ผมจะให้โอกาสพวกคุณครั้งหนึ่ง คุกเข่าที่นี่ แล้วโขกศีรษะให้ผมหนึ่งร้อยครั้ง อีกทั้งเริ่มตั้งแต่วันนี้ อย่าได้ก้าวเข้าสู่หนานหลิงแม้เพียงครึ่งก้าว เรื่องนี้ก็ถือว่าจบลง”
นี่คือเป้าหมายสูงสุดของหม่าซวี่ซง เขาจะไม่ฆ่าคนต่างถิ่นคนนี้ ฆ่าหยางซ่าวหานแค่ตักเตือนสองคนนี้เท่านั้น เขาต้องการให้คนสองคนที่อยู่ต่อหน้านี้รู้ว่านี่คือสนามรบของเขา ทั้งหนานหลิงก็เป็นใต้ล้าของเขา
แต่เขาไม่รู้เลยว่าพฤติกรรมของตัวเองในสายตาของเขาสองคนมันช่างโง่มาก
เขาคงคิดว่าเขาเป็นราชาที่แท้จริง?
เขาคิดว่าคนแค่นี้ ฝีมือแค่นี้จะสามารถทำให้สองคนที่มาจากสนามรบตกใจ วันๆก็คลุกคลีอยู่กับการฆ่าคน?
เขาคิดว่าเขาเป็นใคร? ตัวเองก็สามารถคุมสนามรบที่นี่ได้หรอ?
ไร้สาระ ไร้เดียงสา หม่าซวี่ซงยังเด็กเกินไปจริงๆ ตั้งแต่ต้นจนจบฟางเหยียนไม่เคยกะพริบตาเขาเพียงแค่ลืมตามองการเสแสร้งของหม่าซวี่ซง!
“นาย อยากเห็นโลกใต้ดินทั้งเจียงหลินเลือดไหลเป็นแม่น้ำไหม?”
ประโยคที่เยือกเย็นและทิ่มแทง คำพูดที่ลึกลับเยือนเย็นแว่วออกมา ราวกับมีดน้ำแข็ง ทิ่มไปที่หัวใจคนโดยตรง!