จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 210
บทที่210 ฟางเหยียนถูกจับ
เซียวเจิ้นเที่ยนอ้าปากค้าง นี่มันอะไรกัน？ทำไมถึงได้มียอดฝีมือสองคน？
คุณชายฟางจัดการหมดแล้วไม่ใช่เหรอ？ทำไมยังมียอดฝีมือสองคนโผล่ออกมาได้？
บ้าบอ สุดท้ายเสียเปล่าทั้งขึ้นทั้งล่อง！เสียเงินแล้วการ์ดยังบาดเจ็บอีก
ชายหัวล้านท่าทีไม่สะทกสะท้าน เขาดูมีดสั้นที่เป็นสนิมในมือ เขามองรอยเลือดที่อยู่ด้านบน แล้วกล่าวอย่างมั่นใจ “แกรู้มั้ยว่าทำไมมีดเล่มนี้ถึงได้เป็นสนิมขนาดนั้น？”
ดูออกชัดเจน ว่าเขาพูดกับตู่เหย่นหลงที่ล้มลงกับพื้น
สติของตู่เหย่นหลงดีมาก หลังจากที่เขาร้องโอดครวญแล้วก็ลุกขึ้นมา เขากัดฟันจ้องมองไปที่ชายหัวล้าน ไม่พูดใดๆ
ชายหัวล้านพูดต่อ “เพราะฉันไม่เคยเช็ดเลือดที่อยู่บนมีดสั้นนั้นไงละ！แกเป็นคนที่เก้าร้อยที่เลือดติดอยู่บนมีดเล่มนี้ แกทำให้ฉันสบายมาก เพราะแกถูกตัดแขนหลังจากที่กระสุนผ่านไปแล้วเจ็ดนัด”
โดยหลักแล้ว มีดที่เป็นสนิมของชายหัวล้านนั้นจะไม่มีพลังที่แข็งแกร่งขนาดนั้น ที่จะตัดแขนคนอื่นได้ แต่เขาก็ทำได้แล้ว
“ยิงให้พรุน！ฆ่ามันทั้งสองก่อน” จู่ๆเสียงของเซียวเจิ้นเที่ยนกระหึ่มขึ้น
คนนับร้อย ปืนนับร้อยกระบอกจ่อไปที่ชายหัวล้าน
เมื่อชายหัวล้านเห็นปืนนับร้อยกระบอก ก็อดไม่ได้ที่จะพูดคำที่มีวัฒนธรรมว่า “เย็ดแม่!”
“ช้าก่อน!” เสียงอันทรงพลังดังขึ้น
เสียงนี้ราวกับผานกู่เบิกฟ้า ทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างสั่นคลอน สิ่งที่สั่นไม่ใช่พื้นดิน แต่เป็นใจของทุกคน บ้ามาก นี่มันขวานปีงานเทพที่ออกมาจากภายในสู่ภายนอก ทำให้จิตวิญญาณของคนแตกสลายได้
“เย็ดแม่！ขวานปีงานเทพเหี้ยไรเนี่ย” ชายหัวล้านมองไปยังชายที่สวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนอย่างประหลาดใจ แววตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจเพิ่มขึ้นไปอีก เขาตะลึงกับกลิ่นอายที่ผู้ชายปล่อยออกมาทั้งหมด
ใช่ นี่คือเสียงที่ฟางเหยียนเปล่งออกมา เขาก้าวมาด้านหน้า ขวางหน้าของเย่ชิงหยู่ไว้ แล้วกล่าว “ฉันไปกับแกก็ได้ แต่แกต้องปล่อยพวกเขาไป แล้วก็ อย่ายุ่งกับครอบครัวของฉัน”
ประโยคสุดท้ายนี้พูดตอนที่จ้องมองไปที่แววตาทั้งสองข้างของเซียวเจิ้นเที่ยน เซียวเจิ้นเที่ยนมองตาของฟางเหยียน แววตาทั้งสี่สบตาเข้าหากัน เขารับรู้ได้ถึงความเด็ดเดี่ยวในแววตาของวัยรุ่นคนนี้
ประโยคนี้ของเขาไม่ได้เป็นการอ้อนวอน แต่เป็นการเตือน！
คิ้วของเซียวเจิ้นเที่ยนค่อยๆขมวดขึ้น ดูแคลน แล้วถาม “แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร？แกคิดว่าแกมีสิทธิ์พูดแบบนี้กับฉันเหรอ？”
เขาไม่เชื่อว่าชายคนนี้จะกล้าข่มขู่เขาเซียวเจิ้นเที่ยน ราชาแห่งเมืองจินโจว ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาพาคนมานับร้อย แล้วยังมีปืนนับร้อยอีกด้วย！
“ทำไม？ แกอยากลองผลพวงจากการที่แตะต้องครอบครัวของฉัน？” ฟางเหยียนเอียงหน้าถาม
สีหน้าซับซ้อนของเซียวเจิ้นเที่ยนเปลี่ยนแปลงไป แล้วมองไปที่สองคนนั้น มีประโยคหนึ่งกล่าวว่าทำอะไรพองาม ถ้าแตะต้องครอบครัวเขาละก็ ไม่แน่ตนอาจจะต้องเสียทั้งขึ้นทั้งล่อง ตอนนี้มีช่วงที่ตระกูลเซียวต้องการคนเก่ง จะต้องไม่มีใครบาดเจ็บอีกแล้ว
ดังนั้นเขาจึงตะโกนไปว่า “หยุด!”
เซียวเจิ้นเที่ยนหลับตาลง ดูแคลน แล้วกล่าว “ถือว่าแกทั้งสองคนโชคดี วันนี้ฉันไม่อยากฆาตกรรม แต่แกจงจำไว้ อย่ายั่วโมโหฉันเซียวเจิ้นเที่ยน อยู่ที่เมืองจินโจวนี้ ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะ ”
“พามันไป!”
เมื่อสั่งการ ชายชุดดำกำยำพาฟางเหยียนไป ตอนที่ใกล้จะถึงฟางเหยียน สองคนนั้นส่งสัญญาณให้กัน ว่าจะฆ่ามั้ย
แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ก็ถูกฟางเหยียนตำหนิ “หยุด!”
ทั้งสองหยุดการกระทำที่อยู่ในมือ ฟางเหยียนกล่าว “ขอบคุณสหายทั้งสอง ถ้าโอกาสหน้าได้เจอกัน จะทดแทนบุญคุณ”
“มีห้าแสนมั้ย?” ชายหัวล้านเช็ดน้ำลายที่ไหลออกมาจากปากแล้วถาม
ฟางเหยียนยิ้มมุมปาด ไม่ได้ตอบคำถามนี้
สองคนนี้ค่อนข้างมีความสามารถจริงๆ ถ้าอนาคตเจอกัน รับมาเป็นใต้อานัดของตนได้ สำนักเจ็ดพิฆาตต้องการคนเก่งที่กล้า และฉลาดแบบนี้
“ฟางเหยียน!” เย่ชิงหยู่จับแขนของฟางเหยียนไว้ กัดริมฝีปากแล้วส่ายหน้า “อย่าไปเลยนะ พวกมันไม่มีทางปล่อยคุณแน่”
ที่เมืองจินโจว คนที่ทำผิดต่อตระกูลเซียว เจอจุดจบที่อนาถทุกคน
หน้าตาของฟางเหยียนราวกับไม่เปลี่ยนไป เขายกมือขึ้นมาไว้บนหน้าของเย่ชิงหยู่ แล้วลูบบนหน้าเบาๆ กล่าว “จำคำที่ผมพูดกับคุณเมื่อกี้ไว้ให้ดี กลับบ้านไป ไม่มีใครมาหาเรื่องคุณแน่นอน”
พูดจบ ฟางเหยียนได้เดินไปยังด้านหน้าการ์ดพวกนั้นของเซียวเจิ้นเที่ยน
เซียวเจิ้นเที่ยนเห็นฟางเหยียนติดแหแล้ว ก็ยืดอกขึ้นมา เขารอเวลานี้มานานแล้ว ตระกูลเซียวเสียสละคนเก่งเพื่อที่จะจับเขามาหลายคน คนๆนี้ทำให้เขาสูญเสียมามากแล้ว
ไม่ว่าเขายั่วโมโหคุณชายจองตระกูลฟางอย่างไร ยังไงเซียวเจิ้นเที่ยนก็ไม่มีทางปล่อยเขา ขาทั้งสองข้างของเซียวฮั่ว เซียวเหวินห่าวถูกพลโทพาไป เป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ การตายของเซียวเหวินปิน แล้วก็การหายตัวไปของเซียวห้าน ไม่ว่าจะคนไหน เขาต้องได้รับโทษประหาร！ในถิ่นของเซียวเจิ้นเที่ยน ตั้งแต่ฟางเหยียนถูกจับก็ได้ถูกกำหนดให้ตายแล้ว
“ไป!” เซียวเจิ้นเที่ยนกัดฟันโบกมืออีกครั้ง ทุกคนต่างออกจากร้านอาหารไป
เขาเดินไปถึงประตูของร้านอาหาร แล้วหันหลังมองชายหัวล้าน ยกมือชี้ไปที่เขา แล้วกล่าว “ฝากไว้ก่อนเถอะ”
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินออกไป
ชายหัวล้านสบถออกมา แล้วกล่าว “รอก็รอ กูจะรอมึง！”
“เราทั้งสองจะตามไปฆ่ามั้ย?” จู่ๆไอ้อ้วนก็ถามขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ชายหัวล้านโบกมือกล่าว “ไม่ต้อง！เรื่องนี้ไม่ธรรมดา”
จากนั้นเขาให้ไอ้อ้วนมองเย่ชิงหยู่ แล้วได้กล่าวอย่างทำอะไรไม่ได้และเศร้าเสียใจ “เราไปกันเถอะ!”
เมื่อพูดจบ ทั้งสองพูดกับเย่ชิงหยู่ว่า “คุณผู้หญิง วางใจได้ สามีของคุณน่าจะไม่เป็นไร”
คำพูดปลอบประโลมนั้นใช่ แต่คนที่จับเขาไปคือเซียวเจิ้นเที่ยน
เย่ชิงหยู่ไม่ตอบพวกเขาทั้งสอง ทั้งสองหันหลังแล้วจากไป
แว็บเดียว ด้านในของหอตระกูลหงเปลี่ยนเป็นว่างเปล่า เหลือเพียงเธอโดดเดี่ยวเดียวดายตามลำพัง
ฟางเหยียนถูกเซียวเจิ้นเที่ยนจับไปแล้ว จิตใจของเย่ชิงหยู่ก็แย่ลง เดิมทีก็คิดมากเรื่องเหลียงจงอยู่แล้ว ไม่คาดคิดว่าจะเจอเรื่องที่วุ่นวายจิตใจมากกว่าอีก
ทำผิดต่อคุณชายของตระกูลฟาง ฟางเหยียนทำอะไรลงไปกันแน่ ทำไมถึงได้ทำผิดต่อคนแบบนี้กันนะ？
เธอนั่งงอมืองอเท้าไม่ได้ ต้องคิดหาวิธี แจ้งความ เป็นสิ่งแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเย่ชิงหยู่
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เย่ชิงหยู่จึงรีบกดโทรออก ไม่นานปลายสายก็มีเสียงทางการดังขึ้น
เย่ชิงหยู่เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง ปลายสายโอนสายไปยังโทรศัพท์ของผู้ชายคนหนึ่ง “ขอโทษครับ คุณเย่ เรื่องนี้ได้บอกกล่าวกันเอาไว้แล้ว พวกเราเข้าไปยุ่งไม่ได้ครับ!”