จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 412
ทุกคน ไม่ส่งเสียงตะโกนออกมาแม้แต่นิดเดียว และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ล้มลงกับพื้นทั้งหมด
ในห้องมีการ์ดเป็นร้อยชีวิต ทั้งหมดล้วนผ่านการฝึกพิเศษมาแล้วทั้งนั้น แล้วยังมีทักษะพื้นฐานศิลปะการต่อสู้อีกด้วย ไม่กล้าพูดว่าหนึ่งคนสามารถสู้ได้เป็นสิบ แต่ถ้าหนึ่งต่อหนึ่งต่อสองต่อสิบสบายมาก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนั้น เหมือนกับเสาที่ไม่ขยับ โต้ตอบอะไรไม่ได้ ถึงขั้นตะโกนออกมายังไม่ได้ ทำได้เพียงยอมรับความตายอย่างสงบ！
นี่ไม่เหมือนกับที่หม่าจงหัวคาดคิดไว้เป็นอย่างมาก ความคิดของเขาคือลูกน้องของตนสามารถต้านทานไว้ได้สักพัก ไม่เวอร์เกินไป อย่างน้อยก็หนึ่งนาที อย่างน้อยแบบนี้ตนก็พอที่จะเห็นวิชาหมัดของอีกฝ่ายได้ แบบนี้ ก็จะหาวิธีต่อกรได้ง่าย
แต่ใครจะรู้เมื่อเธอลงมือ พวกการ์ดไม่มีโอกาสที่จะได้เอาคืนเลยแม้แต่น้อย เขาถึงขั้นว่าคนนี้ใช้วิธีการยังไงยังไม่รู้เลย แล้วสิ่งที่ยิ่งไม่รู้เลยคือ คนที่ลงมือเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เขาก็ไม่รู้
เมื่อเห็นร้อยกว่าชีวิตนอนราบกับพื้นไม่ขยับใดๆ กลิ่นอายแห่งความเงียบงันเริ่มยแพร่กระจายไปทั้งตระกูลหม่า บนท้องฟ้าเหมือนคริสทัลตกลงมา แช่แข็งจิตใจของทุกคนในตระกูลหม่า ทำให้พวกเขาหวาดกลัว！
หม่าจงหัวเห็นอะไรมาเยอะ รู้ว่ายอดฝีมือของโลกเหมือนดั่งเมฆ แต่การต่อสู้แบบนี้ทำให้เขาผวา
พวกเขาตระกูลหม่าเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ อยู่ในสายตีรันฟันแทง ไม่ใช่สายชี่ ในสายตีรันฟันแทง พวกเขาทำได้ดีมาก แต่ยังไงการต่อสู้ก็คือการต่อสู้ จะสู้ชี่ไม่ได้ คนที่อยู่ตรงหน้าใช้ชี่ฆ่าคน ชี่สามารถทำให้ไร้รูปแล้วฆ่าคนได้ แต่พลังทำให้เป็นไร้รูปไม่ได้
สายตาของเขาจับจ้องไปที่ตรงหน้า เห็นหญิงสาวที่สวมชุดสีขาวปรากฏกายต่อหน้าหลายๆคนเหมือนใช้มายากลอย่างไรอย่างนั้น ในมือของหญิงสาวถือพัดไว้ หันหลังให้กับทุกคนของตระกูลหม่า แผ่นหลังของเธอเผยออกมาต่อหน้าผู้คน ผมยาวสลวย กระโปรงปลิวไปมา ดูจากด้านหลัง เธอคือสาวสวยเพียงหนึ่งเดียวที่มีน้อยมาก รูปร่างสูงผอม ดูจากด้านหลังมีแรงดึงดูดมากที่สุดแล้ว
“แกเป็นใคร？” หม่าจงหัวหรี่ตามองแผ่นหลังของหญิงสาว กัดฟัน ถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน
หญิงสาวหัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆออกมา แต่ไม่พูดอะไร เพียงแค่เสียงหัวเราะใส่หม่าจงหัว เสียงหัวเราะนี้ประหลาดอย่างหาที่เปรียบมิได้ เหมือนกับเป็นเสียงที่ดังมาจากนรก
คนของตระกูลไม่มีพูดไม่จาสักคน ทุกคนจ้องแผ่นหลังนี้อย่างนิ่งสงบ ทุกๆคนต่างเหงื่อท่วมตัว！
คนของตระกูลหม่าตกใจ ตกใจเพราะคนที่อยู่ตรงหน้านี้ เมื่อต้องเผชิญกับคนนี้ พวกเขาไม่มั่นใจเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอบ้าดีเดือดมาก ไม่พูดไม่จาก็ฆ่าคนเลย แล้วพอฆ่าก็ฆ่าตั้งเยอะขนาดนั้น！มันช่างน่ากลัวจนตัวสั่นจริงๆ
หม่าจงหัวมองไปยังหญิงสาวที่ยังไม่หันหลังกลับมา แล้วถามต่อว่า “แกเป็นใคร？”
น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นขึ้น เดิมทีอากาศก้เย็นมากอยู่แล้วตอนนี้เริ่มลดอุณหภูมิลงไปอีกอย่างเห็นได้ชัด
หญิงสาวไม่หัวเราะอีกต่อไป เพียงแต่ขยับตัวเบาๆ ใจของหม่ากวงชาวแทบจะเต้นออกมาแล้ว เพราะเขาเห็นใบหน้านั้นมาก่อนแล้ว ใบหน้านั้นจะต้องทำให้ทุกคนผิดหวังแน่นอน เพราะ เธอไม่มีใบหน้าเลยแม้แต่น้อย เป็นเพียงผิวหนังที่โค้งเว้าไม่เรียบเท่านั้น! แม้ว่ารูปร่างของเธอสามารถใช้คำว่าสมบูรณ์แบบมาบรรยายได้ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าของเธอ หม่ากวงชาวก็เหงื่อไหลออกมา
แต่เธอไม่ได้หันมา ยังคงหันหลังให้ทุกคนของตระกูลหม่าอยู่ดี แล้วใช้เสียงทั้งผู้ชายและผู้หญิงกล่าว “ฉันเป็นใคร？แกรู้แล้วยังจะถามอีก？หม่าจงหัว อย่าบอกฉันนะว่าแกจำไม่ได้ว่าฉันได้บอกอะไรแกไปบ้างแล้ว”
ข่มขู่ นี่เป็นการข่มขู่กันชัดๆ ตระกูลหม่าเสียสละเพื่อประเทศหวา สร้างคุณูปการให้ประเทศหวามาไม่น้อย ต่อให้ตระกูลหม่าจะทรยศต่อจิตใจของพวกเขา ประเทศหวาก็ไม่มีทางข่มขู่ตระกูลหม่าแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ถูกคนที่หญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงข่มขู่ จึงทำให้หม่าจงหัวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเป็นใคร？หม่าจงหวาผู้นำตระกูลของตระกูลหม่า คนที่มีสายเลือดแห่งความทระนงหยิ่งในศักดิ์ศรีมาเป็นพันปี
ถึงตระกูลหม่าจะใช้ไม่ได้ แต่จะมองในสวนแปดเปื้อนเลือดอย่างเฉยๆไม่ได้！
หม่าจงหัวได้ดูพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด อีกทั้งศพที่ระเกะระกะอีกครั้ง ใบหน้ายิ่งแสดงความโกรธมากขึ้นไปอีก เขายกมือเข้ามาชี้ตวาดหญิงสาวไปว่า “แกรู้มั้ยว่าตระกูลหม่าที่แห่งนี้ไม่ชอบเห็นเลือด วันนี้แกสาดเลือดเต็มสวนของตระกูลหม่าไปหมด แกรู้มั้ยว่าตัวเองทำผิดมากขนาดไหน？”
“อ๋อ？” “อิๆๆ ฮ่าๆๆ！” เสียงแปลกประหลาดนั่นได้หัวเราะขึ้นมาอีกแล้ว จากนั้นก็ได้ใช้เสียงที่หญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงพูดต่อว่า “ถ้าพูดแบบนั้น แสดงว่าแกคิดจะลงโทษฉันงั้น？”
“แกคิดว่าฉันไม่กล้าหรือไง？” หม่าจงหัวก้าวไปข้างหน้า ไอร้อนที่มีในตัวจู่ๆก็ปะทุถึงขีดสุด
“อิๆๆ ฮ่าๆๆ！” คนนั้นเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา แล้วเงยหน้าขึ้นไป เธอสะบัดพัดออกมา พัดไปที่หน้าของเธอหลายครั้ง แล้วกล่าว “แกรู้มั้ยว่ากำลังท้าทายใครอยู่？แกคิดว่าไม่มีใครรู้ในสิ่งที่แกทำงั้นเหรอ？จะบอกให้นะ ตั้งแต่วันที่ตระกูลหม่าของแกเข้าร่วมเพลิงเสวนของเรา ทุกคนของตระกูลหม่าของแกตอนมีชีวิตเป็นคนของเพลิงเสวน พอตายไปก็เป็นผีของเพลิงเสวน！ทุกๆการกระทำของพวกแกอยู่ภายใต้การควบคุมของเพลิงเสวนตั้งนานแล้ว ทั้งประเทศหวา เพียงแค่พวกเราต้องการ ไม่มีอะไรที่พวกเราทำไม่ได้ พวกคนที่พยายามต่อต้านเพลิงเสวนเหล่านั้น มีเพียงจุดจบเดียว ตาย！หม่าจงหัวใช้ให้โอกาสแกกลับตัวกลับใจ นี่ เป็นเพียงโอกาสเดียวของแกเท่านั้น！”
เมื่อพูดจบ หญิงสาวค่อยๆหันหลังมา ใบหน้าที่ไม่มีรูปหน้าปรากฏต่อหน้าสายตาของคนตระกูลหม่า ใบหน้าของเธอมีเพียงผิวหนัง ขาวมากนิ่มมาก แต่ไม่ว่าจะขาวจะนิ่มขนาดไหน เมื่อมองไปล้วนทำให้คนขยะแขยง หวาดกลัว ประหลาดใจ
หม่าเหาและหม่ากวงหรงยังไม่เคยเห็นใบหน้ามาก่อน พอเห็นใบหน้านั้น ก็ตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว พระเจ้า สวยร้อยเมตรที่ไหนกัน ที่นั่นสวยร้อยเมตรแบบพิเศษ สวยร้อยเมตรที่ไม่มีแม้ตาหน้าตา
หม่ากวงชาวเคยเห็นมาก่อน ดังนั้นจึงค่อนข้างเงียบสงบสักหน่อย แต่เขาเหงื่อไหลท่วมไปหมดทั้งตัวแล้ว ผู้หญิงเครือญาติของตระกูลหม่าคนอื่นๆเห็นใบหน้านี้ บางคนที่ขี้ขลาดก็ร้องไห้ในทันทีที่เห็น แล้วยังตะโกนอย่างบ้าคลั่งออกมาว่าผี！
เมื่อหม่าจงหัวเห็นใบหน้านี้ รู้สึกตกใจ แต่กลับไม่ขยับแต่อย่างใด แขายังคงยืนอยู่ที่เดิม ยังคงมองสัตว์ประหลาดที่หญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงตรงหน้านี้ เขากัดฟัน แล้วพูดอย่างนิ่งสงบว่า “งั้นฉันก็จะบอกแกเช่นกัน คนที่ทำให้สวนของตระกูลหม่าแปดเปื้อนเลือด ต้องตายสถานเดียว！นี่เป็นคำสั่งสอนที่ตกทอดกันมาของตระกูลหม่า”
ตระกูลหม่าเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ ให้ความสำคัญกับคำสั่งสอนของบรรพบุรุษ ถ้าในสวนแปดเปื้อนเลือด หมายถึงเป็นการไม่เคารพต่อบรรพบุรุษอย่างยิ่ง！
หม่าจงหัวไม่เพียงปกป้องคำสั่งสอนของตระกูลหม่า แต่ยังปกป้องศักดิ์ศรีของตระกูลหม่าอีกด้วย วันนี้มีคนมาฆ่าคนที่ตระกูลหม่า วันหลังก็จะต้องมีคนมาเปลี่ยนชื่อของตระกูลหม่า เขาหม่าจงหัวจะให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน
“พูดแบบนั้น แกจะยอมทิ้งโอกาสครั้งนี้ที่ฉันให้แกใช่มั้ย？” เสียงของหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงเกรงขามขึ้น จะว่าไปก็แปลกๆ ท้องฟ้าที่เดิมทียังสว่างจ้า เมื่อคำพูดนี้ออกมา จู่ๆก็เต็มไปด้วยเมฆบดบัง ความโกรธของเธอ ราวกับสามารถทำให้อากาศเปลี่ยนไปได้！