จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 418
นั่นเป็นบาดแผลที่เกิดจากดาบ ตอนที่เขาเพิ่มความเร็ว แล้วควบคุมความเร็วไม่ได้จะถูกฟันจนบาดเจ็บ เพลงดาบมังกรเขียว ทำร้ายศัตรูหมู่มาก แต่ก็ทำร้ายตัวเองมากกว่า ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน
“แก แกทำเป็นแล้วยัง?” หม่าจงหัวพูดประโยคนี้ออกมาอย่างยากเย็น ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
หม่ากวงชาวพยักหน้าตอบรับด้วยน้ำตา “ทำเป็นแล้วครับ ผมทำเป็นแล้วพ่อ!”
“ดี!” หม่าจงหัวถอนหายใจยาวๆ มือนั้นจับแขนของหม่ากวงชาวด้วยแรงที่เพิ่มมากขึ้น แล้วกล่าวอย่างปลื้มปีติว่า “ดี ดี ดี!”
พูดดีติดกันสี่ครั้ง บนหน้าของเขาก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น ราวกับก้อนหินที่อยู่ในใจได้ถูกยกออกแล้ว ตอนนี้ เขาก็จากไปได้อย่างสงบแล้ว อย่างน้อยแบบนี้ ก็มีหน้าพอที่จะเผชิญหน้ากับเหล่าบรรพบุรุษแล้วของตัวเองแล้ว
“ตึง!”“ตึง!”“ตึง!”
ในตอนที่ทุกคนกำลังเสียใจกันอยู่นั้น มีเสียงแปลกประหลาดดังขึ้น ทุกคนต่างพากันเงยหน้าดู เห็นสาวไร้หน้าคนนั้นถือง้าวไว้ในมือ ยืนอยู่ที่ๆถูกมังกรเขียวกลืนกินไปเมื่อกี๊
เขม่าควันที่เกิดจากการต่อสู้ได้หายไปหมด เมฆดำบนท้องฟ้าไม่เหลืออีกแล้ว พื้นก็โดนทำลายจนเป็นรูๆ เป็นที่ๆมังกรเขียวดูดกลืนเข้าไป เมื่อกี๊ สาวไร้หน้าถูกมังกรเขียวกลืนกินเข้าไปตรงจุดนั้น นี่เป็นสิ่งทุกคนก็เห็นกันอยู่ แต่ นึกไม่ถึงว่าเธอจะไม่ตาย
เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนของตระกูลหม่าตกใจแทบตาย นี่คือตายแล้วฟื้นคืนชีพเหรอ? หรือเธอยังไม่ตายเลยเสียด้วยซ้ำ! แต่เมื่อกี๊ทุกคนได้เห็นเขาถูกกินเข้าไปกับตาตัวเองแล้วนะ นั่นเป็นพลังที่ใครก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้แต่พวกเขายังลืมตาไม่ขึ้นเลย แล้วจะมีคนที่ถูกโจมตีหนักหน่วงขนาดนั้นแล้วไม่ตายได้อย่างไรกัน นี่…มันไม่มีทางเข้าใจได้เลย
หม่าจงหัวก็เห็นเหตุการณ์นี้เช่นกัน เดิมที่เขาหายใจโรยริน เตรียมตัวที่จะตายแล้ว แต่เมื่อเขาได้เห็นคนนี้ปรากฏกายขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็เหมือนกับมีพลังเฮือกสุดท้ายก่อนตายก็มิปราณ เขาชะงักไป ผ่านไปสิบวินาทีเขาถึงได้ถามอย่างประหลาดใจว่า “นี่ นี่ นี่มันเป็นไปได้ยังไง ทำไมแกถึงยังไม่ตาย?”
ไม่เพียงแค่ยังไม่ตาย เหมือนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย แม้แต่บนร่างกายก็ไม่เห็นบาดแผลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว นี่มันปาฏิหาริย์ชัดๆ เมื่อกี๊มังกรเขียวได้กลืนเข้าไปแล้วแท้ๆ แล้วจะเกิดเรื่องประหลาดที่พิลึกพิลั่นแบบนี้ได้อย่างไรกัน
สาวไร้หน้าถือง้าวไว้ในมือ มองไปที่ง้าวโดยทั่ว หัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆออกมา แล้วพูดกับหม่าจงหัวว่า “ที่แท้ชื่อเสียงเรียงนามของเพลงดาบมังกรเขียวก็ไม่ได้เกินจริง ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น จะต้องเป็นวิญญาณที่ตายด้วยน้ำมือของดาบแกแล้วแน่นอน แต่ฉันไร้หน้านะ แกเคยได้ยินวิชาแปลงร่างมั้ย?”
“วิชาแปลงร่าง?” หม่าจงหัวยกหัวขึ้นกล่าว “แกคือผู้อาวุโสอู๋เมี่ยนของสำนักไร้หน้า?”
วิชาแปลงร่าง คนที่เป็นระดับอาวุโสของสำนักไร้หน้าเท่านั้นที่จะทำได้ เป็นองค์กรหนึ่งในยุทธภพ มีประวัติความเป็นมาประมาณกว่าพันปีแล้ว เป็นผู้มีอิทธิพลในยุทธภพมาโดยตลอด ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของประเทศชาติแต่อย่างใด
ในคำสอนของบรรพบุรุษตระกูลหม่าเคยกล่าวไว้ เพลงดาบมังกรเขียวแข็งแกร่งไร้เทียมทาน แข็งแกร่งมั่นคง ไม่ว่าพลังใดๆเมื่อต้องเผชิญหน้ากับมันก็ต้องสลายหายไป บนโลกนี้มีวิชาเพียงอย่างเดียวที่สามารถหลบหลีกพลังทำลายล้างของบมันได้ นั่นก็คือวิชาแปลงร่าง
ไม่คาดคิด ว่าครั้งแรกที่หม่าจงหัวใช้เพลงดาบมังกรเขียวจะเจอเข้ากับวิชาแปลงร่างของสำนักไร้หน้า เดิมคิดว่าเสียสละตัวเองแล้วจะสามารถแลกความสงบสุขกลับมาให้ตระกูลหม่าได้ ใครจะรู้ว่าจะพบจุดจบแบบนี้ มันช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากของชีวิต！
สิ้นหวัง นี่เป็นครั้งแรกที่หม่าจงหัวรู้สึกสิ้นหวังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาคิดว่าตัวเองจะไปได้อย่างสงบ ไม่คาดคิดว่าคนนี้จะไม่ตาย เธอไม่ตาย นั่นก็หมายความว่าตระกูลหม่าต้องพังทลายลงแล้ว！
สาวไร้หน้าหัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆขึ้นอีกครั้ง เสียงหัวเราะช่างน่ากลัว ไม่ว่าเด็กหรือคนแก่ได้ยินเสียงหัวเราะนี้ ก็ต่างรู้สึกว่าไม่ใช่เสียงหัวเราะที่คนเปล่งออกมา
หลังจากสิ้นสุดเสียงหัวเราะ เธอกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แกฉลาดจริงๆ สรรพสิ่งเชื่อมโยงกันไปมา พลังของเพลงดาบมังกรเขียวของแกไร้เทียมทาน ทำลายล้างปฐพี แต่ถ้าต้องเจอเข้ากับวิชาแปลงร่างของสำนักไร้หน้าของฉัน กลับทำอะไรไม่ได้ หม่าจงหัว นี่เป็นสิ่งที่ฟ้าลิขิตไว้แล้ว ตระกูลหม่าของแกต้องพังทลายลงด้วยน้ำมือของฉัน ขอบคุณแกนะ ที่ถ่ายทอดเพลงดาบมังกรเขียวให้ฉัน”
หม่าจงหัวหน้าถอดสีทันที เขาโมโหจนกระอักเลือดออกมา เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ สาวไร้หน้ายิ่งหัวเราะอิๆๆฮ่าๆๆอย่างสะใจเข้าไปอีก เธอกล่าวอย่างโอหังว่า “ถ้ามีเพลงดาบมังกรเขียวแล้ว ฉันก็แทนที่ตระกูลหม่าได้จริงๆแล้วล่ะ！ต่อไป ฉันคือหม่าจงหัว ตระกูลหม่าก็จะมีหม่ากวงชาว และยังมีหม่ากวงหรง และหม่าเหา”
พูดจบ สาวไร้หน้าแบกดาบมังกรเขียวแล้วสะบัดอย่างเร็ว การเคลื่อนไหวของเธอเร็วมาก เร็วกว่าที่หม่าจงหัวแสดงเมื่อกี๊มาก ท่าทางนั้น กิริยานั้นเมื่อดูแล้วดูมีสง่าราศี
แต่เมื่อสะบัดไปได้สามนาที ก็ไม่เห็นมังกรเขียวอะไรออกมา แล้วไม่เห็นพายุฝนฟ้าอะไรเลยแม้แต่น้อย เดิมหม่าจงหัวคิดว่าถ้าเธอเรียนรู้ได้แล้วจริงๆ ตอนนี้ถ้าแสดงเพลงดาบนั้น ตนก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย แบบนี้ต่อให้ตระกูลหม่าถูกล้างบาง ก็จะไม่มีใครแทนที่ได้ แต่ทำให้เขาคาดไม่ถึงก็คือ คนนี้มันทำไม่เป็นเลยเสียด้วยซ้ำ
“ฮ่าๆ！” หม่าจงหัวหัวเราะ หัวเราะออกมาจากข้างในจิตใจ
“ฮ่าๆๆ！” เสียงหัวเราะดัง รอยยิ้มนั้นถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะ
สาวไร้หน้าค่อยๆร่ายรำช้าลง เธอเอาง้าวที่อยู่ในมือเหยียบไว้กับพื้นอย่างรุนแรง มองไปที่หม่าจงหัวแล้วตะคอก “แกไอ้คนใกล้ตาย หัวเราะอะไร？”
หม่าจงหัวหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง เขาดูแคลนออกมา พูดกับสาวไร้หน้าว่า “แกคิดว่าเพลงดาบมังกรเขียวของตระกูลหม่าของเราใครจะทำได้งั้นเหรอ？นอกจากคนของตระกูลหม่า ใครก็ไม่สามารถใช้เพลงดาวมังกรเขียวได้จริงๆหรอกนะ ไม่งั้นจะเรียกว่าเพลงดาบมังกรเขียวของตระกูลหม่าได้อย่างไรกันเล่า？”
ผิวหน้าของสาวไร้หน้าไม่ขยับแต่อย่างใด เพียงแต่มองหม่าจงหัวอย่างไม่ละสายตา บนผิวหน้าเหมือนมีหลุมดำที่ไม่สิ้นสุดหลุมหนึ่ง กำลังดูดกลืนหม่าจงหัวเข้าไป
เมื่อมองใบหน้าหญิงสาวไม่เคลื่อนไหว หม่าจงหัวดูแคลนออกมา แล้วถาม “ทำไม？ประหลาดใจมากเหรอ？บอกตรงๆนะ วิชาเพลงดาบมังกรเขียวนอกจากลูกหลานของตระกูลหม่า ใครก็ใช้พลังที่แท้จริงออกมาไม่ได้ ถ้าแกฆ่าคนของตระกูลหม่า เพลงดาบมังกรเขียวก็จะสลายหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล”
“เหอะๆๆ！” สาวไร้หน้าขยับไปข้างหน้า มองหม่าจงหัวแล้วถาม “ไง？กลัวตายแล้วเหรอ？ถ้าแกอย่าอ้อนวอนฉันให้ปล่อยแกไป ฉันก็จะปล่อยแกไปแน่นอน จะพูดแบบนี้ออกมาทำไม”
“กลัวตาย？” หม่าจงหัวตะคอกเสียงดัง “ตั้งแต่ฉันใช้เพลงดาบมังกรเขียว ฉันก็ถูกกำหนดให้เป็นคนตายไปแล้ว แกคิดว่าฉันยังกลัวตายอีกเหรอ？สิ่งที่ทำให้ฉันคาดไม่ถึง ก็คือสำนักไร้หน้าของพวกแกที่ไม่ข้องแวะอะไรกับโลก จะเข้าร่วมองค์กรที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างนั่นได้！มันช่างแย่สุดๆจริงๆ”
“หยุดไร้สาระได้แล้ว！” คำพูดของสาวไร้หน้าเฉียบขึ้นมาทันใด เธอมองไปที่หม่ากวงชาว แล้วกล่าว “หม่ากวงชาว ลงมือ ฆ่ามันซะ！ ต่อไป แกคือผู้นำของตระกูลหม่า！”