จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่ 419
หม่าจงหัวชะงักไป จากนั้นก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างสะใจ “ฮ่าๆๆ！”
เสียงหัวเราะจากก้นลึก หัวเราะได้ไม่น่าฟังเอามากๆ ถึงขั้นหัวเราะไปหัวเราะมาจนไอออกมา หม่าจงหัวชอกช้ำระกำใจมาแล้ว เมื่อหัวเราะบ้าคลั่งแบบนี้อีก จึงทำให้เสียพลังไป
หลังจากที่สูดอากาศเข้าไปลึกๆแล้ว เขาเงยหน้าพูดอย่างภูมิใจ “แกมองคนรุ่นหลังของตระกูลหม่าเป็นพวกหมาเห่าใบตองแห้งของสำนักไร้หน้าพวกแกหรือไง？แต่ล่ะยุคของตระกูลหม่าซื่อสัตย์ต่อประเทศหวาเป็นหลัก กตัญญูมาก่อน ภักดีเป็นหลัก ห้ามฆ่าบิดามารดา ห้ามรังแกคนที่อ่อนกว่า ลูกของฉันจะลงมือฆ่าฉันได้อย่างไรกัน！ไร้หน้า แกดูถูกคนของตระกูลหม่าของฉันไปแล้ว”
ใบหน้าของสาวไร้หน้ายังคงนิ่งสงบ เธอไม่สนใจหม่าจงหัว เพียงแต่พูดกับหม่ากวงชาวว่า “ลงมือ ฆ่ามัน ต่อไปแกจะเป็นผู้นำของตระกูลหม่าแล้ว ตระกูลหม่าจะต้องยิ่งใหญ่กว่าในตอนนี้ ฉันจะทำให้ตระกูลเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของซีหนาน ถึงตอนนั้นแกหม่ากวงชาวจะเป็นคนที่คนทั้งประเทศหวาให้ความเคารพ แกอยากได้อะไร ทั้งหมดก็อยู่ในคบวคุมของแก ผู้ชาย ควรจะให้ตัวเองยืนอยู่ระดับสูง เป็นคนที่ให้ผู้คนให้ความเคารพ”
พูดพลาง เธออ้าแขนทั้งสองออก ท่าทางโอบกอดความสุข
หม่ากวงชาวไม่พูดอะไร เพียงแต่กัดฟันอย่างแค้นเคือง สั่นไปทั้งตัว
หน้าผากและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เหมือนกับกำลังต่อสู้กับจิตใจอยู่！
และแล้ว หลังจากที่เงียบสงัดไปสักพัก เขาก็เอ่ยปาก ค่อยๆลุกจากพื้นแล้วกล่าว “ไม่！”
เมื่อสาวไร้หน้าได้ยินคำพูดของหม่ากวงชาง ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “ไม่？！หรือแกลืมสิ่งที่ฉันบอกแกไปแล้วงั้นเหรอ？ฉันเคยพูดไว้ว่าถ้าแกหักหลังเพลิงเสวน ไม่ว่าจะอยู่หนใดพวกเราก็หาแกเจอ ตอนมีชีวิตแกเป็นคนของเพลิงเสวน พอแกตายก็เป็นผีของเพลิงเสวน ตั้งแต่วินาทีนั้นที่แกตอบตกลงฉัน แกก็เป็นคนของเพลิงเสวนแล้ว ร่างกายเป็นของเพลิงเสวน หรือแกคิดจะต่อต้านคำสั่งงั้นหรือ？ต่อต้านคำสั่ง ฉันจะให้แกทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส！”
เมื่อสาวไร้หน้าพูดจบ ด้านหลังก็เกิดลำแสงสีขาวขึ้น เธอได้โกรธแค้นเป็นอย่างยิ่งแล้ว
“แกคิดว่าลูกชายของหม่าจงหัวจะกลัวคำขู่ของแกงั้นเหรอ？” หม่าจงหัวกล่าวอย่างมั่นใจ เธอมั่นใจในตัวลูกชายของตัวเองมาก ลูกชายของเขาไม่มีทางต่อต้านคำสั่งของตนแน่นอน นี่เป็นความกล้าที่ตนได้สั่งสอนลูกชายไว้ อย่างหม่าซวี่ซง ไม่ว่าอยู่ข้างนอกจะแข็งกระด้างขนาดไหน จะเอาแต่ใจขนาดไหน เมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งเขาแม้แต่นิดเดียว
“หม่ากวงชาว ให้มันได้รู้ว่าอะไรคือความภาคภูมิใจของตระกูลหม่า！” หม่าจงหัวมองหม่ากวงชาว เหมือนกับได้ฝากความหวังทั้งหมดไว้ ต่อให้ตระกูลหม่าดำเนินมาถึงวินาทีสุดท้าย เขาก็จะเดินไปอย่างภาคภูมิ
หม่ากวงชาวมองหม่าจงหัว แล้วมองสาวไร้หน้า แววตาไม่มั่นคง เหมือนกำลังลังเล！
สาวไร้หน้าส่งเสียงอืม ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วกล่าว “หม่ากวงชาว ยุคของพ่อแกได้ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้ถึงคราวของแกแล้ว！หยิบง้าวของแกขึ้นมา เป็นตำแหน่งที่แกควรจะเป็น！แก เป็นราชาของซีหนาน！”
แม้สาวไร้หน้าจะเป็นผู้หญิง แต่ตอนที่พูดประโยคนี้กลับเป็นเสียงของผู้ชายทั้งหมด ฟังแล้วดูบ้าอำนาจจริงๆ
หม่ากวงชาวรู้สึกชี่ไหลเวียนจากเท้าขึ้นมาที่ส่วนหัว เขามองไปที่หม่าจงหัว แล้วกล่าว “พ่อ！”
“แก…” หม่าจงหัวตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง หน้าถอดสีขึ้นทันที
“หม่ากวงชาว แกลืมแล้วเหรอว่าฉันสอนแกว่ายังไง？”
“พ่อ ผมรู้ ผู้รู้ว่าพ่อสอนว่าไม่ว่าจะยังไงต้องปกป้องศักดิ์ศรีของตระกูลหม่าของเราไว้ แต่ ถ้าผมปกป้องต่อไป อนาคตโลกนี้ก็จะไม่มีตระกูลหม่าแล้ว ให้ผมเหลือเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลหม่าไว้เถอะนะ！อย่างน้อยตระกูลหม่าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปจะเป็นตระกูลหม่าที่แท้จริง ไม่ใช่ตัวแทนตระกูลหม่าที่ถูกคนสวมรอย” หม่ากวงชาวพูดอย่างเกลียดแค้น
หม่าจงหัวใจเต้นตึกๆ เขาเสียรู้แล้ว นึกไม่ถึงว่าลูกชายของเขาจะพูดแบบนี้ออกมา นี่เป็นลูกชายที่เขาสั่งสอนเหรอ？นี่ยังเป็นลูกหลานของตระกูลหม่าอยู่อีกมั้ย？
“น้องรอง！แกรู้มั้ยว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่？” เมื่อหม่ากวงหรงได้ยินความหมายของคำพูดของหม่ากวงชาว จึงได้ยืนขึ้นมาแล้วถาม
หม่าเหาก็ยืนขึ้น แล้วกล่าวอย่างแค้นเคือง “พี่รอง ต่อให้ตระกูลหม่าของเราต้องล่มสลาย ก็จะเป็นวิญญาณของประเทศหวา！จะไม่เป็นวิญญาณขององค์กรที่เลวทรามแบบนี้หรอกนะ？ตระกูลหม่าของเราจงรักภักดี หรือพี่คิดจะ…”
“หุบปาก！” หม่ากวงชาวตะคอกออกมาอย่างเกรี้ยวกราด ขัดจังหวะคำพูดของหม่าเหา
จากนั้น เขามองไปที่หม่าจงหัวแล้วกล่าว “ขอโทษครับ พ่อ ให้ผมได้เลือกเองสักครั้งเถอะนะ！เชื่อผม ผมจะทำให้ตระกูลหม่าของเราเป็นตระกูลใหญ่ที่สะดุดสายตาของคนทั้งประเทศหวา ผมไม่มีทางทำให้ตระกูลหม่าต้องอับอายแน่นอน”
หม่าจงหัวชี้หม่ากวงชาว กล่าวอย่างโกรธแค้นจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ “ทรพี ไอ้ลูกทรพี！”
หม่ากวงชาวไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว เขาเดินไปที่สาวไร้หน้า เมื่อสาวไร้หน้าเห็นดังนี้ จึงหัวเราะอย่างสะใจออกมา เธอพูดกับหม่ากวงชาวว่า “ทำได้ไม่เลว รู้ว่าเมื่อไหร่ต้องปรับเปลี่ยนตามสถานการณ์ อนาคตสดใสแน่นอน”
“หม่าจงหัว เห็นหรือยัง？ลูกชายของแกยอดเยี่ยมกว่าแกมากๆ อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าต้องเหลือสายเลือดของตระกูลหม่าไว้ แล้วแกล่ะ？แกไม่เหมาะสมที่จะเป็นผู้นำของตระกูลหม่า！”
พูดจบ เธอเอาง้าวที่อยู่ในมือยื่นให้หม่ากวงชาว แล้วกล่าว “ถือมันไว้ แล้วฆ่าหม่าจงหัวซะ！”
“แกกล้าเหรอ！” หม่ากวงหรงยืนขึ้น แล้วพูดด้วยสายตาอาฆาต “หม่ากวงชาว แกยังจำได้มั้ยว่าตัวเองแซ่อะไร？”
หม่ากวงชาวไม่สนใจหม่ากวงหรงแม้แต่น้อย กางแขนออกไปรับง้าวมา เอาง้าวถือไว้ในมือ แต่กำลังของเขาไม่มากเท่าหม่าจงหัว ตอนที่ถือง้าว เขารู้สึกหนักมาก รู้สึกถือไม่ค่อยไหว
แต่เขาก็ยังพยายามถือง้าวไว้ในมือ แล้วพูดกับสาวไร้หน้าว่า “ลงมือ！”
หม่ากวงชาวถือง้าวหันไป เดินไปที่หม่าจงหัวทีละก้าว สีหน้าเย็นชาของเขา เปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง หม่าจงหัวไม่คิดไม่ฝัน ว่าวันหนึ่งลูกชายของเขาจะใช้ดาบล้ำค่าของครอบครัวตนทำร้ายเขา
เมื่อหม่ากวงชาวเดินเข้าไปใกล้มากเข้าๆ เสียงของสาวไร้หน้าดังขึ้นมา “หม่าจงหัว นี่คือตอนจบของแก！นี่คือจุดจบของการทรยศต่อเพลิงเสวนของฉัน แกไม่ควรท้าทายเพลิงเสวน”
หม่ากวงหรงยืนขึ้นจากพื้น อ้าแขนสองข้างออกขว้างไว้ด้านหน้าของหม่าจงหัว แล้วกล่าว “ถ้าแกกล้าทำอะไรพ่อฉัน ก็ฆ่าฉันก่อน！ไม่งั้น ฉันจะพลีชีพ เพื่อขัดขวางการกระทำของแก”
“พี่รอง พี่บ้าไปแล้วเหรอ？ตระกูลหม่าของพวกเราจะไม่อยู่บนโลกด้วยวิธีนี้ นี่เป็นการเหยียดหยามตระกูลหม่า！พี่ลืมรูปภาพนั้นของบรรพบุรุษของเรา ตอนที่ไปเอาดาบแล้วเหรอ？ปีนั้น บรรพบุรุษตระกูลหม่าของเราคือวีรบุรุษระดับไหน ถ้าเขารู้ว่าคนรุ่นหลังของเขาแบกง้าวฆ่าพ่อของตัวเอง เขาจะเสียใจสิ้นหวังขนาดไหนกัน！” หม่าเหาจ้องหม่ากวงชาวแล้วกล่าว
แต่หม่ากวงชาวกลับมีทิฐิสูง แล้วกล่าวอย่างเลือดเย็นว่า “พวกแกทั้งสอง หลบไป！”
ทั้งสองยืดอก แสดงท่าทางไม่หลีกทางให้ แววตาของหม่ากวงชาวแดงก่ำ เขากัดฟันกล่าว “พวกแกบีบฉันเองนะ！”
พูดจบ เขายกขาถีบร่างกายของหม่ากวงหรงอย่างแรง จากนั้นก็ถีบไปที่หม่าเหา ต่อให้ทั้งสองกล้าหาญขนาดไหน ก็รับเท้าของหม่ากวงชาวไม่ไหว ร่างกายของทั้งสองถูกถีบลอยไป
หม่าจงหัวล้มอยู่กับพื้น จ้องหม่ากวงชาวอย่างไม่ละสายตา ด้วยอารมณ์นิ่งสงบ เขาสิ้นหวังแล้ว！เป็นครั้งแรกที่เขาสิ้นหวังกับลูกชายของตัวเองขนาดนี้！