จอมนักรบทรงเกียรติยศ - ตอนที่279
ฟางเหยียนส่ายหัวแล้วพูดว่า“ไม่รีบ ฉันจัดการเอง”
เทียนขุยถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วพูดตอบกลับไป
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่？”ชายหัวล้านคนหนึ่งใช้สายตาประเมินทั้งสองคน แล้วเอ่ยถามอย่างเย่อหยิ่ง ชายหัวล้านคนนี้อายุประมาณสี่สิบปี บนตัวสวมชุดรักษาความปลอดภัย ดูจากเสื้อผ้าของเขา ก็รู้ได้แล้วว่าคนผู้นี้คือหัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัย นั่นก็คือพ่อของหลงซิ่วซิ่ว หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยแห่งเขตหนานซาโจว！
ฟางเหยียนไม่ได้พูดอะไร เขายกมือเป็นสัญลักษณ์ให้ชายที่สวมชุดเครื่องแบบเดินไปทางฟางเหยียนและเทียนขุย ชายสวมชุดเครื่องแบบเดินผ่านทั้งสองคนไป แล้วตรงเข้าไปภายในห้อง ผ่านไปไม่นานเขาก็เดินออกมาอย่างรีบร้อน สายตาที่มองมายังพวกเขาหวาดกลัวและระมัดระวังตัวเอง ในตอนที่เดินผ่านข้างๆทั้งสองคนยังเร่งเท้าอย่างไม่รู้ตัว
มาอยู่ข้างๆชายหัวล้าน แล้วเขาก็พูดเสียงอู้อี้“หะๆหัวหน้าครับ ด้านในมีคนตายหนึ่งคน！”
“ว่าไงนะ？ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้าง แล้วพูดออกไปอย่างตกใจ”พวกนาย พวกนายฆ่าคน“！”
“ฟึบๆๆ！”ในตอนที่หัวหน้าหลงพูดจบ ทีมรักษาความปลอดภัยสามสิบกว่าคนก็เงื้อปืนขึ้นมาแล้วหันปลายกระบอกชี้ไปยังเทียนขุยและฟางเหยียน
พอเห็นอาวุธเย็นเฉียบจ่อมาฝั่งทั้งสองคน ทำให้หลายคนตะลึงไม่น้อย
แต่สีหน้าของทั้งสองกลับไม่เปลี่ยนไปเลย แม้แต่คิ้วยังไม่แม้แต่ขมวด
ปืน ฟางเหยียนไม่กลัว แต่เขาจำเป็นต้องชี้แจง เพื่อไม่ให้คนเข้าใจผิด เขาจึงพุ่งตรงไปยังหัวหน้าหลงแล้วพูดขึ้นมาว่า “ถ้าผมบอกว่าคนในนี้พวกผมไม่ได้เป็นคนฆ่า คุณเชื่อไหม？”
แน่นอนว่าหัวหน้าหลงไม่เชื่อ เขาขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม！
สายตาของเขาจึงย้ายไปที่สมาชิกหนุ่มในทีมคนนั้น สมาชิกหนุ่มคนนั้นก็เข้าใจและพูดขึ้นว่า“คนคนนั้นพึ่งตาย ร่างกายยังอุ่นอยู่เลย！ดูท่า น่าจะถูกสองคนนี้ฆ่าตายแล้ว”
ชายหัวหน้าหน้าสีมากยิ่งขึ้น หน้าของขรึมลง แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแห้งผาก“พวกนายสองคน ยังจะพูดอะไรอีกไหม？”
พูดจบ เขายื่นหน้าเข้าไปแล้วมองประเมินภายในห้อง จากตำแหน่งของเขามองเห็นหน้าต่างภายในห้องเปิดอยู่ เบื้องหลังของทั้งสองคนมีคนนอนอยู่คนหนึ่งจริงๆ！ไม่สิ ถ้าพูดตามตรง คือศพร่างหนึ่ง！
หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าคือศพ เขาจึงรีบล้วงปืนของตัวเองออกมาชี้ไปที่ทั้งสองคน แล้วตะโกนขึ้นมาว่า“ยกมือขึ้น แล้วนั่งลง！”
หัวหน้าหลงไม่เคยเห็นการฆาตกรรมมาก่อน เขาดำรงตำแหน่งในเขตหนานซาโจวมานานขนาดนี้ ส่วนมากเขาก็แค่จัดการเรื่องทะเลาะวิวาท ปล้นชิงวิ่งราว หรือเหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์ สำหรับเรื่องฆ่าคนแบบนี้ เขาพึ่งเคยพบเจอเป็นครั้งแรก ไม่ยอมรับคงไม่ได้ ครั้งนี้เขากระวนกระวายมาก คาดไม่ถึงว่าจะมีคนฆ่าคนตายในถิ่นของตัวเอง นี่ยังไม่ตื่นตกใจอีก？
ฟางเหยียนจ้องมองไปที่หัวหน้าหลงที่เปลี่ยนเป็นระมัดระวังตัวมากขึ้น แล้วพูดอย่างเย็นชา“ผมบอกแล้ว ว่าเราไม่ได้เป็นคนฆ่า！”
“ฉันบอกให้นายยกมือกุมหัว นั่งลง！เชื่อไหมฉันเอาปืนยิงแน่！”หัวหน้าหลงเริ่มประหม่า ใบหน้าของเขาสั่นไม่หยุด แม้แต่มือที่ถือปืนพกก็ยังสั่น เขาต้องใช้มืออีกข้างช่วยพยุงมือข้างนั้น
เมื่อพบเจอกับฆาตกรสองคนนี้ เขาก็รู้สึกประหม่ามาก！
“เฮ้ๆๆ！”ชายผมทองมองดูการแสดงของทั้งสองคน ทันใดนั้นก็รู้สึกมึนงงมาก เขาพูดกับหัวหน้าหลงว่า“คุณหมายความว่าไง？หรือคุณลืมแล้วว่าที่นี่ยังมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นต้องทำ？คุณเป็นคนที่ผมเรียกมานะ？”
หัวหน้าหลงขมวดคิ้วครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นมาว่า“ปีเตอร์ ที่นี่มีคนตายแล้ว！คนตายสำคัญกว่า ในฐานะที่ผมเป็นหัวหน้าของทีมรักษาความปลอดภัย จะไม่สนใจได้อย่างไร ผู้ชายสองคนนี้ ผมจะนำกลับไปจัดการ ถึงเวลานั้นจะจัดการพร้อมกับเรื่องของคุณ”
“ฟัค！”ชายผมทองด่ากราดด้วยความหัวร้อน เขาพูดด้วยความโมโห“คุณพูดบ้าอะไร？ผมเป็นคุณเรียกคุณมานะ？หรือเรื่องของผมยังเทียบอะไรกับคนตายไม่ได้？ตกลงคุณหมายความว่าไง？”
ชายผมทองหยิ่งผยองจริงๆ แม้แต่หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยยังกล้าด่า ดูท่าจะไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตา ไม่พูดเรื่องกฎระเบียบ ยกตัวอย่างเช่นเรื่องของผู้อาวุโสในประเทศหวา ประเทศหวามีวัฒนธรรมอันเก่าแก่มานับห้าพันปี ผู้ใหญ่และเด็กมีการแบ่งแยกและลำดับอย่างชัดเจน มีลำดับในการเคารพ
หมอนี่คบกับลูกสาวของคนอื่น ถึงยังไงเขาก็เป็นพ่อตา ตอนนี้ด่าพ่อตาของตัวเองขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนประเภทเศษสวะจริงๆ
“จริงด้วย ที่นี่มีคนตายมันเกี่ยวกับเรื่องที่เรามาจัดการวันนี้หรอครับ？เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยจัดการก็ได้！”คนต่างชาติคนหนึ่งที่พยุงชายผมทองไว้ใช้ภาษาจีนที่ไม่ค่อยคล่องพูดออกไป
ชายผมทองพูดต่อไปว่า“หัวหน้าหลงครับ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไร ถึงยังไงพวกเขาทำร้ายผม ก็ต้องชดใช้สิ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้รับคำอธิบายที่ดี ผมไม่ราแน่”
“จริงด้วยค่ะ คุณพ่อ ปีเตอร์ถูกทำร้าย หนูยังถูกด่าอีกด้วย！ทั้งสองคนนี้แหละเป็นคนทำ พวกเขาจองหองพองคนไปแล้วนะคะ พ่อไม่รู้ว่าเมื่อกี้เขาทำแบบนั้นกับเราจริงๆ”หลงซิ่วซิ่วยิ่งพูดยิ่งโมโห เธอโกรธจนแทบจะร้องไห้ออกมา
หัวหน้าหลงที่เห็นลูกสาวของตัวเองเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าเขารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก แต่กฎระเบียบของที่นี่ เขารู้ดีมากกว่าใคร เขาจึงส่งสายตาขอร้องไปที่ชายหนวดวัยหกสิบ เห็นได้ชัดว่า ฐานะของคนผู้นี้สูงส่งมากกว่าเขาเสียอีก！เขาเห็นอีกฝ่ายกำลังมองร้องขอความเห็นจากเขา เขาบอกว่าจะจัดการเรื่องไหนก่อน ก็จัดการเรื่องนั้นก่อน
“ประธานอู๋ ผมควรทำอย่างไรดี？”
ชายหนวดวัยหกสิบจึงสะอึกไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า“คนก็ได้ตายไปแล้ว อีกอย่างเรื่องนี้ก็มีเรื่องมาก่อนมาหลัง จัดการเรื่องนี้ก่อนแล้วกัน！ผมไม่สามารถรอคุณจัดการเรื่องคนตายเสร็จแล้วค่อยจัดการเรื่องผมต่อนะครับ ผมยังมีเรื่องต้องทำอีกเยอะ”
พอได้ยินชายหนวดวัยหกสิบพูดแบบนั้น แน่นอนว่าหัวหน้าหลงไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาจึงตอบรับอืมพลางพยักหน้า แล้วเอ่ยถาม“พวกนายก่อเรื่องที่นี่ใช่ไหม？ยังทำขาของปีเตอร์หักอีก？ยังทำร้ายคนในร้านอาหารฝรั่งจนปางตาย？”
เห็นได้ชัดว่าชายผมทองทำสีหน้าหมดคำพูด เขาพูดกับหัวหน้าหลงไปว่า“นี่ยังต้องถามอีกเหรอ？ผมบอกแล้วไงว่าพวกเขาเป็นคนทำ คุณกำลังสงสัยว่าผมพูดเรื่องจริงหรือโกหกอยู่เหรอ？”
“จริงด้วยค่ะ คุณพ่อ พ่อกำลังสงสัยคำที่พวกเราพูดอยู่เหรอคะ？พ่อพูดกับพวกเขาเยอะแยะทำไม？เขาสองคนเป็นคนทำนั่นแหละ พ่อลงคำสั่งให้พวกเขาตายซะเถอะ！พวกเขาทำร้ายปีเตอร์ ยังทำขาเขาหักอีก”
คนทั้งสองพึ่งเล่าเหตุการณ์ไปหนึ่งรอบ ครั้งนี้ยังถือว่าเล่าอีกครั้ง
หัวหน้าหลงพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ“พ่อกำลังพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์อยู่ม่ใช่เหรอ？”
ถึงจะพูดยังไงเขาก็คือคนที่มีกฎระเบียบ ทำอะไรก็ตามต้องทำตามกฎ
“สถานการณ์！”หลงซิ่วซิ่วร้อนใจมาก เธอด่ากราดออกไป“พ่อยังต้องพยายามเข้าใจสถานการณ์อะไรอีก！หรือที่หนูพูดยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอ？ถ้าหนูยังพูดชัดเจนไม่พอ ยังมีพยานจากคนในร้านอาหารฝรั่งอีกตั้งเยอะ ว่าคนคนนี้เป็นคนทำขาปีเตอร์หัก เขายังด่าหนูด้วย พ่อเป็นพ่อประสาอะไรเนี่ย พ่อมักจะพูดว่านี่คือถิ่นของพ่อไม่ใช่หรอคะ？”
“หนูไม่สนใจ ถึงยังไงพ่อก็ต้องตัดสินใจพวกเราด้วย！”
“ปีเตอร์ คุณวางใจเถอะ พ่อของฉันจะต้องให้คำอธิบายกับคุณแน่ สองคนนี้ต้องตาย！”