จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 497 เชื่อฟังคำสั่ง

ตอนที่พูด มือของโจวเจิ้งลูบไปที่หลังของหวังชิงชิงไม่หยุด พอลูบก็ลูบไปถึงจุดที่หวังชิงชิงไม่ได้ใส่ชุดไว้ข้างใน ตอนที่ผู้หญิงใส่ชุดนอน ปกติจะไม่ใช่ชุดไว้ข้างใน หวังชิงชิงก็ไม่ต่าง

ทันใดนั้น ทำเอาหวังชิงชิงโมโหขึ้นมา ร่างกายของเธอเหมือนถูกไฟช็อตอย่างไรอย่างนั้น ยกมือขึ้นมาปัดมือของโจวเจิ้งออกทันที แล้วได้ยืนขึ้นอย่างตื่นตระหนกสุดๆแล้วกล่าว “แกจะทำอะไร?”

โจวเจิ้งบึนปากอย่างไม่สนใจ อ้าแขนทั้งสองข้างออกแล้วกล่าวด้วยสีหน้าไม่แคร์ว่า “ทำไม? พี่เป็นเมียของผม หรือไม่อนุญาตให้ผมแตะต้องงั้นเหรอ? หรือบนมือของผมมีหนาม? เมียจ๋า เมียยังไม่เคลียร์อีกเหรอ พี่เป็นเมียของผมแล้วนะ หรือยังไม่ให้ผมทำเรื่องแบบนั้นอีกเหรอ? นี่มันเป็นหลักการของฟ้าดินที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้นะ!”

พูดพลาง โจวเจิ้งเดินไปที่หวังชิงชิงทีล่ะก้าวทีล่ะก้าว หวังชิงชิงถอยหลังไปไม่หยุด สายตาหวาดกลัวทั้งสองของเธอจ้องไปที่โจวเจิ้ง แล้วกล่าว “อย่าเข้ามานะ ถ้าฉันยังไม่แต่งงานกับแก แกจะทำอะไรฉันไม่ได้นะ”

“เหอะๆ!” โจวเจิ้งหัวเราะอย่างเย็นชา “นี่มันยุคไหนกันแล้ว ทำไมคุณยังหัวโบราณอยู่เนี่ย! ยุคนี้คนที่ยังไม่แต่งงานแล้วมีลูกมันยังมีจำนวนน้อยอยู่เหรอ? ผมไม่พูดเรื่องมีลูกหรือไม่มีลูกล่ะ อีกสามวันพวกเราก็จะแต่งงานแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วเหรอ? ต่อให้พี่จะปฏิเสธก็เปล่าประโยชน์ เพราะไม่ช้าก็เร็วพี่ก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี”

พูดจบ โจวเจิ้งมาที่ด้านหน้าของหวังชิงชิงแล้ว ร่างกายของหวังชิงชิงพิงกำแพง โจวเจิ้งยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งวางไว้ที่บนบ่าของเธอ อีกมือหนึ่งแตะกำแพงเอาไว้ จ้องไปที่หวังชิงชิงด้วยแววตาชั่วร้าย

สายตาของเขามองไปทั่วๆร่างกายของหวังชิงชิง ตั้งแต่ใบหน้าของเธอไปจนถึงลำคอ ใบหน้าของหวังชิงชิงขาวนวลมาก ถึงแม้ดูๆแล้วจะเปลี่ยนไปมาก แต่กลับไม่กระทบความงามของเธอแต่อย่างใด ผู้หญิงที่สวยไม่ว่าจะยังไงก็งามอยู่อย่างนั้น ผิวพรรณนั้น รู้สึกว่าถ้าหยิกลงไป ก็จะมีน้ำออกมา ทำให้คนเกิดความอยากได้ขึ้นมา ต่อจากนั้น สายตาของเขาดูไปที่ลำคอ ลำคอนั้นยังคงเนียนเรียบ ไม่ว่าดูยังไงก็มีอารมณ์ที่ทำให้คนตกอยู่ในภวังค์

ด้านล่างของลำคอคือชุดนอน สายตาของโจวเจิ้งค่อยๆมองลงไป แววตานั้นเหมือนกับนอนตัวหนึ่งที่คลานอยู่บนเรือนร่างของหวังชิงชิง ทำให้หวังชิงชิงรู้สึกไม่สบายตัวอย่างมาก เธอรีบยกมือขึ้นแล้วปกปิดร่างกายไว้

ใบหน้าร้อนผ่าวๆ เธอจับมือของเขาด้วยสีหน้าโมโห แล้วกล่าว “แกๆๆๆจะทำอะไร？ออกไปนะ！”

พูดพลาง หวังชิงชิงจะผลักโจวเจิ้งออก แต่กลับถูกโจวเจิ้งจับไหลทั้งสองข้างไว้ พลังของเธอไม่สามารถขยับโจวเจิ้งได้แม้แต่น้อย หลังจากที่ถูกโจวเจิ้งจับไหล่ทั้งสองข้างไว้แล้ว โจวเจิ้งกล่าวอย่างภาคภูมิใจมากว่า “เมียจ๋า เรามาเริ่มกันเถอะ！”

พูดพลาง ร่างกายของโจวเจิ้งก็แนบเข้าไปเต็มๆ ปากก็จุ๊บไปที่หน้าของหวังชิงชิง หวังชิงชิงร้องเรียก แต่ไร้ประโยชน์ใดๆ เป็นเพียงกระตุ้นความหยาบคายของโจวเจิ้งขึ้นเท่านั้น

เขากล่าวอย่างตื่นเต้นขึ้นว่า “คุณจะร้องยังไงก็ไร้ประโยชน์ คุณคือเมียของผม！วางใจได้ ต่อไปผมจะดีกับคุณให้มากๆ ผมไม่มีทางหลอกลวงคุณแน่นอน ผมจะทำดีกับคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“เพี่ยะ！” หวังชิงชิงยกมืออีกข้างหนึ่งของตัวเองขึ้นมา แล้วตบไปที่หน้าของโจวเจิ้งอย่างแรง

ฉาดนี้ตบจนโจวเจิ้งมึน หัวของโจวเจิ้งหันไปอีกด้าน มือก็หยุดการเคลื่อนไหวลง เวลา อากาศ ราวกับทุกอย่างถูกหยุดไว้ ทุกๆอย่างของโจวเจิ้งสงบลง

กลัวก็แต่จู่ๆบรรยากาศจะนิ่งสงบลง หวังชิงชิงมองโจวเจิ้ง รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายความเงียบสงัดกำลังล้อมรอบๆตัวเองอยู่

อย่างที่คาดไว้ โจวเจิ้งค่อยๆหันมา ความเกรี้ยวกราดบนใบหน้าได้ระเบิดออกมาเขาหายใจแรงออกมา ผ่านไปได้สักพัก เขาตะโกนใส่หวังชิงชิง “มึงแม่งหมายความว่าไงกันแน่วะ？มึงเป็นเมียกูนะเว่ย！หรือกูแตะต้องมึงไม่ได้งั้นเหรอ？”

“เย็ดแม่！กูรู้แล้วล่ะ จะต้องเป็นเพราะไอ้นั่นแน่ๆใช่มั้ย？มึงยังชอบไอ้นั่นมากใช่มั้ย？” โจวเจิ้งถามอย่างคับแค้นใจ ชักสายตาทั้งสองข้างใส่หวังชิงชิง

เมื่อเห็นท่าทีหวาดกลัวของหวังชิงชิง เขารีบพยักหน้าแล้วกล่าว “ได้ กูจะฆ่ามัน！หลังจากที่ฆ่ามันแล้วกูจะดูว่ามึงยังจะต่อต้านกูแบบนี้อยู่อีกมั้ย พูดตรงๆ ที่อยู่ของมันอยู่ในกำมือของกูตลอดเวลา มันมาถึงดินแดนตะวันตกแล้ว ช่วงนี้กูกำลังวางแผนกำจัดมันอยู่ ถ้าไอ้นี่ไม่ตาย กูว่ามึงยังคงมีความหวังกับมันอยู่ดี”

“แก！” หวังชิงชิงผลักโจวเจิ้งออกอย่างแรง แล้วกล่าว “แกจะทำอะไร？ฉันตกลงกลับมาแต่งงานกับแกแล้ว แล้วแกยังจะทำแบบนั้นอีก！”

“ทำไมนะเหรอ？ไม่ใช่เพราะมึงหรือไง ถ้ามึงไม่ต่อต้านขนาดนั้น มึงคิดว่ากูจะทำแบบนั้นมั้ย？สิ่งที่กูต้องการไม่ใช่แค่มึง กูยังอยากได้ใจของมึง！มึงต้องเป็นของกูแค่คนเดียว ใครก็อย่าคิดจะแย่งใจของมึงไปได้” โจวเจิ้งตะโกนออกมาอย่างค่อนข้างบ้าคลั่ง นี่คือความปรารถนาของเขา ตั้งแต่เล็กจนโตล้วนมีความปรารถนานี้มาเรื่อย เพียงแค่เป็นของของเขา เขาไม่มีทางอนุญาตให้คนอื่นแตะต้องได้ ต่อให้คนนี้เป็นคนที่สนิทใกล้ชิดกับเขาที่สุก เขาก็อดกลั้นที่จะเกรี้ยวกราดออกมาไม่ได้

หวังชิงชิงรู้ดีมากถึงลักษณะพิเศษนี้ของโจวเจิ้ง เธอรีบคว้าแขนของโจวเจิ้งไว้ ขอร้องว่า “แก แก แกไม่ทำแบบนั้นได้มั้ย ฉันตกลงแต่งงานกับแกแล้วนะ แกปล่อยเขาไป ได้มั้ย？”

“กูว่าแล้วว่าที่มึงกลับมาแต่งงานกับกูก็เพราะมัน แบบนี้ยิ่งกระตุ้นให้กูตัดสินใจที่จะฆ่ามันมากขึ้นไปอีก เดิมถ้ามันไม่มาดินแดนตะวันตก กูก็จะไม่ทำอะไรมัน แต่ตอนนี้มันมาแล้ว เนื้อมาส่งถึงที่ มึงจะไม่กินเหรอ？”

“ไม่！” หวังชิงชิงส่ายหน้าแล้วกล่าว “แกรู้มั้ยว่าเขาคือคุณชายของตระกูลฟางแห่งเจียงตู ถ้าแกกล้าทำอะไรเขา ตระกูลฟางไม่มีทางปล่อยแกไว้แน่！ตระกูลโจวของพวกแกยิ่งใหญ่ แต่ตระกูลฟางก็ไม่ด้อยนะ”

โจวเจิ้งดูแคลนเหอะๆออกมา แล้วกล่าว “มึงนี่ตลกดีนะ ตระกูลฟาง ตระกูลฟางในสายตากูก็แค่ตัวตลก พวกมันทำอะไรกูได้？มึงคิดว่าตระกูลฟางกล้าโอหังต่อหน้าตระกูลโจวดินแดนตะวันตกมั้ย？”

“โจวเจิ้ง！” มือทั้งสองของหวังชิงชิงวางไว้บนมือของเขา แล้วกล่าว “ไม่ทำแบบนั้นได้มั้ย？ฟังฉันนะ…”

เธอยังไม่ทันพูดจบ โจวเจิ้งได้จู่โจมเข้าไปที่หวังชิงชิง สองมือกดมือของเธอไว้ ใบหน้ารุดเข้าไปที่หวังชิงชิง หวังชิงชิงหลบปากของโจวเจิ้ง โจวเจิ้งจ้องหวังชิงชิง แล้วกล่าว “ถ้าอยากให้กูไม่ฆ่ามัน ก็ต้องดูการกระทำของมึงแล้วล่ะ ถ้าทำตัวไม่ดี มันก็ยังต้องตาย！”

เมื่อหวังชิงชิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ชะงักไป หันไปมองโจวเจิ้งอีกครั้ง ครั้งนี้ เธอหลับตาลง เห็นดังนี้ โจวเจิ้งก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจ มือของเขาเริ่มลูบไล้ไปตามตัวของหวังชิงชิง

อีกเดี๋ยวเขาจะได้สมดังใจหวังแล้ว อีกเดี๋ยวเขาจะได้ผู้หญิงที่ตัวเองถวิลหาเช้าค่ำแล้ว！