จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 574 ขอโทษนะคะ ฉันมีสามีแล้ว
“ใช่ ประธานฉิน ไม่งั้นคุณพาคุณเย่ไปพักผ่อนก่อนดีมั้ย！” หนึ่งในนั้นมีคนเสนอแนะ
“อืม！” ฉินห้าวพยุงเย่ชิงหยู่ พาเธอไปในรถบ้าน นี่เป็นรถบ้านของฉินห้าวเอง คนอื่น บ้างก็เอาเต็นท์มา บ้างก็ขับรถบ้านมา
หลังจากที่เห็นเย่ชิงหยู่กับฉินห้าวเข้าไปแล้ว คนพวกนั้นก็เริ่มเยาะเย้ยเย่ชิงหยู่อยู่ด้านนอก
“คุณเย่คนนี้น่าสนใจจริงๆ คนสามารถลอยบนฟ้าได้มั้ย？”
“ฮ่าๆๆ！ฉันว่าเธอจงใจอยากให้ประธานฉินพาไปพักผ่อน ทุกคนไม่เห็นระหว่างทางมา ว่าประธานฉินเป็นห่วงคุณเย่เป็นพิเศษเลยงั้นเหรอ？”
“คุณเย่กับประธานฉินของเราก็ถือว่าหนุ่มหล่อสาวสวย เหมาะสมกันทำไมจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ”
“แสดงว่าคุณไม่รู้ ผมได้ยินมาว่าคุณเย่แต่งงานแล้ว！และสามีของเธอยังเป็นคนที่เก่งกาจอีกด้วยนะ”
“เก่งกาจ？เก่งกาจเหมือนประธานฉินของเรามั้ย？ทั้งวัยรุ่น ทั้งมีความสามารถ”
ทุกคนพลางพูดพลางหัวเราะออกมา ความจริง ในสายตาของพวกเขา ฉินห้าวเป็นวัยรุ่นที่ยอดเยี่ยมมาก
หลังจากพยุงเย่ชิงหยู่ถึงเตียงแล้ว เย่ชิงหยู่นวดขมับของตัวเอง เมื่อกี๊ปรากฏเป็นภาพลวงตาจริงๆเหรอ？เป็นไปไม่ได้มั้ง เธอเห็นคนๆหนึ่งลอยผ่านหัวเธอไปจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริง น่าจะปลอมไม่ได้
เมื่อก่อนฟางเหยียนยังลอยจากชั้นหนึ่งขึ้นชั้นสิบสองเลย นั่นอย่างน้อยก็มีความสูงสามสิบสี่สิบเมตรนะ
หรือเงานั้นที่ตนเห็นเมื่อกี๊ คือฟางเหยียน？
“ประธานฉินคะ คุณเชื่อว่ามีคนบินได้มั้ยคะ？เหมือนกับในทีวี ที่ตัวเบาเหาะเหินได้อะค่ะ！” เย่ชิงหยู่ถาม
ฉินห้าวส่งเสียงหืมออกมา แล้วกล่าว นั่นมันสลิงเปล่า เมื่อก่อนบริษัทของเราถ่ายทำหนังเรื่องหนึ่ง ผมไปดู นักแสดงล้วนใช้ลวดสลิงจึงจะลอยได้ ร่างกายของคนกับแรงโน้มถ่วงของโลกดูดซึ่งกันแล้วกัน ไม่มีทางลอยได้ บนดวงจันทร์ไม่มีแรงโน้มถ่วง คนจึงสามารถลอยอยู่บนดวงจันทร์ได้ ดังนั้นเหาะเหินเดินอากาศพวกนั้นที่ปรมาจารย์โบราณของพวกเราพูดไว้ ก็แค่ศิลปะแห่งการเคลื่อนไหวเท่านั้น“
เย่ชิงหยู่เม้มปากเลือกที่จะไม่พูด ดูท่าทางแล้วพูดสิ่งเหล่านี้กับฉินห้าวล้วนเกินความจำเป็น เขาไม่เข้าใจแม้แต่น้อย
“ชิงหยู่！” จู่ๆฉินห้าวนั่งลงบนเตียงนั้นที่เย่ชิงหยู่นั่ง เขายกมือขึ้นไปจับมือของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าว “ความจริงคุณรู้ความในใจของผม ผมชอบคุณมากนะ ตั้งแต่เจอคุณครั้งแรกก็มีความรู้สึกที่อยากปกป้องคุณแล้ว แม่ของผมเป็นผู้หญิงแกร่ง หลังจากที่พ่อของผมจากไปแล้ว ได้ให้ความรักกับผมทั้งหมด เธออยู่เป็นเพื่อนผมตลอดทั้งวัยเด็ก ให้สิ่งที่ดีที่สุดกับผมมาโดยตลอด จนกระทั่งต่อมา เธอเกิดอุบัติเหตุไม่คาดฝัน…”
พูดถึงจุดนี้ ฉินห้าวสะอึกไปอย่างเห็นได้ชัด “จนกระทั่งสุดท้ายผมไม่มีโอกาสได้ปกป้องเธอ พิสูจน์ว่าผมคือผู้ชาย ผมคิดว่าชาตินี้จะมีชีวิตอย่างจิตใจไม่สงบแล้ว จนกระทั่งได้เจอกับคุณ ผมจึงได้กำหนดชีวิตใหม่ของตัวเองอีกครั้ง ชิงหยู่ คุณกระตุ้นให้ผมอยากปกป้องคุณ ต่อไป ให้ผมปกป้องคุณได้มั้ย？”
เย่ชิงหยู่มองฉินห้าวที่สีหน้าซาบซึ้ง เธอกลืนน้ำลาย ดึงมือกลับ แล้วกล่าว “ขอโทษค่ะ ประธานฉิน ฉันมีสามีแล้วค่ะ”
“ผมรู้！” ฉินห้าวรีบคว้ามือของเย่ชิงหยู่ แล้วกล่าว “ผมรู้ว่าคุณมีสามีแล้ว แล้วก็รู้ด้วยว่าสามีคุณเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านหญิง เพิ่งจะปลดประจำการจากกองทัพเมื่อไม่กี่เดือนก่อน”
เย่ชิงหยู่ชะงักไป ปฏิเสธไม่ได้ ว่าฟางเหยียนคือเขยแต่งงานเข้าบ้านหญิง
ฉินห้าวพูดต่อไปว่า “แต่ คุณไม่รักเขา นี่เป็นสิ่งที่ผมรู้ ระหว่างพวกคุณทั้งสองไม่มีความรู้สึกใดๆต่อกัน เขาก็ไม่คู่ควรกับคุณ เขาเป็นแค่ทหาร แล้วยังมักจะทิ้งคุณไว้ที่บ้านอีกด้วย คนแบบเขา จะมีภรรยาแบบคุณนี้ได้อย่างไรกัน！การที่มีภรรยาแบบคุณควรจะอยู่ข้างๆคุณเอาใจคุณ รักคุณจึงจะถูก”
“ไม่ค่ะ！” เย่ชิงหยู่ลุกขึ้นจากเตียง สะบัดมือของฉินห้าว แล้วกล่าว “คุณไม่เข้าใจอะไรเลยค่ะ ฉันไม่อนุญาตให้คุณพูดถึงเขาแบบนั้นนะคะ！” ฉินห้าวยังอยากพูดอะไร แต่จู่ๆนอกประตูก็มีเสียงรบกวนดังขึ้นมา เหมือนกับทุกคนท่าทางตื่นตระหนกอย่างไรอย่างนั้น
เย่ชิงหยู่ก็ได้ยินแล้ว เธอรีบวิ่งออกไปด้านนอกของรถบ้าน เห็นเพียงทุกคนเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วยังพลางมอง พลางตะโกน บ้างก็เริ่มถึงขั้นวิ่งหนีแล้ว
“พระเจ้า มีคนบินได้จริงๆด้วย มีคนบินได้จริงๆด้วย！นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
“นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน？มีคนบินได้ได้อย่างไรกัน！”
“อ้า！พวกมันต้องเป็นปีศาจที่ฆ่าคนแน่นอน ต้องเป็นปีศาจที่ฆ่าคนในป่าแน่นอน ผมได้ยินมาว่าที่อวิ๋นกุ้ยนี้มีปีศาจที่ฆ่าคนมากมาย พวกมันต้องใช่แน่ๆ”
“…”
เย่ชิงหยู่เงยหน้ามอง เห็นเพียงผู้ชายสองคนบินมาจากในป่าทึบที่ไม่ไกลพอดี
ใช่ บินมา ร่างกายของพวกเขาห่างจากพื้นดินอย่างน้อยก็สิบกว่าเมตร กำลังบินอยู่บนท้องฟ้า นี่เป็นฉากที่ทำให้คนเหลือเชื่อ มีบางคนมีชีวิตมาตลอดชีวิตยังไม่เคยเห็นฉากที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน
การแต่งกายของทั้งสอง น่าจะออกมาจากกองทัพ เพราะบนร่างกายของพวกเขาสวมชุดเครื่องแบบของทหารสีเขียว
“เห็นหรือยัง？ที่นี่มีคน！” ชายรูปงามพูดกับเย่เฟย
เย่เฟยดูแคลนเหอะๆออกมา “พวกเรามาถึงชายแดนแล้วใช่มั้ย？”
ชายรูปงามกล่าว “ใช่ มาถึงชายแดนแล้ว ไม่เกินยี่สิบนาที พวกเราก็จะออกไปได้แล้ว”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ฆ่าคนพวกนี้กันเถอะ！ไอ้นั่นฆ่าทหารสามแสนนายของพวกเรา พวกเราก็ฆ่าประชาชนเหล่านี้ที่มันปกป้องทั้งหมด” เย่เฟยกล่าวอย่างบ้าคลั่ง
“ว่าไงว่ากัน！แกสบายใจเป็นพอ” ชายรูปงามไม่ขัดขวางเย่เฟยฆ่าคนที่นี่
นี่คือที่ๆไม่ค่อยมีคน ฆ่าคนก็ไม่มีคนรู้
“ดี！” พูดพลาง ทั้งสองก็ลอยลงพื้นไป เดินไปที่ผู้คนทีล่ะก้าว ผู้เฒ่าที่มีอายุคนหนึ่งทักทายตามมารยาทกับทั้งสอง ว่า “สหาย พวกคุณคือ…”
คำพูดของผู้เฒ่ายังไม่ทันจบ ได้ยินเพียงเสียงฟับ เลือดกระฉูดออกมาจากคอของผู้เฒ่า ผู้เฒ่าล้มลงกับพื้นทันใด หลังจากที่ดิ้นไปไม่นานก็สิ้นชีวิตโดยสิ้นเชิง
“อ้า！ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว！” หญิงสาวคนหนึ่งกุมหัวไว้แล้วกรี๊ดออกมา ทันใดนั้น ทั้งหุบเขาก็ดังไปด้วยเสียงกรี๊ด
“อิๆๆ！” ทั้งสองล้วนดูแคลนอย่างดุดัน จากนั้นก็ก้าวเดินฆ่าคนต่อ คนพวกนี้วิ่งช้ามาก พวกเขาหนีฝ่ามือของทั้งสองไม่ได้ พวกเราเจอใครก็ฆ่า เหมือนกับปีศาจที่บ้าคลั่ง
ไม่นาน บนพื้นก็เต็มไปด้วยคนที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรง บางคนวิ่งหนีไปได้แล้ว แว็บเดียวที่นี่ก็เหลือเพียงไม่กี่คนบางตามาก เย่ชิงหยู่เห็นดังนี้ หันหลังแล้วไปทันที
ตอนที่เผชิญกับการคุกคามของความตาย เธอจะยอมตายแบบนี้ได้อย่างไรกัน！
แต่เพิ่งจะหันหลังไป จู่ๆ เงาหนึ่งเหมือนกับวับปรากฏต่อหน้าของเธอ เร็วมาก คนนี้มาต่อหน้าของตนได้อย่างไรกัน เธอไม่รู้เลย ตอนที่เห็นคนนี้ เธอตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เย่เฟยยกมือขึ้นจะฟันมีดลงไป จู่ๆชายรูปงามตะโกนออกมาว่า “หยุดนะ！”