จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 604 ผู้ที่แข็งแกร่งกว่า
ฉวยโอกาสโจมตีตอนที่อ่อนแอ สัตว์ประหลาดยั่วโมโหเขาแล้ว แล้วยังทำให้ต่งยู่กลัวอีก เขาไม่เชื่อว่าคนอย่างนี้จะเป็นฉินเสียงหลินได้！ฉินเสียงหลินของภูเขาทิพย์เป็นวีรบุรุษที่ช่วยผู้คนจากภัยอันตราย แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ กลับดูๆแล้วกระหายเลือดที่สุด！
“วันนี้ ให้ฉันขจัดความกลัวให้กับปวงชน！”
พูดจบ ฝ่ามือของเขาเกิดเป็นแสงสีทองขึ้นมา จากนั้นพนมมือ ระหว่างมือที่พนมปรากฏเป็นกระบี่ยาวที่ไม่ชัดเจนขึ้นมา ตอนที่กระบี่ยาวปรากฏขึ้น ค่ำคืนที่มืดมิด จู่ๆก็สว่างราวกับกลางวันแสกๆ！
ทันใดนั้น รอบๆเกิดเป็นพายุที่ประหลาดขึ้น ทำให้ค่ำคืนที่มืดมิดแต่เดิมกลายเป็นยิ่งลี้ลับมากขึ้น
ราวกับสัตว์ประหลาดจะสังหรณ์เรื่องที่เกิดขึ้นต่อไปได้ จึงได้จ้องไปที่ฟางเหยียนอย่างงงๆไม่รู้จะทำยังไงดี
เปรี้ยง！
จู่ๆก็เกิดเสียงฟ้าร้อง สายฟ้าล้อมรอบ กระบี่ยาวที่ตรงเด่งอยู่ในมือของเขา ตัวกระบี่ยาวประกายแสงสีทอง ราวกับกระบี่เทพ ชี้ไปที่สัตว์ประหลาด
“อาว……”
สัตว์ประหลาดคำรามหลายครั้งติดกัน ด้วยเสียงสั่นๆ
“ตาย！”
กระบี่มาถึงแล้ว！
ตูม！
สัตว์ประหลาดถูกกระบี่โจมตีลอยไปไกลสิบกว่าเมตร แล้วกระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง พลังโจมตีที่ยิ่งใหญ่ ทำให้มันตัวแตกยับเยิน บาดแผลฉกรรจ์เลือดโชก
ฟางเหยียนสีหน้าขาวซีดมาก ค่อยๆไอออกมา สัตว์ประหลาดนี่แข็งแกร่งจริง ถ้าเปลี่ยนเป็นนินจาระดับต้าชี่ธรรมดา บางทีอาจถูกมันเล่นงานจนตายได้！
“อาว……”
เสียงอันบ้าคลั่งของสัตว์ประหลาดไม่สะเทือนฟ้าดินอย่างเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เสียงของมันราวกับผู้เฒ่าที่พิโรธ
ฟางเหยียนเดินไปที่สัตว์ประหลาดทีละก้าวทีละก้าว ท่าทางยิ่งใหญ่ ทุกๆย่างก้าว ต้นไม้รอบๆล้มระเนระนาด ภายใต้ผลของพลังภายนอกที่ยิ่งใหญ่ สัตว์ประหลาดคำรามเสียงทุ้มมากขึ้น เหมือนกับจะเป็นใบ้ แต่ที่ไม่เหมือนกันคือ มันยังดื้อดึงในครั้งสุดท้าย
กำลังอันแข็งแกร่งได้เสื่อมถอยลงไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวอีกต่อไป
ตอนที่ฟางเหยียนเข้าใกล้สัตว์ประหลาด จู่ๆสัตว์ประหลาดก็พุ่งเข้ามา ด้วยความเร็ว ตอนที่ใกล้จะถึงเหลือเพียงร่องรอย ฟางเหยียนหันตัวทันใด หลบการโจมตีของสัตว์ประหลาด แต่สัตว์ประหลาดไม่หยุดลง กลับกันยังออกแรงสุดกำลัง พุ่งไปที่แคมป์ของพวกเขาเมื่อก่อน！
ทันใดนั้น คิ้วของฟางเหยียนขมวดเป็นอักษรชวน！
กลยุทธ์ของสัตว์ประหลาดนี้คือกลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาฝ่าตีประจิม ที่โจมตีเขานั้นเป็นเพียงการหลอก เป้าหมายของมันคือต่งยู่ที่อยู่ไม่ไกลต่างหาก！
“สัตว์เดรัจฉานที่เจ้าเล่ห์！”
จู่ๆ ความเกรี้ยวกราดแผ่กระจายเข้าไปในจิตใจ
และต่งยู่ที่อยู่ไม่ไกล ได้ตกใจจนปิดหน้าร้องเสียงดังแล้ว
“อ้า……”
ในตอนที่สัตว์ประหลาดจะจับต่งยู่ ฟางเหยียนปรากฏตัวต่อหน้าของเธอราวกับปีศาจก็มิปราณ คว้าเธอมาไว้ในอ้อมกอด แล้วต่อยออกไปอย่างรุนแรง
หนักหน่วง！
ตูม！
สัตว์ประหลาดถอยหลังไปหลายก้าวอีกครั้ง แต่ฟางเหยียนกลับเข้าไปใกล้
“เชี่ย！”
เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่อยู่ไม่ไกล ลูกตาใกล้จะหลุดออกมาแล้ว ใช่ คนที่เปล่งเสียงตกใจออกมาก็คือลูกพี่หวาง พวกเขาเพิ่งออกมาจากทางลัด ก็ได้เห็นเหตุการณ์นี้！
นี่แม่งยังเป็นคนอยู่เปล่าวะ？
“ลูกพี่ เป็นมัน ไอ้นั่น！”
เพี่ยะ！
ลูกพี่หวางพลิกมือตบไป ตบจนคนนั้นงงงวย
“กูไม่มีตาดูหรือไง？ถึงให้มึงเจี๊ยวจ๊าวเนี่ย？” ลูกพี่หวางสะสมความโมโหมานาน คนนี้ไม่มีลูกตาแล้วยังไม่มีวิสัยทัศน์อีก คนดั่งเทพแบบนี้เป็นคนที่พวกเขาแตะต้องได้เหรอ？
ภูเขาทิพย์มีสัตว์ประหลาดอยู่จริงๆ
นี่เป็นสิ่งที่ทิ่มแทงอยู่ในคอของทุกคน！
ตำนานเป็นความจริง
ไม่เพียงมีสัตว์ประหลาด ทุกคนเห็นในสิ่งที่สะเทือนทัศนคติทั้งสามด้านของพวกเขา นึกไม่ถึงว่าคนนั้นหมัดเดียวก็โจมตีจนสัตว์ประหลาดลอยไปได้ และสิ่งที่ทำให้พวกเขาช็อกที่สุกคือ สัตว์ประหลาดนั่นเอาชนะคนนั้นไม่ได้！โหดร้าย ราวกับสัวตืประหลาดตัวหนึ่ง เมื่ออยู่ต่อหน้าคนนั้นก็เหมือนกับสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่ง
สัตว์ประหลาดนั่นสองเป็นสองเมตร สูงกว่าคนนั้นอย่างเห็นได้ชัด เห็นรูปร่างที่สูงใหญ่จนเว่อร์วัง กดดันคนนั้น ยังง่ายกว่าบี้มดให้ตายเสียอีก แต่ สัตว์ใหญ่มหึมาแบบนี้ นึกไม่ถึงว่าจะถูกต่อยลอยไปแล้ว！
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกว่าไม่ค่อยสมจริงสักเท่าไหร่ ความผวาและไม่สงบแผ่กระจายเต็มจิตใจของทุกคน พวกเขาล้วนเป็นพวกเดนตายจริง แต่ก็เป็นคน เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้ ไม่ตกใจตายก็ถือว่าจิตใจแข็งแกร่งพอแล้ว！
แต่ก็มีพวกที่จิตใจย่ำแย่ นั่นก็คือคนนั้นที่ลูกพี่หวางตบไปที่ตำบลจินสุ่ยเจิ้น เขาในตอนนี้ ขาทั้งสองข้างของเขาได้เปียกไปหมด ใช่ ตกใจจนฉี่ราดแล้ว เขาไม่ได้เห็นฟางเหยียนโจมตีสัตว์ประหลาดจนลอยไป แต่เห็นภูเขาทิพย์มีสัตว์ประหลาดจริงๆ
เมื่อเทียบกับกลิ่นฉี่ที่ยากจะสูดเข้าไป กับความทุกข์ที่อยู่ในใจของทุกคนเหมือนกับฝันร้ายที่ไม่หายไป
จะอยู่หรือจะไป เป็นคำถามที่ผุดขึ้นในจิตใจของทุกคน แทบจะในเวลาเดียวกัน ที่ทุกคนหันไปมองลูกพี่หวาง ลูกพี่หวางรับรู้ได้ว่าสายตาของทุกคนได้จ้องมา เข้าใจในทันที ว่าการล้างแค้นให้พี่น้องเป็นเรื่องเล็ก เขายังจะได้ผู้หญิงคนนั้นอีกมั้ย？
มีเพียงมีชีวิต ผู้หญิงไม่ใช่จะเข้ามาไม่ขาดสายเหรอ？
“ถอย！”
ทุกคนถอนหายใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก และไม่คาดคิดว่าหันหลังแล้วจะวิ่ง ความเร็วนี้ถ้าเข้าร่วมการแข่งขันกีฬา ต้องได้แชมป์แน่นอน！
อีกฝั่ง สัตว์ประหลาดยังคงจ้องฟางเหยียนอย่างถมึงทึง แต่กลับไม่ลงมือ
ต่งยู่ค่อยๆลดความกลัวลง แต่ยังคงถามอย่างเสียงเบาๆว่า “มัน คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย？”
ฟางเหยียนส่ายหน้าเบาๆ ปล่อยถังยู่ แต่คนด้านหลังกลับไม่ยอมไป
ความจริงตอนที่สัตว์ประหลาดพุ่งเข้ามาหาเธอ เธอรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของความตายแล้ว แว็บนั้น ใจของเธอไร้ความรู้สึก ในหัวยิ่งว่างเปล่าเข้าไปใหญ่ เธอได้เตรียมใจที่จะถูกสัตว์ประหลาดฆ่าไว้แล้ว เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ ต้านทานได้เหรอ？ เมื่อเทียบกับกลิ่นเหม็นหึ่ง เธอกังวลกรงเล็บของสัตว์ประหลาดมากกว่า
แต่ตอนที่เธอหมดหนทาง เงาหนึ่งก็วับมา แว็บนั้น ฟางเหยียนเหมือนกับไซอิ๋วที่เหยียบเมฆสว่างไสวมา ดูมีราศี กล้าหาญชาญชัย เป็นแสงสว่างให้เธอในทันใด ช่วยเธอไว้ในยามลำบากอีกครั้ง ให้ความหวังในการมีชีวิตต่อไปกับเธอ
นาทีนี้ เธออยากเห็นแก่ตัวสักหน่อย ให้เวลาเดินช้าหน่อย จนถึงขั้นหยุดลง ไม่มีทุกอย่าง ไม่มีคำติฉินนินทา ไม่มีสัตว์ประหลาดและยิ่งไม่มีหยาจื้อ เธออยากให้นาทีนี้อยู่ตลอดไป เพราะอ้อมกอดของเขาอบอุ่นจริงๆ
เมื่อรับรู้ได้ถึงต่อต้านของฟางเหยียน ในใจของต่งยู่ผิดหวังไป กล่าวจากจิตใต้สำนึก “ฟางเหยียน คุณ…”
ยังพูดไม่จบ ฟางเหยียนได้เดินไปยังสัตว์ประหลาดที่ไม่ยอมล้มกับพื้น สูญเสียแสงไปโดยสิ้นเชิง！
สัตว์ประหลาดในตอนนี้ได้บาดเจ็บสาหัส แต่มันยังคงด้านชา ยืนอยู่กับที่จ้องมองฟางเหยียนอย่างถมึงทึง และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่เช่นกัน
“แกไม่ใช่ฉินเสียงหลิน แกเป็นใครกันแน่？”
สัตว์ประหลาดส่งเสียงอาวออกมา เขาไม่พูด แต่แววตาทั้งสองกลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว！เขาส่งเสียงอันยาวและบ้าคลั่งออกมา ราวกับกำลังส่งสารอะไรอยู่
เห็นได้อย่างชัดเจน ว่ามันได้รับภัยอันตราย ราวกับความตายบีบเข้ามา เมื่อมองดีๆจะเห็นร่างกายของมันกำลังสั่น แต่มันกลับไม่เลือกที่จะถอยหลัง ชูกรงเล็บด้านหน้าทั้งสองขึ้น เลือกที่จะเผชิญหน้า
ฟางเหยียนมีความอยากฆ่าขึ้นมา เพื่อจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด ใช้การโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุก ฝ่ามือปรากฏเป็นกระบี่ยาวสีทองขึ้น และตอนที่กระบี่ยาวปรากฏออกมานั้น สิ่งแวดล้อมที่มืดสนิทราวกับสว่างจ้าเป็นกลางวันแสกๆขึ้น ทันใดนั้นแสงสว่างสดใส กระบี่ยาวเล่มนั้นราวกับรุ้งยาว ฟันลงไปที่สัตว์ประหลาดอย่างจัง
แว็บนั้น เกิดลมแรง พายุโหมกระหน่ำ เกิดเป็นพายุหมุนขึ้น！
ราวกับมีสิ่งที่แข็งแกร่งกว่าปรากฏกายขึ้น！