จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 684 เสี่ยงหงที่สิ้นหวัง
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปได้อย่างไรกัน จะเป็นไปได้อย่างไรกัน! ยาของฉันไม่มีทางหมดฤทธิ์เร็วขนาดนั้น และไม่มีทางจะหมดฤทธิ์ได้เพราะสายตาของคนๆหนึ่ง นี่มันไม่มีเหตุผล ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!”
เสี่ยวหงส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่งเล็กน้อย
แต่เทียนขุยดูแคลนออกมา แล้วกล่าว “ถึงตอนนี้ คุณยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ? เสี่ยวหง คุณต้องรู้ไว้นะว่านี่คือจอมพลโผ้จวิน! ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ชีวิตของผมเป็นของเขา”
“ทำไม? ทำไมคุณต้องทำแบบนั้น? ฉันให้คุณได้ทุกอย่าง ทุกสิ่งทุกอย่าง! ทุกอย่างที่ดีกว่าตำแหน่งของคุณในตอนนี้เป็นร้อยเท่า ไม่ใช่แค่นี้ คุณยังได้รับความรัก ทำไมคุณต้องทำแบบนั้น? ทำไมกัน?” น้ำตาของเสี่ยวหงไหลลงมาจากเบ้าตา
นั่นไม่ใช่น้ำตาของความไม่เต็มใจ!
“ทำไม!” เทียนขุยดูแคลนกล่าว “เพราะเราเข้ากันไม่ได้ เพลิงเสวนฆ่าเทียนหม่าพี่น้องของผม คุณเป็นคนของเพลิงเสวน งั้นพวกเราก็คือศัตรูกัน ศัตรู ไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ ตลอดไป!”
เสี่ยวหงตัวสั่นเหมือนถูกฟ้าผ่า ที่แท้เทียนขุยได้สติกลับมาตั้งนานแล้ว แต่ทุกอย่างนี้เขาเสแสร้งทั้งนั้น เพียงแค่ล้วงความลับของเพลิงเสวน จากเสี่ยวหง
เสี่ยวหงใช้ประโยชน์จากความรักของเทียนขุย ให้เขาเป็นหุ่นเชิดตัวหนึ่ง เป็นเครื่องมือที่เอาแต่สังหาร แต่เทียนขุยจะไม่หลอกใช้เสี่ยวหงได้อย่างไร ได้รู้ความลับของเพลิงเสวนด้วยเหตุนี้?
โดยหลักการแล้ว ทั้งสองไม่ได้เสียหาย
แต่คนหนึ่งคือความรู้สึก คนหนึ่งคือความแค้น เทียนขุยแพ้ยับเยิน
“ไม่ เทียนขุยคุณเคยพูดไว้คนที่คุณรักที่สุดคือฉัน คุณรักฉัน คุณโกหกฉันใช่มั้ยคะ? หา?” เสี่ยวหงไม่เชื่อว่าเทียนขุยทนได้มากขนาดนั้นเพื่อการล้างแค้น ต่อให้เป็นเครื่องมือสังหาร เขาก็ไม่สนใจ
“ผมรักคุณไม่เคยเปลี่ยน” เทียนขุยกล่าวจริงจัง “แต่คนที่ผมรักคือเสี่ยวหงเมื่อก่อน เสี่ยวหงที่เคยบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ไร้ความกังวลคนนั้น เสี่ยวหงตอนนี้ทำให้ผมแปลกหน้ามาก แปลกหน้าจนผมโมโห!”
เสี่ยวหงพยุงตัว ปีนขาของเทียนขุยอย่างยากลำบาก ลากขาของเขาเขย่าอย่างแรง “ไม่ ฉันไม่เคยเปลี่ยนไป ฉันรักคุณมาก ฉันรักคุณมากจริงๆ ฉันรักจนไม่เป็นตัวของตัวเองจริงๆ ใช่ การพบกันอีกครั้งของฉันกับคุณมีคนจงใจจัดฉาก แต่ฉันไม่รู้จริงๆว่าแบบนั้นจะทำลายคุณ”
เทียนขุยไม่พูด แววตานิ่งสงบ
“คุณไม่รู้ หลังจากที่คุณเข้ากองทัพแล้ว ฉันได้กลายเป็นหมากของเพลิงเสวน พวกมันด่าฉันทุบตีฉันทุกวันจนถึงขั้นส่งฉันไปซ่อง พวกมันไม่ใช่คน พวกมันทรมานฉันจนไม่เป็นผู้เป็นคน เพื่อให้ฉันเชื่อฟัง พวกมันทำทุกวิถีทาง! น่ากลัวสุดๆ! ตอนนั้น ฉันร้องไห้ทุกวัน อยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง แต่ฉันลืมคุณไม่ได้ เทียนขุย คุณให้ความหวังกับชีวิตฉันหลายๆครั้ง และก็สร้อยเส้นนี้ที่ราคาถูก ให้ศักดิ์ศรีในความเป็นคนสุดท้ายกับฉัน”
“ฉันสาบาน ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี เพื่อคุณ การมีชีวิตอยู่เป็นการทรมาน ดังนั้นไม่ว่าผู้ชายแบบไหน หรือสิ่งแวดล้อมที่โหดร้ายขนาดไหน ฉันจะไม่ปฏิเสธใดๆ ประสบการณ์ที่โหดร้าย ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป คุณทำเพื่อปกป้องประเทศ แต่ฉันเพียงแค่มีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้น! แต่วิธีการดำรงอยู่ของฉันมันต่างจากคุณ คุณอยากมีชีวิตก็มีชีวิต แต่ฉันทำไม่ได้ ถ้าฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป ก็มีแต่จะทำให้คนกลัวเท่านั้น”
พูดถึงจุดนี้ เสี่ยวหงแสยะยิ้ม ฟันที่เป็นระเบียบเต็มไปด้วยเลือด มองแล้วค่อนข้างตกใจ
“คุณรู้มั้ย？สุดท้ายฉันก็ชนะ ในสภาพแวดล้อมที่รุนแรง โดดเด่นเหนือใครแบบนั้น เป็นผู้หญิงที่พวกเขาหวาดกลัว วันนั้น ฉันกลับจากนรกมาสู่โลกมนุษย์ เห็นวิวที่นอกหน้าต่างสว่างจ้า ฉันก็รู้ว่าฉันคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งแล้ว วันนั้น เป็นวันเกิดยี่สิบหกปีของฉันพอดี”
“ฉันเห็นหญิงสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกับฉันตรงหน้า เปิดเผยความเลวออกมา วิธีการฆ่าคนของพวกเธอไม่มีที่สิ้นสุด ที่ตัดเล็บ เศษเหล็ก ก้อนหินที่แหลมคม ถึงขั้นหัวของตัวเองยังเป็นอาวุธได้ เพียงแค่มีชีวิตต่อไป พวกเธอใช้ทุกอย่าง แต่ไม่มีสักคนที่มีชีวิตได้จนสุดทาง”
“แค็กๆๆ……” เสี่ยวหงยิ่งพูดยิ่งร้อนรน น้ำตาไหลลงมารัวๆ ราวกับเรื่องราวอันน่าเศร้านั้นทำให้เธอไม่อยากย้อนกลับไปมาก
“เทียนขุยคุณรู้มั้ยคะ ก่อนที่ฉันรู้ว่าจะได้เจอคุณ ในใจของฉันตื่นเต้นมากและดีใจมากขนาดไหน แต่ภารกิจที่องค์กรให้ฉันมา ให้ฉันคุมคุณให้อยู่หมัด ตอนนั้นฉันก็รู้แล้ว จากตำแหน่งสูงส่งของคุณ ได้ลิขิตให้เราไม่สามารถเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว”
“เพราะพวกฉันยิ่งอยู่ยิ่งห่างออกไป แต่คุณยิ่งอยู่ยิ่งดีขึ้น แต่ฉันไม่เต็มใจ ฉันเจอความยากลำบากตรากตรำ กว่าจะดิ้นออกมาจากศพได้ไม่ง่าย ฉันไม่อยากไปแบบนี้ เพราะฉันรักคุณ”
“แค็กๆๆ……”
ยิ่งเสี่ยวหงร้อนรนเลือดที่กระอักออกมายิ่งมากขึ้น เธอกลับไม่สนใจใดๆ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มอันมีความสุขอยู่
“รักผมคุณจึงต้องทำลายผม？” เทียนขุยตวาดอย่างเกรี้ยวกราด
“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฉันไม่เคยคิดจะทำลายคุณ หลังจากที่ฉันออกจากซ่องโจรแล้ว ฉันก็อยากจะใช้ชีวิตอยู่กับคุณ จริงๆนะ รอหลังจากเรื่องนี้จบ ฉันวางแผนจะเปลี่ยนชื่อ ใช้ชีวิตที่ไม่ต้องแก่งแย่งใดๆ”
“นี่คุณกำลังให้ผมสงสารคุณ？”
รอยยิ้มของเสี่ยวหงชะงักไป หลับตาลงอย่างจนปัญญา เธอพูดมามากมายขนาดนี้ หรือเทียนขุยยังไม่เข้าใจ？ทำไมเขาต้องโหดร้ายกับเธอ เพื่อฟางเหยียนด้วย？
“สงสาร？หรือคุณไม่รักฉันเหรอ？” เสี่ยวหงพยายามพูดด้วยเหตุผล “ใช่ คุณชอบเสี่ยวหงเมื่อก่อน เสี่ยวหงในตอนนั้นไร้เดียงสา สดใสร่าเริง เป็นคนที่คุณชอบมากที่สุด แต่คุณไม่คิดเพื่อฉันบ้าง ว่าหลายปีมานี้ฉันใช้ชีวิตยังไง？”
“นั่นเป็นการเลือกของคุณ คุณช่วยคนชั่วทำเรื่องเลวร้ายมันผิด！” เทียนขุยยืนหยัดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้！
“ผิด！ใช่ การมีชีวิตอยู่มันผิด ตายถึงจะถูก ใช่มั้ย？” เสี่ยวหงลืมตาขึ้นอย่างเร็ว ตะคอกอย่างสุดเสียง “แต่ชีวิตเคยมีทางเลือกให้ฉันเมื่อไหร่กัน？”
เทียนขุยช็อก อ้าปากค้างกลับพูดอะไรไม่ออก
ใช่
ชีวิตเคยให้ทางเลือกกับเสี่ยวหงตอนไหนกัน เธอถูกจับไปช่วงสิบเจ็ดสิบแปดปี ฝึกฝนเป็นผู้หญิงที่รู้แค่สังหาร เธอเคยมีทางเลือกมั้ย？อย่าว่าแต่ผู้หญิงเลย ต่อให้เขาเทียนขุยก็เลือกไม่ได้
เธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ถูกเพลิงเสวนหลอกใช้เท่านั้น แล้วเธอผิดตรงไหน？
ความรักนี้พูดได้ว่าตอนเริ่มแรกนั้นสวยงาม แต่ต่อจากนั้นกลายเป็นความรู้สึกที่ผิดปกติ
ไม่สิ！
เสี่ยวหงไม่ผิด！
คนที่ผิดคือเพลิงเสวน องค์กรที่ผลักเธอลงเหว！
เทียนขุยสับสนวุ่นวาย น้ำตาเจิ่งนอง ประสบการณ์เจ็บปวดของเสี่ยวหง จู่โจมเข้าไปที่เขาโดยสิ้นเชิง
และในเวลาเดียกวันนี่เอง ฟางเหยียนที่ไม่พูดไม่จามาตลอดนิ่งสงบกล่าวว่า “เทียนขุย นึกถึงสถานะของคุณไว้ด้วย”
เทียนขุยชะงัก มองฟางเหยียนทันที “จอมพล ผม ผมเข้าใจแล้วครับ”
เสี่ยวหงส่ายหน้าอย่างเคว้งคว้าง เธอรู้ ต่อให้ตัวเองจะพูดมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถทำอะไรจิตใจของเทียนขุยได้ เธอจ้องฟางเหยียนอย่างดุร้าย ในขณะเดียวกันนี้เอง เทียนขุยใจอ่อนแล้ว เพียงแค่เธอใช้ความรู้สึกมาทำให้คนอื่นซาบซึ้ง เทียนขุยของเธอจะกลับมาข้างกายเธออีกครั้ง
แต่！
นึกไม่ถึงว่าจะถูกฟางเหยียนขัดระหว่างทาง
เธอเกรี้ยวกราดมาก แทบจะอยากฉีกฟางเหยียนเป็นชิ้นๆ บดกระดูกให้ละเอียด！