จอมนักรบทรงเกียรติยศ - บทที่ 821 ทักษะที่แปลกประหลาด
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งแล้ว และก็ยังเป็นเบอร์ของเย่ชิงหยู่เหมือนเดิม
“ไม่คิดเลยว่าจอมพลโผ้จวินของเราจะอำนาจทั่วฟ้าจริงๆด้วย สืบหาตำแหน่งของฉันได้เร็วขนาดนี้ เกมซ่อนหานี้ก็ดูไม่สนุกเลยนะสิ? แล้วยังให้พวกผู้มีอำนาจระดับสูงเปิดทางให้สะดวก ทำไม? คิดจะให้พวกทหารนับล้านมาเหยียบโรงพยาบาลนี้ให้มันแบนราบ? อย่าลืมที่ฉันบอกนาย ต้องมาคนเดียว ใช่สิ ลืมบอกนายไป เมียนายกำลังเลือดไหลอยู่ ไม่รู้ว่าจะรอจนนายมาถึงได้มั้ยนะ！”
“จางไห่เฟิง แกใช้ชีวิตจนพอแล้วสินะ！”
ทางปลายสายก็ไม่ได้แปลกใจ พูดเสียงเย็นชาว่า “เพิ่งจะเดาออกว่าฉันเป็นใคร? นายก็ไม่เท่าไหร่นิ พูดความจริงนะฟางเหยียน ในตอนที่ได้รู้ตัวตนของนายว่าเป็นจอมพลโผ้จวิน ฉันคิดว่าการแก้แค้นมันไร้ความหวังแล้ว แต่ว่าความสำเร็จไม่ทำให้คนมีความพยายามผิดหวัง มีคนสามารถให้ความช่วยเหลือในการแก้แค้นให้กับฉัน และคนนี้ก็ให้ชีวิตใหม่กับฉัน ให้ทุกอย่างกับฉัน ให้ฉันกลับมาอย่างสง่างาม เพราะงั้นนายเขาใจรึยัง?”
ฟางเหยียนพูดเสียงแข็ง “แกต้องนาย องค์กรสัตว์เพลิงต้องล่มสลาย！”
เมื่อวางสาย ทุกคนก็รู้สึกว่าบรรยากาศในห้องโถงนั้นอึดอัดมากขึ้น ในใจของทุกคนต่างก็โมโหอย่างมาก องค์กรสัตว์เพลิงอีกแล้ว！
และคุณนายของจอมพลโผ้จวินยังถูกมันปล่อยเลือดอีกด้วย！
ทำอะไรอย่าให้มันมากเกินไป แต่การกระทำของจางไห่เฟิง เก้าชีวิตก็ชดใช้ไม่หมด!
ไม่มีความลังเลใดๆ ฟางเหยียนออกตัว หกเทียนข้างกายรีบตามไปติดๆ หลัวเทียนเยว่อยากจะตามไป แต่ก็ไม่มีความกล้า ไอสังหารและความน่ากลัวของทั้งเจ็ดคนนี้ ทำให้เขาไม่กล้าจ้องตา กล้าๆกลัวๆ
“พ่อครับ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วจริงๆ ฟางเหยียนเขาไม่ใช่คนที่พวกเราจะสามารถเกาะได้”
“แกเข้าใจได้ก็ดี ฟางเหยียนไม่ใช่คนธรรมดา ลูกน้องทั้งหกคนนี้ของเขา ก็ยิ่งไม่ใช่คนธรรมดา สิ่งที่พวกเราต้องทำก็คือรออยู่เงียบๆ จินโจวจะพลิกผันแล้ว!”
——
“เย่ชิงหยู่ เธอรู้มั้ย? ฟางเหยียนเรียกทหารนับล้านมาช่วยเธอ ตำแหน่งของเธอในใจเขานี่ไม่ธรรมดาเลย”
ทหารนับล้าน ส่งกองกำลัง มารวมตัวที่จินโจว!
เธอค่อยๆวางใจมากขึ้น ในใจของฟางเหยียนยังมีเธออยู่ ยังไม่ทันที่จะวางใจจนที่สุด ความเป็นห่วงที่เธอพยายามเก็บกลับไปก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ทหารนับล้านแล้วยังไง? คนที่ได้เข้ามาโรงพยาบาลแห่งนี้มีเพียงแค่ฟางเหยียนคนเดียว!
ถึงคนๆหนึ่งจะต่อสู้เก่งมากขนาดไหน จะสู้คนนับร้อยได้หรอ?
คนพวกนี้ ล้วนไม่ใช่คนธรรมดาด้วย!
แล้วในมือของพวกเขาก็ยังมีอาวุธ รอบโรงพยาบาลก็คงจะวางมือปืนสไนเปอร์ไว้เต็มไปหมด แค่เพียงฟางเหยียนเข้ามา ก็จะมีแค่ตายเท่านั้นไม่ใช่รึไง?
“เพียงแต่ว่า…..” จางไห่เฟิงพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ทหารนับล้านแล้วยังไง? ฉันมีเธอก็เพียงพอแล้ว อีกอย่าง ทหารนับล้านพวกนี้ก็ไม่มีทางจะเข้ามาได้ เพราะว่าที่แห่งนี้เล็กนิดเดียว ไม่สามารถจุคนได้มากมายขนาดนั้น ใช่สิ บอกกับเธออีกเรื่อง ฉันให้เขามาแค่เพียงคนเดียว เพราะงั้นมีทหารนับล้านพวกนี้แล้วยังไง?”
“เพราะงั้นอย่าได้คาดหวังกับเขาเลย คนพวกนี้มาก็มีข้อดี นั่นก็คือให้มันพวกได้ดูว่าเทพของพวกมันตายกันยังไง และก็ไม่รู้ว่าภายใต้สถานการณ์นั้น เธอจะสิ้นหวังมั้ย? จะรู้สึกผิดต่อทุกเรื่องที่เคยทำกับฉันในอดีตรึเปล่า? จะรู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ของตัวเองก็เป็นแค่ภาระรึเปล่า!”
“เอาละ ทุกๆอย่างมันจะจบในตอนนี้แล้ว!”
จางไห่เฟิงถูกคนเข็นออกไป
เย่ชิงหยู่พูดเสียงเย็นชาว่า “แม้ว่าแผนการของนายจะสำเร็จ แล้วนายจะสามารถจากไปได้อย่างสมบูรณ์งั้นหรอ?”
“จากไปอย่างสมบูรณ์?” จางไห่เฟิงหัวเราะ “เธอคิดว่าทหารนับล้านพวกนั้นจะสามารถทำอันตรายต่อตำแหน่งของฉันได้จริงๆงั้นหรอ? เรื่องสนุกจะทำการแสดงแล้ว เธอจะต้องผ่อนคลายหน่อยละ ไม่อย่างนั้นจะรอไม่ถึงตอนที่ฟางเหยียนถูกฆ่าตาย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงจะน่าเสียดายอย่างมากเลยละ!”
จากนั้นจากไห่เฟิงก็ถูกหลิวเฟินเข็นออกไป ในใจของเย่ชิงหยู่สับสนมาก จากไห่เฟิงมีทางหนีอะไรอยู่กันแน่?
“พี่เฟิงครับ เมื่อกี้ที่ฟังคำพูดของคุณ ความหมายของคุณคือพวกเราไม่ต้องกังวลต่อพวกคนที่ฟางเหยียนเรียกมางั้นหรอครับ?” หลิวเฟินพูดเพิ่มเติมอย่างเป็นกังวลเล็กน้อยว่า “นั่นเป็นถึงกองทัพทั้งหมดเชียวนะครับ! ทหารนับล้านเลยนะครับ!”
“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น หลิวเฟินก็ตื่นตระหนกในทันที เสียเวลามาตั้งเยอะแต่เขาไม่มีทางหนีอะไรเลย!
เขายังคือที่จะสอบถามเพิ่มอีก แต่กลับพบว่าจางไห่เฟิงยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าแล้ว และมองลงไป ท่าทางแบบนั้นเหมือนกับว่าจะตกลงไปได้ตลอดเวลา เขารีบวิ่งไปจับไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเวทนา “พี่เฟิงครับ คุณยังมีทางหนีอยู่ใช่มั้ยครับ ที่นี่มีแค่เราสองคน พูดมาตามตรงเถอะครับ นะครับ? ทหารนับล้านของกองทัพพวกนี้ พวกเราร้อยกว่าคนจะสามารถสู้ไหวได้ยังไงละครับ? แม้แต่เบื้องบน ยังไม่กล้าเผชิญหน้าตรงๆแบบนี้ พวกเรามีคนแค่นี้….”
“หุบปาก พูดมากจริงๆ!”
หลิวเฟินยิ้มเยาะ รอยยิ้มดูอึดอัดอย่างมาก ดวงตาหดตัวลง อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “เหี้ย พี่เฟิงครับ มันมาแล้วจริงๆ!”
ภายใต้อาคารหกชั้น ฟางเหยียนเดินกร่างเข้าไปในโรงพยาบาลร้าง ด้านหลังของเขา ไม่มีใครสักคน
ตั้งแต่ที่ฟางเหยียนเดินเข้ามา เขาก็รู้สึกถึงอันตรายที่ซ่อนไว้ในโรงพยาบาลแห่งนี้ โดยเฉพาะปากกระบอกปืนสีดำๆพวกนั้น กำลังเล็งล็อกเป้าทุกส่วนของประตูใหญ่โรงพยาบาล เพียงแค่คำสั่งเดียว เขาก็จะกลายเป็นรูในทันที
เตรียมความพร้อมอย่างดีจริงๆ!
เพียงแต่ว่า….
จะใสซื่อเกินไปสักหน่อยแล้ว!
“มาเร็วดีนี่ ไปพาตัวเย่ชิงหยู่ขึ้นมา!”
หลินเฟินพยักหน้า ไม่นานก็พาตัวเย่ชิงหยู่มา แล้วก็โยนไว้ด้านข้าง “พี่เฟิงครับ พาตัวมาแล้วครับ”
“เย่ชิงหยู่ เห็นรึยัง? ผู้ชายของเธอมาแล้ว เพียงแต่ว่า…..” พูดถึงนี่ จางไห่เฟิงก็ยิ้มเยาะพูดว่า “ยิง!”
ปัง!
เสียงปืนทำลายความเงียบสงบ จากนั้น เสียงปืนก็ดังระรัว เหมือนกับเสียงประทัดในวันงานตรุษจีน
เย่ชิงหยู่ไม่กล้ามองลงใต้อาคาร ในใจรู้สึกปวดชา รู้สึกแย่อย่างที่สุด จิตใต้สำนึกของเธอสับสนมาก คาดหวังว่าฟางเหยียนจะมา และก็ไม่อยากให้ฟางเหยียนมา และเสียงปืนที่ใต้ตึกในตอนนี้ ทำลายความคาดหวังสุดท้ายของเธอจนหมดสิ้น เธอหวังเป็นอย่างมากว่าฟางเหยียนจะไม่มา แต่ว่านั่นจะเป็นไปได้งั้นหรอ?
เดิมทีเธอก็เสียเลือดมากเกินไป บวกกับความทรมานจิตใจในตอนนี้ เธออดทนไม่ไหวแล้ว อยากจะหลับไปซะ แต่จางไห่เฟิงจะให้เธอทำตามใจได้ยังไงกัน ล้วงเอายาสีดำเม็ดหนึ่งออกมา ยัดเข้าไปในปากของเธอ แล้วก็ยิ้มชั่วร้าย “อยากจะสลบไปงั้นหรอ? ฉันอนุญาตรึยัง?”
เย่ชิงหยู่พยายามล้วงอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถล้วงออกมาได้ จึงพูดเสียงแข็งว่า “นายให้ฉันกินอะไรเข้าไป?”
จางไห่เฟิงยิ้ม “สิ่งของที่จะทำให้ล่องลอย ของดีเลยละ”
เย่ชิงหยู่เข้าใจในทันที เธอถูกวางยา แล้วยังเป็น…..
ทันใดนั้น ภายในร่างกายของเธอมีไฟสุมขึ้นมา ร้อนรุ่มไปหมดทั้งตัว เหมือนกับว่าฉีดเลือดไก่เข้าไปอย่างนั้น!
“ฤทธิ์ยาออกไวจริงๆ เย่ชิงหยู่ ฉันอยากจะรู้จริงๆ ว่าเธอจะอดทนได้มากแค่ไหน!” จางไห่เฟิงยิ้มเยาะ และพูดต่อไปว่า “ทำไม? ดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของเธอแล้ว อยากจะฆ่าฉันทิ้ง? ไม่รู้จักขอบคุณฉัน แล้วยังโมโหมากขนาดนี้ทำไม? นี่ฉันช่วยเธอนะ อย่ามาแยกแยะคนดีไม่ได้สิ เธอบอกว่าเธอนอกใจมีชู้ไม่ใช่หรอ? ถือซะว่าพี่ชายช่วยเธอสักครั้งแล้วกัน? ไม่รู้จักขอบคุณอีก เสียแรงความหวังดีของฉันจริงๆ”
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลิวเฟินนั้นเป็นคนที่ดีใจมากที่สุด แม้ว่าเย่ชิงหยู่จะอ่อนล้าหมดสภาพ ไม่มีแรง แต่ยังไงก็เป็นคนสวย แล้วตอนนี้ยังถูกวางยา แค่คิดก็น่าตื่นเต้นแล้ว!
เขาไม่ได้พูดอะไร จางไห่เฟิงก็ยิ้มเยาะพูดว่า “ไม่อยากตายก็หุบปากซะ ถึงเวลาของนายก็จะให้นายเอง ที่ให้เธอกินยาก็เพื่อให้เธอได้รับความทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ ไม่ได้ถึงขั้นที่จะไม่ให้เธอได้เห็นว่าฟางเหยียนมันตายยังไง!”
หลิวเฟินยิ้มแห้ง อับอายอย่างมาก ที่แท้ก็ไม่ได้ให้ตัวเขาได้เพลิดเพลิน ไม่คิดเลยว่าจะเติมพลังให้กับเธอ!
ใต้อาคารฟางเหยียนกำลังหลบซ่อนท่ามกลางฝนกระสุน ร่างกายเหมือนดั่งกับผี ทำการแสดงวิธีการหลบกระสุนปืน ทำเอามือปืนพวกนั้นอึ้งกันไปหมด!
แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!
และที่ทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดกลัวก็คือ มือปืนกำลังตายไปทีละคน ไม่รู้ว่าตายยังไง แต่มันกะทันหันมาก!
สไนเปอร์สามสิบกว่าคนก็พอแล้ว?
ตัวเขาฟางเหยียนในตอนที่เผชิญหน้ากับคนชั่วร้ายเป็นแสน ก็ไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวสักนิด มือปืนพวกนี้ถือเป็นการเอาชีวิตมาทิ้งเล่นชัดๆ!
หลิวเฟินเองก็รู้สึกถึงความผิดปกติ “เชี่ย พี่เฟิงครับ มัน มันยังเป็นคนอยู่มั้ย?”