จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 138 ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย

บทที่ 138 ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย

เมื่อกี้เขาพึ่งดูถูกเจียงชื่อว่ายากจนไปปาวๆ สุดท้ายโดนตบซะหน้าหันแล้วไหมล่ะ

แต่เขาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียคนหนึ่ง กินข้าวบ้านเมีย มีอะไรมาขับรถดีขนาดนี้ได้?

เช่ามา?

เป็นไปไม่ได้

รถโรลส์ลอยซ์รุ่นลิมิเต็ด คุณจะไปเช่าที่ไหนกันล่ะ?

หรือว่ารถนี่ติงเมิ่งเหยนเป็นคนซื้อ?

ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ติงเมิ่งเหยนมีปัญญาที่ไหนกัน? ต่อให้เป็นติงจ้งก็ไม่มีทาง

แถมรถแบบนี้ไม่ใช่ว่าคุณมีเงินแล้วจะซื้อได้นะ ไม่มีฐานะอำนาจระดับหนึ่ง ทางบริษัทเขาไม่ขายให้คุณหรอก?

เจียงชื่อยื่นมือไปเอานามบัตรซุนจวิ้นเฟิงมา พลางหัวเราะว่า “ประธานซุนดูจะเกรงใจไปหน่อยไหมครับ? วิ่งมาส่งนามบัตรให้ผมถึงที่ วางใจเถอะ ผมจะรักษาอย่างดีเลย”

ซุนจวิ้นเฟิงแทบอยากมุดดินหนีเลย

เดิมเขาคิดจะเลียแข้งเลียขาคนใหญ่คนโต ส่งนามบัตรให้อีกฝ่ายพอจำเขาได้ ต่อไปไม่แน่อาจมีโอกาสได้ร่วมงานกัน

ใครจะคิดว่าในรถกลับเป็นเจียงชื่อ?

เชียงชื่อถามเสียงเรียบว่า “จริงสิ ประธานซุน รถคันนี้ของผมน่าจะดีกว่ารถ BMW X6คันนั้นของคุณหน่อยมั้งครับ?”

ซุนจวิ้นเฟิงทำหน้าปั้นยาก นี่มันแกล้งถามชัดๆเลยไหม?

รถโรลส์ลอยซ์รุ่นลิมิเต็ด ราคาเกินร้อยล้าน ต้องดีกว่ารถ BMW X6อยู่แล้วสิ!

ตอนนี้ซุนจวิ้นเฟิงเข้าใจแล้วว่า เมื่อกี้เจียงชื่อพูดคำพูดพวกนั้นทำไม น่าเสียดายที่ตัวเขาไม่เชื่อ ยังหัวเราะเยาะอีกฝ่ายว่าจะไปนั่งรถไฟฟ้า

เหอะเหอะ ตอนหัวเราะเยาะอีกฝ่ายหนักแค่ไหน ตอนนี้หน้าซุนจวิ้นเฟิงก็เจ็บแค่นั้นล่ะ

เจียงชื่อสะบัดนามบัตรเล็กน้อย “อันนี้ผมรับไว้ละกัน ต่อไปมีอะไรจะโทรหาคุณนะ บ๊ายบาย”

พูดจบ เจียงชื่อขับรถจากไป

เหลือซุนจวิ้นเฟิงยืนลำพังท่ามกลางลมหนาว

“เจียงชื่อ แกตายแน่!” ซุนจวิ้นเฟิงสบถเสียงต่ำออกมา

เขาหอบหายใจหลายที และเดินไปทางบริษัทบ้านติง พลางพึมพำบ่นว่า “ไม่ได้ ฉันยอมกล้ำกลืนความโกรธนี่ไม่ได้แน่ เจียงชื่อ แกกล้าทำฉันเสียหน้า ฉันจะให้เมียแกมาชดใช้แทน!”

“แกล้างคอรอไว้เลย!”

…..

ระหว่างทาง ลมหนาวฟัดมากระทบหน้า

ติงเมิ่งเหยนเอาหน้าวางใกล้หน้าต่าง รับรู้ความรู้สึกที่ลมเย็นพัดกระทบหน้า รู้สึกสบายเอามากๆเลย

ที่สำคัญที่สุดคือ สบายใจ

เธอพูดยิ้มๆว่า “สะใจจริงๆเลย เจียงชื่อ นายเห็นหน้านายซุนจวิ้นเฟิงเมื่อกี้ไหม บิดเบี้ยวแทบเหี่ยวย่นหมดแล้ว ฮะฮะ”

เจียงชื่อส่ายหน้ายิ้มๆ และสะบัดมือทิ้งนามบัตรใบนั้นไปนอกหน้าต่าง

ติงเมิ่งเหยนพูดต่อว่า “แต่จะว่าไป เจียงชื่อ นายเอารถคันนี้มาจากไหนน่ะ? ราคาไม่ถูกมั้ง”

“ไม่ถูกอยู่แล้ว เกินร้อยล้านแน่ะ!”

“หา? แพงขนาดนี้เลย?”

“ใช่สิ รถคันนี้เป็นของบริษัทเรานะ ผมขอยืมเจ้านายมาใช้เพื่อรับคุณโดยเฉพาะเลย”

ติงเมิ่งเหยนพยักหน้า “ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง นายใช้เสร็จรีบคืนกลับไปล่ะ น่ากลัวมากเลย ถ้าทำตรงไหนเป็นรอยขึ้นมา ไม่รู้ต้องจ่ายเท่าไหร่กันเนี่ย”

เจียงชื่อพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงหรอก เจ้านายผมไม่แคร์”

“ดูพูดเข้า เจ้านายนายไม่ว่า นายจะทำยังไงก็ได้หรือไง? เชื่อฉัน รีบคืนกลับไป”

เจียงชื่อส่ายหัวอย่างหน่ายใจ

รถคันนี้พึ่งได้มาไม่ถึงสองชม. ก็ต้องคืนกลับไปแล้ว นั่นไง เขาทำตัวติดดินเกินไปแล้ว ดูท่าจะไม่มีวาสนากับรถคันนี้แล้วล่ะ

“ได้ ฟังคุณนะ คืนกลับไป”

“แต่ก่อนคืน พวกเรามานั่งรถเล่นสัมผัสความรู้สึกกันเถอะ!”

พอเหยียบคันเร่ง รถพุ่งไปด้วยความเร็ว ทะลุลมแรง

ติงเมิ่งเหยนตกใจร้องกรี๊ด “ช้าหน่อย ช้าหน่อย เจียงชื่อช้าหน่อยซิ!!!”