จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 193 ความพยายามในการควบคุม
มีลมพัดกระโชกแรงมาจากเจียงชื่อ เขาเขวี้ยงหมัดออกไปจำนวนมากด้วยความเร็วที่ยากในการมองเห็น คนเจ็ดถึงแปดคนต่างพากันล้มลงภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที！
ทุกๆคนต่างถูกชกไปที่ใบหน้า ทุกอย่างต่างทรุดลง ใบหน้านั้นถูกต่อยเสียจนกระดูกแตก
เสียงร้องไห้คร่ำครวญนั้นดังไปทั่วทุกที่
ไส้เดือนนั้นตกตะลึง นี่ยังถือว่าเป็นคนอยู่หรือเปล่าเนี่ย？หรือว่าแท้จริงแล้วมันคือสัตว์ประหลาด！
เจียงชื่อได้แต่พูดเบาๆว่า “มีคนเท่านี้เหรอ？ยังตีไม่พอเลย มีอีกไหม？”
“แก！！！เอาล่ะหนุ่มน้อย แกรอตรงนี้ ฉันยังมีคนของฉันอีก！”
เมื่อโทรออกไป ไม่ถึงสิบห้านาที ก็มีรถตู้ห้าคันขับมา ในรถแต่ละคันมีคนอยู่ประมาณเจ็ดถึงแปดคน รวมๆแล้วก็สี่สิบคนได้
ทุกคนถือกริชและแท่งเหล็กเอาไว้ในมือ เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ดุเดือด
“จัดการมัน！！！”
หลังจากที่ไส้เดือนตะโกนด้วยเสียงที่ดังนี้ ทุกๆคนต่างพากันวิ่งไปข้างหน้า
รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของไส้เดือน “หนุ่มน้อย แกลองหน่อยก็แล้วกัน？ หนึ่งคนยังสู้สิบคนได้ งั้นสี่สิบคนจะไม่ได้หรือไงกัน？”
แต่ดีใจได้ไม่นาน เขาก็เริ่มเห็นลูกน้องของเขาค่อยนอนจมกองเลือดไปทีละคน
มีคนหนึ่งเข้าไปกอดตัวเจียงชื่อเอาไว้ เพื่อที่จะพยายามควบคุมการเคลื่อนไหวของเจียงชื่อ
แต่เมื่อเจียงชื่อตะโกนออกมาอย่างแรง แขนของเขาสั่น นั่นเป็นเหตุให้แขนของคนที่กอดขาของเขาอยู่นั้นหักทันที！แขนทั้งสองกระเด็นออกไป เลือดกระเด็นไปทั่วพื้น
สี่สิบคน ใช้เวลาไม่ถึงสามสิบวินาทีก็สามารถจัด！ การ! ได้! หมด!
ในห้องนั่งเล่นครัว ห้องครัว รวมถึงห้องน้ำต่างมีคนนอนเจ็บอยู่ทุกที่
เจียงชื่อเช็ดเลือดออกจากมือของเขา และพูดต่อว่า “ยังไม่เท่าไหร่เลย นายยังพอมีคนอยู่ใช่ไหมล่ะ？เรียกมาต่อได้เลย”
เคยได้ยินคำขอที่หยาบคาย
แต่ไม่เคยได้ยินคำขอที่หยาบคายขนาดนี้มาก่อน！
มีที่ไหนที่บังคับให้เรียกคนมากัน？สิบคนไม่พอ สี่สิบก็ยังไม่พอ นี่มันเป็นเรื่องที่คนเขาทำกันจริงๆงั้นเหรอ？
มือทั้งสองข้างของไส้เดือนต่างกดโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทา ครั้งนี้ เขาเรียกสมาชิกครอบครัวทั้งหมดของเขามา
รถบรรทุกขนาดใหญ่สามคัน แต่ละคันมีถึงสามสิบกว่าคน
รวมๆแล้วก็เกือบร้อย！
เจียงชื่อนั้นมีแค่มือเปล่า จัดการคู่ต่อสู้ไปทีละคนด้วยเวลาอันรวดเร็ว
ชกหนึ่งมือ กับเตะขาคู่
ครั้งนี้ใช้เวลาค่อนข้างนาน รวมๆแล้วก็สามารถจัดการคนเป็นร้อยได้ภายในเวลาสามนาทีพอดี ครั้งนี้ทำให้มีคนนอนอยู่ที่พื้นเต็มไปหมด
นอนทับถมกัน สูงน่าดู
เจียงชื่อนั้นได้แต่ปรบมือ เจตนาการฆ่าในแววตาของเขาหาได้ลดน้อยลง ตรงกันข้ามกับร้อนระอุมากขึ้น ดวงตาแดงฉานของเขานั้นฉายแววการ‘ฆ่า’อยู่
ความรู้สึกแบบนี้ ช่างเหมือนได้กลับมาสู่สนามรบของเวสเตอร์แลนด์
แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกอันธพาลจะน้อยเกินไป แต่ก็ไม่ได้ดุร้ายนักเมื่อเทียบกับศัตรูในสนามรบ
แต่ก็เพียงพอที่จะจุดไฟที่ดับลงไปนานแล้วในตัวของเจียงชื่อได้
เปลวไฟที่เดือดพล่านด้วยความเลือดร้อน
แผดเผาออกมา
เจียงชื่อนั้นเหมือนเทพอสูรที่กลับมาจากขุมนรก โหดร้าย โหดเหี้ยมและทารุณ
เขาเดินเข้าไปหาไส้เดือนอย่างช้าๆ ไส้เดือนนั้นตกใจจนล้มลงไปกับพื้น โทรศัพท์หลุดออกไป ไถลไปที่ด้านหน้าของเจียงชื่อ
เจียงชื่อก้มลงอีกครั้งเพื่อหยิบโทรศัพท์ แล้วโยนไปที่ไส้เดือน
“ยังไม่สมใจอยากเลย”
“โทรไปอีก เรียกคนมาซะ”
“ยิ่งเยอะยิ่งดี”
ไส้เดือนร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตาออกมา ยังจะให้โทรอีกเหรอ？ลูกน้องทุกๆคนที่เขามีก็อยู่ที่นี่หมดแล้ว จะไปเรียกคนมาอีกได้ยังไงกัน？ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเรียกมาแล้วจะเป็นยังไงอีก？
คนมากถึงร้อยห้าสิบคนยังไม่พอที่มาเอาชนะเจียงชื่อได้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือ เมื่อเจียงชื่อทุบตีเสร็จแล้ว ใบหน้าของเขาไม่แม้แต่แดงหรือหายใจเหนื่อยหอบแต่อย่างใด ราวกับว่าเขากำลังออกกำลังกายอุ่นเครื่องอยู่เท่านั้น
ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ ต่อให้เรียกคนมาอีกเป็นร้อยก็ไร้ประโยชน์！
ไส้เดือนก้มกราบและคุกเข่าลงกับพื้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ฮีโร่ วีรบุรุษ ผู้กล้า ผมผิดไปแล้วครับ ผมผิดไปแล้วจริงๆ ได้โปรดท่านอย่าให้ผมเรียกใครมาอีกเลย”
“ผมเรียกใครมาไม่ได้แล้วจริงๆ！”