จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 230 อาทิตย์ลับขอบฟ้า
อาทิตย์ลับขอบฟ้า แสงสีแดงส่องผ่านเข้ามาในหน้าต่างบานใหญ่ สะท้อนสีไปทั่วพื้นผิว
ผู้รับผิดชอบอาคารสำนักงาน ห้องสำนักงาน เก้าอี้ทำงาน
เจียงชื่อนั่งด้วยสีหน้าเศร้าใจ เอนหลังพิงเก้าอี้ ศีรษะของเขาเงยขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยอดีตที่ผ่านมา และเขาคิดถึงเพื่อนที่เสียชีวิตของเขา——ซินฉี
เขาเป็นหมอ ถึงแม้ว่าจะอยู่ข้างหลัง แต่เขากับเจียงชื่อร่วมเป็นร่วมตายมาหลายครั้ง
ทุกครั้งที่ได้รับบาดเจ็บ ซินฉีก็จะรักษาสุดกำลัง
เขาไม่เพียงแต่มีจรรยาบรรณที่เหนือกว่าใคร การแพทย์ก็เป็นผู้ที่หาได้ยากบนโลกนี้ อยู่ที่เวสเตอร์แลนด์ได้ชื่อว่าเป็น ‘หมอเทวดา’ และเป็นที่เคารพของผู้คนนับหมื่น คนที่ป่วยและบาดเจ็บมักมาที่นี่เพื่อขอการรักษา
ขออะไรซินฉีก็ให้เสมอ
ในสายตาของเขา สิ่งมีชีวิตทั้งหมดเท่าเทียมกัน เขาเกลียดสงครามมาก และเขาเป็นคนที่ต้องการความสันติภาพ
เขายังเป็นบุคคลที่เจียงชื่อไว้วางใจที่สุด
ไม่รู้ว่ามีกี่ครั้ง เจียงชื่อทุกครั้งหลังจากการต่อสู้ บาดเจ็บสาหัส ก็มีซินฉีที่รักษาให้เขาหายเป็นปกติด้วยตัวเอง
เจียงชื่อเคยพูดติดตลกว่า “ซินฉี ขอแค่มีคุณอยู่ ผมก็จะไม่หวาดกลัวเรื่องความเป็นความตาย และพุ่งไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ เพราะผมรู้ว่าถึงแม้ผมจะบาดเจ็บสาหัสมา คุณก็มีวิธีรักษาหายแน่นอน”
แต่หมอที่มีจรรยาบรรณทางการแพทย์คนหนึ่งและทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม และเป็นผู้รักสันติภาพ ก็อำลาโลกนี้ไปอย่างเงียบๆสะแล้ว
เจียงชื่อไม่สามารถทำใจยอมรับได้ในทันที
เงียบเป็นเวลานาน
เขาค่อยๆถาม “ซินฉี เขาไปได้อย่างไร?”
มู่หยางอีตอบเบาๆว่า “หมอซินเป็นโรคกรรมพันธุ์ โรคนี้ทุกปีจะกำเริบครั้งหนึ่ง อีกทั้งจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนรู้สึกเจ็บปวดมาก”
“ที่ผ่านมาหมอซินใช้วิธการรักษาที่เบาๆ แต่อาการที่รักษาไม่ใช่อาการที่แท้จริง ลดความเจ็บปวดได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ไม่สามารถรักษาต้นตอได้ ยังคงเจ็บปวดจนเกือบตายทั้งเป็น”
“อายุยังน้อยต้านทานได้ อายุมากจะทำยังไง?”
“เมื่อไม่นานมานี้ หมอซินได้ค้นคว้าออกมาสิบวิธีในการรักษาโรคทางพันธุกรรมนี้ เมื่อโรคนี้กำเริบ หมอซินไม่ได้ใช้วิธีเบาๆรักษา แต่เลือกที่จะทดลองใช้หลักการรักษาสิบวิธี”
“สิบวิธี ทุกวิธีก็เอาแต่ใจมาก”
“คนธรรมดาแค่ลองวิธีเดียวก็เจ็บจนตายทั้งเป็น นี่ทดลองติดต่อกันตั้งสิบวิธี ใครจะทนไหว? ควบคู่กับโรคทางพันธุกรรมที่เจ็บปวด เป็นลมหมดสติ ณ ตอนนั้นเลย”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ มู่หยางอีถอนหายใจ “ก็เป็นเวรกรรม ทนทุกข์ทรมานมามาก ถ้าหากสามารถรักษาได้ก็ว่าไปอย่าง ปัญหาคือ ในที่สุดเขาก็ล้มเหลว!”
“สิบวิธี ไม่มีวิธีใดสำเร็จ”
“เหนื่อยกายหมดแรง บวกกับความทรมานจากโรคทางพันธุกรรม หมอซินทนได้ไม่นานก็ลาจากโลกนี้ไปแล้ว”
เมื่อฟังถึงตรงนี้ เจียงชื่อเข้าใจอย่างคร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาถอนหายใจอย่างจนปัญญา
ทั้งๆที่สามารถเลือกวิธีการรักษาแบบเบาๆ ได้ แม้ว่าอาการจะไม่สามารถรักษาที่ต้นเหตุได้ แต่อย่างน้อยคุณก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ ทำไมคุณถึงต้องพยายามรักษาสิบวิธีอย่างดื้อรั้น?
ทดลองแค่หนึ่งหรือสองวิธีก็น่าจะพอ รักษาทีเดียวสิบวิธียังไปทดลอง ดื้อรั้นจริง
ไม่พูดก็ไม่ได้ ในด้านนี้ ซินฉีนั้นดื้อรั้นจริงๆ
มู่หยางอีหยิบกล่องออกมาวางบนโต๊ะ เขาพูดเบาๆ ว่า “นี่คือของที่ระลึกของหมอซินก่อนตาย กำชับแล้วกำชับอีกต้องให้คุณกับมือ”
เจียงชื่อเอื้อมมือออกไปลูบกล่อง
ถอนหายใจ เขาค่อยๆเปิดฝาออก ในนั้นมีจดหมายหนึ่งฉบับและหนังสือหนึ่งเล่ม
เจียงชื่อหยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน เนื้อหาเขียนว่า