จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 253 CoolCat APP
บริษัทบันเทิงและวัฒนธรรมผ้าข้อง ณ ห้องทำงานของประธานกรรมการ
โป๋สิ้นหงนั่งไขว่ห้าง ถือไวน์แดงอยู่ในมือ ดื่มไวน์อย่างมีความสุขพร้อมแชทคุยไปด้วย มองดูสถิติของ《ฉงหรง》ในชาร์ตจัดอันดับบนCoolCat APPที่ยิ่งดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในใจของเขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ
ฮัวเสี่ยงหรงนั่งอยู่ในห้องกับผู้จัดการหลิวฉง แบ่งปันความสุขนี้ร่วมกัน
โป๋สิ้นหงพูดว่า “หลัวเซิ่งไอ้แก่นั่นไม่เขียนบทเพลงให้เราไม่ใช่เหรอ？ไม่เป็นไร สุดท้ายแล้วเพลงก็ตกอยู่ในกำมือของพวกเราเหมือนกันไม่ใช่เหรอ？พวกคุณว่า ไอ้แก่นั่นในตอนนี้จะโมโหจนแทบอยากจะฆ่าคนเลยหรือเปล่า？ฮ่าๆๆๆ”
ฮัวเสี่ยงหรงก็พูดอย่างดีใจมากว่า “อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ไอ้พวกโง่นั่น จะมีวิธีการที่สุดยอดอย่างประธานโป๋แบบนี้ได้ที่ไหนกันล่ะ？ทำได้เพียงให้ตัวเองทำแทนคนอื่นอย่างลำบากเสียเปล่า ตอนนี้เราก็นำเพลงมาใช้แล้ว เรื่องที่พวกเขาอยากจะปล่อยเพลงออกมาอีกก็เป็นไปไม่ได้ ครั้งนี้เราชนะได้อย่างสวยงามมาก”
โป๋สิ้นหงถอนหายใจลากยาว
หลายครั้งแล้ว ในที่สุดเขาก็ชนะเจียงชื่อสักครั้ง
คิดๆถึงเมื่อก่อนที่แพ้ได้อย่างอนาถมาก ครั้งนี้ถือว่าเขาได้กู้หน้าตากลับมาได้บ้างแล้ว
“เหอะ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”
“ขอเพียงแค่คนของฉันยังอยู่ที่อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ข้อมูลของพวกเขาช้าก็เร็วก็จะถูกฉันดึงมาทั้งหมด”
ฮัวเสี่ยงหรงพูดถามว่า “แต่ว่าประธานโป๋ คุณไม่กลัวว่าอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์จะจับตัวสายสืบของคุณออกมาได้เหรอ？”
“เหอะ พวกเขาจะมีความสามารถนั่นเหรอ？” โป๋สิ้นหงพูดอย่างมั่นใจว่า “คนที่ผมจัดไป ฉลาดจะตายไป”
“เว้นแต่ว่าขอบข่ายใหญ่อย่างพวกเขาจะตรวจเช็คทีละคน ไม่อย่างงั้นไม่มีทางหาตัวออกมาได้แน่”
“อีกเดี๋ยวก็ใกล้จะถึงส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่แล้ว ถ้าในเวลานี้พวกเขามาตรวจเช็คกันใหญ่โต ก็จะทำให้ทั้งบริษัทเกิดความวุ่นวายอย่างแน่นอน แม้ว่าจะหาตัวหนอนบ่อนไส้เจอก็ต้องได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง”
“ยิ่งจะส่งผลที่ดีต่อเราไม่ใช่เหรอ？”
สามสี่คนกำลังคนพูดคุยกัน เสียงประตูของห้องทำงานดังขึ้นแล้ว
“เข้ามา”
ประตูเปิดออก มีผู้ชายปริศนาคนหนึ่งเดินเข้ามา ในมือถือแผ่นกระดาษ A4 สามสี่ใบที่ไม่ใช้แล้วมาด้วย โป๋สิ้นหงเห็นเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย “แกมีสถานะที่เป็นพิเศษ หากไม่มีอะไรก็ไม่ต้องมาที่นี่บ่อยๆ เมื่อกลางวันก็เพิ่งมาแล้วหนึ่งครั้ง นี่ก็มาอีก ระวังจะถูกเจียงชื่อไอ้สารเลวนั่นจับได้นะ”
ชายหนุ่มพูดกล่าวว่า “เรื่องเหล่านี้ผมเข้าใจดี เพียงแต่ว่าเมื่อกี้ผมเพิ่งจะเจอเนื้อเพลงที่หลัวเซิ่งเพิ่งแต่งขึ้นมาใหม่ จำเป็นต้องรีบนำมามอบให้แก่คุณ”
“เหรอ？หลัวเซิ่งไอ้แก่นั่นแต่งเนื้อเพลงขึ้นมาใหม่ได้เร็วดีนะ”
“ใช่ครับ คาดว่าเป็นเพราะเนื้อเพลงใหม่โดนขโมยไปแล้วพวกเขาจึงตื่นตระหนก เพราะงั้นเลยรีบแต่งเนื้อเพลงใหม่ขึ้นมา ยังไม่ทันได้แต่งทำนอง ตามที่หลัวเซิ่งพูดมา มูลค่าของเพลงนี้สูงมาก ขอเพียงแค่แต่งทำนองได้ดี ก็ทำได้อย่างง่ายดายมากกว่า《ฉงหรง》 ”
โป๋สิ้นหงหัวเราะฮ่าๆเสียงดัง
“งั้นก็ยิ่งดี！”
“หลัวเซิ่ง เจียงชื่อ พวกแกช่างไม่เข็ดจริงๆ”
“อยากจะอยู่เหนือฉันเหรอ？เหอะๆ ทางที่ดีพวกแกรีบแต่งเพลงออกมาสักสามสี่เพลง”
“แกออกมาหนึ่งเพลง ฉันก็ออกมาหนึ่งเพลง ผลสำเร็จทั้งหมดของพวกแกจะถูกฉันโป๋สิ้นหงแย่งมาให้หมด ทำงานอย่างลำบากแทนฉัน”
“เอาเนื้อเพลงมาให้ฉัน”
ชายหนุ่มนำกระดาษ A4ส่งให้โป๋สิ้นหงแล้ว
โป๋สิ้นหงรับมาดูแล้วดูอีก พึงพอใจมาก ก็เหมือนกับที่ชายหนุ่มพูด นี่เป็นเนื้อเพลงที่มีมูลค่าสูงมาก
ถ้าหากสามารถมิกซ์กับทำนองเพลงออกมาได้ดี งั้นจะต้องเป็นเพลงที่ดีที่สุดอย่างมากแน่นอน
เขารีบพูดกับลูกน้องทันทีว่า “รีบไปเรียกรวมตัวโปรดิวเซอร์ทำเพลงทุกคนของบริษัท แต่งทำนองเพลงของเนื้อเพลงนี้！”