จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 262 ลนลานไหม？
เพียงครู่เดียว คนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็ลนลานกันแล้ว
เครื่องบินยังบินอยู่บนอากาศ เพียงชั่วครู่จะจอดลงไม่ได้แน่นอน อีกอย่างเห็นท่าทางแบบนี้ของท่านหญิง ถึงแม้ว่าจะจอดลงได้ เกรงว่านายหญิงใหญ่จะยืนหยัดไม่ได้นานเท่าไหร่ คงจะเสียชีวิตลงระหว่างทาง
ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน ไม่มีใครมีวิธีสักคนเดียว
ผู้ช่วยคนนั้นจับที่ปกคอเสื้อของปีเตอร์ พูดตะโกนอย่างรุนแรงว่า “หมอเถื่อน！ทำไมหลังจากที่ท่านทวดกินยาของคุณเข้าไปแล้วไม่เพียงแค่ไม่ดีขึ้น อาการกลับยิ่งแย่ลงล่ะ？คุณรีบรักษาท่านทวดให้หายดีเลยนะ ไม่เช่นนั้นฉันจะฝังนายไปพร้อมกับท่านทวดด้วย！ ”
ปีเตอร์ตกใจจนหน้าซีดขาว
เขาก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทั้งๆที่ยาของตัวเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร อย่างเช่นอาการใจสั่นแบบนี้ก็รักษาให้หายดีไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว ทำไมครั้งนี้กลับว่ามีปัญหาได้ล่ะ？
“ผม ผม……ผมไม่รู้”
“ผมก็ใช้ยาแบบนี้มาโดยตลอด ก่อนหน้านี้ก็ไม่มีปัญหาอะไร ทำไมครั้งนี้ถึงเกิดข้อผิดพลาดได้ล่ะ？”
ปีเตอร์ร้อนใจจนอยากจะร้องไห้ เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
ผู้ช่วยกดไปที่หัวของปีเตอร์ “คุณไม่เข้าใจ？งั้นผมจะทำให้คุณได้เข้าใจอะไรหน่อย！”
เขาเพิ่งเตรียมที่จะกดหัวของปีเตอร์เข้าไปในกระเป๋าเดินทาง เพียงพริบตาก็เห็นเจียงชื่อหยิบเข็มเงินสามสี่เข็มมาถึงข้างกายของท่านทวดแล้ว
“คุณจะทำอะไร？！”
ผู้จัดการเตะปีเตอร์ออกไป อยากจะยื่นมือออกมาห้ามเจียงชื่อ
“ถ้าหากคุณอยากให้ท่านทวดตายล่ะก็ งั้นก็ขยับได้ทุกเมื่อ”
คำพูดของเจียงชื่อทำให้ผู้ช่วยหยุดนิ่งอยู่กับที่ แม้แต่ขยับก็ไม่กล้า เขากลืนน้ำลายแล้ว พูดถามอย่างร้อนใจว่า “คุณช่วยท่านทวดได้？”
เจียงชื่อไม่พูดจา พุ่งสมาธิไปที่การฝังเข็มต่อท่านทวดอย่างใจจดใจจ่อ
เข็มเงินแทงเข้าไปรอบๆร่างกายของท่านทวดแล้ว เห็นเพียงเหมือนของเหลวสีขาวๆถูกดูดออกมาจากเข็มเงินแล้ว
ทันใดนั้น ท่านทวดก็ไม่ชักกระตุกแล้ว
ตามมาด้วย เปลี่ยนเข็มเงินสามสี่เข็ม พลิกตัวนายหญิงใหญ่ ตบไปที่หลังของเธอหนักๆสามครั้ง ทำให้นายหญิงใหญ่อ้วกออกมา สิ่งของที่เพิ่งจะกินเข้าไปล้วนแต่อ้วกออกมาหมดแล้ว
ทำแบบนี้ สามารถกำจัดยาที่หักล้างกันเหล่านั้นออกไปได้มากที่สุด
เจียงชื่อให้ความสำคัญกับตำแหน่งของเข็มสุดท้ายมาก ฝังตรงกึ่งกลางคิ้วของท่านหญิง หากผิดพลาดเพียงเล็กน้อย งั้นจะไม่ใช่ช่วยเหลือคน แต่เป็นการฆ่าคน
ฝังเข็มเงินลงไป หน้าผากของเจียงชื่อก็มีเหงื่อไหลออกมา
ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
คิ้วของนายหญิงใหญ่ขยายออก ไม่ได้ทุกข์ทรมานขนาดนั้นแล้ว
เจียงชื่อถอนหายใจยาว ประคองนายหญิงใหญ่มานั่งลงแล้ว เช็ดๆเหงื่อ พูดกับผู้ช่วยว่า “ไม่เป็นไรแล้ว ให้ท่านหญิงพักผ่อนดีๆสักสิบนาที แล้วค่อยดึงเข็มออกก็ได้แล้ว”
เมื่อผู้ช่วยเห็นนายหญิงใหญ่ปลอดภัยแล้วจริงๆ
ไม่มีการกระตุก และไม่อาเจียนออกมา หัวใจก็ไม่เจ็บปวด คนทั้งคนหลับตาลงพักผ่อนอย่างสบายๆ ลมหายใจก็สม่ำเสมอกันมาก
ผู้ช่วยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้ว
เขาจับที่มือของเจียงชื่ออย่างตื่นเต้น “คุณหมอเทวดา ขอบคุณคุณมากจริงๆนะ ถ้าหากไม่มีคุณล่ะก็ เกรงว่าถ้าท่านทวดตายอยู่ที่นี่ ฉันกลับไปแล้วก็คงจะถูกฆ่าตายแน่นอน”
“คุณช่วยชีวิตของท่านทวดไว้ ก็ยิ่งจะเป็นการช่วยชีวิตของผมไว้ด้วย”
“คุณหมอเทวดา ได้โปรดรับความเคารพนับถือจากผมด้วย！”
ผู้จัดการคุกเข่าลงแล้ว และก็ไม่ให้โอกาสเจียงชื่อได้เกรงใจ เคาะศีรษะดังปังๆๆหลายครั้งติดต่อกัน
พลางก้มศีรษะให้ติดพื้นพลางขอบคุณไปด้วย ทำให้เจียงชื่อรู้สึกละอายใจเล็กน้อย
“ค๊อกๆ แค๊กๆ ……”
เจียงชื่อไอออกมาครั้งหนึ่ง ยื่นมือไปประคองผู้ช่วยขึ้นมา “คนที่เรียนแพทย์อย่างเรา การรักษาคนช่วยเหลือคือก็ถือว่าเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ ไม่จำเป็นต้องมาเกรงใจกันเช่นนี้”
“อีกอย่าง ไม่ต้องเรียกว่า ‘หมอเทวดา’อะไรแล้ว ผมก็เป็นคนเด็กใหม่ที่เพิ่งจะเข้ามาเรียนรู้เท่านั้นเอง”
“เรียกผมว่าเจียงชื่อก็พอแล้ว”