จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 334 ทั้งชอบทั้งเกลียด

ไม่รู้เพราะเหตุใด เจียงชื่อช่วยซินยุ่นขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังทำให้เธอไม่มีความสุข แม้กระทั่งทำให้เธอโกรธอย่างไม่มีเหตุผล และไม่ว่าเจียงชื่อจะทำอะไรซินยุ่นก็จะรู้สึกไม่พอใจไปหมด

ดูเหมือนเจียงชื่อจะกลายเป็นส่วนเกินอย่างไรอย่างนั้น

แต่เมื่อไหร่ที่เจียงชื่อเสนอตัวว่าจะกลับไปก่อน มันก็ยิ่งทำให้ซินยุ่นแสดงอาการไม่พอใจมากกว่าเดิม!

เจียงชื่อได้แต่สับสน

เขาไม่รู้ว่าควรอยู่ต่อหรือจากไป? ไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไร

จนกระทั่งการปรากฏตัวของคุณปู่ซินจื่อหมิน ถึงจะทำให้ความสับสนของเจียงชื่อรู้สึกคลี่คลายลง

ซินจื่อหมินที่เห็นเจียงชื่อก็รู้สึกดีใจมาก หลังจากกล่าวทักทายกันแล้วเขาก็เริ่มสอนวิชาแพทย์ของตระกูลซินและตอบคำถามมากมายที่เจียงชื่อสงสัยมาตลอด

และหลังจากการฝึกวิชาในครั้งนี้ เจียงชื่อก็มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ได้อย่างลึกซึ้งมากขึ้น

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน

เจียงชื่อลุกขึ้นแล้วกล่าวคำอำลา แต่ซินยุ่นในขณะนี้ยังคงเย็นชาเช่นเคย เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองเจียงชื่อและทำตัวเหมือนเธอนั้นรังเกียจเขามาก

เจียงชื่อคิดแล้วคิดอีกว่าเขาทำอะไรผิดต่อซินยุ่น แต่ในที่สุดก็ต้องจากไปอย่างค้างคาใจ

แต่ว่าหลังจากที่เจียงชื่อจากไป ซินยุ่นถึงเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างอึดอัดใจ

“มองอะไร?” ซินจื่อหมินเดินเข้ามาถาม

“ปะ เปล่า” ซินยุ่นก็รีบก้มหน้าก้มตาจัดรายการยาในมือต่อ

ซินจื่อหมินส่ายหัวแล้วพูดว่า “ตอนเขาอยู่ เธอทำเป็นไม่สนใจ แต่ตอนนี้เขากลับไปแล้วเธอดันมาคิดถึงเขา มันใช่เรื่องเหรอ? คนอื่นเขายังคิดว่าเธอเกลียดเขาแล้ว”

ซินยุ่นหงุดหงิดจนโยนรายการยาไว้บนโต๊ะ “ก็หนูเกลียดเขาจริงๆ น่ะ! ทั้ง ๆ ที่มีภรรยาแล้ว ยัง ยังจะ……”

ซินยุ่นไม่สามารถพูดต่อได้

บางครั้ง ความขมขื่นบางอย่างทำได้เพียงซ่อนอยู่ในใจเท่านั้น

แต่คนที่เป็นพ่อย่างซินจื่อหมินจะไม่เข้าใจความรู้สึกของลูกสาวตัวเองได้อย่างไร?

เขาถอนหายใจและพูดว่า “เรื่องความรู้สึกไม่ได้ห้ามกันง่ายๆ หรอกนะ ถ้าความรักมันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีใครยับยั้งมันได้หรอก เธออย่าไปโทษคนอื่นเขาเลย”

ซินยุ่นขมวดคิ้ว “ใครโทษใครคะพ่อ!”

จากนั้นสักพักซินยุ่นก็หน้าแดงและพูดอย่างเขินอาย “พ่อคะ พ่อพูดอะไรอยู่? เกิดความรักอะไรกันคะ? หนูจะไปชอบคนซื่ออย่างเขาได้ยังไงคะพ่อ!”

“ใช่เหรอ? ถ้าอีกวันสองวันเขากลับมา เธอห้ามมองเขาแบบนี้อีกนะ”

“เจียงชื่อจะกลับมาอีกเหรอคะ?” ดวงตาของซินยุ่นเป็นประกายในทันที แต่แล้วเธอก็ตระหนักว่าไม่ควรแสดงอาการแบบนี้ เธอจึงก้มหน้าลงอีกครั้ง

ซินจื่อหมินหัวเราะออกมาดังๆ

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวเขาจะกลับมาเอง”

“ทำไมล่ะคะ?”

“ง่ายๆ ที่เขาเรียนรู้ไปในวันนี้มันยังไม่หมด พ่อตั้งแต่เก็บส่วนที่สำคัญที่สุดไว้ เดี๋ยวเขาคิดไม่ออกเขาก็จะกลับมาถามอีก ไม่ใช่เหรอ?”

ซินยุ่นส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ “พ่อคะ พ่อแย่จริงๆ เลยนะคะ”

“พ่อแย่ยังไงล่ะ? หรือจะให้พ่อสอนเขาทุกอย่าง ให้เขาเรียนรู้ทั้งหมดในคราวเดียว เขาจะได้ไม่ต้องกลับมาอีก ดีไหม?”

“เชอะ! ไม่คุยด้วยแล้ว”

ซินยุ่นหันหน้าหนีอีกครั้ง

ซินจื่อหมินพูดต่อ “จริงด้วยสิ สองวันนี้พ่อมีธุระต้องออกจากเขตเจียงหนาน ถ้าเจียงชื่อกลับมา เธอเป็นคนสอนแทนพ่อนะ”

“หนู?”

“อื้ม”

ซินยุ่นหน้าแดงและมีความสุขในใจ

ส่วนอีกด้านหนึ่ง

เจียงชื่อได้ขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน แต่ในระหว่างทาง ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงระเบิดที่ดังสนั่นขึ้น!

บูม!!!

จากนั้น ในที่ห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร ตึกอาคารหนึ่งก็ลุกไหม้ด้วยเพลิงไฟที่โหมกระหน่ำ

ในตอนแรกเกิดเปลวเพลิงที่ชั้นสามเท่านั้น แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที ไฟก็ผลุขึ้นอย่างรุนแรงจนไฟลุกไปทั่วตึกที่สูงมากกว่าสิบชั้น