จอมนักรบท้าโลก - จอมนักรบท้าโลก - บทที่94 ขอโทษอย่างไรก็ไร้ผล
บทที่94 ขอโทษอย่างไรก็ไร้ผล
ผู้ปกครองท่านหนึ่งรีบพูดขึ้น “ฮึ พวกคุณโง่กันหรือไง? ทุกคนพูดหลายร้อยรอบแล้ว ยังถามไปเพื่ออะไรอีก?”
เจียงชื่อยังคงนิ่งเฉย ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ได้ ในเมื่อพวกคุณยืนกรานปฏิเสธเช่นนี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว พวกคุณพูดถูกต้อง ผู้ปกครองที่กระทำความผิด ลูกต้องรับผิดไปด้วย พวกคุณแต่ละคนคิดดูการกระทำที่ผ่านมาของพวกคุณ และฟังผมพูดให้ดี ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ความผิดของพวกคุณทั้งหมด ลูกของพวกคุณจะเป็นคนรับผิดชอบด้วยทั้งหมด”
ผู้ปกครองทุกคนต่างมองหน้ากัน ไม่เข้าใจว่าเจียงชื่อกำลังพูดเรื่องอะไร
เจียงชื่อยื่นมือแตะไปที่บ่าของกู่หลัง “ลุกขึ้นมาเถอะ ลูกของคุณพูดถูก คุกเข่าให้กับคนจำพวกนี้ ไม่คุ้มค่า”
กู่หลังกัดริมฝีปากยืนขึ้น
“กลับไปกับฉัน”
“ครับ”
เจียงชื่อพากู่หลังออกจากห้องเรียน ขณะที่กำลังเดินออกจาห้อง เขามองผู้ปกครองภายในห้องเรียนครู่หนึ่ง พูดเตือนว่า “ถ้าหากพวกคุณรู้ว่าตนทำผิด ก็ไปขอโทษกับกู่หลัง”
พูดจบก็หันหน้ากลับเดินจากไป
ผู้ปกครองทุกคนต่างหัวเราะเยาะคำโต แต่ละคนมองเจียงชื่อเหมือนดั่งคนโง่คนหนึ่ง
“เจ้าคนนี้มันสมองทึบหรือเปล่า ยังให้พวกเราไปขอโทษอีก? ฮ่าฮ่า ฝันไปเถอะ”
“ยิ่งเป็นเจ้ากู่หลังคนนั้นอีก เป็นพวกอันธพาลไร้ค่า ลูกของเขาต้องเป็นพวกขยะแน่นอน จะให้ลูกสุดที่รักของพวกเราเรียนหนังสือกับพวกขยะเช่นนี้ได้อย่างไร?”
ทุกคนต่างก็พูดกันเสียงเซ็งแซ่ ไม่มีใครสนใจคำพูดของเจียงชื่อแม้แต่นิดเดียว
ด้านนอกประตูโรงเรียน
ทั้งสามคนขึ้นรถแล้ว กู่หลังถอนหายใจขับรถออกไปทันที
ระหว่างทาง กู่หลังรู้สึกผิดอย่างมากพูดว่า “เฮียเจียง ต้องขอโทษจริง ๆ ทำให้คุณต้องถูกต่อว่าไปด้วย”
เจียงชื่อโบกมือ “ไม่ต้องเอามาใส่ใจ ใช่สิ มีสองเรื่องที่ผมจะบอกคุณให้ทำ”
“คุณบอกมาได้เลย”
“เรื่องแรก เพื่อลูกของคุณ คุณต้องรีบออกจากแก๊งหัวล้านหลง แต่ว่าคุณวางใจได้ ผมจะเตรียมหางานใหม่ให้คุณ รับรองว่าเป็นงานที่สามารถเลี้ยงครอบครัวได้แน่นอน”
“เรื่องที่สอง ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป กลับไปอยู่ที่บ้านอย่าออกไปไหน รอให้พวกผู้ปกครองไปขอโทษคุณที่บ้าน”
กู่หลังตกตะลึง เรื่องแรกก็พอเข้าใจ แต่เรื่องที่สองนั่น มันเกินไปหรือเปล่า? แต่ว่าเขาไม่กล้าจะปฏิเสธต่อหน้าเจียงชื่อ
กู่หลังถามกลับเพื่อหยั่งเชิงว่า “เฮียเจียง ให้พวกเขามาขอโทษ จะเป็นไปได้เหรอ?”
“ผมพูดอะไรก็ทำอย่างนั้น แค่รออยู่ที่บ้านเท่านั้น”
“เอ่อ……”
“นอกจากนี้ อย่าใจอ่อน ขณะที่พวกเขามาขอโทษ คุณต้องวางท่าหน่อย คิดเสียว่าวันนี้พวกเขาทำกับคุณอย่างไร ถึงเวลานั้นก็ให้เขาชดใช้กลับสิบเท่า!”
กู่หลังพยักหน้ารับคำ
วันหนึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ต้องให้พวกเขาชดใช้คืนเป็นสิบเท่า ปัญหาอยู่ที่ว่าต้องรอถึงเมื่อไหร่? หลังจากสั่งความเสร็จ ก็ไม่พูดอะไรต่อ
เจียงชื่อส่งข้อความไปให้มู่หยางอี ค้นหาพฤติกรรมที่ทำตัวไม่เหมาะสมของครูใหญ่โรงเรียนอนุบาลสวี้ฮุยและผู้ปกครองทุกคนออกมาให้หมด และนำหลักฐานนั้นมาเป็นเหตุผล เพื่อขึ้นบัญชีดำบุคคลทั้งหมด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปห้ามให้พวกเขาและลูก ๆ ของเขาทั้งหมดใช้ชีวิตปกติสุข
หลังจากส่งข้อความเสร็จ เจียงชื่อก็นิ่งเงียบเก็บโทรศัพท์
ในเวลาเดียวกัน เขามองเห็นกู้หย่งเลี่ยงกำหมัดแน่น มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทีโกรธเคือง
เจียงชื่อยิ้มและลูบไปที่ศีรษะเด็กน้อย ถามว่า “ยังโมโหอยู่อีกเหรอ?”
กู้หย่งเลี่ยงพยักหน้า
เจียงชื่อตบไปที่หน้าอกตนพูดขึ้นว่า “เชื่อคำพูดของลุง หนูจะต้องได้เรียนหนังสือ อีกทั้งยังให้ไอ้พวกสารเลวที่ดูถูกเหยียดหยามพ่อของหนู ร้องไห้มาขอโทษต่อหน้า”