จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 380 ไม่พูดก็เข้าใจโดยธรรมชาติ

ทุกคนต่างมองหน้ากัน นี่จะมาเล่นไม้ไหนอีกเนี่ย?

กำลังอยากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น มู่หยางอีก็พูดว่า “ทุกท่านกินดื่มตามสบาย ทุกคน ผมไปก่อนละ”

เพิ่งมาก็จะไป?

ไหว้ล่ะ คุณพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยไปได้ไหม !

กวนจื้อฉวนทนไม่ไหว ยืนขึ้นมาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มและพูดว่า “ท่านผบ.มู่ ได้โปรดอยู่ก่อน”

มู่หยางอีมองมาที่เขา “บอสกวนมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

กวนจื้อฉวนยิ้มและถามว่า “ไม่ใช่ ท่านผบ.มู่ ผู้บริหารระดับสูงโทรหาตั้งแต่เช้าให้พวกเรามา เพื่ออะไรเหรอ? คงจะไม่ใช่ให้พวกเรารอเก้อนะ? อย่างน้อยก็ให้เหตุผลหน่อยนะ”

มู่หยางอียิ้ม “อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผู้บริหารระดับสูงรู้ว่าทุกท่านล้วนเป็นเสาหลักเมืองของเขตเจียงหนาน เป็นห่วงว่าปกติทุกคนจะเหน็ดเหนื่อยไม่มีเวลาพักผ่อน ดังนั้นก็เลยทำที่พักให้พวกคุณแทน เรียกพวกคุณมากินข้าวดื่มน้ำชา พักผ่อนๆ ”

“ถ้าพวกคุณกินดื่มเต็มที่แล้วอยากไปละก็ กลับได้ทุกเมื่อ ไม่ต้องรายงาน”

พูดจบ มู่หยางอีไม่อยู่แม้แต่ประเดี๋ยวเดียว รีบออกจากบริเวณที่รับประทานอาหารทันที

“เห้ย ท่านผบ.มู่!”

กวนจื้อฉวนมองไปที่ด้านหลังของมู่หยางอีที่จากไปด้วยใบหน้าที่มึนงง เขากำลังล้อเล่นเหรอ?

ตั้งแต่เช้าตรู่ก็เรียกเจ้าขุนมูลนายทั้งสามสิบคนมา ก็เพื่อให้พวกเขากินข้าวพักผ่อน? ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าถูกเล่นสนุก?

ก็เหมือนกับเพื่อความสุขของคนโดยไม่สนใจถึงผลประโยชน์

เป็นไปได้ไหม ที่ผู้บริหารระดับสูงก็แค่อยากเห็นรอยยิ้ม ก็แกล้งหลอกพวกเขามาเหรอ?

เป็นไปไม่ได้

กวนจื้อฉวนนั่งลง ในใจคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

นี่เป็นเรื่องที่เชื่อถือไม่ได้ ผู้รับผิดชอบระดับสูงไม่ทำแบบนี้แน่นอน

แม้ว่ายังไม่เคยเจอตัวผู้รับผิดชอบระดับสูง แต่กวนจื้อฉวนก็มีข่าวคราวที่พอจะรู้ นี่คือผู้ที่ฉลาดเฉลียวและมีอำนาจ มีคนชั่วร้ายไม่น้อยล้วนสยบอยู่ในมือของเขา

บุคคลเช่นนี้ จะไม่ทำเรื่องไร้สาระออกมาแน่นอน

งั้นจุดประสงค์ที่เชิญพวกเขามากินข้าวแท้จริงคือ?

สายตาของกวนจื้อฉวนมองดูทีวีโดยไม่ตั้งใจ มู่หยางอีเพิ่งเข้ามา สิ่งเดียวที่เขาทำคือเปลี่ยนแผ่นซีดี

วิดีโอโฆษณา เปลี่ยนแล้ว

กวนจื้อฉวนดูวิดีโอโฆษณาชวนเชื่อของการรื้อถอนและการฟื้นฟู ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

โครงการกรมโยธาธิการและผังเมือง ทำไมถึงมาเปิดที่ผู้บริหารระดับสูงตรงนี้?

ทุกคนในห้องเป็นคนฉลาด แม้ว่าทุกคนไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจล้วนเดาไปเรื่อย

ล้วนมาจากหมู่บ้านตี้เหา ในห้องก็ถูกเปิดวิดีโอโฆษณารื้อถอนและฟื้นฟู คนโง่ก็สามารถรู้เรื่องได้ถึงเจตนาที่อยู่ในนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดขึ้นกลุ่มคนฉลาดเหล่านี้?

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา

ล้วนไม่พูดให้ชัดเจน

แต่ละคนก้มศีรษะดื่มชากินข้าว ที่จริงแล้วในใจก็รู้ว่าจะทำยังไงต่อ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ทุกครั้งที่สอบถามพนักงานต้อนรับ ก็จะได้คำตอบเดิม ผู้บริหารระดับสูงไม่อยู่ พวกเขาพักผ่อนพอแล้วก็สามารถจากไปได้ทุกเมื่อ

รอไปอีกหนึ่งชั่วโมง

สถานการณ์ไม่เปลี่ยน

ดูแล้ว ผู้บริหารระดับสูงไม่ได้วางแผนที่จะพบพวกเขาเลยจริงๆ

แต่พวกเขารู้จุดประสงค์ของผู้บริหารระดับสูง

ดังนั้น……

ผู้นำสำนักงานเทศบาลยืนขึ้นมา “ทุกท่าน ที่สำนักงานของผมยังมีธุระ ขอตัวไปก่อน ทุกคนค่อยๆ ทานนะ”

เขาลุกขึ้นและออกจากห้องไป

คนอื่นๆ มอง ก็ไม่มีอะไรให้ต้องอยู่ ก็พากันออกจากร้านอาหารไปทีละคน

กวนจื้อฉวนเป็นคนระมัดระวังที่สุด จนกระทั่งทุกคนจากไปหมดแล้ว เขายังคงยืนกรานที่จะอยู่ต่ออีกครึ่งชั่วโมง ถึงจะลุกขึ้นจากไป

ชั้นที่16 หน้าหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า

เจียงชื่อสองมือยืนไขว้หลัง มองรถที่ออกไปจากที่จอดรถทีละคัน และเผยให้เห็นรอยยิ้มที่พึงพอใจ