จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 411 เลียรองเท้าให้ลูกพี่เรา

อันธพาลคนนั้นกัดฟันโจมตีกลับ “ไอ้หนู นายคิดว่านายฝีมือดีนักเหรอ นายรู้ไหมว่าตอนนี้คนที่นายขัดใจอยู่เป็นใคร”

“หืม? เป็นใครล่ะ”

อันธพาลเริ่มอารมณ์ดี “ถ้าบอกแล้วนายอย่าฉี่ราดกางเกงล่ะ พวกเราคือหมอกแดง!”

หมอกแดง?

เจียงชื่อครุ่นคิด เหมือนจะคลับคล้ายคลับคลา จำได้ว่าเหมือนจะตอนที่อยู่สวนสาธารณะฮัวไห่ ให้พฤษภจัดการพวกเขาไปทีหนึ่ง ทำไมแผลหายเร็วจนลืมความเจ็บปวดของแผลเป็นไปแล้วเหรอ

เห็นเจียงชื่อนิ่งอึ้ง อันธพาลคนนั้นจึงลุกขึ้นปัดฝุ่นบนตัว “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ”

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ยืนทรงตัวดี เจียงชื่อก็เตะเข้ามา จนอันธพาลกระเด็นออกไป

เขานอนบนพื้นเอาโทรศัพท์มือถือออกมา “นายยังกล้าสู้กลับงั้นเหรอ ดี งั้นนายรอเลย ฉันจะโทรหาพี่เจี่ยเดี๋ยวนี้ นายเตรียมตัวตายได้เลย!”

เจียงชื่อยิ้ม และก็ไม่ได้ร้อนรน นั่งบนขอบรั้ว รอคอยเงียบๆ

ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที คนอีกกลุ่มก็เข้ามา ดูท่าแล้ว น่าจะมีรถมอเตอร์ไซค์มากกว่ายี่สิบคัน และคราวนี้บนรถแต่ละคันมีคนนั่งอยู่อย่างน้อยสองคน

บางคันถึงขั้นซ้อนสาม

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาสบทบกำลัง

อันธพาลก่อนหน้านี้วิ่งเข้ามาก่อน พูดกับผู้นำว่า “พี่เจี่ย ไอ้คนนี้มันรู้ว่าเราคือหมอกแดงแต่ก็ยังกล้าสู้กลับครับ!”

พี่เจี่ยคนนี้ ก็คือเจี่ยจ้านของหมอกแดง

ร่างกายของเขาโค้งงอ มุมปากบิดเบี้ยว ถุยน้ำลายใส่อันธพาลคนนั้น “คนตั้งเจ็ดแปดคนจัดการคนคนเดียวไม่ได้ ก็ถือว่าเป็นได้แค่ขยะ ทำให้พวกเราหมอกแดงขายขี้หน้า”

เขาหยิบแท่งเหล็กขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเจียงชื่อ

ด้วยระยะทางที่ใกล้เข้ามา เจี่ยจ้านค่อยๆ รู้สึกว่าชายตรงหน้าดูคุ้นๆ เล็กน้อย เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เมื่อเขาอยู่ห่างจากเจียงชื่อไปไม่ถึงสามเมตร ก็ได้เห็นหน้าตาของอีกฝ่ายได้คร่าวๆ แล้ว

ภายใต้แสงจันทร์ เจียงชื่อค่อยๆ เงยหน้า

ท่ามกลางแสงของดวงจันทร์ ใบหน้าของเทพแห่งสงครามชูร่าเผยให้เห็นชัดเจน

เคร้ง

แท่งเหล็กในมือเจี่ยจ้านตกพื้น ทั้งตัวสั่นสะท้านไปด้วยความกลัว หยาดเหงื่อเย็นเยียบหยดโดยไม่รู้ตัว ความหวาดกลัวแพร่กระจายไปทั่วสรรพางค์กาย

เป็นเขา ผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้น!

จำได้ว่าที่สวนสาธารณะฮัวไห่คราวก่อน เจี่ยจ้านถูกเจียงชื่อทำร้ายจนพิการ ต้องใช้เงินไปจำนวนมากถึงจะสามารถเป็นอย่างที่เป็นตอนนี้ได้

ทว่า บาดแผลบนร่างกายนั้นหายง่าย บาดแผลในจิตใจนั้นยากจะกู้คืน

เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นใครบางคนบนถนนที่คล้ายกับเจียงชื่อ เขาจะก้มศีรษะต่ำด้วยความกลัว ไม่กล้าแม้แต่ขยับ

หน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกพี่ย่อยยับไม่มีเหลือ

หมอกแดงตกต่ำตั้งแต่นั้นมา เพิ่งตั้งตนกลายเป็นกลุ่มเล็กๆ เมื่อไม่นานมานี้ อดีตลูกน้องมากมายเปลี่ยนไปสังกัดลูกพี่อื่น

เจี่ยจ้านหวาดกลัวเจียงชื่อจากก้นบึ้งของหัวใจ

แม้แต่เห็นคนเหมือนยังกลัวแทบตาย นับประสาอะไรกับตัวจริง

เพียงแต่เจี่ยจ้านไม่รู้ชื่อจริงของเจียงชื่อ ถ้าเขารู้ คืนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่มีทางรับงานนี้โดยเด็ดขาด

ร้องขอชีวิตจากชูร่างั้นเหรอ

ฮ่าฮ่า คุณร้องขอชีวิตไม่ได้หรอก คุณมีแต่จะตายเท่านั้น!

แต่ว่า อันธพาลที่อยู่ข้างกายนั้นไม่รู้อะไรเลย เพราะ “ศึก” ครั้งก่อนเขาไม่ได้มีส่วนร่วม

เขาใช้ไม้เบสบอลชี้ใส่เจียงชื่อ “ไอ้เด็กเวร วันนี้พี่เจี่ยเรามาแล้ว นายตายแน่ ตอนนี้ให้โอกาสนายครั้งสุดท้าย คุกเข่าเลียรองเท้าให้พี่เจี่ยของเราเดี๋ยวนี้ แล้วจะไว้ชีวิตนายให้”

เจียงชื่อยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร แค่มองพี่เจี่ยเงียบๆ

ดูที่เจี่ยจ้านอีกครั้ง

ตัวสั่นเทาเหมือนอะไรสักอย่าง แม้แต่ยืนก็แทบยืนไม่อยู่