จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 482 ออกมาตัวต่อตัว
ถึงจะไม่พอใจแล้วทำอะไรได้? สู้ไม่ไหวก็คือไม่ไหวอยู่ดี นี่แหละที่เขาเรียกว่า ‘ความสามารถที่ครอบคลุม’
ในขณะที่ข้าวหลามตัดสามหมดหนทาง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด…… ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด……
ธนูเหลือบมองเขาแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า “รับสาย”
รับสายหรือ？
ซินจื่อหมินถึงกับตกใจ “ให้เขารับไม่ได้นะ! เดี๋ยวคนร้ายตามมาช่วยอีกจะทำยังไง?”
เจียงชื่อยิ้มตอบว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ไม่เป็นไรหรอก”
เขาดูออกว่าธนูในตอนนี้รู้สึกโกรธมาก ซึ่งธนูในอารมณ์แบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนจะสามารถรับมือได้ง่ายๆ โดยเฉพาะเขาที่มีอาวุธธนูติดตัว ต่อให้เป็นเจียงชื่อเองยังไม่อาจรับมือได้อย่างเต็มร้อย
แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่นล่ะ?
จากนั้นข้าวหลามตัดสามหยิบมือถือแล้วรับสายนั้น
และในสายนั้นก็มีเสียงวัยรุ่นคนหนึ่งพูดอย่างหงุดหงิดว่า
“น้องสาม ทางนั้นเป็นไงบ้าง?”
“พี่ใหญ่ ผมเกิดเรื่องแล้วครับ”
“ห๊ะ? เรื่องแค่นี้เองยังเอาไม่อยู่เหรอ? แล้วข้าเลี้ยงเองให้เปลืองข้าวสุกทำไม?”
“ไม่นะครับพี่ใหญ่ คือว่าฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งมาก ลูกน้องของผมก็โดนเล่นงานจนไม่เหลือแล้ว พี่ใหญ่ครับ พี่ใหญ่ต้องรีบให้ ‘ท้าวจตุมหาราชา’ มาช่วยแล้วนะครับ”
“ไอ้คนเหลือขอ! รอไปก่อน เดี๋ยวข้าไปหา”
จากนั้นสายก็ถูกตัดไป
ข้าวหลามตัดสามก็หัวเราะออกมาและเดินถอยหลังไปอย่างได้ใจ “ฮ่า ฮ่า อย่าโทษข้านะ พวกแกให้ข้ารับสายเอง”
“เดิมทีพวกแกยังมีโอกาสหนีไปได้ แต่ขอโทษทีนะ ตอนนี้อย่าหวังว่าจะมีใครหนีรอดไปได้อีก”
“รอสักพักพี่ใหญ่ของข้า พี่ซานเชียวก็มาถึงแล้ว!”
“ยังมีท้าวจตุมหาราชาผู้มีชื่อเสียงจากหนานเฉิงก็จะมาด้วยกัน ทุกคนล้วนเป็นอันธพาลที่มีอิทธิพลมาหลายปี ฝีมือของพวกเขาคือหนึ่งต่อร้อยทั้งนั้น”
“พวกแกคิดว่าตัวเองเก่งมากใช่ไหม? รอพี่ใหญ่ข้าพาท้าวจตุมหาราชามาถึงก่อน แล้วพวกแกก็จะรู้เองว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า!”
ข้าวหลามตัดสามพูดอย่างโอ้อวดมาก
เมื่อกี้ธนูทำให้เขากลัวจนหัวหด และยังเกือบถูกทำร้ายจนจะพิการไปแล้ว แต่ตอนนี้ค่อยยังชั่ว เพราะมีพี่ใหญ่กับท้าวจตุมหาราชากำลังมาช่วย และเขาก็เชื่อว่าเจียงชื่อจะถูกจัดการภายในไม่กี่นาทีอย่างแน่นอน
เขาคำนวณเวลา น่าจะใกล้มาถึงกันแล้ว
ในตรงกันข้าม ซินจื่อหมินที่ยังรู้สึกกลัวก็พูดกับเจียงชื่ออย่างกังวลว่า “ลูกพี่ของพวกมันคือซานเชียว มันไม่ใช่คนดีอะไรเลยนะ อยู่ในหนานเฉิงมันถือเป็นคนร้ายที่มีชื่อเสียงเลยล่ะ! โดยเฉพาะท้าวจตุมหาราชา มีแต่ฝีมือดีๆ ทั้งนั้น เราสู้พวกมันไม่ได้หรอก รีบฉวยโอกาสนี้หนีไปกันเถอะ บางทีอาจจะมีชีวิตรอดก็ได้นะ”
เจียงชื่อที่ได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกขื่นขมใจมาก
ซานเชียว?
ชื่อนี้คุ้นจริงๆ
คงไม่ใช่ไอ้สารเลวที่ไปแย่งที่นั่งบนรถไฟ แล้วถูกเจียงชื่อสั่งสอน และสุดท้ายยังผู้คุมรถลากตัวออกไปคนนั้นหรอกนะ?
ทำไม? ใช้เวลาแค่วันเดียวก็ออกมาแล้วหรือ?
หลายเรื่องบนโลกใบนี้ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ เดิมทีคิดว่าเป็นแค่ความบังเอิญเท่านั้น ผู้คนนับล้าน คงยากที่จะเจอกันอีก
แต่ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกันที่หนานเฉิงอีกครั้งในเวลาสั้นๆ นี้
เสียงรถดังมาแต่ไกล
พวกเขา มาถึงแล้ว!
รถสปอร์ตเปิดประทุนสีเงินคันหนึ่งขับเข้ามาจอดอยู่ไม่ไกลจากที่พวกเขายืนอยู่ จากนั้นประตูรถถูกเปิดออก และชายหลายคนก็เดินลงมาทีละคน
คนเหล่านี้มีรูปร่างสูงใหญ่กันหมด บนแขนของพวกเขายังมีรอยสักสัตว์ดุร้ายอยู่เต็มแขน
มองแวบแรกก็รู้ว่าไม่ใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว
หัวหน้าของพวกเขาก็คือพี่ใหญ่ของข้าวหลามตัดสาม ซานเชียว!
หลังลงจากรถ เขาไม่ได้รีบร้อนอะไร เขาจุดบุหรี่ก่อนแล้วเอามือล้วงกระเป๋าและเดินมาพร้อมกับบุหรี่ที่คาบอยู่ในปาก
ซานเชียวพ่นควันบุหรี่ออกมายาว ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรว่า “ไอ้สารเลวหน้าไหนที่กล้ามาสร้างปัญหาในถิ่นของข้า?”