จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 521 เท้าข้างหนึ่งเตะออกไป

ชายร่างกำยำเอามือทั้งสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋า เขาไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเจียงชื่อ สำหรับเขา เจียงชื่อนั้นแข็งแกร่งสู้ตนไม่ได้ การแต่งกายก็เทียบเขาไม่ติด เป็นแค่ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น

ก็แค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง มีอะไรให้น่าเกรงกลัวกันล่ะ?

ต่อให้สู้กันจริงๆ ด้วยขนาดร่างกายกล้ามเนื้อของชายร่างกำยำก็สามารถฆ่าอีกฝ่ายได้ภายในไม่กี่วินาทีไม่ใช่เหรอ?

ดังนั้น มีอะไรให้น่ากังวลใจกันล่ะ?

เจียงชื่อไม่ได้เข้าไปปะทะกับชายร่างกำยำแต่อย่างใด จากนั้นก็ได้เดินไปใกล้ๆ รถของเขาแทน

ต่อมาเจียงชื่อก็ได้ยกเท้าขึ้น ทำท่าเป็นนักเตะที่ยิงลูกเข้าประตูอย่างแรง วินาทีต่อมาก็เกิดเสียงดังสนั่นที่รุนแรงขึ้น เท้าข้างหนึ่งเตะออกไปอย่างดุเดือด

เตะเข้าไปที่กลางรถอย่างจัง

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงดังปึงดังกังวาน รถขนาดใหญ่ถูกเตะออกไปไกลราวเจ็ดถึงแปดเมตรต่อหน้าต่อตาของชายร่างกำยำและหญิงงามผู้เย้ายวน!

ชนเข้ากับรถที่จอดอยู่ทางด้านหน้า

นี่เป็นสิ่งที่คนเขาทำกันเหรอ?

ชายร่างกำยำยังคงเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า แต่ท่าทางของเขาในเวลานี้ดูทลายลงไปอย่างถึงที่สุด ทั้งมือและเท้าของเขาไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ปากอ้าค้างราวกับลูกโป่งที่ถูกระบายลมออกมา มันช่างดูปวกเปียกยิ่งนัก

ชายร่างกำยำเองก็เป็นผู้ที่ได้รับการฝึกศิลปะการต่อสู้มา เขารู้ได้ทันทีว่าการเตะนี้มีพลังมากมายเพียงใด

กล่าวอย่างไม่เกินจริงเลยว่า หากการเตะนี้โดนเข้ากับร่างของชายกำยำล่ะก็ เกรงว่ากระดูกของเขาคงหักออกมาเป็นเสี่ยงๆ แม้กระทั่งชีวิตก็คงถูกเตะกระเด็นออกไปเช่นเดียวกัน

มองไม่ออกเลยว่านี่จะเป็น’ปรมาจารย์ของศิลปะการต่อสู้’ที่ซ่อนตัวอยู่

ชายร่างกำยำเองก็รังแกคนมาไม่น้อย ครั้งนี้ดันมาเตะเจอเหล็กกล้าของจริงเข้าให้ ในใจรู้สึกกลัวไปอยู่ครู่หนึ่ง ยังดีที่เมื่อสักครู่ไม่ได้ลงมือกับอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นล่ะก็คงถูกหามส่งรถพยาบาลไปโรงพยาบาลเป็นแน่

เจียงชื่อมองมาทางชายร่างกำยำ

ด้วยสายตาที่เฉียบคมจ้องมองมา มันก็ทำให้ชายร่างกำยำนั้นไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว

“แกแกแก แกจะทำอะไรน่ะ?”

เจียงชื่อพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ฉันชื่อเจียงชื่อ ตอนนี้ฉันต้องไปเข้าร่วมงานเต้นรำแล้ว หากนายต้องการให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายของรถนั่นล่ะก็ ให้ไปหาฉันได้ที่งานเต้นรำ”

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินไปที่รถพร้อมกับกวักมือเรียก

ซินยุ่นเดินออกมาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับจับไปที่แขนของเจียงชื่อและเดินออกไปจากที่จอดรถ

เหงื่ออันเย็นเฉียบไหลลงมาจากหน้าผากของชายร่างกำยำ

เขาจะยังกล้าไปถามหาค่ารถที่เสียหายอีกงั้นเหรอ?เหอะเหอะ ให้ยืมความกล้าหาญมายังจะไม่กล้าเลย!ที่หนานเฉิง ผู้คนนั้นต่างไม่มีอารยะ จะไปรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายว่าคืออะไรได้ยังไงกัน กำลังวังชาจะแข็งแกร่งไปถึงขั้นไหนก็ไม่รู้?

เรื่องนี้ให้มันจบที่ตรงนี้ก็แล้วกัน หากโวยวายไปต่อล่ะก็อาจถึงแก่ชีวิตเลยก็เป็นได้

หญิงงามผู้เย้ายวนเขย่าไปที่แขนของชายร่างกำยำ “จะปล่อยมันไปอย่างนี้เหรอ?”

ชายร่างกำยำมองไปที่หญิงงามผู้เย้ายวนราวกับมองคนโง่ “ไม่อย่างนั้นล่ะ?เธออยากจะไปลงไม้ลงมือกับเขางั้นเหรอ?ถ้าอยากทำก็ไปทำเอง ฉันไม่กล้าด้วยหรอก”

เป็นคำพูดที่ยุยงเสียจริง

แต่ก็ถือว่าเป็นคำพูดที่รู้จักประเมินตนเองได้ดี

……

อีกด้าน เจียงชื่อจับมือคู่เต้นรำของตน–ซินยุ่นมาถึงทางเข้าห้องบอลรูม เช่นเดียวกันกับแขกวีไอพีคนอื่นๆ ที่กำลังเข้าแถวรอเข้าไป

วันนี้ซินยุ่นนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเจียงชื่อนานเช่นนี้

แม้ว่าการจับมือนี้จะทำตามมารยาท แต่มันก็มากพอแล้ว

ต้องรู้ว่าโดยปกติแล้วจะไม่มีโอกาสได้มาจับมือเจียงชื่อแบบนี้หรอก

ในเวลานี้ ซินยุ่นนั้นไม่ได้มองว่าตัวเองเป็นคู่เต้นรำของเจียงชื่อแต่อย่างใด แต่กลับมองว่าตัวเองเป็นเจ้าสาวของเจียงชื่อ ทางที่พวกเขาจะเข้าไปหาใช่ห้องบอลรูมไม่ แต่มันคือฉากงานแต่งงานของพวกเขานั้นเอง

แม้ว่าเธอจะหลอกตัวเองและคนอื่นๆ แต่ในชีวิตนี้ก็มีโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ให้เธอได้วาดฝันถึงมันสักหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะ?

หลังจากที่คู่เต้นรำแต่ละคู่พากันเข้าไป ในที่สุดก็มาถึงคู่ของเจียงชื่อและซินยุ่น