จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 600 ไม่มีส่วนของนาย

คำพูดหยาบคายแบบนี้ เมื่อมาพูดต่อหน้าคนอื่น มันเป็นคำดูถูกชัดๆ

เจียงชื่อไม่สนใจ เขาก้มหน้าทานอาหารต่อ นี่ยิ่งทำให้จงเถายิ่งดูถูกเข้าไปใหญ่

เขาล้วงนามบัตรยื่นให้ติงเมิ่งเหยน “นี่นามบัตรของฉัน เธอเก็บไว้สิ”

ติงเมิ่งเหยนยื่นมือไปรับนามบัตร มาวางไว้บนโต๊ะ

จงเถาพูดว่า “เมิ่งเหยน ฉันล่ะเห็นใจเธอจริงๆ คนสวยและเก่งแบบเธอ แต่งงานกับ……เฮ้อ! ตอนนี้ชีวิตเธอคงลำบากมากสินะ”

“เธอวางใจเถอะ มีฉันอยู่”

“ถึงตอนนี้ตำแหน่งของฉันจะไม่ได้ใหญ่โต แต่เงินเดือนก็แสนกว่า ถ้าเธอมีปัญหาอะไร รีบบอกฉันได้เลยนะ ฉันช่วยเธออย่างเต็มที่แน่นอน”

นี่มันเป็นคำพูดที่ไม่เหมาะสมแล้ว

ดูเหมือนจะเป็นคำพูดที่ดี แต่สามีของเธออยู่ที่นี่ พูดแบบนี้ต่อหน้าสามีของเธอ หมายความว่ายังไง

ผู้หญิงคนอื่นย่นปากไม่พอใจ

พวกเธออยากได้นามบัตรของจงเถา แต่ทำยังไงก็ไม่ได้ ติงเมิ่งเหยนไม่ต้องพูดอะไร จงเถาก็เป็นฝ่ายให้นามบัตรเอง นี่มันไม่ยุติธรรม

ติงเมิ่งเหยนยิ้ม ไม่พูดอะไร

จงเถามองติงเมิ่งเหยน เมื่อเห็นเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก เขาจึงไม่พอใจ

รายรับกว่าแสนอย่างเขา เดินไปไหน มีแต่คนเกรงใจ ทำไมติงเมิ่งเหยนยังไม่สนใจเขา

เขาแสดงท่าทีต่อหน้าติงเมิ่งเหยนอีกครั้ง

จงเถาหัวเราะแล้วพูดว่า “งานเลี้ยงรุ่นวันนี้ ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เรามาทานบัวลอยกันเถอะ!”

เขาปรบมือเรียก

ทันใดนั้น พนักงานจึงยกถ้วยบัวลอยเข้ามา และเสิร์ฟให้ทุกคน ยกเว้นเจียงชื่อ

ปริมาณของบัวลอยแต่ละถ้วยไม่ได้มาก ประมาณ 5-6 ลูกต่อถ้วย เป็นบัวลอยลูกเล็ก 2-3 ลูกต่อคำ

ถ้าปากกว้างๆ ก็ทานคำเดียวหมด

จงเถายิ้มหัวเราะแล้วพูดว่า “บัวลอยพวกนี้ เป็นบัวลอยของร้านหลงเฉิง กว่าจะจองบัวลอยพวกนี้ได้ ฉันต้องให้คนช่วยหลายคน ทุกคนอย่าถือสาเลยนะ”

ร้านหลงเฉิง เป็นร้านบัวลอยเก่าแก่ในประเทศ

สูตรเฉพาะของร้าน ตั้งแต่โบราณจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครเลียนแบบได้ เมื่อทานบัวลอยเข้าไปในปาก จะรู้สึกถึงความนุ่มและลื่นคอ มีครบทุกรสชาติ ทำให้คนรู้สึกเหมือนลอยได้

เพราะเหตุนี้ บัวลอยของร้านหลงเฉิงแต่ละถ้วย จึงมีราคาสูง แต่ก็ยังไม่เพียงพอต่อความต้องการ

เห็นถ้วยเล็กแบบนี้ ต้องมีเงิน 2-3 พันถึงจะทานได้

ทุกคนมองหน้ากัน และกลืนน้ำลาย ไม่กล้าทานรวดเดียวจนหมด รู้สึกเหมือนได้ทานผลไม้หายากอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของทุกคน จงเถาดีใจมาก

เป็นการพิสูจน์ว่า หลายปีมานี้ คนที่มีชีวิตดีที่สุด ก็ยังคงเป็นหัวหน้าห้องอย่างเขา!

จงเถาหันไปมองเจียงชื่อ เขาพูดสองแง่สองง่ามว่า “ขอโทษด้วยนะ ตอนแรกไม่คิดว่านายจะมาด้วย เลยไม่ได้เตรียมไว้ให้นาย”

ทุกคนได้ทาน แต่เจียงชื่อไม่ได้ทาน การปฏิบัติที่แตกต่างเช่นนี้ เพราะต้องการทำให้เจียงชื่ออับอาย

ทุกคนหัวเราะออกมาเสียงดัง

มีคนหนึ่งใช้ช้อนตักบัวลอยเข้าปากหนึ่งลูก “อืม อร่อย!”

คนอื่นรีบลงมือทานบัวลอยทีละลูก มีความสุขเป็นอย่างมาก

แต่น่าเสียดาย ถ้วยหนึ่งมีแค่ 5-6 ลูก ยังกินไม่สะใจก็หมดแล้ว ผู้ชายที่ปากกว้างๆ กินสองคำหมดแล้ว ถ้ามีเยอะกว่านี้คงดีมาก

แต่พอมาคิดว่าบัวลอยถ้วยละ 2-3 พัน คงทำได้แค่ชิมเท่านั้น จะกินบ่อยๆ ได้ยังไง

ไม่ว่ายังไงพวกเขายังได้กิน แต่เจียงชื่อไม่ได้กินแม้แต่น้ำบัวลอย

เขามองดูทุกคนกิน มันเป็นช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้า!