จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 611 ย้ายที่อยู่กัน
บุญคุณของเจียงชื่อนั้นยิ่งใหญ่เกินไป มันยิ่งใหญ่จนในชีวิตนี้ของหลัวเฟิงกับหยางจุนหรูก็ไม่มีวันตอบแทนได้จริงๆ
ร้อยพันคำพูด สุดท้ายแทนที่ด้วยคำว่า ‘ขอบคุณ’ คำเดียว
เจียงชื่อโบกมือเพื่อจะบอกว่าไม่เป็นไร จากนั้นเขานั่งลงข้างเตียงแล้วพูดกับหลัวเฟิงว่า “ผมเป็นหมอ ให้ผมดูขาของคุณหน่อยนะ บางทีคุณอาจจะเดินได้อีกครั้ง”
ประโยคนี้ทำให้หลัวเฟิงตื่นเต้นอย่างมาก
ใครจะยอมเสียขาไปในอายุยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้ แล้วนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิตล่ะ?
หยางจุนหรูช่วยเปิดผ้าห่มออกและเปิดขาที่ถูกคนอื่นทำร้ายจนหักออกมา
เจียงชื่อเริ่มตรวจสอบอย่างจริงจัง หลังจากดูอาการเสร็จ เขาก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “อาการบาดเจ็บรุนแรงมาก คนที่ลงมือโหดเหี้ยมจริงๆ ผมช่วยคุณได้แค่ยืนขึ้นและเดินเท่านั้นนะ ส่วนเรื่องออกกำลังกายหนักๆ หรือการเตะบอลผมคงช่วยคุณไม่ได้หรอก”
ดวงตาของหลัวเฟิงเป็นประกาย
“ขอแค่ผมเดินได้ก็พอแล้วครับ ผมเป็นโค้ชไม่ใช่นักบอล ส่วนเรื่องเตะบอล ผมเตะไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ”
“ขอแค่ผมสามารถเดินได้อีกครั้ง ผมจะสามารถเลี้ยงดูครอบครัวนี้ได้”
เจียงชื่อพยักหน้าตอบ “ขาของคุณควรได้รับการรักษาที่ดีที่สุดนะครับ อีกอย่างต้องใช้วัสดุยาที่ดีที่สุดด้วย แถวนี้ไม่มีแน่นอน”
หยางจุนหรูรู้สึกสลดใจมาก
“แล้วต้องทำยังไงล่ะ?”
“วัสดุยาที่ดีที่สุด มันต้องแพงมากเลยใช่ไหม?”
เจียงชื่อพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องยารวมทั้งค่ารักษาฝากเป็นหน้าที่ผมก็แล้วกันครับ นอกจากนี้ พวกคุณคงอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว เพราะที่นี่ไม่สะดวก อาจจะส่งผลต่อการรักษาได้นะครับ ผมมีที่ที่เหมาะสมสามารถพาพวกคุณไปอยู่ได้”
หยางจุนหรูกับหลัวเฟิงต่างมองหน้ากันและรู้สึกเกรงใจมาก
หยางจุนหรูพูดอย่างเกรงใจว่า “คุณเจียงคะ คุณช่วยพวกเรามากมายขนาดนี้ เราไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดีแล้ว โดยเฉพาะเงิน 6 ล้านนี้ เรา……”
เธออยากจะบอกว่าในชีวิตนี้ของเธอไม่มีวันตอบแทนเขาได้แล้ว แต่เธอพูดไม่ออกจริงๆ
ติงเมิ่งเหยนยิ้มพูดว่า “ยัยบื้อ พวกเราอาสาจะช่วยเธอนะ อย่ากดดันตัวเองสิ ในเมื่อเจียงชื่อบอกว่ามีสถานที่ที่เหมาะสมกว่านี้ งั้นก็รีบย้ายไปกันเลย ที่สกปรกและวุ่นวายแบบนี้มันไม่เหมาะกับการอยู่อาศัยจริงๆ นะ”
“อื้ม”
จากนั้น ด้วยความช่วยเหลือจากเจียงชื่อ หยางจุนหรูก็ช่วยกันอุ้มหลัวเฟิงขึ้นไปบนรถ
ในช่วงเวลาส่วนตัว
ติงเมิ่งเหยนได้ถามเจียงชื่อว่า “แล้วครั้งนี้คุณเอาเงิน 6 ล้านนี้มาจากไหนอีก?”
เจียงชื่อจงใจแสดงออกอย่างขมขื่น “คุณก็รู้ ว่าผมเซ็นสัญญากับทีมรถและพวกเขาก็จ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้ผมแล้ว ตอนนี้ทรัพย์สินทั้งหมดของผมอยู่ที่นี่แล้วด้วย เดิมทีว่าจะเซอร์ไฟรส์คุณหน่อย แต่ตอนนี้หมดตัวแล้ว”
“อย่างนี้นี่เอง” ติงเมิ่งเหยนพูดอย่างแจ่มแจ้ง “การที่คุณช่วยเหลือคนอื่นแบบนี้มันก็เป็นการเซอร์ไพรส์ที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว เพียงแต่ว่า ต่อจากนี้คุณจำเป็นต้องช่วยทีมรถแล้วสินะ?”
“ใช่ๆ ผมจะผลักไสพวกเขาไม่ได้แล้ว”
ความจริงแล้วเจียงชื่อก็ไม่คิดจะผลักไสพวกเขาอยู่แล้ว
การที่ได้ขับรถที่ล้ำสมัยที่สุดของทีมรถเฟอร์รารี นั่นเป็นหนึ่งในงานอดิเรกเพียงไม่กี่อย่างของเขา แล้วเขาจะผลักไสได้อย่างไร?
ด้วยวิธีนี้ เขาสามารถขับรถได้ตามความชอบของเขา และยังทำให้ภรรยารู้สึกถึงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ของเขาด้วย จะมีอะไรที่ดีกว่านี้อีก? พักหลังมานี้ เจียงชื่อเริ่มมีอุดมคติที่เด็ดเดี่ยวของผู้ชายที่แต่งงานไปแล้ว
ทุกอย่างเตรียมพร้อมอย่างราบรื่น เจียงชื่อจึงขับรถพาพวกเขาออกไป
บนรถ
หยางจุนหรูถามด้วยความสงสัยว่า “คุณเจียงคะ คุณจะพาพวกเราไปไหน?”
“คลินิกเหรินจื้อ”
“หืม? ไปรักษาที่นั่นเหรอ?”
“ไปรักษา แล้วไปพักที่นั่นด้วย”
“พักที่คลินิกเหรินจื้อเลยเหรอ?” หยางจุนหรูรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ได้เหรอคะ?”