จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 692 ทิ้งไพ่

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกอึดอัด หนึ่งคือเธอไม่ชอบกินเหล้า สองคือไม่ชอบเล่นไพ่ การอยู่ที่นี่จึงทำให้เธอรู้สึกแย่ไปทั้งตัว

แต่ติงเฟิงเฉิงกลับพูดมาว่า “น้องเล็ก เธอรู้รึเปล่าว่าปกติแล้วฉันชอบเล่นอะไรที่สุด?”

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า

“สามพยางค์——ไพ่สามใบ! เล่นง่ายแต่ตื่นเต้น”

พูดไป เขาก็ดึงติงเมิ่งเหยนลงไปนั่ง โต๊ะตัวนี้ได้มีคนนั่งอยู่สี่คนแล้ว รวมกับติงเฟิงเฉิงและติงเมิ่งเหยนแล้วก็มีหกคน

“จะเล่นมั้ยคะ?” พนักงานแจกไพ่ถาม

“เล่น” ติงเฟิงเฉิงโยนบัตรใบหนึ่งออกไป “คุณรู้รหัสอยู่แล้ว เอาเงินทั้งหมดในนั้นไปแลกเป็นเหรียญชิป”

ไม่นาน ก็มีคนเอาเหรียญชิปที่แลกเสร็จแล้วมาให้

มีทั้งสิบ ห้าสิบ และร้อย

ติงเมิ่งเหยนถามไปด้วยความสงสัยว่า “มันคิดยังไงเหรอคะ?”

“ง่ายมาก สิบก็เท่ากับหนึ่งแสน ร้อยก็เท่ากับหนึ่งล้าน ง่ายมากเลยใช่มั้ย?”

ติงเมิ่งเหยนได้ยินก็ถึงกับอึ้งไปเลย มองดูชิปในมือของติงเฟิงเฉิงอย่างคร่าวๆ มันไม่น่าจะต่ำกว่าสามสิบล้านเลย! เงินมากมายขนาดนี้ เขากล้าเอาออกมาด้วย

ติงเฟิงเฉิงแบ่งเหรียญชิป ‘ร้อย’ มาให้ติงเมิ่งเหยนสองเหรียญอย่างไม่คิดอะไรมาก

“น้องเล็ก นี่ถือเป็น ‘ทุน’ ที่ฉันให้เธอยืม ถ้าชนะก็อย่าลืมเอสมาคืนฉันด้วย”

“หา? ฉันไม่……”

“หึ น้องเล็ก เธอคงไม่คิดจะทำให้ฉันเสียอารมณ์หรอกใช่มั้ย? ถ้าเธอไม่เล่น ฉันก็จะเซ็งมากเลยนะ”

“คือ……”

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกอึดอัดมาก เธอจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าติงเฟิงเฉิงจะพาเธอมาเล่นไพ่ที่นี่?

ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอก็คงไม่มาตั้งแต่แรกแล้ว

ตอนนี้ขึ้นหลังเสือมันก็ลงยากแล้ว

ถ้าไม่ยอมเล่น มันก็มีแต่จะทำให้ความขัดแย้งมีมากขึ้น แต่ถ้าเล่น มือใหม่อย่างเธอจะไปเล่นชนะมือเก่าที่มากมายแบบนี้ได้ยังไง? แถมยังเล่นกันหนักมาก แพ้แค่ครั้งเดียวยังรู้สึกปวดใจเลย

จะทำยังไงดี?

เจียงชื่อในตอนนี้ มองแผนการออกแล้ว

ฮึๆ บอกว่าฟื้นฟูความสัมพันธ์อะไร มันก็เป็นแค่ข้ออ้าง ดูท่าเป้าหมายของติงเฟิงเฉิงคือการทำให้ติงเมิ่งเหยนเล่นเสียจนหมด เล่นเสียจนต้องเอาหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทมาใช้หนี้

ถ้าเป็นคนอื่นคงลุกไปนานแล้ว

แต่แล้ว เจียงชื่อกลับเอามือวางไว้ที่ไหล่ของติงเมิ่งเหยน แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณเล่นอย่างสบายใจได้ เดี๋ยวผมจะช่วยแนะนำให้คุณเอง”

“ค่ะ”

ติงเฟิงเฉิงที่อยู่ข้างๆ แอบยิ้มออกมาอย่างเงียบๆ

แกจะแนะนำอย่างนั้นเหรอ?

ฮึๆ ถ้าพูดถึงเรื่องสมองหรือการต่อยตี ต่อให้มีติงเฟิงเฉิงถึงสิบคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจียงชื่อ แต่ถ้าแข่งกันเล่นไพ่ละก็ งั้นเจียงชื่อก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแล้ว

ติงเฟิงเฉิงนั้นเป็นนักพนันที่มีชื่อเสียงไปแล้ว

อยู่ที่นี่ ถึงไม่ต้องใช้วิธีที่โกง แต่ทักษะทั่วไปในการเล่นไพ่ ติงเฟิงเฉิงก็มีความมั่นใจพอตัวเลย

การเล่นไพ่กับเขา แทบจะไม่มีใครที่สามารถเอาชนะเขาได้เลย

“แจกไพ่เลย!” ติงเฟิงเฉิงพูดด้วยความมั่นใจที่เต็มร้อย

เพื่อความเท่าเทียมในการเล่นไพ่สามใบของที่นี่ ทุกครั้งก่อนแจกไพ่ก็จะใช้ไพ่ใหม่มาล้างก่อนตลอด รับประกันว่าไพ่ทุกใบที่ไปอยู่ในมือของผู้เล่นนั้นเป็นไพ่ใหม่ มันจึงหลีกเลี่ยงการใช้ทริคหรือการโกงของผู้เล่น

แล้วเห็นพนักงานแจกไพ่หยิบไพ่ใหม่ออกมาหนึ่งสำรับ ล้างไพ่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็แจกไพ่ให้ผู้เล่นหกคนทีละใบทีละใบ คนละสามใบ

ติงเมิ่งเหยนหยิบไพ่ทั้งสามขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วเปิดขึ้นมาดูอย่างละเอียดต่อหน้าทุกคน

ห้าโพแดงทึบ หกโพดำทึบ เจ็ดข้าวหลามตัดทึบ

ห้าหกเจ็ด ไพ่เรียง!

ไพ่ชุดแรกก็ได้ไพ่ดีขนาดนี้แล้ว ตานี้มีโอกาสสูงมากที่จะชนะ

ติงเมิ่งเหยนทำหน้าดีใจ กำลังจะโยนเหรียญชิปที่อยู่ตรงหน้าออกไปเหรียญหนึ่ง แต่เจียงชื่อที่อยู่ข้างๆ ก็พูดออกมาเบาๆ ว่า “ทิ้งไพ่”

หืม?

ทิ้งไพ่?

ติงเมิ่งเหยนหันมองเจียงชื่ออย่างไม่อยากจะเชื่อ

ไพ่เรียงห้าหกเจ็ด ไพ่ดีขนาดนี้ จะให้ทิ้งไปอย่างนั้นเหรอ?

เจียงชื่อพยักหน้า

ติงเมิ่งเหยนกัดริมฝีปาก หมุนตัวไป แล้วโยนไพ่ทั้งสามใบเข้าไปในกองไพ่ที่ถูกทิ้งอย่างไม่ลังเล