จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 770 แผลเป็น
ติงฉี่ซานชะงักในทันที ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็คือพ่อของเกาเหวินเสียง เพื่อนนักเรียนเก่าของติงฉี่ซาน——เกาจื้อติ้ง
ดูแล้วเกาเหวินเสียงไม่ยอมรับในความพ่ายแพ้ และเรียกพ่อเขามา
“อั้ยย๋า เพื่อนนักเรียนเก่า นายมาได้ไง? เร็วๆๆ เพิ่มเก้าอี้สองตัว”
ท่าทางของติงฉี่ซานนั้นสุภาพอ่อนโยนมาก
ทุกคนล้วนมีข้อสงสัย ท่าทางของเกาเหวินเสียง เมื่อสักครู่นั้น ติงฉี่ซานควรที่จะเกลียดชังพ่อลูกตระกูลเกาถึงจะถูก ทำไมพอเห็นเกาจื้อติ้งราวกับหนูที่เห็นแมวอย่างนั้น กลัวมากขนาดนั้น?
หรือว่ามีความลับอยู่ในมือของเขา?
ซูฉินเพิ่มเก้าอี้สองตัว สองพ่อลูกตระกูลเกานั่งลง
ก้นยังนั่งไม่ทันร้อน เกาจื้อติ้งมองไปที่ติงฉี่ซานอย่างเย็นชา และพูดอย่างไม่ประสงค์ดีว่า “ดีมาก เพื่อนร่วมชั้นเก่า ชีวิตครอบครัวเล็กๆ สดชื่นอยู่เย็นเป็นสุขดีมากเลยนะ”
ติงฉี่ซานยิ้ม “ธรรมดาๆ ”
“นี่ยังธรรมดา?” เกาจื้อติ้งพูดจาแปลกๆ “ได้ยินมาว่าตระกูลติงของพวกคุณมาตรฐานสูงขึ้นแล้ว ได้คนสูงศักดิ์มาเป็นลูกเขย รังเกียจเพื่อนร่วมชั้นเก่าจนๆ อย่างพวกเราแล้ว?”
“ที่ไหนล่ะ? ไอ้เกานายพูดเหลวไหลอะไรนิ?”
“พูดเหลวไหล?”
เกาจื้อติ้งชี้ไปที่ลูกชายของตัวเองเกาเหวินเสียง “ฉันจะถามนาย ลูกชายของฉันทำผิดต่อพวกนายตรงไหน ถึงกับตีจนหน้าผากได้รับบาดเจ็บ แถมยังไล่เขาออกจากตระกูลติง?”
“เอ๋อ…” ติงฉี่ซานพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“เพื่อนร่วมชั้นเก่า การเป็นคนก็ต้องพูดถึงมโนธรรมนะ? ไม่ใช่ว่าคุณเจริญรุ่งเรืองแล้วก็จะรังเกียจพวกเราตระกูลเกานะ ฉันก็แค่ให้ลูกชายมาขอร้องคุณให้ช่วยทำเรื่องนิดๆ หน่อยๆ ไม่ช่วยก็ไม่ช่วยสิ ลงมือทำร้ายคนหมายความว่าไง” คำพูดของเกาจื้อติ้งแต่ละประโยคแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เกาเหวินเสียงกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ถูกทำร้าย ติงฉี่ซานถึงจะเป็นผู้ร้ายที่โหดร้าย
แท้จริงแล้วมันตรงกันข้ามนะ? !
ติงเฟิงเฉิงไม่สามารถนั่งนิ่งเฉยได้ พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมว่าคุณลุงท่านนี้ คุณเข้าใจความเป็นมาหรือเปล่าถึงได้มากล่าวหาว่าเขาผิด ก็ไม่ถามสักคำว่าลูกชายสุดที่รักของคุณทำอะไรไว้บ้าง แค่คำพูดของเขาพวกนั้น และสิ่งที่เขาทำ ต่อยตีเขาแค่นี้ถือว่าเมตตาเขาแล้ว!”
“เฟิงเฉิง หุบปาก!” ติงฉี่ซานตะโกนเสียงดัง
ติงเฟิงเฉิงอึ้ง ตัวเองช่วยพูดให้ติงฉี่ซาน แต่ทำไมกลับเป็นว่าถูกติงฉี่ซานตำหนิ? อาสามของเขาคนนี้เป็นอะไรไป? สมองกลวงแล้ว?
เกาเหวินเสียงเงยศีรษะ มองดูพวกเขาอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าขอแค่มีพ่อของเขาเกาจื้อติ้งอยู่ ก็จะไม่มีใครกล้าลงมือกับเขาได้
เจียงชื่อกับติงเมิ่งเหยนสบตากัน
พวกเขาก็รู้เรื่องทั้งหมดนี้ต้องมีอะไรบางอย่าง แต่ไม่แน่ใจว่ามันคือเรื่องอะไร
ตามความมั่งคั่งและตำแหน่งในเวลานี้และวันนี้ ติงฉี่ซานไม่ได้ด้อยกว่าเกาจื้อติ้ง ดังนั้นไม่มีทางที่จะเป็นเรื่องเงินทอง หรือตำแหน่งมาทำให้เขายอมแพ้
งั้นยังจะเป็นอะไรได้?
ท่ามกลางความสงสัยของทุกคน เกาจื้อติ้งดุด่าว่าร้ายติงฉี่ซานเป็นชุด ก้มหน้าก้มตาติงฉี่ซานไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียวติงฉี่ซานไม่ได้ปอดแหกขนาดนี้ ต้องรู้ว่า สมัยก่อนเวลาเผชิญหน้ากับคุณปู่ติงที่ควรเถียงก็เถียง ทำไมวันนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน?
ในที่สุด ติงเฟิงเฉินก็ทนดูต่อไปไม่ไหว ตบโต๊ะแล้วยืนขึ้น
“เฮ้ ไอ้แซ่เกา คุณเป็นคนอย่าให้มันมากเกินไป!”
เกาจื้อติ้ง ฮึ อย่างเย็นชา “เกินไป? เทียบกับเรื่องที่เขาทำกับฉัน ฉันด่าแค่คำสองคำยังน้อยไป!”
ประเด็นสำคัญมาแล้ว!
เจียงชื่อขัดจังหวะและถามว่า “พ่อของผมทำเรื่องอะไรเกินไปต่อคุณหรอ?”
เกาจื้อติ้งยื่นมือไปปลดกระดุม เปิดเสื้อตัวเองออก เผยตำแหน่งของหัวใจ เจอแผลเป็นที่หัวใจของเขาหนึ่งแผล ซึ่งตำแหน่งห่างจากหัวใจไม่ถึงหนึ่งนิ้วมือ!