จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 953 ไม่ยอมเป็นผีที่ตายอย่างไม่มีความผิด

ตอนนี้ถึงสือควนไม่อยากไปก็ต้องไป เขาไม่ยอมเดินไปด้วยตนเอง ถ้าอย่างนั้นก็จะถูกตำรวจพาตัวไปอยู่ดี

เขาทำเสียงฮึดฮัด ถีบประตูรถออกอย่างแรง ถลึงตาใส่เจียงชื่อไปทีหนึ่ง

ภายใต้การควบคุมที่แน่นหนาของตำรวจ สือควนก็เดินเข้าไปในกรมตำรวจ

เขาไม่ได้ถูกพาเข้าไปในห้องสอบสวนทันที แต่กลับถูกพาไปในห้องรับรองห้องหนึ่ง เหมือนกับที่เจียงชื่อพูด ในห้องรับรองนั้นมีชาหลงจิ่งที่ชงเสร็จแล้ววางอยู่

เขานั่งลงบนเก้าอี้ หยิบชาขึ้นมาแล้วกินไปแก้วหนึ่ง และไม่สนใจเลยว่าชาแก้วนี้จะมีปัญหาหรือไม่

แน่นอน ในเมื่อเขาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ช่างมันว่าจะมีอะไรอยู่ในชารึเปล่า เขาไม่สนใจอีกแล้ว

เจียงชื่อเดินตามหลังมา พร้อมกับปิดประตูห้อง

เขามานั่งลงตรงข้ามสือควน

สือควนไม่แม้แต่จะมองเขา ถามพร้อมกับควงถ้วยชาในมือเล่นไป  เจียงชื่อ พูดมา แกรู้แผนการหนีของฉันได้ยังไงและทำยังไงถึงพาฉันจากสนามบินมาถึงที่นี่ได้? 

เจียงชื่อยกแก้วชาขึ้นมา จิบไปเบาๆ

 มันง่ายมากเลยครับ ผมได้ติดป้ายสัญญาณของตำรวจที่ตรงทางเข้าที่รถแท็กซี่วิ่งผ่าน บนนั้นมีรูปของคุณติดอยู่ มันเด่นชัดมาก 

 ไม่ว่าใครที่ผ่านทางนั้น ก็ต้องเห็นอย่างแน่นอน 

 ดังนั้น คนขับรถแท็กซี่ทุกคนก็ต้องจำหน้าคุณได้อย่างแน่นอน การที่คุณนั่งรถออกไปกลางดึก ก็ต้องถูกคนขับแท็กซี่ส่งมาที่กรมตำรวจเป็นเรื่องธรรมดา 

 ไม่ต้องให้เราลงมือ คุณก็จะวิ่งมาติดแหเอง 

สือควนขมวดคิ้วอย่างแรง

ปฏิเสธไม่ได้ว่าแผนนี้ของเจียงชื่อมันเจ๋งมาก เฝ้ารอกระต่าย ไม่ต้องออกแรงเลยสักนิดก็สามารถจับกุมสือควนได้สำเร็จ

ไม่ว่าสือควนจะขึ้นรถแท็กซี่คันไหน เขาก็จะถูกคนขับแท็กซี่พามาที่กรมตำรวจอยู่แล้ว

ต่อให้จิ้งจอกจะเจ้าเล่ห์แค่ไหน มันก็สู้พรานที่เก่งกาจไม่ได้อยู่ดี

เจียงชื่อนั้นถือเป็นตัวซวยของสือควนเลย ถ้าเกิดไม่มีเจียงชื่ออยู่ สือควนก็คงจะประสบความสำเร็จไปนานแล้ว และไม่มีทางตกอยู่ในสภาพนี้แน่นอน

เพราะเจียงชื่อทำเสียเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงทำให้สือควนต้องลงนรกแบบนี้

เขาจ้องมองเจียงชื่อด้วยสายตาที่เคียดแค้น กัดฟันแล้วถามไปว่า  เจียงชื่อ ฉันเคยไปทำอะไรไว้กับแก แกถึงต้องเอาแต่หาเรื่องฉันแบบนี้กับฉัน? ฉันรู้ว่าแกเป็นคนของคลินิกเหรินจื้อ แต่สมาคมการแพทย์ของฉันกับคลินิกเหรินจื้อของแกก็ไม่ได้มีความแค้นกันมากขนาดนั้นไม่ใช่รึไง? 

เจียงชื่อยักไหล่  คุณคือคนร้าย ผมขัดขวางคนร้ายอย่างคุณ จับคุณเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม นี่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่รึไง? เป็นเรื่องที่พลเมืองดีทุกคนควรทำ แล้วมันแปลกตรงไหน? 

  ฮึ!  สือควนรินชาให้ตัวเองอย่างเจียมตัว แล้วถามไปว่า  ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ในเมื่อฉันก็ถูกจับแล้ว แผนการก็ล้มเหลวคาดว่าชีวิตต่อจากนี้ก็คงต้องอยู่แต่ในคุก แต่ฉันไม่เข้าใจ เจียงชื่อ แกมีสิทธิ์อะไรถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้? แกเป็นกัปตันหรือผู้อำนวยการ? มีสิทธิ์อะไรมานั่งอยู่ตรงนี้? ไหนจะตำรวจพวกนั้นอีก ทำไมถึงต้องเกรงใจแกขนาดนั้นด้วย? 

จากพฤติกรรมที่เหล่าตำรวจแสดงต่อเจียงชื่อเมื่อกี้ สือควนก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้ว

มันต่างจากคนอื่น สือควนค่อนข้างระวังตัว ต่อให้ถูกจับแล้ว นิสัยแบบนี้ก็ยังแก้ไม่หาย

เขาสังเกตอย่างตั้งใจ เห็นพฤติกรรมที่เหล่าตำรวจแสดงต่อเจียงชื่อ ก็เหมือนกิริยาที่ผู้ใต้บังคับบัญชาแสดงต่อผู้บังคับบัญชา

ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าใจ

เจียงชื่อเป็นแค่นักธุรกิจที่ธรรมดาคนหนึ่ง อย่างมากก็รู้วิชาแพทย์นิดหน่อย แล้วจะไปสั่งการตำรวจมากมายขนาดนี้ได้ยังไง? นี่มันผิดปกติเหินไปแล้ว

ตามหลักแล้ว เจียงชื่อไม่ควรจะปรากฏตัวอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ!

สือควนนั้นต่อให้ตายก็อยากจะรู้สักหน่อย เขาจะจบสิ้นโดยที่ไม่รู้อะไรแบบนี้ไม่ได้