จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 957 การปลอบใจของคนในครอบครัว

เมื่อเห็นสายตาที่สิ้นหวังของเจียงชื่อ เซี่ยเมิ่งจื้อก็รู้สึกปวดใจไปด้วย จากการที่คบหากันมานานขนาดนี้ เซี่ยเมิ่งจื้อก็รู้ดีว่าเจียงชื่อเป็นคนที่เข้มแข็งแค่ไหน

แต่ชายที่เข้มแข็งขนาดนี้ ตอนนี้ยังถึงกับตั้งตัวไม่ค่อยได้ ก็รู้ได้เลยว่าเรื่องนี้มันส่งผลกระทบกับเจียงชื่อขนาดไหน

 ผู้บริหารระดับสูงครับ ผมว่าคุณอย่าเพิ่งวางมือแล้วใช้ตำแหน่งของคุณไปตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจนดีกว่านะครับ! 

คำแนะนำของเซี่ยเมิ่งจื้อถือว่าใช้ได้เลย

แต่คำพูดที่พูดไปกลับเหมือนน้ำที่ราดลงพื้น จะเก็บกลับคืนมาได้อย่างไร?

เจียงชื่อโบกมือ  ไม่ได้ ผมได้เชิญทุกคนมาประชุมแล้ว จึงไม่สามารถคืนคำได้ ที่สำคัญ เบาะแสตอนนี้ก็อยู่ที่เมืองหลวง ถ้าผมยังรับตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงอยู่ที่เขตเจียงหนาน มันก็มีแต่จะถูกรั้งไว้ที่เขตเจียงหนาน แล้วจะไปตรวจสอบได้ยังไง? 

ไม่ว่ามองจากมุมไหน ก็ต้องวางมืออย่างเดียว

เจียงชื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ

ตั้งสติ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งเสียใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ความจริงมันก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องแย่ๆ ซะทีเดียว

อย่างน้อยในมุมหนึ่ง พ่อก็ยังมีชีวิตอยู่ หลังจากที่ผ่านมานานขนาดนี้ในที่สุดก็มีเบาะแสของพ่อสักที นี่มันเป็นข่าวดีนี่นา

ข้อเท็จจริงมันเป็นยังไง มีแต่ต้องตรวจสอบให้ชัดเจนถึงจะรู้

การจะมานั่งเสียใจตอนนี้ มันยังเร็วเกินไป

เจียงชื่อพูดไปว่า  เซี่ยเมิ่งจื้อ ตรงนี้คุณจัดการต่อเลยนะ ผมขอตัวไปก่อน 

 เซี่ยเมิ่งจื้อพยักหน้า  รับทราบครับ 

หลังออกจากสมาคมการแพทย์ เขาก็กลับไปที่บ้านตระกูลติ

พอกลับถึงบ้าน เจียงชื่อก็กินข้าวแล้วกลับไปที่ห้องคนเดียว นั่งเหม่ออยู่บนเตียง ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมา

ติงเมิ่งเหยนจ้องกันไปกันมา ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร

ติงฉี่ซานถามขึ้นว่า  เมิ่งเหยน ทำไมเจียงชื่อช่วงนี้เหมือนคนไร้วิญญาณ ดูซังกะตายอะไรขนาดนั้น? 

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น

 ฮึ เธอเป็นภรรยาของเขานะ ทำไมคนรักของตัวเองเป็นอะไรก็ยังไม่รู้? ไปๆไป ไปดูอาการเขาหน่อย 

 อืม 

ติงเมิ่งเหยนเข้ามาในห้อง ปิดประตูเบาๆ

ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูด เจียงชื่อก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า  ไม่ต้องให้กำลังใจผม ผมไม่เป็นไรครับ 

ไม่เป็นไร?

นี่เหมือนคนที่ไม่เป็นไรอย่างนั้นเหรอ?

ติงเมิ่งเหยนเดินเข้าไป ยื่นมือไปวางอยู่บนตัวของเจียงชื่อ  ที่รัก เราเป็นสามีภรรยากัน คนเป็นสามีภรรยากันสามารถคุยได้ทุกเรื่อง ถ้าคุณมีปัญหาอะไรก็พูดกับฉันได้ โอเคมั้ยคะ? 

เจียงชื่อขำออกมาทีหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นมานั่ง

เขากุมมือของติงเมิ่งเหยนเอาไว้  คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เป็นไรจริงๆ ที่สำคัญ อีกสองวันผมก็จะบอกความจริงทุกอย่างให้คุณได้รู้แล้ว 

 ทำไมถึงต้องเป็นอีกสองวันเหรอคะ? 

 ความลับ 

ติงเมิ่งเหยนก็ถามต่อไปไม่ได้ แค่รู้สึกอยากรู้ขึ้นมาเท่านั้น

อีกสองวัน เจียงชื่อจะบอกเธอเรื่องอะไรนะ?

วันต่อมา

เจียงชื่อได้ออกจากบ้านตั้งแต่เช้า เขาได้จ้องภัตตาคารไว้โต๊ะหนึ่ง รอคอยการมาของแขกที่เขาเชิญ

หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง แขกก็มาถึง

ซึ่งเขาก็คือประธานกรรมการของเครื่องประดับดาวฤกษ์—-ฉีเจิ้น

ระหว่างที่นั่งลงตรงข้างเจียงชื่อเขาก็ได้หาวออกมาด้วย พูดพร้อมกับขยี้ตาว่า  นี่น้องเจียง คุณเชิญมาเช้าขนาดนี้มีธุระอะไรเหรอ? ต่อให้จะอยากเลี้ยงข้าวผม ก็ควรเลี้ยงข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็นสิ มีใครเขาเลี้ยงข้าวเช้ากัน? 

เจียงชื่อยิ้มออกมา หยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกจากอกเสื้อมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเลื่อนไปไว้ตรงหน้าของฉีเจิ้น

 มันคืออะไร?  ฉีเจิ้นถาม

 มันคือ…..คุณเปิดดูก็จะรู้เองครับ  นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงชื่อพูดจาลังเลต่อหน้าฉีเจิ้นเลย