จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 966 แถวหน้าสุด

 แล้ว….เราควรไปนั่งไหนเนี่ย?  ติงฉี่ซานเริ่มร้อนรน

มู่หยางอียิ้มๆ  ลุงติง ที่นั่งของทั้งสี่ท่านผมได้เตรียมไว้ตั้งนานแล้ว เชิญตามผมมาครับ 

 รบกวนด้วยครับ 

ภายใต้การนำของมู่หยางอี ครอบครัวของติงฉี่ซานก็มาถึงหน้าที่นั่ง

ที่นั่งน่ะมีแล้ว แต่…..

พวกเขากลับไม่กล้านั่ง!

ถึงแม้เก้าอี้สี่ตัวนั้นจะไม่ได้ผิดแปลก แต่มันกลับอยู่แถวหน้าสุดของที่นั่งทั้งหมด!

บรรดาผู้ที่มียศสูงศักดิ์ มหาเศรษฐีต่างก็นั่งอยู่ด้านหลัง ผู้นำของแต่ละวงการต่างก็ไม่มีที่ว่างให้นั่งแถวหน้าสุดเลย

ในแถวนี้ มีเก้าอี้อยู่แค่สี่ตัวเท่านั้น

คนที่สามารถนั่งตรงนี้ได้ ตำแหน่งและฐานะต้องสูงเกินใครอย่างแน่นอน

ติงฉี่ซานทำหน้าซีดเซียว การที่พวกเขาได้มาร่วมงานมันก็เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อแล้ว ต่อให้พวกเขาต้องนั่งในแถวสุดท้าย หรือมุมใดมุมหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากแล้ว แล้วจะกล้าเรียกร้องให้นั่งแถวหน้าสุดได้ยังไง?

เขาถึงกับกลืนน้ำลาย  ท่านผบ.มู่ คุณให้เกียรติเราเกินไปแล้ว เราสี่คนเป็นแค่ตัวประกอบเล็กๆ จะให้นั่งในตำแหน่งที่สูงศักดิ์แบบนี้ได้ยังไง? ผมว่า เราสี่คนไปหาที่นั่งแถวหัวมุมนั่งดีกว่ามั้งครับ? ถ้าไม่ได้จริงๆ เรายืนฟังก็ได้ครับ 

มู่หยางอีหัวเราะออกมาเสียงดัง

 ลุงติงพูดอะไรครับเนี่ย? ผมจะปล่อยให้คุณยืนได้ยังไง? 

 ถ้าเกิดผู้บริหารระดับสูงรู้เข้า ผมจะไม่ซวยเหรอครับ? 

 ลุงติง คุณนั่งลงไปอย่างสบายใจได้เลย ที่นั่งทั้งสี่ที่นี้ ถูกเตรียมไว้ให้พวกคุณสี่คนโดยเฉพาะอยู่แล้ว นอกจากพวกคุณคนอื่นในงานก็ไม่มีใครมีสิทธิ์นั่งแถวหน้าสุดทั้งนั้น! 

ถ้าติงฉี่ซานยังปฏิเสธต่อมันก็จะดูเป็นการเสียมารยาทแล้ว จึงต้องจำใจนั่งลงอย่างหน้าด้านๆ

ผู้อำนวยการเล็กๆ ของสำนักงานทรัพยากรน้ำอย่างติงฉี่ซาน นั่งลงตรงหน้าของเหล่าผู้นำของทั้งเมืองราวกับราชา นั่งอยู่ตรงกลางของคนทั้งหมดในงานที่อยู่แถวหน้าสุด!

นี่มันเท่ขนาดไหน?

ซูฉินนั่งอยู่ข้างๆ เขา ติงเมิ่งเหยนกับติงเฟิงเฉิงพี่น้องสองคนนั่งอยู่คนละข้าง

สมาชิกในครอบครัวตระกูลติงทั้งสี่ก็นั่งลงไปทั้งอย่างนั้น

แต่สีหน้าของทั้งสี่คนต่างก็ซีดเผือด เหมือนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีเข็ม

เก้าอี้สี่ตัวนี้ไม่ต่างอะไรกับเครื่องทรมาน ทำเอาทั้งสี่ชาไปทั้งตัว อยากที่จะลุกขึ้นแล้วหนีไปเลย

ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนกับนักเรียนที่ผลการเรียนต่ำที่สุด เกเรที่สุด ต้องมานั่งอยู่ตรงกลางของแถวหน้าสุดในห้อง นั่งอยู่ตรงหน้าของคุณครู

ฮึๆ ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะอยู่ในสายตาของครูอย่างชัดเจน

ความรู้สึกนั้น รสชาตินั้น มันทรมานโว้ย!

ติงฉี่ซานไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองข้างหลัง เอาแต่นั่งตัวตรง รู้สึกเหมือนมีสายตานับหมื่นกำลังจ้องมองอยู่ ความจริงความรู้สึกของเขามันก็ไม่ได้ผิด เพราะสายตาทุกคู่ในงานต่างก็จ้องมองมาที่เขาจริงๆ

หลายคนต่างพากันทาย คนที่นั่งอยู่ตรงกลางนั้นเป็นใคร ถึงได้รับเกียรติจากผู้บริหารระดับสูงถึงขนาดนี้?

หลังนั่งไปพักหนึ่ง ติงเฟิงเฉิงก็ได้ถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วมองไปรอบๆ

ติงเมิ่งเหยนจึงถามไปว่า  พี่สอง พี่อึดอัดอะไร? 

 เจียงชื่อ 

 หา? เขามาแล้วเหรอ? 

 ไม่ใช่  ติงเฟิงเฉิงพูด  เธอลืมเรื่องที่ฉันพนันกับเจียงชื่อไปแล้วเหรอ? เขาพูดเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะมาเจอฉันภายในงาน ฮึๆ งานมันจะเริ่มในอีกไม่กี่นาทีแล้ว แต่ยังไม่เห็นแม้เงาของเขาด้วยซ้ำ การพนันในครั้งนี้ฉันชนะอย่างขาดลอยแน่นอน 

เขาหันมองไปที่ติงเมิ่งเหยน แล้วพูดไปขำไปว่า  ฉันว่าตอนนี้เจียงชื่อน่าจะกำลังดูถ่ายทอดสดผ่านทีวีอยู่ที่บ้านล่ะมั้ง? จะบอกอะไรให้นะ การเห็นฉันในทีวีมันไม่นับ ต้องมาเจอกันตรงหน้าเท่านั้น! 

 น้องเล็ก เธอต้องเป็นพยานให้ฉันนะ ครั้งนี้เจียงชื่อแพ้แล้ว ฉันต้องกู้หน้าที่เสียไปก่อนหน้านี้ให้ได้ ให้เขาเป็น….คนขับรถให้ฉันเดือนหนึ่ง ฮ่าๆ 

ถึงแม้จะพูดไปยิ้มไป แต่ก็ยังเห็นได้ชัดว่าการพนันในครั้งนี้ ติงเฟิงเฉิงต้องชนะให้ได้

ติงเมิ่งเหยนถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง

เธอคิดว่าเจียงชื่อต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย เห็นๆ กันอยู่ว่างานกำลังจะเริ่มแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเจียงชื่อเลยแล้วจะไปชนะได้ยังไง?

แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ ทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องแพ้ แล้วทำไมเจียงชื่อยังเลือกที่จะพนันอีก?

จงใจที่จะแพ้ เพื่อให้ติงเฟิงเฉิงได้กู้หน้าสักครั้งอย่างนั้นเหรอ?

มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

ติงเมิ่งเหยนส่ายหน้า และไม่ไปคิดถึงมันอีก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้มันก็น่าแปลกมากพออยู่แล้ว ก่อนอื่นคือการได้รับบัตรเชิญ ถูกตำรวจจับตัวไป ถังแหวนโม่สั่งคนมารับด้วยตนเอง ถังแหวนโม่ยังคุกเข่าให้ติงฉี่ซานอีก และสุดท้ายตัวประกอบเล็กๆ อย่างพวกเขาก็ได้มานั่งอยู่ตรงแถวหน้าสุด!

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันน่าแปลกมาก

ติงเมิ่งเหยนรู้สึกว่า ไม่ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ตกใจอีกแล้ว เพราะจะมีอะไรที่ประหลาดมากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีก

ตึ้งตึ้งตึ้ง…..

เสียงกลองดังขึ้นยี่สิบครั้ง มู่หยางอีเดินจากหลังฉากมาหยุดอยู่ตรงกลางเวที โค้งคำนับให้ทุกคนในงานไปทีหนึ่ง

 สุภาพสตรี สุภาพบุรุษ ผมของกล่าว ‘ขอบคุณ’ แทนผู้บริหารระดับสูง ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานปลดเกษียณของผู้บริหารระดับสูงในวันนี้ 

 อะไรที่ไร้สาระผมก็ไม่พูดให้มากความ ตอนนี้ ขอเชิญผู้บริหารระดับสูง ขึ้นเวทีด้วยครับ!