จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 968 ผู้ชายของฉัน ดีที่สุดในโลก

ทั้งที่มีตำแหน่งที่สูงศักดิ์ แต่กลับสามารถอดทนกล้ำกลืน ทำตัวเหมาะสมอยู่ในบ้านของพวกเขาได้

ไม่เคยเปิดเผยตัวตนมาก่อน

ไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือความสามารถต่างก็สุดยอดทั้งนั้น ‘ผู้วิเศษ’ ที่ขงจื๊อพูดถึง มันก็แค่เท่านั้นเองมั้ง?

 ตาแก่ นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย? ทะ ทำไมผู้บริหารระดับสูงที่ยืนอยู่บนเวที หน้าตาเหมือนกับชื่อเอ๋อของเราเลย? 

ไม่ใช่ว่าเธอดูไม่ออก แต่เป็นเพราะไม่กล้าที่จะเชื่อ

ผู้บริหารระดับสูงเป็นคนระดับไหน? มาเป็นเขยในบ้านซูฉิน เธอยังไม่เคยรู้เรื่องมาก่อนเลย

ฮึๆ พูดไปใครจะเชื่อ?

ยังไม่ทันที่ติงฉี่ซานจะได้ตอบ ติงเฟิงเฉิงที่อยู่ข้างก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า  น้าสะใภ้ นั่นเป็นเจียงชื่อไม่ผิดแน่ ไม่ผิดแน่นอน ชุดสูทที่เขาใส่ ผมเป็นคนซื้อให้เอง! 

เพราะเจียงชื่อทำตัวติดดินจนชินไปแล้ว จึงไม่มีเสื้อผ้าที่มียี่ห้ออะไร ด้วยความที่ติงเฟิงเฉิงต้องการตอบแทนเจียงชื่อเขาจึงตัดสูทให้ชุดหนึ่ง

แต่เจียงชื่อก็ไม่เคยใส่มันมาก่อน

หนึ่งคือเจียงชื่อไม่ชอบใส่ สองคือปกติถ้าไม่มีงานจะมีใครที่ชอบใส่สูทอยู่ตลอดเวลาล่ะ?

ดังนั้นที่ผ่านมาจึงไม่มีโอกาส

แต่ว่าวันนี้ งานเปิดตัวที่สำคัญขนาดนี้ ยังไงเจียงชื่อก็ต้องแต่งตัวให้ดีหน่อย ใส่สูทราคาแพงที่ติงเฟิงเฉิงสั่งตัดให้เขา

สไตล์แบบนั้น ติงเฟิงเฉิงมองออกตั้งแต่แวบแรกแล้ว

แต่พูดตามตรง ต่อให้ไม่มีสูทนั่น ติงเฟิงเฉิงก็ไม่มีทางจำเจียงชื่อไม่ได้หรอก

นั่นมันเจียงชื่อเลยนะ เคยเป็นดั่งฝันร้ายของเขา ด้วยบุญคุณในตอนนี้ ต่อให้ติงเฟิงเฉิงจะจำพ่อของตัวเองไม่ได้ ก็ไม่มีทางจำเจียงชื่อไม่ได้แน่นอน!

ติงเฟิงเฉิงส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่ขมขื่น

 เจียงชื่อนะเจียงชื่อ นายนี้มันร้ายกาจจริงๆ การพนันในครั้งนี้ ฉันเป็นฝ่ายแพ้อีกแล้ว 

พวกเขาพนันกันว่าจะมาเจอกันในงาน

ที่ผ่านมาติงเฟิงเฉิงคิดว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน แต่ตอนนี้พอเห็นเจียงชื่อที่ยืนอยู่กลางเวที ยืนอยู่หน้าไมค์ และทำให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้เป็นจริงขึ้นมา

พวกเขาเจอหน้ากันในงานแล้วจริงๆ

แถมระยะห่างของที่นั่งแถวหน้ากับเวทีไม่ถึงห้าเมตรด้วยซ้ำ พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก!

แพ้แล้ว

แพ้อย่างยอมจำนนแล้ว

แพ้จนติงเฟิงเฉิงทั้งปรบมือทั้งหัวเราะเสียงดัง

 เจียงชื่อ นายนี่มันเหลือเชื่อจริงๆ! 

ติงเฟิงเฉิงหันไปพูดกับติงเมิ่งเหยนว่า  น้องเล็ก เห็นรึยัง? คนที่อยู่บนเวทีนั่นคือเจียงชื่อ เป็นสามีของเธอน่ะ! 

ทำไมจะมองไม่เห็นล่ะ?

วินาทีที่เจียงชื่อก้าวเท้าออกมา ติงเมิ่งเหยนก็จำได้แล้ว

แค่เธอยังไม่กล้าเชื่อเท่านั้น

เธอในเมื่อก่อน เคยคิดว่าเจียงชื่อเป็นผู้ชายที่ไม่เอาไหน เป็นคนปอดแหกที่ถูกคนอื่นเหยียดหยามแล้วไม่กล้าเอาคืนต่อให้ภายหลังเจียงชื่อจะช่วยเธอให้หลุดพ้นจากอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ยังแอบรู้สึกว่าเจียงชื่ออยู่ไปวันๆ ไม่เหมือนผู้ชายที่มีความรับผิดชอบเลย

แต่ในตอนนี้ เธอแล้วว่าตัวเองคิดผิด

ผิดอย่างมหันต์!

เจียงชื่อไม่ได้อยู่ไปวันๆ ยิ่งไม่ใช่คนที่อ่อนแอ สิ่งที่เจียงชื่อแบกอยู่บนบ่านั้นเป็นถึงเขตเจียงหนานทั้งเขตเลย ความรับผิดชอบของเขา เดือนตะวันยังสามารถเป็นพยานได้!

ติงเมิ่งเหยนไม่เคยรู้มาก่อนว่าการที่เจียงชื่อออกไปทุกวันนั้นเพื่ออะไร

ตอนนี้เธอรู้แล้ว

ในทุกๆ วันเจียงชื่อต้องยุ่งอยู่กับการจัดการเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของเขตเจียงหนาน

เธอรู้สึกภูมิใจที่มีสามีที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ การได้แต่งงานกับเจียงชื่อ เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของติงเมิ่งเหยนแล้ว!

ไม่เสียใจแล้ว ไม่ผิดหวังแล้ว

จะไม่มีใครหาว่าสามีของเธอเป็นเขยไม่ได้เรื่องที่แต่งเข้าบ้านแล้ว ความอับอายที่เคยได้รับ ในตอนนี้ มันได้ถูกปลดปล่อยไปหมดแล้ว

น้ำตาไหลออกมาที่หางตา

เป็นน้ำตาแห่งความตื้นตัน

ติงเมิ่งเหยนจ้องมองสามีบนเวทีด้วยสายตาที่ตื่นเต้นและจริงใจ ปรบมือให้เขาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

ผู้ชายของเธอ ดีที่สุดในโลก!