จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 977 เปลี่ยนที่นั่ง

ณ โรงแรมซุ่ยหยุน มุมที่ใกล้หน้าต่าง มีโต๊ะสีเหลืองที่ดูอบอุ่น

มีกับข้าวหลายจานจัดวางอยู่บนโต๊ะ และมีเหล้าหนึ่งขวด

เจียงชื่อเต็มทั้งสองแก้ว ขณะที่ดื่มเหล้าเขาหยิบตะเกียบและอาหารสองสามคำเข้าไปในปาก ค่อยๆลิ้มรสของอาหาร

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบก็ดังขึ้นและเข้าใกล้เรื่อยๆ

 ชื่อเอ๋อ โทษทีที่ฉันมาช้า 

ผู้มาคือ เริ่นจื่อหลัน ป้าของเจียงชื่อ และเป็นเพื่อนของเจียงห้านเฟย เธอแอบชอบเจียงห้านเฟยมาหลายปี แล้วและตอนนี้ทำหน้าที่เป็นครูสอนการแสดงในอี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ของเจียงชื่อ

เธอวางกระเป๋าลง ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า  ชื่อเอ๋อ นายนี่ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่บอกฉัน 

เจียงชื่อตกตะลึง  เรื่องใหญ่? 

 ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้อีก? นายเป็นหัวหน้าในเขตเจียงหนาน วันนั้นถ่ายทอดสดทั้งเมือง ทุกคนเห็นกันหมดแล้ว ฉันคิดมาโดยตลอดเลยว่านายเป็นแค่ประธานของ อี้โม่เอนเตอร์เทนเมนต์ ไม่คิดเลยว่านายยังทรงอิทธิพลมากขนาดนี้ เยี่ยมมากเลย ถ้าห้านเฟยรู้ห้านเฟยก็ดีใจแทนนายด้วยเช่นกัน 

เจียงชื่อหัวเราะ  เป็นเรื่องในอดีตแล้วครับ ตอนนี้ผมเป็นแค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง 

เริ่นจื่อหลันถาม:  อ้อ ฉันมีเรื่องจะถามนาย ทำไมอยู่ๆ นายก็ลาออกจากตำแหน่งล่ะ? ทำงานนี้ไม่มีความสุขเหรอ?หรือว่าเหนื่อยเกินไป? 

 นี้แหละคือสาเหตุที่ผมนัดป้ามาในวันนี้ เพื่อที่จะอธิบายให้ป้าฟัง 

 เหรอ?ถ้าอย่างนั้นป้าจะตั้งใจฟังดีๆ 

 ไม่รีบครับ กินข้าวก่อนครับ  เจียงชื่อหยิบหมูตุ๋นชิ้นหนึ่งแล้วใส่ลงในชามของเริ่นจื่อหลัน  เรากินไปด้วยคุยไปด้วย 

ขณะที่ทั้งสองกำลังรับประทานอาหารอยู่ ชายและหญิงได้เดินผ่านประตูเข้ามา

ผู้ชายอ้วนตัวใหญ่ ดูเหมือนน้ำหนักเกือบ 100 กิโลกรัม อ้วนมากๆ แต่ผู้หญิงผอมมาก มีเอวงูน้ำและคางแหลม แต่งตัวเซ็กซี่

พนักงานเสิร์ฟทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม:  ทั้งสองเข้าข้างในเลยครับ 

ชายอ้วนกับสาวเซ็กซี่หาที่นั่งแล้วนั่งลง แต่ทันทีที่ทั้งคู่นั่งลง สาวเซ็กซี่ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า  ที่นั่งตรงนี้ไม่ดี หน้าหลังซ้ายขวามีแต่คนนั่งเต็มไปหมด เห็นแล้วรำคาญ และอากาศไม่ถ่ายเท 

ชายอ้วนเหลือบมองที่พนักงานแล้วพูดว่า  เปลี่ยนที่นั่งที่มีคนน้อยและอากาศถ่ายเท 

พนักงานหันซ้ายหันขวา ตอนนี้เป็นเวลาทานอาหาร จะมีที่นั่งที่ว่างออกมาได้ไง?แม้ว่าจะมี ก็ไม่สามารถทำได้ตามความต้องการที่เขาบอกมา

ขณะที่ลังเลอยู่ หญิงสาวเซ็กซี่จ้องไปที่นั่งของ เจียงชื่อ  ที่รัก ที่นั่งนั้นโอเคดีนะ มันเงียบและร่มสบายดี 

ชายอ้วนพยักหน้า ลุกขึ้นและเดินไปที่โต๊ะของเจียงชื่อ

เขาใช้มือเคาะบนโต๊ะเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เคารพสักเท่าไหร่ ไอ้หนู ลุกออกจากที่นั่งตรงนี้ แล้วไปหานั่งที่อื่น 

หากเป็นเสียงที่ดี เจียงชื่ออาจตกลงเสียสละให้คู่รักนี้ได้

แต่ฟังจากน้ำเสียงของชายอ้วนคนนี้ก็เห็นได้ชัดว่าเขาเคยชินกับการทำสิ่งผิด ๆ และไม่รู้จักกาลเทศะ คนแบบไม่สมควรที่จะได้ดี

เจียงชื่อยิ้มอย่างขมขื่นในใจ เขาปกครองเขตเจียงหนานมานานขนาดนี้ ภายนอกดูเหมือนจะสงบสุข แต่ทางด้านสังคมแบบนี้ ยังมีคนที่เย่อหยิ่งและไร้เหตุผลแบบนี้อยู่

คนพวกนี้ก็เหมือนแมลงวัน ยากที่จะกำจัดให้หมด

เจียงชื่อไม่ได้สนใจชายอ้วน เทเหล้าหนึ่งแล้ว แล้วยกดื่มต่อไป

 หือ?  สีหน้าของชายอ้วนเปลี่ยนไป  นายหูหนวกหรือไง?ฉันคุยกับนายอยู่! 

เจียงชื่อวางแก้วลง โบกมือที่หน้าจมูกของเขา และพูดกับเริ่นจื่อหลัน  คุณน้าเริ่น ได้กลิ่นไหมครับ?กลิ่นเหม็นมากเลยครับ ไม่รู้ว่าใครที่ไร้อารยธรรมแบบนี้ ผายลมไปทั่ว  

และนี่เป็นคำประชดที่แท้หรูนั้นเอง