จอมนักรบท้าโลก - บทที่ 997 ขนไปคนเดียว

ไก่ฟังแล้วอยากจะหัวเราะ เงินนี้ยังมีเอาไปไม่ไหวด้วยเหรอ?

เขาพูดจาถากถาง  ไอ้หนุ่ม แกเห็นฉันเป็นใครกัน? คิดว่าฉันจะกลัวเดือดร้อนงั้นเหรอ? จะบอกแกไว้นะ อย่าว่าแต่สิบล้านเลย ต่อให้เป็นหนึ่งร้อยล้าน หนึ่งพันล้าน ก็ไม่มีที่ฉันไม่กล้ารับไว้! 

เจียงชื่อพยักหน้า  นี่คือนายพูดเองนะ งั้นได้ ฉันจะถอนเงินให้นายตอนนี้ 

เขากวักมือไปทางเมษ พูดที่ข้างหูของเมษสองสามประโยค เมษฟังจบเผยรอยยิ้มที่พบเห็นได้ไม่ง่ายนักออกมา ก่อนจะออกไปจากโรงแรมเพื่อถอนเงิน

ไก่พูดเตือนสติว่า  นี่ ฉันจะบอกพวกแกเอาไว้นะ อย่ามาหาเรื่องฉัน ฉันไม่ใช่พุทธศาสนิกชนอะไร ถ้าพวกแกกล้าเล่นตุกติกอะไรลับหลัง งั้นฉันจะฆ่าแกตรงนี้เลย! 

เจียงชื่อปัดๆ มือ  เล่นตุกติกอะไรไม่ได้หรอก ฉันแค่บอกรหัสกับเขา ให้เขาไปถอนเงินที่ธนาคาร ไม่นานคงกลับมา 

 หึๆ นี่ก็พอใช้ได้ 

ไก่หย่อนก้นนั่งลงมา สูบบุหรี่พลางเล่นมือถือไปด้วย

คนในสังกัดมองเจียงชื่อไว้ตาไม่กะพริบ ไม่อนุญาตให้เขาขยับสักก้าว พวกเขาคนพวกนี้ปกติเอาแต่รังแกคนอื่นจนเคยชินแล้ว จึงเห็นเจียงชื่อเป็นเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปแบบนั้น

รอพวกเขาเอาเงินไปได้ จะเหลือชีวิตเจียงชื่อไว้หรือไม่ ต้องดูอารมณ์ของไก่แล้ว

ยี่สิบนาทีต่อมา เงินมาถึงแล้ว

เงินมาถึงแล้วจริงๆ เพียงแต่วิธีการนำมาไม่เหมือนกับที่ทุกคนคิดไว้สักเท่าไร

ไก่คิดว่าเมษจะไปธนาคารสมัครบัญชีโอนเงินอะไรทำนองนี้ แต่ที่นึกไม่ถึงคือ เมษจ้างรถคันหนึ่ง นำเงินขนส่งเข้ามาแล้ว

เงินสดจำนวนสิบล้าน ธนบัตรใบละหนึ่งร้อยใหม่เอี่ยมแต่ละใบ ที่ใบหนึ่งทับใบหนึ่งอยู่แบบนั้น กองหนึ่งซ้อนอีกกองหนึ่งอยู่

ทั่วทุกด้าน ยึดครองส่วนตรงกลางทั้งโถงใหญ่ไว้หมดเลย

สิบล้าน เพียงแค่ได้ยินจำนวนตัวเลขอันนี้ก็ตื่นตกใจมากพอแล้ว ตอนนี้มองเห็นเงินของจริง ยิ่งทำให้คนตาลุกวาว

ไก่หัวเราะหึๆ เดินเข้ามาแล้ว

 ใช้ได้นี่ ไอ้หนุ่ม นึกไม่ถึงว่าแกจะเอาเงินสดสิบล้านมาให้ฉันทั้งหมดแล้ว

 เอาล่ะ พวกเรา แบกเงินขึ้นรถให้ฉัน เอาไป! 

ไก่ดีอกดีใจ เงินก้อนใหญ่นี้ สามารถถลุงเงินใช้ได้สักพักหนึ่งเลย

แต่ยังไม่รอคนภายใต้สังกัดของเขาลงมือ เจียงชื่อกลับพูดขัดจังหวะ  เดี๋ยวก่อน 

ไก่มองเข้าไป  ทำไม เสียใจแล้วหรือไง? 

เจียงชื่อส่ายหน้า  ไม่ใช่ว่าเสียใจ แต่ว่าก่อนหน้านี้พวกเราเคยตกลงกันว่า เงินนี้ฉันให้นาย ไม่ใช่ให้ลูกน้องนาย โดยเฉพาะเริ่มแรกฉันบอกแล้วว่ากลัวนายจะเอาไปไม่ไหว นายบอกไม่เป็นไร เอาไปไหว 

 ดังนั้น ว่าตามการตกลงของพวกเรา เงินพวกนี้นายสามารถเอาไปได้ แต่ว่ามีแค่นายขนไปคนเดียว ให้คนอื่นช่วยไม่ได้ และห้ามใช้รถ ห้ามใช้เครื่องมือใดๆ ใช้มือเปล่าขนไปที่ที่นายอยู่ 

 ไก่ เชิญเลย 

ฟังคำพูดพวกนี้จบ หน้าของไก่เขียวปัดหมดแล้ว

สถานที่ที่เขาพักอาศัยห่างจากตรงนี้ตั้งหลายสิบกิโลเมตร ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่ใช่อุปกรณ์ใดๆ เดินกลับไปคงเหนื่อยแย่ นับประสาอะไรกับขนย้ายธนบัตรมากขนาดนี้?

อาศัยกำลังของคนคนเดียว ใช้มือเปล่าขนธนบัตรหนึ่งร้อยจำนวนสิบล้านไปยังที่พักอาศัยซึ่งห่างไกลหลายสิบกิโลเมตร

หึๆ เรื่องแบบนี้สามารถทำสำเร็จได้ด้วยเหรอ?

ถึงแม้สามารถทำสำเร็จได้ งั้นก็ต้องใช้เวลาหลายเดือนถึงหนึ่งปีกระมัง?

นี่ไม่ใช่ว่าเจตนากลั่นแกล้งล้อเล่นกันเหรอ?

ไก่สีหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก ถลึงตาใส่เจียงชื่อพูดว่า  ไอ้หนุ่มสมองแกมีปัญหารึเปล่า? ให้ฉันคนเดียวขนธนบัตรสิบล้านด้วยมือเปล่าไปตรงที่ที่ไกลกว่าหลายสิบกิโล? แกอยากให้ฉันเหนื่อยตายงั้นเหรอ? 

เจียงชื่อหัวเราะแล้ว  ฉันเคยบอกแล้วไง ไม่ใช่ฉันไม่ให้เงินนาย แค่กลัวแกเอาไปไม่ไหว นายไม่ยอมฟังเอง ยืนยันเอาเงินให้ได้ นี่ฉันมีวิธีอะไร? ไก่ ขนเถอะ?