จอมนักรบอหังการ - บทที่ 133 จัดการด้วยหมัดเดียว
จอมนักรบอหังการ บทที่ 133 จัดการด้วยหมัดเดียว!
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา บุคคลสำคัญทางธุรกิจมากมายที่อยู่ในสถานที่ เงียบอย่างกะทันหัน
โดยเฉพาะซุนอีหมิงและเกาเยว่หรู
ภายในใจไม่เข้าใจอย่างมาก
ว่ากันว่า หานเฟิงอี้ เป็นที่ปรึกษาทางธุรกิจของเฉิงโม่หนง
ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะไม่ใช่แบบนั้น
มีอาจารณ์ที่ไหนปฏิบัติต่อลูกศิษย์แบบนี้?
เปลี่ยนอีกคำพูดหนึ่ง…..
เฉิงโม่หนงเป็นใคร?
เพียงแค่เสียเวลาไปเจ็ดปี ก็สามารถสร้างเทียนจวิน กรุ๊ปให้เป็นอาณาจักรธุรกิจแห่งหนึ่ง!
ต่อให้ระหว่างหานเฟิงอี้และเฉิงโม่หนงจะเป็นเพียงอาจารย์และลูกศิษย์ในนามเท่านั้น หานเฟิงอี้ก็ไม่ควรปฏิบัติต่ออัจฉริยะทางธุรกิจคนหนึ่งแบบนี้ได้ใช่ไหม?
มันดู บาอำนาจไปหน่อย!
อีกอย่างหนึ่ง…..
เย่อู๋เทียน ผู้ครองประเทศของประเทศหลง เจ้านายที่อยู่เบื้องหลังที่แท้จริงของเทียนจวิน กรุ๊ป กลับถูกหานเฟิงอี้ด่าว่าเป็นคนเถื่อน?
มันเหนือความคาดหมายของผู้คนจริงๆ!
ในเวลานี้ หานจื่อหยวนเดินมาอยู่ต่อหน้าเฉิงโม่หนงแล้ว
ก็ราวกับว่า ภายใต้สายตาของคนมากมาย หานจื่อหยวนกำลังจะตบหน้าของเฉิงโม่หนงจริงๆ
แต่ในเวลานี้ ด้านหลังของเฉิงโม่หนงมีผู้หญิงในชุดสูทของผู้ชายคนหนึ่ง จู่ๆก็เดินขึ้นมาหนึ่งก้าว มองหานจื่อหยวนอย่างเย็นชา
หานจื่อหยวนตัวสั่นเล็กน้อย พูดอย่างดูถูก : “แกก็คือบอดี้การ์ดคนใบ้คนนั้นที่เย่อู๋เทียนให้มาปกป้องเฉิงโม่หนงอยู่ข้างกายใช่ไหม ซูชิงหลวน?”
หญิงในชุดสูทมองดูหานจื่อหยวนอย่างไม่แยแส ไม่พูดแม้แต่คำเดียว
เธอเป็นคนใบ้จริงๆ
ไม่มีลิ้น
ถ้าไม่มองอย่างละเอียด ก็ยากมากที่จะมองออกได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอผอมเพรียว สูงเกือบหนึ่งเมตรแปด ผมสั้น ลักษณะใบหน้าดูมีมิติ แก้มนั้นเหมือนหยกที่ไร้ตำหนิ กลับเป็นผู้หญิงใบหน้าผู้ชาย
เธอชื่อซูชิงหลวนจริงๆ
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เย่อู๋เทียนพบในสนามรบ แต่ตอนที่พบเจอ เธอถูกคนตัดลิ้นไปแล้ว
นอกจากนี้ หน้าอกก็ถูกคนควักออกไปแล้ว
หลังจากเย่อู๋เทียนช่วยเธอรอดชีวิต เก็บไว้ข้างตัวสองปี
แปดปีก่อน เพราะทนดูไม่ได้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปทำเรื่องต่างๆในสนามรบ ก็เลยมอบหมายให้เธอมาอยู่ข้างกายเฉิงโม่หนง
หานจื่อหยวนมองซูชิงหลวนอย่างดูถูก พูดอย่างไม่แยแส : “ไสหัวออกไป!”
ซูชิงหลวนไม่ขยับ
จู่ๆความเยือกเย็นก็ปรากฏขึ้นในสายตาของหานจื่อหยวน ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงไป
ทันใดนั้นเอง มือของซูชิงหลวนเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้า คว้าข้อมือของหานจื่อหยวนเอาไว้
หานจื่อหยวนหรี่ตาทั้งคู่ลง เคลื่อนไหวร่างกาย ใช้ศอกอีกข้างหนึ่ง ฟันไปที่ใต้ซี่โครงสามนิ้วของซูชิงหลวน
รวดเร็วจนน่าตกใจ!
ซูชิงหลวนถูกโจมตี กลับเพียงแค่ส่งเสียงฮือหนึ่งที เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
กริชเอ๋อเหมยที่ทำจากหยกขาวส่องประกายออกมาจากข้อมือ พลิกมือแทงไปที่คอของหานจื่อหยวน!
แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ มีเงาหนึ่งบินเข้ามา เสียงดังติ้งหนึ่งที เงาที่บินกระทบกับกรีชเอ๋อเหมยที่ทำจากหยกขาว
กรีชเอ๋อเหมยแตกละเอียด!
หานจื่อหยวนมองเห็นโอกาส โต้กลับอย่างรวดเร็วหนึ่งหมัด โจมตีไปที่ท้องของซูชิงหลวน
ทุบ!
ซูชิงหลวนถูกโจมตีจนถอยหลังห้าหกก้าว ค่อยหยุดลง
ต่อจากนั้น หานจื่อหยวนยกมือขึ้นแล้วฟาดลงไปอย่างรวดเร็ว ตบไปที่หน้าของเฉิงโม่หนง
เพี๊ยะ!
เสียงตบดังอย่างมาก!
ที่มุมปากของเฉิงโม่หนงมีเลือดสีแดงไหลออกมา มองหานจื่อหยวนด้วยความเกลียดชังหนึ่งที กลับไม่กล้าพูดแม้แต่นิดเดียว
จากนั้นมองไปทางซูชิงหลวน
ก่อนอื่นคือเธอมองดูกริชเอ๋อเหมยที่แตกหักอยู่บนพื้นหนึ่งที หลังจากนั้นค่อยมองไปทางด้านหลังของหานเฟิงอี้ ก็พบ ชายร่างสูงใหญ่ที่มีรูปร่างหน้าตาไม่ธรรมดาคนหนึ่ง เดินเข้ามาทางนี้
เห็นได้ชัดอย่างมาก เมื่อกี้คนที่ลงมือช่วยหานจื่อหยวน ก็คือผู้ชายคนนี้
หานหยุนเฟย
พี่ชายแท้ๆของหานหยุนเฉ่า
หานหยุนเฉ่าเดินมาถึงด้านหลังของหานเฟิงอี้ ก็หยุดเดิน มองหานจื่อหยวนหนึ่งที ยิ้มและพูดอย่างไม่แยแส : “ผมช่วยชีวิตคุณไว้หนึ่งครั้ง”
หานจื่อหยวนกลับไม่ได้เหลียวมอง จ้องมองไปทางซูชิงหลวน พูดอย่างเย็นชา : “คุณควรจะฆ่านังสารเลวคนนี้!”
หานหยุนเฟยยักไหล่ และพูด : “เธอเป็นคนของเย่อู๋เทียน หลังจากเย่อู๋เทียนมาถึง ผมค่อยฆ่าเธอ แบบนั้นค่อยมีความหมาย”
พูดถึงตรงนี้ หานหยุนเฟยเหลือบมองเฉิงโม่หนงทีหนึ่ง ยิ้มและพูด : “สาวน้อย ตอนที่ไปรับใบรับรองที่เจียงไห่กับเย่อู๋เทียน จำไว้ไปที่ห้องของฉัน ฉันคิดถึงเธอมานานมากแล้ว”
เฉิงโม่หนงโกรธจนใบหน้าดำ
หานเฟิงอี้หันหน้าไปมองหานหยุนเฟย กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ : “อย่าทำผิดกฎแบบนี้สิ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำอะไรก็ควรจริงจังหน่อย!”
หานหยุนเฟยพูดอย่างไม่เห็นด้วย : “เรื่องของโทรศัพท์หนึ่งสาย คุณกลับต้องมาเจียงไห่เป็นการส่วนตัว มาเจอลูกหมาตัวนั้น ไม่รู้เลยจริงๆว่าคุณคิดอะไรอยู่”
หานเฟิงอี้พูดอย่างไม่แยแส : “ทางผ่านเท่านั้น จุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดินทางครั้งนี้ ก็คือไปดูการต่อสู้ของศิษย์พี่นาย”
ในสายตาของหานหยุนเฟยมีความเยือกเย็นปรากฏขึ้น และพูด : “ที่บ้านของศิษย์พี่ถูกโล่ซวนหยวนและเย่อู๋เทียนร่วมมือกันทำลาย ถ้าหากเย่อู๋เทียนไม่มีคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมจะฆ่าเขา!”
หานเฟิงอี้ยิ้มเล็กน้อยและพูด : “เขายิ่งมีความสามารถ ฉันยิ่งมีความสุข ใครจะรังเกียจหมาตัวหนึ่งที่มันดุยิ่งกว่าล่ะ?”
หานหยุนเฟยแสร้งทำเป็นตัวสั่น และพูด : “ตอนเด็กเห็นเขาก็รู้สึกรำคาญ ให้เขากลายเป็นหมาตัวหนึ่งของตระกูลหาน อย่างนั้นผมต้องถูกเขาทำให้รำคาญจนตายแน่เลย!”
หานเฟิงอี้ออกคำสั่ง : “โทรศัพท์หาหานหยุนเฉ่า ให้เขาไปพาเย่อู๋เทียนมา จริงๆเลยนะ นายและหานหยุนเฉ่าพวกนายสองพี่น้อง ชอบเที่ยว ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้ฉันจะมา เขาก็ยังไม่ใส่ใจ!”
หานหยุนเฟยยิ้ม และพูด : “ผมจะโทรเดี๋ยวนี้เลย”
ทุกคนที่อยู่ในสถานที่ พวกเขาทั้งหมดไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
นอกจากเฉิงโม่หนงและซูชิงหลวน ซุนอีหมิง เกาเยว่หรูและคนอื่นๆ ทั้งหมดต่างคาดเดา ตกลงหานหยุนเฉ่าเป็นใครกันแน่!
แต่ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ของหานหยุนเฟยดังขึ้น
ดูหมายเลขโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา หานหยุนเฟยตะลึงอยู่กับที่ ยิ้มและพูด : “หานหยุนเฉ่าโทรมา”
ระหว่างที่พูด หานหยุนเฟยรับโทรศัพท์
แต่ทางนั้นกลับเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง : “พี่ชายของหานหยุนเฉ่าใช่ไหม? ฉันอยู่ศูนย์ฉุกเฉินที่โรงพยาบาลกลางเจียงไห่ กระดูกทั้งร่างกายของน้องชายคุณหักหมด กำลังจะตาย คุณรีบมาเซ็นชื่อได้แล้ว!”
หานหยุนเฟยอึ้งอยู่กับที่ : “อะไรนะ?”
ผู้หญิงพูดอีกครั้ง : “ตอนนี้กระดูกทั้งร่างกายของหานหยุนเฉ่าหักหมด กำลังจะตาย คุณรีบมาเซ็นชื่อที่โรงพยาบาลกลางเจียงไห่ทันที พวกเราจะทำการผ่าตัดให้น้องชายของคุณ ช้าอีกก้าวหนึ่ง เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน”
หานหยุนเฟยอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
หานหยุนเฉ่า…..
กระดูกทั้งร่างกายหักหมด?
พูดเรื่องตลกอะไรกัน?
ด้วยระดับของหานหยุนเฉ่า แม้แต่ลูกกระสุนไม่สามารถเจาะทะลุผิวหนังของเขาได้ ตอนนี้โรงพยาบาลแจ้งตัวเอง หานหยุนเฉ่ากระดูกทั้งร่างกายหักหมด?
เนื่องจากผู้หญิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ไม่ได้รับการตอบกลับจากหานหยุนเฟยอย่างทันท่วงที พูดอย่างเร่งรีบอีกหนึ่งประโยค : “เร็วๆหน่อย น้องชายของคุณหมดสติอีกแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาพูดมากกับคุณแล้ว แบบนี้ก่อน”
พูดจบ ผู้หญิงตัดสายโทรศัพท์
หานหยุนเฟยมองโทรศัพท์ด้วยความตะลึง เต็มไปด้วยความอึ้ง
และในเวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงที่อยู่ไม่ไกลดังขึ้น
“ไม่ทราบว่า ท่านไหนเป็นคุณผู้หญิงเฉิงโม่หนง?”
ทุกคนมองไปโดยไม่รู้ตัว เป็นชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดสบายๆ แต่ร่างกายกลับผอม
เป็นศิษย์รักของเย่อู๋เทียน เฉียนเป่ยเฉิน
จุดประสงค์ในการเดินทางครั้งนี้ ได้รับความไว้วางใจจากเย่อู๋เทียน ให้มารับเฉิงโม่หนงกลับบ้าน
เฉิงโม่หนงได้ยินเฉียนเป่ยเฉินเรียกชื่อของเธอ มองเฉียนเป่ยเฉินขึ้นๆลงๆที่เหมือนกับเด็กป่วยคนหนึ่ง เปิดปากพูด : “นายคือ…..”
เฉียนเป่ยเฉินวิ่งเข้ามา พูดด้วยความเคารพ : “สวัสดีอาจารย์อา เป็นอาจารย์ของผมให้มารับคุณกลับบ้าน”
เพิ่งพูดมาถึงตรงนี้ เฉียนเป่ยเฉินเห็นว่าดูเหมือนว่าเฉิงโม่หนงถูกคนตบหนึ่งที ตะลึงเล็กน้อย ขมวดคิ้วและพูด : “อาจารย์อา หน้าของคุณได้รับบาดเจ็บ…..ใครเป็นคนทำ?”
เฉิงโม่หนงไม่รู้ควรจะอธิบายให้เฉียนเป่ยเฉินยังไงดี ในเวลาเดียวกันยิ่งไม่เข้าใจ
เจ้าหมอนี่…..
ทำไมถึงเรียกตัวเองอาจารย์อา?
ในเวลานี้ สีหน้าของเฉียนเป่ยเฉินเริ่มดูแย่แล้ว หันสายตามองไปทางหานจื่อหยวนแล้ว ซักถาม : “คุณตบใช่ไหม?”
หานจื่อหยวนเหลือบมองเฉียนเป่ยเฉินหนึ่งที มองไปทางเฉิงโม่หนง ยิ้มและพูดอย่างเย็นชา : “ไอ้ขี้โรคคนนี้มาจากไหนเหรอ?”
เฉิงโม่หนงอ้าปาก แต่ก็หยุดพูด
เฉียนเป่ยเฉินมองไปทางหานจื่อหยวนอย่างเย็นชา และพูด : “ผมกำลังถามคุณ คุณเป็นคนตบใช่ไหม!”
หานจื่อหยวนเยาะเย้ย : “แล้วจะยังไง?”
ใครจะไปคิด เพิ่งสิ้นสุดเสียงลง เฉียนเป่ยเฉินพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นแล้วตบลงไป ตบไปที่หน้าของหานจื่อหยวน พร้อมด่าไปหนึ่งประโยค : “คุณแม่งค่อนข้างหยาบคาย คุณคิดว่าผมไม่กล้าตบผู้หญิงใช่ไหม?”
“……”
“……”
“……”
หานจื่อหยวนถูกตบจนเซไปด้านข้างหลายก้าว
ไม่ว่าจะคิดยังไงล้วนแล้วคิดไม่ออก ความเร็วและความแข็งแกร่งของไอ้ขี้โรคคนนี้ จะน่ากลัวขนาดนี้
และในเวลานี้ หานหยุนเฟยที่สังเกตเห็นความผิดปกติก็ตั้งสติมาได้ ไม่พูดพร่ำทำเพลง โจมตีเข้ามาทางเฉียนเป่ยเฉิน หลังถอยไปหลายก้าว หนึ่งหมัดต่อยลงไป
เคลื่อนไหวอย่างกระฉับกระเฉงและรุนแรง!
ภายใต้การเคลื่อนไหวที่ไม่ชัดเจน เหมือนภูเขากดทับลงมา
แต่ กลับไม่รอให้หมัดของหานหยุนเฟยตกลงมาที่หัวของเฉียนเป่ยเฉิน เฉียนเป่ยเฉินได้ก้มหน้าลงแล้ว หนึ่งหมัดต่อยไปที่หน้าอกของหานหยุนเฟย
ตุบ!
หานหยุนเฟยกระเด็นออกไปสิบกว่าเมตร พุ่งชนเสาหินอ่อนบริเวณอาคารผู้โดยสารขาออกต้นหนึ่ง
ร่างกายฝังเข้าไปในเสา!
สถานที่…..
เงียบสงัด!
เฉียนเป่ยเฉินเพียงแค่เหลือบมองหานหยุนเฟยหนึ่งที เก็บสายตากลับ จากนั้นมองไปทางเฉิงโม่หนง เปิดปากพูด : “อาจารย์อา กลับบ้านกัน คุณอย่าบอกอาจารย์ของผมเป็นอันขาดว่าผมด่าคน และยังมีอีก อย่าพูดถึงเรื่องที่ผมต่อยผู้ชายคนนี้ แหะแหะ เพราะว่าหมัดเมื่อกี้……ต่อยได้แย่เกินไปแล้ว ถ้าหากอาจารย์รู้เข้า จะต้องไม่สนใจผมอย่างแน่นอน”
ตอนนี้สมองของเฉิงโม่หนงล้วนแล้วชาไปหมดแล้ว
ความแข็งแกร่งของหานหยุนเฟย เธอรู้ดี แต่ว่าตอนนี้ ถูกต่อยจนกระเด็นออกไป?
หานเฟิงอี้หรี่ตาทั้งคู่ลง มองมาทางเฉียนเป่ยเฉินราวกับเผชิญศัตรูตัวฉกาจ ถามอย่างเย็นชา : “อาจารย์ของแก เป็นใคร?”
เฉียนเป่ยเฉินมองไปทางหานเฟิงอี้ ถามกลับ : “แล้วแกแม่งเป็นใคร?”