จอมนักรบอหังการ - บทที่ 143 คำประกาศอหังการ์ของเสิ่นรั่วชิง ！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 143 คำประกาศอหังการ์ของเสิ่นรั่วชิง ！
พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนเงียบกริบ
เย่อู๋เทียนกล้าบอกให้เฉิงโม่หนงไปตบหน้าหานเฟิ่งอี๋แบบโจ่งแจ้งอย่างนี้?
เฉิงโม่หนงเองก็อึ้งกิมกี่แล้ว
คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า เย่อู๋เทียนจะกล้าพูดคำนี้ออกมา
ไม่ว่ายังไงก็ตาม หานเฟิ่งอี๋ก็เป็นคนตระกูลหาน
และหานหว่านเอ๋อร์ซึ่งเป็นแม่ของเย่อู๋เทียนก็มาจากตระกูลหาน
คำพูดอกตัญญูอย่างนี้ เย่อู๋เทียนพูดออกมาได้อย่างไร?
แต่เฉิงโม่หนงคิดอีกที ก็เข้าใจว่าทำไมเย่อู๋เทียนทำอย่างนี้
น่ากลัวจะไม่ใช่เพราะคำพูดเมื่อครู่ของหานเฟิ่งอี๋ ที่จะให้ถังจิ่วเชียนเอาชีวิตเย่อู๋เทียน!
ยังเพราะเรื่องเก่าเมื่อหลายปีก่อนด้วย
หานหว่านเอ๋อร์เคยพาเย่อู๋เทียนไปเยี่ยมเยือนตระกูลหานแห่งตี้ตู
ตอนนั้นพ่อของหานหว่านเอ๋อร์ ซึ่งก็คือตาของเย่อู๋เทียน โดนตระกูลหานลงโทษเพราะเรื่องหนึ่ง
หานหว่านเอ๋อร์กลับต้องรับโทษแทนพ่อ
แต่ไม่ได้โดนฟาดแส้ไม่กี่ทีง่ายๆอย่างนั้น กลับโดนหานเฟิ่งอี๋ตบหน้าฉาดใหญ่ต่อหน้าทุกคน
แค่เพราะเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับหานหว่านเอ๋อร์
ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์ทำธุรกิจอยู่ที่เจียงไห่ เกี่ยวกับสิ่งทอ
บังเอิญที่ ตอนนั้นหานซื่อกรุ๊ปก็เข้าร่วมในธุรกิจนี้ด้วย
เพื่อหาเงินให้ชาวไร่ฝ้ายมากขึ้นหน่อย หานหว่านเอ๋อร์ใช้วิธียกราคาต้นทุนสูงขึ้น
ไปๆมาๆ ทำให้ธุรกิจสิ่งทอแห่งหนึ่งภายใต้หานซื่อกรุ๊ปต้องจ่ายเงินไปถึงยี่สิบกว่าล้านเพื่อซื้อฝ้ายล็อตนั้น
และเพราะอย่างนี้ ตอนนั้นหานหว่านเอ๋อร์ถึงพาเย่อู๋เทียนไปเยี่ยมเยือนตระกูลหานแห่งตี้ตู เพราะอยากอธิบายเรื่องนี้ด้วยตนเอง
แต่ไม่คิดเลยว่าจะ….
แค่เข้าประตู ก็เห็นตาของเย่อู๋เทียนกำลังถูกมัดขึงโดนเฆี่ยนด้วยแส้อยู่กับต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่งในสวนของตระกูลหาน
หานหว่านเอ๋อร์มีหรือจะทนเห็นพ่อตนเองโดนแบบนี้ได้?
ดังนั้นจึงรับโทษแทนพ่อ!
สุดท้ายไม่ได้โดนเฆี่ยนด้วยแส้ไม่กี่ที ยังโดนตบหน้าฉาดใหญ่
ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ตอนนั้นเย่อู๋เทียนที่ยังเด็ก ต้องทนเห็นหานหว่านเอ๋อร์โดนหานเฟิ่งอี๋ตบหน้าต่อหน้าต่อตาตนเอง
เย่อู๋เทียนพยายามต่อต้านสุดแรง แต่เขาในวัยเยาว์มีหรือจะสู้กับผู้ใหญ่ทั้งหมดของตระกูลหานได้?
ตอนนั้นไม่เพียงต้องทนเห็นหานหว่านเอ๋อร์แม่ตนโดนตบต่อหน้าต่อตาตนเอง
ยังทำได้แค่มองดูหานหว่านเอ๋อร์แม่ตนโดนลูกหลานสายตรงของตระกูลหานเยาะเย้ยถากถางสารพัดอย่างทำอะไรไม่ได้อีก
หรือกระทั่งเขาต้องทนดูแม่ตนเองโดนหานเฟิ่งอี๋ใช้กรรไกรตัดสะบั้นผมยาวทิ้ง
ตัดผม….
สำหรับผู้หญิงแล้ว ไม่ว่ายุคสมัยไหนกเป็นการเหยียดหยามชนิดหนึ่ง!
ถึงเรื่องมันจะผ่านมายี่สิบกว่าปีแล้ว แต่เย่อู๋เทียนมีหรือจะลืมความอัปยศที่ตอนนั้นตระกูลหานแห่งตี้ตูมอบให้เขากับหานหว่านเอ๋อร์ได้?
พอคิดถึงตรงนี้ เฉิงโม่หนงค่อยๆเดินทีละก้าวจนไปหยุดที่หน้าหานเฟิ่งอี๋กับหานจื่อหยวน
“ตบกี่ครั้ง?”
เฉิงโม่หนงตัดสินใจ เธอมองหานเฟิ่งอี๋อย่างเย็นชา และหันไปถามเย่อู๋เทียนที่อยู่ข้างๆ
“ฉาดเดียว พอแล้ว!”
เย่อู๋เทียนบอก
หานเฟิ่งอี๋ถลึงตาใส่เย่อู๋เทียนด้วยความโกรธ เธอตะโกนอย่างขาดสติว่า “ลูกทรพี แกกล้าหรอ!”
เพี๊ยะ!
เฉิงโม่หนงยกมือขึ้นสูงและตบลงไปที่หน้าหานเฟิ่งอี๋ฉาดหนึ่ง
เสียงดังฟังชัด
หานเฟิ่งอี๋โดนตบจนหน้าสั่น
ที่จริงเธอสามารถตอบโต้ได้โดยง่าย และยังสามารถเอาชีวิตเฉิงโม่หนงได้โดยง่ายด้วย
แต่เพราะเย่อู๋เทียนยืนอยู่ด้านหลังเฉิงโม่หนง เธอเลยไม่กล้าตอบโต้
หานจื่อหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆเบิกตากว้าง กำลังจะยกมือขึ้นตบสั่งสอน เฉิงโม่หนง แต่ไม่คิดเลยว่า เฉิงโม่หนงจะยกมือขึ้นก่อน และตบลงมาที่ใบหน้าเธอฉาดใหญ่
เพี๊ยะ!
ตบฉาดนี้ลงเต็มแรงมาก!
เงียบ!
เงียบกริบเหมือนทุกคนตายแล้ว!
ในที่นั้น
เงียบขนาดเข็มตกก็ได้ยิน！
หานเฟิ่งอี๋ถลึงตาใส่เย่อู๋เทียน พลางว่า “ถ้าลูกชายฉันรู้ ต้องจับแกเผาไหม้เป็นจุณแน่!”
เย่อู๋เทียนกลับตอบว่า “น่าเสียดาย ก่อนตายแม่ผมเคยสั่งเสียไว้ให้ผมอย่าเป็นศัตรูกับตระกูลหาน ไม่อย่างนั้นคุณคิดว่าคุณจะได้มายืนอยู่ตรงนี้งั้นหรอ?”
เสียงหานเฟิ่งอี๋ดังขึ้นราวมาจากนรก “ในที่สุด ก็พูดถึงนังแพศยานั่นแล้วรึ? แต่แกต้องรู้ไว้นะว่า ตอนนั้นทำไมฉันทำอย่างนั้นกับหล่อน?”
พอคำพูดนี้ออกมา เสิ่นรั่วชิงเดินออกมาจากฝูงชน และพุ่งมาที่หน้าหานเฟิ่งอี๋ทันที
เพี๊ยะ!
เสิ่นรั่วชิงยกมือขึ้นตบหานเฟิ่งอี๋ฉาดใหญ่!
เสียงดังฟังชัดกว่าฉาดที่เฉิงโม่หนงตบหานเฟิ่งอี๋เมื่อกี้เสียอีก
จากนั้น เสิ่นรั่วชิงพูดกับหานเฟิ่งอี๋ด้วยสีหน้าแดงก่ำว่า “ฉันไม่สนใจว่าหล่อนจะได้รับการเลี้ยงดูจากเด็กที่ไหน กล้าพูดไม่ดีถึงแม่สามีฉัน ฉันไม่ยอม ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนยังคิดจะแย่งของสามีฉัน? คิดเอาชีวิตสามีฉัน? ฉันจะบอกหล่อนให้นะ ของที่เป็นของเย่อู๋เทียน เขาให้ได้ แต่คนอื่นห้ามแย่ง! หล่อนเข้าใจไหม?”
อากาศเหมือนจะกลั่นตัวแข็งลง
หานเฟิ่งอี๋โดนตบฉาดนี้เข้าไป รู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แก้ม สมองว่างเปล่าทันที
เธอไม่คิดเลยว่า…
ตนไม่เพียงโดนเฉิงโม่หนงตบไปหนึ่งฉาด…
ยังโดนเสิ่นรั่วชิงที่เป็นใครมาจากไหนไม่รู้ตบเข้าให้อีกหนึ่งฉาด!
และเมื่อกี้เสิ่นรั่วชิงพูดว่ายังไงนะ?
บอกว่าเธอได้รับการเลี้ยงดูจากเด็กที่ไหน?
ในตอนที่หานเฟิ่งอี๋กำลังอึ้งตะลึงอยู่ เสิ่นรั่วชิงยกมือขึ้นอีกครั้ง
เพี๊ยะ!
โดนอีกหนึ่งฉาด!
ตบเข้าที่หน้าหานเฟิ่งอี๋
เสิ่นรั่วชองจ้องหน้าหานเฟิ่งอี๋ด้วยความโกรธ เธอกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันถาม “ฉันถามหล่อนอยู่นะ ว่าหล่อนเข้าใจหรือไม่เข้าใจ?”
เฉิงโม่หนงที่อยู่ข้างๆมองภาพนี้อย่างตกตะลึง
ไม่ว่ายังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่า
ผู้หญิงคนนี้ที่มีลูกให้เย่อู๋เทียน ท่าทางอ่อนโยนอ่อนแอนี่ พอเดือดดาลขึ้นมาจะบ้าคลั่งแบบนี้!
ต่อให้เป็นเย่อู๋เทียน ตอนนี้ก็อดแปลกใจไม่ได้
หานจื่อหยวนที่ยืนอยู่ข้างๆหานเฟิ่งอี๋ เส้นเลือดบนขมับปูดโปน พูดอย่างขาดสติว่า “ฉันว่าหล่อนน่ะแหละหาเรื่องตาย!”
พอพูดจบ เธอซัดกำปั้นใส่เสิ่นรั่วชิง
แต่ภาพต่อมาที่เกิดขึ้น นอกจากเย่อู๋เทียนแล้ว ทุกคนต่างรู้สึกเหลือเชื่อกันทั้งนั้น
พวกเขาได้เห็นว่า เสิ่นรั่วชิงเร็วเสียยิ่งกว่าหานจื่อหยวน แค่ยกมือขึ้นเท่านั้น ก็จับข้อมือหานจื่อหยวนไว้ได้ จากนั้นบิดข้อมือ ใช้เพียงแค่มือเดียว ก็ทำหานจื่อหยวนล้มลงกองกับพื้นได้!
เสิ่นรั่วชิงไม่เป็นวรยุทธ์
แต่ร่างกายของเธอในตอนนี้ไม่ใช่อะไรที่นักสู้ธรรมดาจะเทียบได้เลย
เพราะตอนเย่อู๋เทียนรักษาให้เธอ ก็ได้ทำการปรับปรุงสมรรถภาพกับร่างกายเธอไปแล้ว
พูดได้ว่า ขอแค่เสิ่นรั่วชิงคิด ตอนนี้จะเรียนวิทยายุทธ์อะไรก็ไม่ถือว่าสายเกินไป
เสิ่นรั่วชิงเองก็คิดไม่ถึงว่า ตนจะทำหานจื่อหยวนลงไปกองกับพื้นง่ายดายอย่างนี้
เธอออกจะมึนงง
แต่ทั้งหมดนี้มันไม่สำคัญแล้ว
ที่สำคัญที่สุดคือ….
เธอมีความสามารถที่จะช่วยเย่อู๋เทียนจัดการเรื่องเล็กน้อยได้เสียที
หานเฟิ่งอี๋มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา เธอโกรธจนตัวสั่น
ถ้าโดนเย่อู๋เทียนสั่งสอนก็ว่าไปอย่าง
อย่างน้อย เย่อู๋เทียนก็เป็นคนที่สามารถเอาชนะถังจิ่วเชียนได้อย่างง่ายดาย แต่เสิ่นรั่วชิงคนนี้เป็นตัวอะไรกัน?
กล้าด่าว่าตบตีเธอต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ และยังตบเธอสองฉาดใหญ่อีก?
อัปยศอดสูอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
หานเฟิ่งอี๋หน้าแดงไปเป็นแถบ เธอจ้องเย่อู๋เทียน เค้นคำพูดทีละคำว่า “เย่อู๋เทียน แกแน่มาก! แต่ฉันบอกแกไว้ตรงนี้ได้เลยนะว่า ทางที่ดีวันนี้แกฆ่าฉันซะ ไม่อย่างนั้นวันที่ห้าเดือนหน้าจะเป็นวันตายของแก! และทุกคนที่อยู่ในที่นี้ ฉันขอสาบาน พวกเขาต้องตายไร้แผ่นดินกลบหน้าแน่!”
เย่อู๋เทียนบอก “อันที่จริง ตอนนี้คุณโทรหาลูกชายคุณได้เลยนะ ให้เขามาดูหน่อยว่า ผมรังแกคุณยังไง!”