จอมนักรบอหังการ - บทที่ 144 เสิ่นรั่วชิงโกรธถึงขีดสุด！
จอมนักรบอหังการ บทที่ 144 เสิ่นรั่วชิงโกรธถึงขีดสุด！
คนส่วนใหญ่ในที่นั้น อันที่จริงไม่รู้ว่าถังเลี่ยนที่เป็นลูกชายของหานเฟิ่งอี๋ เป็นใครมาจากไหน
โดยเฉพาะคนของบริษัทลูกของเทียนจวินกรุ๊ปแห่งเจียงไห่อย่าพึ่งพูดถึงพนักงานธรรมดาพวกนั้น ต่อให้เป็นพวกระดับสูงของบริษัทลูกของเทียนจวินกรุ๊ป ก่อนหน้านี้แม้แต่ชื่อของถังเลี่ยนก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน
แต่คนพวกนี้ที่หานเฟิ่งอี๋พามา ไม่มีใครเลยที่ไม่รู้จักฝีมือของถังเลี่ยน
โดยเฉพาะถังจิ่วเชียน หานหยุนเซียว รวมถึงหานจื่อหยวน เฉิงโม่หนงสี่คนนี้ พวกเขาล้วนเคยพบเจอความน่ากลัวของถังเลี่ยน
ตอนนี้เย่อู๋เทียนกลับพูดว่า จะให้หานเฟิ่งอี๋โทรหาถังเลี่ยนเรียกถังเลี่ยนมาที่นี่ดูให้เห็นกับตาว่าเขารังแกหานเฟิ่งอี๋ยังไง?
เหลือเชื่อจริงๆ！
ถังจิ่วเชียนเริ่มสงสัยแล้ว
ความแข็งแกร่งของเย่อู๋เทียนได้ไปถึงระดับที่สามารถสู้กับถังเลี่ยนอย่างทัดเทียมได้แล้วจริงๆ!
หานหยุนเซียวเองก็เริ่มสงสัยความเป็นไปได้นี้เหมือนกัน…
จากนั้นหานหยุนเซียวนอกจากจะสงสัยถึงความแข็งแกร่งอ่อนด้อยของเย่อู๋เทียนกับถังเลี่ยน ที่มากไปกว่านั้นกลับเป็นความกังวล
เพราะถ้าถังเลี่ยนมาจริงๆ
อย่างนั้นเมืองเจียงไห่นี้น่ากลัวจะต้องเจอกับมหันตภัยแน่!
อัจฉริยะสุดล้ำ ยอดฝีมือเลิศเลอสองคน ถ้ามาเปิดศึกกันในเมืองเจียงไห่นี่ ถ้ามาเปิดการประลองกันที่ว่างด้านหน้าอาคารเทียนจวินนี่ แบบนั้นจะส่งผลกระทบไปถึง ไม่แค่ตึกพวกนี้แล้ว!
ยังมีคนที่นี่อีก!
“เทพเซียน”ทะเลาะกัน ส่งผลถึงคนธรรมดา มันไม่ใช่คำโกหกเลย!
อย่าพึ่งพูดถึงว่า ความแข็งแกร่งของเย่อู๋เทียนจะสามารถต่อสู้ทัดเทียมกับถังเลี่ยนได้ไหม เอาแค่ฝีมือที่เขาแสดงออกมาเมื่อครู่ ถ้าเขาประมือกับถังเลี่ยนจริงๆ อย่างนั้นคนที่อยู่ที่นี่ต้องบาดเจ็บล้มตายกว่าครึ่งแน่!
เพราะถึงแดนนี้ของเย่อู๋เทียนกับถังเลี่ยน ถ้าเกิดสู้กันขึ้นมาจริงๆ ต้องเกิดภาพวันสิ้นโลกแน่!
หานหยุนเซียวเป็นคนที่รักชีวิต
ต่อให้เขาหวังอย่างยิ่งว่า ในชีวิตนี้เขาจะสามารถเห็นการต่อสู้ระหว่างยอดฝีมือเลิศเลอที่แท้จริง!
แต่เขารู้ว่าตนเองในตอนนี้อยู่ระดับไหน!
และจวบจนวันนี้ หานหยุนเซียวถึงได้รู้จักถึงความอ่อนด้อยของตนเองอย่างแท้จริง!
ต่อหน้าเย่อู๋เทียน เขาน่ากลัวแม้แต่สิทธิ์ในการดูเย่อู๋เทียนต่อสู้กับคนอื่นอย่างแท้จริงก็ยังไม่มี!
นี่เป็นพลานุภาพของคนที่ยืนอยู่บนยอดสูงสุดของสามเหลี่ยมทองคำในหนทางนักสู้!
หานหยุนเซียวกังวลในเรื่องนี้ ไม่เท่ากับว่าคนอื่นจะกังวลแบบนี้
พอหานจื่อหยวนได้ยินว่าเย่อู๋เทียนโอหังถึงขนาดนี้ ประหนึ่งเห็นความหวังขึ้นมาเล็กน้อย เพราะในความทรงจำของเธอ ขอเพียงถังเลี่ยนมาที่นี่ ต้องฆ่าเย่อู๋เทียนได้แน่!
ไม่!
จะตายง่ายอย่างนี้ไม่ได้!
ต้องทำเขาพิการ!
เอาให้เหมือนกับหานอวิ๋นเชาอย่างนั้น ได้แต่นอนอยู่บนเตียง ทำเขาจนทั่วทั้งตัว มีแต่ดวงตาและลิ้นที่ขยับได้ จากนั้นก็ตัดแขนขาทั้งสี่ของเขาซะ…
ค่อยๆทำให้เขาได้รับรู้รสชาติของนรก!
ไม่งั้น ยากจะลดทอนความแค้นในใจได้!
ไม่เพียงหานจื่อหยวนที่คิดอย่างนี้ หานเฟิ่งอี๋มีหรือจะไม่คิดแบบนี้?
แต่มีเพียงหานเฟิ่งอี๋ที่รู้ว่า ตอนนี้ถังเลี่ยนไม่สามารถมาได้!
ถังเลี่ยนกำลังเตรียมความพร้อมเพื่อการประลองในการรับศิษย์ของหลังเขาง้อไบ๊ที่จะจัดขึ้นในวันที่ห้าเดือนหน้า!
นั่นคือเข้าฌาน!
เวลานี้หานเฟิ่งอี๋ก็ไม่อาจไปรบกวนถังเลี่ยนได้
หานเฟิ่งอี๋รู้ว่า วันที่ออกจากฌานของถังเลี่ยนจะเป็นอีกสามวันให้หลัง!
อีกสามวันให้หลัง ถังเลี่ยนจะปรากฏตัวขึ้นที่งานประมูลชุนชิวที่จะจัดขึ้นที่ใต้ทะเลสาบของทะเลสาบชุนชิวแห่งเจียงหนาน!
ถึงเวลานั้นถังเลี่ยนจะซื้อของบางอย่างที่งานประมูลนั่น!
อันที่จริงนี่ก็เป็นสาเหตุสำคัญที่หานเฟิ่งอี๋ร้อนใจอยากฮุบเทียนจวินกรุ๊ป!
ลูกชายจะซื้อของ และยังเป็นของสำคัญอีก คนเป็นแม่อย่างเธออต้องสนับสนุนอยู่แล้ว!
แต่หานเฟิ่งอี๋ไม่ได้โง่ถึงขั้นบอกว่า ถังเลี่ยนอีกสามวันให้หลังถึงจะปรากฏตัวได้
การที่เธอบอกเย่อู๋เทีบนว่า วันที่ห้าเดือนหน้าถังเลี่ยนถึงจะปรากฏตัว!
เดิมเธอคิดว่า อีกสามวันให้หลัง ตอนเธอไปร่วมงานประมูลชุนชิวเป็นเพื่อนถังเลี่ยนเสร็จ ต้องให้ถังเลี่ยนมาเจียงไห่แน่!
ถึงเวลานั้น ความอัปยศที่เย่อู๋เทียนให้เธอในวันนี้ต้องเรียกคืนให้หมด!
หานเฟิ่งอี๋มองเย่อู๋เทียนอย่างมาดร้าย เธอโกรธจนยิ้มว่า “แกคิดว่า ฉันจะหลงกลยั่วโมโหของแกรึ?”
เย่อู๋เทียนหัวเราะบอก “ตอนนี้ดูแล้ว ลูกชายคุณไร้น้ำยาไหมผมไม่รู้ อย่างน้อยคุณหานเฟิ่งอี๋ ไร้น้ำยาแน่ อ้อ จริงสิ คุณเป็นผู้หญิง ไร้น้ำยาไม่นั้นสำคัญสำหรับคุณ!”
หานเฟิ่งอี๋กัดฟันบอก “แกจะเอายังไง?”
เย่อู๋เทียนยิ้มบางบอก “พูดไปแล้วนี่ หานซื่อกรุ๊ปยกให้ผม!”
หานเฟิ่งอี๋ยิ้มเย็น “นี่แกจะแย่งซึ่งๆหน้า?”
เย่อู๋เทียนยักไหล่บอก “คุณจะแย่งของผม ทำไมผมจะแย่งของคุณไม่ได้?”
หานเฟิ่งอี๋พูดด้วยสีหน้าแดงก่ำ “เมื่อกี้แกพึ่งบอกว่า ก่อนตายแม่แกสั่งเสียไว้ ไม่ให้แกเป็นศัตรูกับตระกูลหาน ชาตินี้ทั้งชาติทำไม่ได้!”
ระหว่างพูด เธอพลันหยิบป้ายหยกชิ้นหนึ่งออกจากกระเป๋าเสื้อโยนให้เย่อู๋เทียน และสำทับพูดต่อว่า
“ตอนนั้นที่แม่แกไปตระกูลหาน เซ็นสัญญาไว้ฉบับหนึ่ง นับตั้งแต่วันนั้นที่หล่อนเซ็นสัญญานี้ไว้ ไม่ว่าต่อไปหล่อนจะมีธุรกิจใหญ่โตร่ำรวยแค่ไหน ก็ต้องเป็นของตระกูลหานทั้งหมด!
“ตอนนั้นแกเองก็อยู่ด้วย และสัญญาฉบับนั้นยังเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า ไม่ว่าต่อไปแกเย่อู๋เทียนจะโตขึ้นมาแล้วได้ไปถึงระดับสูงแค่ไหน หาเงินได้มากมายแค่ไหน ก็ต้องรับใช้ตระกูลหานเหมือนหล่อนหานหว่านเอ๋อร์!”
พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนในที่นั้นยกเว้นเย่อู๋เทียนล้วนตกตะลึง ใครก็ไม่คิดเลยว่า เรื่องจะมาพลิกตาลปัตรเอาตรงนี้!
แม่ของเย่อู๋เทียนตอนนั้นเซ็นสัญญาอัปยศแบบนี้หรอ?
นี่ไม่เท่ากับสัญญาขายตัวเป็นทาสทั้งชีวิตหรือไง?
เย่อู๋เทียนใบหน้าราวกับฉาบด้วยน้ำแข็ง
เพราะหานเฟิ่งอี๋พูดไม่ผิดเลย แม่ของเขาหานหว่านเอ๋อร์เซ็นสัญญาไว้แบบนี้
ไม่อย่างนั้น…
ปีนั้น วันนั้นพวกเขาสองคนแม่ลูกไม่มีทางก้าวเดินออกจากตระกูลหานได้!
จวบจนวันนี้ เย่อู๋เทียนก็ไม่อาจลืมได้ว่า ตอนนั้นที่แม่เขาหานหว่านเอ๋อร์พาเขาออกจากตระกูลหาน พวกคนตระกูลหานหัวเราะร่วนอย่างไร้ยางอายยังไง!
โดยเฉพาะหานเฟิ่งอี๋ ตอนนั้นยังส่งพวกเขาสองแม่ลูกออกจากตระกูลหานด้วยตัวเอง จากนั้นยังถุยน้ำลายใส่เท้าหานหว่านเอ๋อร์ต่อหน้าต่อตาเย่อู๋เทียน พลางพูดว่า
“แพศยายังไงก็คือแพศยา สิบชาติ ทุกชาติทุกภพก็ไม่มีทางหลีกหนีจากความแพศยาได้!”
นี่ก็คือตระกูลหาน นี่คือหานเฟิ่งอี๋!
ไม่ฆ่าคน แค่เสียดลึกถึงใจ!
พอคิดถึงเรื่องเมื่อตอนนั้น ในดวงตาเย่อู๋เทียนมีแววเย็นเยียบทะลุฟ้า เขาจับจ้องมองหานเฟิ่งอี๋พลางว่า “ตอนนี้ผมพึ่งเข้าใจว่า คุณมาเจียงไห่เพื่อมาเก็บหนี้!”
หานเฟิ่งอี๋ยิ้มเย็นบอก “เย่อู๋เทียน แกเป็นลูกกตัญญู ตอนนั้นดูเหมือนจะรับแส้แทนแม่แกด้วยนี่ น่ากลัวว่าจนถึงตอนนี้แผ่นหลังแกยังมีรอยแส้ที่ฉันฟาดเองกับมือตอนนั้นอยู่ล่ะมั้ง?”
ใครจะรู้พอพูดคำนี้จบ เสิ่นรั่วชิงที่อยู่ข้างกายเย่อู๋เทียน ซัดหานเฟิ่งอี๋อีกครั้ง
เพี๊ยะ!
หนึ่งฉาด ตบเข้าไปที่ใบหน้าหานเฟิ่งอี๋ นี่เป็นฉาดที่สามแล้ว!
และฉาดนี้ยังใส่เต็มแรงอีกด้วย!
ทำเอาหานเฟิ่งอี๋หน้าบวมปูดทันที และยังทำหานเฟิ่งอี๋เซถอไปอีกหลายก้าวด้วย!
แต่ยังไม่หมด!
เสิ่นรั่วชิงลงมืออีก
เพี๊ยะ!
อีกฉาดหนึ่งตบเข้าที่ใบหน้าหานเฟิ่งอี๋
เสิ่นรั่วชิงมองดูหานเฟิ่งอี๋ด้วยความโกรธจนตัวสั่น พลางว่า “งั้นหล่อนรู้หรือเปล่า ก่อนตายแม่สามีฉันสั่งเสียสามีฉันไว้ว่ายังไง?”
หานเฟิ่งอี๋โดนตบจนมึน ไม่คิดเลยว่า นังแพศยาเสิ่นรั่ชิงจะตบเธออีก
ยังไม่หมดอีก!
หานเฟิ่งอี๋จ้องมองเสิ่นรั่วชิงอย่างเคียดแค้น พูดเสียงเย็นเยียบว่า “อีกสามวัน แกต้องไม่ตายดีแน่!”
เสิ่นรั่วชิงถุยน้ำลายใส่หน้าหานเฟิ่งอี๋อย่างขาดสติ พลางว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากฆ่าคน!”