จอมนักรบอหังการ - บทที่ 291 กระบี่ยังจับไม่อยู่ ไม่คู่ควรประมือกับผม 1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 291 กระบี่ยังจับไม่อยู่ ไม่คู่ควรประมือกับผม! 1
พอคำพูดหลงรั่วหานออกมา เย่อู๋เทียน เสิ่นรั่วชิงและหานตี้ซือสามคนหันมองไปทางหลงรั่วหานพร้อมกัน
ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่เป็นวิทยายุทธ์คนหนึ่งอย่างเสิ่นรั่วชิง หลังจากได้เห็นหลงรั่วหาน กลับไมได้มีท่าทีเหนือความคาดหมายอะไร แค่คิดว่าอีกฝ่ายเป็นแขกธรรมดาคนหนึ่งที่นี่
ความสงสัยมีแค่ข้อเดียวว่า
ผู้หญิงคนนี้เรียกชื่อสามีตนทำไม?
หรือว่าหล่อนรู้จักสามีตน?
แต่กลับเห็นสายตาที่จ้องมองไปยังหลงรั่วหานของเย่อู๋เทียนและหานตี้ซือต่างเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดอย่างน่าประหลาดใจ
ในสายตาของพวกเขาสองคน หลงรั่วหานธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษเลย!
ไม่มีคลื่นลมปราณยุทธจักรในตัวเลยสักนิด
แต่เพราะอย่างนี้ ถึงได้ทำให้ทั้งสองคนให้ความสำคัญขึ้นมา
ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีลมปราณยุทธจักรเลยสักนิดมาปรากฏตัวที่นี่ มันปกติหรือไง?
เย่อู๋เทียนมองพิจารณาหลงรั่วหานอย่างละเอียดแวบหนึ่ง ก่อนถามขึ้น
“คุณรู้จักผม?”
หลงรั่วหานเป่าไล่ไอร้อนของชา และดื่มหนึ่งคำอย่างไม่รีบไม่ร้อย ถึงได้ตอบมาคำหนึ่ง
“รออยู่นานแล้ว”
เย่อู๋เทียนถามอีก
“คุณเป็นใคร?”
หลงรั่วหานไม่ได้ปกปิดเลยสักนิด แต่กลับพูดอย่างเรียบเฉย
“เทียนหลงเอ๋อร์เป็นน้องสาวบุญธรรมของฉัน ฉันชื่อหลงรั่วหาน ฉันรู้ว่า แปดปีก่อน เย่อู่เทียนคุณรักษาชีพจรหยุดเต้นของน้องสาวฉัน อ้อ จริงสิ เย่หวงเยสำเร็จอย่างทุกวันนี้ได้ก็เป็นเพราะคุณด้วย”
เย่อู๋เทียนยังคงมองหลงรั่วหาน สายตามีแววสงสัยวาบผ่าน
“หลงรั่วหาน….ไม่เคยได้ยินมาก่อน”
หลงรั่วหานยิ้มเล็กน้อย
“ฉันเคยได้ยินชื่อคุณมาก่อนก็พอแล้ว”
เย่อู๋เทียนมองดูเฟอร์นิเจอร์รอบๆ พลางถามขึ้นว่า
“ที่นี่น่าจะไม่ใช่สถานที่ตัดงานโอสถและการฝังเข็มกระมัง?”
หลงรั่วหานตอบ
“ใช่ ที่นี่เป็นแค่ห้องน้ำชาห้องหนึ่ง”
ระหว่างพูดหลงรั่วหานชี้ไปที่บัลลังก์ข้างกายตน และเชื้อเชิญเย่อู๋เทียนให้นั่งลง
“เชิญนั่ง”
เย่อู๋เทียนลังเลเล็กน้อย ก่อนเดินเข้าไป
หลงรั่วหานมองพิจารณาเย่อู๋เทียนอย่างละเอียดหนึ่งครั้ง พลางยิ้มน้อยๆ
“สายตาหลงเอ๋อร์ไม่เลว”
เย่อู๋เทียนสีหน้ากระตุก
“ผมกับเทียนหลงเอ๋อร์เป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”
หลงรั่วหานยิ้มน้อยๆ
“ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าอะไรนี่”
เย่อู๋เทียนมองสำรวจไปรอบๆ พลางว่า
“ผมไม่ได้มาคุยเล่นกับคุณนะ”
หลงรั่วหานถึงเข้าสู่ประเด็น
“ฉันมาเพื่อช่วยคุณออกไป ห้องโถงใหญ่ของงานโอสถและการฝังเข็มอยู่ข้างๆ คุณไปก็คือตาย”
เย่อู๋เทียนแค่นเสียงหยัน
“งั้นรึ? งั้นผมต้องลองดูสักหน่อยแล้ว”
หลงรั่วหานคิดๆ แล้วจู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า
“เข้าร่วมพันธมิตรมังกรเถอะ หลังจากเข้าร่วมพันธมิตรมังกรก็จะไม่ตายแล้ว”
เย่อู๋เทียนย้อนถาม
“ใครจะฆ่าผม?”
หลงรั่วหานตอบอย่างน้อยคำเรียบง่าย
“คนพวกนั้นในห้องข้างๆล้วนอยากฆ่าคุณ”
เย่อู๋เทียนถาม
“ทำไม?”
หลงรั่วหานคิดๆก่อนอธิบาย
“ในมือคุณมีแก่นเหรียญม่วงจำนวนมาก สำหรับโลกยุทธจักรแล้ว นั่นเป็นทรัพยากรที่ดีที่สุด!”
สายตาเย่อู๋เทียนมีประกายเย็นเยียบวาบผ่าน พลางแค่นเสียงหยัน
“ดังนั้นในสายตาพวกเขา ผมเลยสมควรตาย?”
หลงรั่วหานมองเย่อู๋เทียนเขม็ง ก่อนพูดเสียงเบาว่า
“คนบางคนทำอะไรก็เป็นแบบนี้แหละ และในสายตาพวกเขา นี่คือกฎ ฉันรู้ว่าคุณเก่งมาก แต่คนพวกนั้นในห้องข้างๆ โดยเฉพาะเย่ฉิงชางยิ่งเก่งกว่า ฟังคำเตือนของฉันสักคำ อย่าตอแยกับพวกเขา”
เย่อู๋เทียนหรี่ตาลง
“คุณเป็นคนของพันธมิตรมังกร คนพวกนั้นในห้องข้างๆ ส่วนใหญ่เป็นคนของสี่ตระกูลใหญ่พันธมิตรมังกร คุณกับพวกเขาควรเป็นพวกเดียวกันถึงจะถูก”
หลงรั่วหานส่ายหัวบอก
“เมื่อก่อนใช่ ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว เพราะเท่าที่ฉันรู้ มีคนอยากต่อต้าน และคิดจะใช้ประโยชน์จากคนนอกอย่างคุณมาต่อต้าน!”
พูดถึงตรงนี้ หลงรั่วหานวางถ้วยชาลงในที่สุด และหันมองเย่อู๋เทียนอย่างเต็มตา พลางเสริมว่า “เวลาชั่วหนึ่งถ้วยชาครบแล้ว ฟังคำพูดของฉันก็ดี หรือไม่ฟังก็ดี ตามใจคุณ ยังไงซะ ในฐานะพี่สาวของหลงเอ๋อร์ ที่ควรพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว!”
เย่อู๋เทียนถามอย่างสนใจเล็กน้อย
“เข้าร่วมพันธมิตรมังกรแล้วเป็นไง ไม่เข้าร่วมแล้วยังไง?”
หลงรั่วหานตอบ
“เข้าร่วมพันธมิตรมังกร คุณจะเป็นคนของฉัน ฉันจะคุ้มครองคุณ ไม่เข้าร่วม คุณยังคงเป็นคนนอก เป็นตายไม่เกี่ยวกับฉัน ง่ายๆแค่นี้เอง”
เย่อู๋เทียนครุ่นคิดก่อนถามอีก