จอมนักรบอหังการ - บทที่ 295 ทำชั่วเลวทรามมา อยากตาย ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก！1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 295 ทำชั่วเลวทรามมา อยากตาย? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก！1
ตอนพูดคำนี้ น้ำเสียงเย่อู๋เทียนดูราบเรียบมาก
แต่ต่อให้จะราบเรียบยังไง…
ก็ไม่อาจปิดบังแววดูถูกที่เย่อู๋เทียนมีต่อหลงรั่วหานได้
หลงรั่วหานเผยอริมฝีปากออก
สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
ตกตะลึง!
ตกตะลึงถึงขีดสุด!
ในเวลาเดียวกัน
ก็หวาดกลัวถึงขีดสุด!
ยังไงก็ไม่คิดเลยว่า
ตนเองจะไม่คู่ควรแม้แต่จะประมือกับเย่อู๋เทียน!
และปัญหาอยู่ที่ ตั้งแต่ต้นจนจบ เย่อู๋เทียนยังไม่ได้ลงมือเลยสักนิด!
แต่พอมองสองพี่น้องเย่เฉินเย่ซีในตอนนี้
เพราะเมื่อครู่ตอนหานตี้ซือโดนเสิ่นรั่วชิงพลั้งมือ เย่เฉินเลยโดนลูกหลงจากการที่หานตี้ซือกระแทกมายังเขาอย่างแรงจนกระเด็นไปชนกำแพงของห้องน้ำชาแห่งนี้ เรียกได้ว่าพลั้งมือเหมือนกัน! ดังนั้นเย่เฉินเลยได้รับบาดเจ็บสาหัสเหมือนกัน และอาการนั้นไม่ด้อยไปกว่าหานตี้ซือเลย! สีหน้าเย่เฉินเองก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง!
เมื่อครู่ตนแค่โดนหานตี้ซือกระแทกนิดเดียว
ก็ลอยกระเด็นออกไปเลย?
ไปชนกำแพงด้านหลัง?
ที่น่ากลัวก็คือ กำแพงที่แข็งแรงดุจหินทองคำกลับมีรอยแตกร้าวเป็นใยแมงมุมขึ้นมา?
นี่มัน….
ผู้หญิงที่พลั้งมือคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวคนนี้…
น่ากลัวถึงระดับไหนกันนะถึงทำได้ถึงขนาดนี้?
อีกอย่าง…
หล่อนเป็นใครกันแน่?
หล่อนมีความสัมพันธ์ยังไงกับเย่อู๋เทียน?
เมื่อครู่เย่อู๋เทียนพึ่งบอกว่า หล่อนผนวกตันเกือบร้อยครั้งแล้ว!
จริงหรือเปล่ากันแน่?
และดูท่าตอนนี้
เป็นเรื่องจริง!
พริบตาเดียว สายตาของเย่เฉินที่มองเสิ่นรั่วชิง….
เหมือนกับมองเซียน!
หวาดกลัวถึงขีดสุด!
คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่า ผู้หญิงคนนี้ พึ่งจะแย่งมีดสั้นของหลงรั่วหานไปจากมือหลงรั่วหานได้!
และเธอไม่เพียงแย่งมีดสั้นของหลงรั่วหานไปได้…
ยังพลั้งมือคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวเมื่อครู่ที่น่ากลัวถึงขีดสุดอีกด้วย!
นี่แค่พลั้งมือนะ!
แค่พลั้งมือ ก็ทำเอาคนแก่ชุดเสื้อคลุมยาวที่แย่งกระบี่ในมือตนไปได้อย่างง่ายดายบาดเจ็บจนกระอักเลือด!
ถ้าอย่างนั้น ถ้าผู้หญิงคนนี้ลงมือสู้กับใครจริงๆ จะน่ากลัวไปถึงขั้นไหนกันล่ะเนี่ย?
พริบตานั้นในสมองเย่เฉินพลันปรากฏใบหน้าหนึ่งขึ้นมา
ใบหน้าหลิงเซียวเสียแห่งตระกูลหลิง!
ก่อนหน้าที่จะเข้ามา ในทางเดินด้านนอก เย่เฉินเห็นกับตาตนเองว่า ใบหน้าของหลิงเซียวเสียโดนคนซัดจนยุบเข้าไป!
ตอนนี้ดูแล้วคงเป็นฝีมือผู้หญิงตรงหน้าคนนี้!
เมื่อครู่หลิงจ่างชิงหลิงจ๋างสิงแห่งตระกูลหลิง พึ่งจะเข้าใจผิดคิดว่าผู้หญิงคนนี้คือเทียนหลงเอ๋อร์แห่งตระกูลเทียน!
ตอนนี้ดูแล้ว…
ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าร้ายกาจมากกว่าเทียนหลงเอ๋อร์กี่เท่ากัน!
พริบตานั้นเย่เฉินพลันรู้สึกว่า
ตนเองกลายเป็นเรื่องขบขันของใต้หล้า
ในทางเดินด้านนอกเมื่อครู่ ตนยังบอกว่า ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างกายเย่อู๋เทียนจะเป็นใคร วันนี้ก็ต้องมีจุดจบแบบเดียวกับเย่อู๋เทียน!
ตาย!
ตอนนี้ดูแล้ว…
คนที่ตายน่ะ….
จะเป็นใคร?
น่ากลัวว่า ต่อให้ตอนนี้เย่ฉิงชางอยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้หญิงคนนี้แน่!
พอคิดถึงตรงนี้ ต่อให้เย่เฉินปีนขึ้นจากพื้น มายืนนิ่ง ก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว
กระทั่งยังไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ
แต่ในตอนนี้เองมีเงาดำร่างหนึ่งปราดเข้ามาจากด้านหน้าเขา
เป็นกระบี่สีดำสนิทเล่มนั้นของเขาเอง!
แต่…
กระบี่ไม่ได้ออกจากฝัก!
ชิ้ว!
กระบี่ยาวสีดำที่ไม่ได้ออกจากฝักพลันพุ่งเข้าหาร่างเขา
ฉึก!
ภายหลังการโจมตีของกระบี่ดำยาวนี้ เย่เฉินไม่มีโอกาสแม้แต่จะหลบหลีกเลย ก็โดนกระบี่พุ่งทะลุร่างไปแล้ว!
สองขาลอยขึ้นจากพื้น และกระเด็นไปด้านหลังจนชนกำแพง!
เพียงแต่ครั้งนี้…
เย่เฉินไม่ได้หล่นลงจากกำแพง
แต่กลับโดนกระบี่ยาวสีดำที่ยังไม่ได้ออกจากฝักติดตรึงเข้ากับกำแพง!
ความเจ็บปวดพวยพุ่งเข้ามา สมองของเย่เฉินเหมือนระเบิดออก
ไม่คิดเลยว่า
ตนจะโดนกระบี่ของตนเองแทงทะลุ!
เพราะอะไร?
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?
เย่เฉินจ้องมองเย่อู๋เทียนเขม็ง
บนใบหน้าหล่อเหลาแต่อ่อนโยนนั่นซีดเผือด และเต็มไปด้วยประกายไม่อยากเชื่อ!
ใช่
คนที่ใช้กระบี่ของเย่เฉินแทงทะลุร่างของเย่เฉินเองก็คือเย่อู๋เทียน
เมื่อครู่ เย่อู๋เทียนแค่เตะปลายเท้าเบาๆ ก็เตะกระบี่สีดำที่ยังไม่โดนเย่เฉินเก็บขึ้นจากพื้นไปทางเย่เฉิน
เย่เฉิน ทั้งคนและกระบี่โดนตรึงติดกำแพงด้วยกัน
พริบตาเดียว
ทุกคนในห้องน้ำชานี้
เงียบจนเข็มตกคงได้ยิน
ใครก็ไม่คิดเลยว่า เย่อู๋เทียนจะลงมือกับเย่เฉิน
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?
ไม่มีความแค้นต่อกันสักหน่อย!
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?
หันไปมองเย่ซีในตอนนี้
เหมือนโดนสายฟ้าฟาด!
เธอตะลึงอึ้งกิมกี่ไปเลย!
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ทั้งหมดเบื้องหน้านี้จะเป็นเรื่องจริง!
เย่อู๋เทียน…
ทำไมต้องฆ่าเย่เฉินด้วย?
และยังฆ่าได้อย่างง่ายดายอย่างนี้!
หลงรั่วหานเองก็มองเย่อู๋เทียนด้วยสีหน้าตกตะลึง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจู่ๆเขาก็ลงมือกับเย่เฉิน!
เสิ่นรั่วชิง หานตี้ซือก็ไม่คิดว่าเย่อู๋เทียนจะทำแบบนี้!
ในตอนนี้เอง เย่อู๋เทียนหันมองเย่เฉินที่ยังไม่ตายด้วยสายตาเย็นชา พลางเอ่ยปากพูดขึ้นช้าๆ
“เมื่อครู่ตอนที่คุณฆ่าพวกหลิงเซียวเสียในทางเดินด้านนอกนั่น คุณคิดว่าผมไม่รู้?”
“คุณคิดว่า ผมไม่ได้ยินบทสนทนาด้านนอกนั่นของคุณกับน้องสาวใช่ไหม?”
“ฆ่าพวกหลิงเซียวเสียก็ฆ่าเถอะ แต่ทำไมคุณถึงคิดจะป้ายสีโคลนสกปรกพวกนั้นลงที่ผมล่ะ?”
บรึ้ม!
จนถึงวินาทีนี้ เย่เฉินถึงบางอ้อในที่สุด!
ที่แท้บทสนทนาที่ตนพูดกับเย่ซีด้านนอกนั่นโดนเย่อู๋เทียนได้ยินหมดแล้ว!
เย่อู๋เทียนยังคงมองเย่เฉิน และถามขึ้นอย่างเย็นชา
“ถ้าผมเดาไม่ผิด เจ้านายคนนั้นที่คุณพูดถึงตอนอยู่ข้างนอก ก็คือเย่ฉิงชางล่ะมั้ง? เย่ฉิงชางให้คุณมาอยู่ข้างกายหลงรั่วหาน?”
เย่เฉินสีหน้าบิดเบี้ยว
พอหลงรั่วหานได้ยินเย่อู๋เทียนพูดอย่างนั้น ก็ขมวดคิ้วมองเย่เฉินด้วยสีหน้าเย็นชา และยังถามออกมาว่า
“เป็นเช่นนี้รึ?”
เย่เฉินไม่โกรธกลับหัวเราะ
“ฮะฮะฮะ…”
“ฮะฮะฮะฮะฮะ….”
หลงรั่วหานหรี่ตาลงพลางถามเสียงเย็น
“แกหัวเราะอะไร?”
เย่เฉินหัวเราะมองหลงรั่วหาน หัวเราะมองเย่อู๋เทียน แต่ไม่พูดอะไรอีก
เขายกสองแขนขึ้น และกำหมัดแน่น
บรรยากาศในร่างเปลี่ยนไปจนน่ากลัว
ในเวลาเดียวกัน บนใบหน้าของเย่เฉินเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปน ดูแล้วเหมือนผี
เย่ซีสังเกตเห็นมัน และโพล่งปากออกไป
“อย่า!”
แต่มันสายไปแล้ว!