จอมนักรบอหังการ - บทที่ 297 ความรู้ของพวกคุณนี่มันช่าง...ซาบซึ้งจริงๆ！1
จอมนักรบอหังการ บทที่ 297 ความรู้ของพวกคุณนี่มันช่าง…ซาบซึ้งจริงๆ！1
พอคำพูดนี้ออกมา เย่หวงเยเหมือนโดนสายฟ้าฟาด
ไม่คิดเลยจริงๆ
แผนการของตนเองจะมาโดนเย่อู๋เทียนจับได้อีกครั้ง!
แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เย่หวงเยก็ยังคงก้มหน้ายืมกราน “ฉัน…ฉันไม่ได้คิดร้ายกับคุณนะ!”
เย่อู๋เทียนยืนเอามือไพล่หลัง มองดูเย่หวงเยอย่างผู้อยู่เหนือกว่า พลางแค่นเสียงหยันว่า “ไม่ได้คิดร้ายอะไร? งั้นคุณว่ามาสิ คุณคิดดีกับผมยังไงบ้าง!”
เย่หวงเยพูดอะไรไม่ออกเลย!
เย่อู๋เทียนหรี่ตาพูด “เอาตามที่คุณเข้าใจเป้าหมายของผม คุณคงจะมั่นใจว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็จะไปที่ที่จัดงานของงานโอสถและการฝังเข็มใช่ไหม?”
เย่หวงเยไม่ตอบ
เย่อู๋เทียนหันมองหลงรั่วหานอีก พลางยิ้มเย็นบอก “น่ากลัวว่าต่อให้เป็นคุณหลงรั่วหาน ก็คงโดนเย่หวงเยวางแผนไว้แล้วเหมือนกัน!”
สายตาที่หลงรั่วหานมองไปยังเย่หวงเยเต็มไปด้วยประกายเย็นเยียบ พลางพูดเสียงเย็นว่า “ก่อนหน้านี้ฉันฟังคำแนะนำของเธอให้มาที่ห้องน้ำชานี่ รอเย่อู๋เทียนอย่างเงียบๆ ตอนนี้ดูท่าจะเป็นหนึ่งในแผนของเธอล่ะสิ?”
เย่หวงเยเงยหน้าขึ้นมองหลงรั่วหานพลางว่า “ใช่ แบบนี้แหละ แต่ในแผนของฉัน ก็แค่อยากให้เธอร่วมมือกับเย่อู๋เทียนทำลายเย่ฉิงชางเท่านั้นเอง!”
หลงรั่วหานพูดเสียงเย็นว่า “ให้ฉันลงมือทำลายเย่ฉิงชางด้วยตัวเอง? เขา น่ากลัวจะไม่คู่ควรขนาดนั้นหรอก!”
เย่หวงเยเงียบไปครู่หนึ่งก่อนพูดเสียงเบาว่า “เท่าที่ฉันรู้ เย่ฉิงชางได้ฝึกพลังแก่นม่วงและวิชาจิตมังกรเหลืองของตระกูลหลงเธอสำเร็จแล้ว!”
พอคำพูดนี้ออกมา หลงรั่วหานยืนบื้อเป็นไก่ตาแตก
และหานตี้ซือที่อยู่ข้างๆได้ยินคำพูดนี้ของเย่หวงเย ทนไม่ไหวร้องถามว่า “วิชาจิตมังกรเหลือง? วิชาจิตมังกรเหลืองของตระกูลหลงเผ่าโบราณตั้งแต่เมื่อพันปีร้อยปีก่อนน่ะนะ?”
เย่หวงเยหันมองหานตี้ซือ พลางตอบ “ใช่”
หานตี้ซือสูดลมหายใจสะท้านเยือก
หลงรั่วหานมองเย่หวงเยด้วยสายตาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง พลางว่า “เป็นไปไม่ได้! วิชาจิตมังกรเหลืองเป็นวิชาลับโบราณของตระกูลหลงฉัน นอกจากคนของตระกูลหลงแล้ว ไม่มีใครสามารถฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองได้!”
เย่หวงเยยิ้มขืนบอก “เย่ฉิงชาง เป็นเด็กที่เย่เฉียนหลงพ่อของฉันเก็บมาจากซากปรักหักพังแห่งหนึ่งในพันธมิตรมังกร ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด สายเลือดที่ไหลรินบนตัวเขาคือสายเลือดของตระกูลหลงพวกเธอ!”
พอพูดมาถึงตรงนี้ เย่หวงเยหันไปมองเย่ซีที่นอนอยู่ที่พื้นพลางว่า “ถ้าไม่เชื่อ เธอถามเย่ซีได้! บางทีเธออาจจะคิดว่า เย่ซีเหมือนกับเย่เฉิน ล้วนเป็นคนที่เย่ฉิงชางจัดให้มาอยู่ข้างกายเธอ แต่เธอไม่รู้หรอกว่า เย่ซีก็เป็นคนที่ฉันจัดให้อยู่ข้างกายเย่ฉิงชางเหมือนกัน!”
หลงรั่วหานหันมองพลางเย่ซีทันทีว่า “ใช่หรือเปล่า?”
เย่ซีกลับไม่ได้มองหลงรั่วหาน แต่กลับมองเย่หวงเย พลางบอก “เย่ฉิงชางมองแผนตอบโต้ของเธอในตอนนั้นออกนานแล้ว เขารู้ว่าฉันเป็นคนของเธอ!”
เย่หวงเยเหมือนโดนสายฟ้าฟาดอีกครั้ง!
ถึงเย่อู๋เทียนที่อยู่ข้างๆจะไม่ค่อยเข้าใจว่าคนพวกนี้พูดเรื่องอะไรกัน แต่พอคิดๆดูแล้วก็เข้าใจได้
คนพวกนี้ล้วนแต่มีแผนการของตนเอง ต่างทำทุกอย่างเพื่อจุดประสงค์ของตัวเอง
นี่มันช่าง…
ไก่อ่อนชนจิกกันชัดๆ!
น่าขันถึงขีดสุด!
แต่ในตอนนี้เองหานตี้ซือพลันพูดกับเย่อู๋เทียนว่า “เทียนเอ๋อร์ ไป ของที่เย่ฉิงชางแย่งจากมือแม่เธอตอนนั้น พวกเราไม่ต้องการแล้ว รีบไปจากที่นี่เร็ว!”
เย่อู๋เทียนหัวเราะหยันบอก “เพราะอะไรกัน? แค่เพราะเย่ฉิงชางฝึกวิชาจิตมังกรเหลือง?”
หานตี้ซือรีบดึงเย่อู๋เทียนไปด้านข้าง กระซิบว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ! ตอนนี้ผมสงสัยมากว่า การที่เย่ฉิงชางล่อเธอมาที่นี่ ไม่แค่เพื่อแก่นเหรียญม่วงพวกนั้นในมือเธอ แต่ยังเป็นเพราะวิทยายุทธ์ในตัวเธอด้วย! ถ้าเย่ฉิงชางฝึกฝนแค่พลังแก่นม่วง ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก แต่เขากลับฝึกวิชาจิตมังกรเหลืองไปด้วยในคราวเดียวกัน มันก็คือ… ไร้คู่ต่อสู้ในใต้หล้า! ต่อให้เธอฝึกวิชาชี่จักรพรรดิกับพลังแก่นม่วงพร้อมกัน ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก!”
เย่อู๋เทียนหัวเราะ เหมือนไม่เห็นเย่ฉิงชางอยู่ในสายตาเลย และย้อนถามกลับว่า “ตบะที่ผมผนวกตันร้อยครั้งยังยากที่จะเอาชนะเขาหรอ?”
หานตี้ซือบอก “ใช่ ไม่ได้!”
เย่อู๋เทียนยักไหล่บอก “อันที่จริงในมือผมเหลือแก่นเหรียญม่วงไม่มากแล้ว แต่วิทยายุทธ์ในตัวผมนี่อาจจะพอดึงดูดความสนใจของเย่ฉิงชางอยู่บ้าง เพียงแต่เขาจะเอาวิทยายุทธ์ของผมไปได้ไหม ก็ยังไม่รู้หรอก!”
หานตี้ซือบอกอย่างร้อนใจว่า “ฟังคำฉันเตือนสักหน่อย! ฉันไม่คิดร้ายกับเธอหรอก!”
เย่อู๋เทียนหัวเราะบอก “คุณก็ฟังผมเตือนสักหน่อย ผมพาคุณเดินเข้ามาในนี้ ไม่มีทางให้คุณนอนออกไปหรอก! ความเชื่อมั่นและฝีมือในเรื่องนี้ผมยังพอมีนะ”