จอมนักรบอหังการ - บทที่ 314 พอได้เห็นเย่อู๋เทียนก็ต้องคุกเข่า เรียกนายน้อย？2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 314 พอได้เห็นเย่อู๋เทียนก็ต้องคุกเข่า เรียกนายน้อย？2
เสิ่นรั่วชิงชักดาบกลับทันที
แล้วถีบไปที่ท้องของจางฮว่าเจิน
“ไปตายซะเถอะ กล้าสาปแช่งสามีฉันงั้นหรอ！”
เมื่อสิ้นเสียง
จางฮว่าเจิน กระเด็นปลิวผ่านศาลาเนินสูง แล้วไปตกตรงข้างล่างพื้นของศาลาเนินสูง
สภาพน่าอนาถมากๆ
ใบหน้า เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
คิดไม่ถึงว่า นักบู๊อย่างตนที่เคยผนวกตันเสวียนสามครั้ง จะถูกคนถีบกระเด็นอย่างง่ายดายขนาดนี้！
ชีวิตนี้จางฮว่าเจิน……
ไม่เคยเห็นมนุษย์ป้าใจหยาบทำตัวไร้เหตุผลแบบนี้มาก่อน！
ในขณะเดียวกันนั้น หญิงชุดดำที่ไปเรียกกำลังเสริม ได้เดินตามเส้นทางหินไปแล้วและปรากฏตัวที่ปลายสุดของเส้นทางหิน
ด้านหน้าของเธอ มีประตูสีทองเข้มสองบาน
ดูไม่ออกว่าประตูสีทองเข้มนี้ทำมาจากวัสดุชนิดใด
โดยรวมแล้ว เหมือนกับมันแข็งแรงมาก
หญิงชุดดำ มีนามว่าหวงยิง เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยุดอยู่หน้าประตูไม่กี่วินาที แล้วเคาะประตูบานใหญ่
ด้านหลังของประตูทั้งสองบานใหญ่ มีชายสองคนในชุดเกราะสีทอง และหน้ากากรากษส
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู
ชายที่อยู่ทางซ้ายเอื้อมมือไปเปิดประตู
หญิงชุดดำทำความเคารพให้กับชายผู้หนึ่งหนึ่งครั้ง แล้วพูดอย่างนอบน้อมว่า“ข้าน้อยมีนามว่าหวงยิง มีเรื่องด่วนต้องแจ้งคุณหนูใหญ่ค่ะ”
ชายผู้นั้นพูดอย่างเรียบเฉย“รอก่อน”
พูดจบ ชายผู้นั้นก็ปิดประตูอีกครั้ง
แต่เมื่อดูจากผังพื้นที่หลังประตูแล้ว ดูเหมือนห้องโถงชั้นนอกที่มีแต่ในสมัยโบราณเท่านั้น
พรมแดงผืนยาววางอยู่กลางโถงด้านนอก และทั้งสองด้านของพรม ปูพื้นด้วยหินแร่ผลึกล้ำค่า
มีที่นั่งสองแถวทำด้วยไม้ประดู่ ทั้งสองด้าน
ที่ปลายพรม มีฉากกั้นที่แกะสลักจากหยกคุณภาพชั้นยอด
ห้องโถงด้านนอกทั้งหมด ว่างเปล่าไร้ผู้คน ยกเว้นชายสองคนในชุดเกราะสีทองยืนอยู่ที่ประตู
ชายผู้นั้นที่ผึ้งปิดประตูไป ไม่ได้รีบเดินจากประตูไปไหนเพียงเพราะหวงยิงมีเรื่องรีบรายงาน
ชายที่ยืนอยู่อีกฝั่งไม่ได้ตั้งข้อสงสัยใดๆ
ราวกับว่า ที่หวงยิงบอกว่าเรื่องเร่งด่วนจะรายงาน สำหรับพวกเขาแล้ว มันก็เหมือนกับเรื่องไร้สาระ
เห็นได้ชัดว่าหวงยิงที่อยู่ด้านนอกประตูสังเกตเห็นจุดนี้
จึงร้อนรนดั่งไฟโหม
เธอกล่าวเร่งอยู่ที่ประตูอีกครั้ง
“ท่านทูตทั้งสองคะ ฉันไม่ได้ล้อเล่นจริงๆนะคะ ตอนนี้จางฮว่าเสวียนถูกผู้หญิงคนหนึ่งใช้ดาบจี้ อิ่นอูหยวนพวกเขาก็ถูกชายที่มีนามว่าเย่อู๋เทียนดูดซับวิชาไปทั้งหมด ท่านทูตทั้งสองโปรดรีบไปรายงานเรื่องนี้ด้วยเถิด！”
ชายทั้งสองที่อยู่ด้านในประตูมองหน้ากัน
ชายที่อยู่ทางด้านซ้ายของประตูเอ่ยถามไปที่ด้านนอกประตูอย่างเรียบเฉย
“จางฮว่าเสวียนตายรึยัง？”
หวงยิงตอบกลับ
“ยังค่ะ”
ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเรียบเฉย
“งั้นก็รอเขาตายก่อนแล้วค่อยว่ากัน ลูกพี่ลูกน้องฉันอยากรับช่วงต่อจากเขา รอมาตั้งสี่ปีแล้ว！”
เมื่อหวงยิงได้ยินดังนั้น สีหน้าก็มืดหม่นลงทันที
ศึกภายใน！
มันเป็นศึกภายในของคนที่อยู่ในตระกูลจางเผ่าโบราณ！
ในเวลานี้เอง
เย่อู่เทียน ก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของหวงยิง
หวงยิงได้ยินเสียงฝีเท้าของเย่อู๋เทียน เธอตื่นตระหนก รีบคว้าดาบที่อยู่ตรงเอว
หันหลังไปประจันหน้ากับเย่อู๋เทียน……
พร้อมโจมตีทุกเมื่อ！
ราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ！
เย่อู๋เทียนมองไปที่หวงยิงอย่างเย็นชา แล้วสอบถาม
“คุณจะสู้กับผมงั้นหรอ？”
หวงยิงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก
วินาทีต่อมา
เธอก็หันหลังไปผลักประตูออก แล้วรับหลบเข้าไปด้านใน
ให้ความรู้สึกเหมือน ผู้หญิงบอบบางคนหนึ่งเดินตามท้องถนนในยามค่ำคืนแล้วพบเจอกับความอันตราย จึงรีบหนีหัวซุกหัวซุน！
หลังจากที่เข้ามาแล้ว หวงยิงก็รีบปิดประตูลง
ชายชุดเกราะทองทั้งสองที่อยู่ด้านในประตูมองไปที่หวงยิง สายตาของทั้งสอง มองหวงยิงด้วยความประสงค์ร้าย
หวงยิงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
ชี้แล้วตะโกนไปที่ด้านนอกประตู
“เย่อู๋เทียน！เย่อู๋เทียนมาแล้ว！”
เหมือนกับชายทั้งสองไม่เก็บเย่อู๋เทียนที่อยู่ด้านนอกประตูมาใส่ใจ
หนึ่งในสองคนนั้นรีบยกมือขึ้น แล้วตบไปที่หน้าของหวงยิงอย่างแรง
เพี๊ยะ！
หวงยิงกระเด็นปลิวไปหลายสิบเมตร
หลังจากนั้น ผู้ชายที่ทำร้ายเธอก็พูดอย่างไม่พอใจว่า
“ต่อให้เรื่องใหญ่ขนาดไหน ก็ต้องทำตามกฎไม่ใช่หรอห้ะ อีกอย่าง คุณหนูใหญ่กำลังคุยกับแขกสำคัญสองคนด้านใน เธอไปรบกวนพวกเขาในเวลานี้ จะให้เราไปรนหาที่ตายรึยังไง？”
หวงยิงที่ล้มอยู่ที่พื้น ยังคงไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
จากนั้น ชายที่ทำร้ายเธอก็หันหลังกลับ เปิดประตูอีกบานหนึ่ง
แต่ทว่า หลังจากที่เขาได้เห็นใบหน้าของเย่อู๋เทียนชัดเจนแล้ว……
ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที
ชายสวมชุดเกราะที่อยู่ด้านในประตูอีกคนหนึ่ง เห็นใบหน้าของเย่อู๋เทียนชัดเจนแล้วเช่นกัน
เขาตกตะลึงก่อน
จากนั้น ก็คุกเข่าลงกับพื้น
แทบจะในเวลาเดียวกัน ทั้งสองเรียกเย่อู๋เทียนว่า
“นายน้อย！”
“？”
เย่อู๋เทียนสีหน้างุนงง
นี่มัน……
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย？