จอมนักรบอหังการ - บทที่ 318 ตบหน้า！2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 318 ตบหน้า！2
ดวงตาของเย่อู๋เทียน จับจ้องไปที่ประตูตรงหน้าเขา สีหน้าของเขาเฉยเมยอย่างน่าประหลาดใจ
เห็นได้ชัดว่า แม้ว่าเย่อู๋เทียนจะอยู่ในทางเดินนี้ แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องโถงด้านใน เขารู้ทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง
โดยเฉพาะก่อนที่เทียนหลงเอ๋อร์จะลงมือ ระหว่างที่พูดคุยกับจางจิงหลวน……
เย่อู๋เทียนได้ยินทั้งหมด
ยังมีระหว่างบทสนทนาของจางจิงหลวนกับเห้อเหลียนหวันจี ก็ถูกเย่อู๋เทียนได้ยินทั้งหมด
ในเวลานี้
เย่อู๋เทียน สงสัยแค่อย่างเดียว
ตนกับตระกูลเย่เผ่าโบราณ
ตกลงเกี่ยวข้องอะไรกันแน่
สำหรับที่มาที่ไปของจางจิงหลวน อำนาจของเธอ รวมถึงเป้าหมาย เย่อู๋เทียนราวกับไม่เคยใส่ใจมันเลย
ชายชุดเกราะสีทองที่มองเย่อู๋เทียนจากด้านหลัง
เห็นได้ชัดว่า ยังคงถูกปิดหูปิดตาเพราะชายชุดเกราะสีทอง ไม่รู้สถานการณ์ของจางจิงหลวนที่วางแผนขึ้นเพื่อต่อสู้กับเย่อู๋เทียน
แค่คิดว่า เย่อู๋เทียน เป็นเพื่อนกับจางจิงหลวน และจางจิงหลวนก็ยกให้เขาเป็นนายน้อยแห่งเกาะซวนเห้อ
ชายสวมเกราะสีทองขยับหน้ากากบนใบหน้า แล้วพูดกับเย่อู๋เทียนว่า
“ภายในห้องโถง เหมือนกับจะเป็นการต่อสู้นะครับ”
เย่อู๋เทียนไม่ได้พูดอะไร
เขาขยับปลายเท้า
เขากระโดดออกไป เหมือนกระสุนที่ยิงออกไป
ประตูตรงหน้า ถูกเย่อู๋เทียนเตะจนพัง
แสงในทางเดินสว่างขึ้นอย่างรวดเร็วในห้องโถงด้านใน
ชายชุดเกราะสีทองมองไปไกลๆ
หลังจากที่เห็นว่าด้านในห้องโถงเกิดอะไรขึ้น
หน้ากากบนใบหน้า……
เต็มไปด้วยความตกใจ
เท้าของเย่อู๋เทียน อยู่กลางห้องโถง
เห้อเหลียนหวันจีที่อยู่ตรงมุมห้องเห็นร่างของเย่อู๋เทียน ก็เกิดความตกตะลึง หลังจากนั้นร้องออกมาอย่างตกใจ
“ยะ……เย่อู๋เทียน？”
เย่อู๋เทียนมองไปที่เห้อเหลียนหวันจี อย่างลังเล แล้วสั่งการเบาๆ
“ไปจากตรงนี้”
เมื่อสิ้นเสียง ไม่รอให้เห้อเหลียนหวันจีตอบกลับ เย่อู๋เทียน ก็หายวับไปที่ ราวกับเงา ร่างกายกระโดดเข้าไปในหลุมดำ
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ร่างของเย่อู๋เทียน ปรากฏอยู่ในหลุมที่ถูกจางจิงหลวนกระแทกออก
พูดให้ถูกต้อง คือสุดขอบเหว
เทียนหลงเอ๋อร์ ก็ยืนอยู่ที่ขอบเหวนี้เช่นกัน และเท่าที่ตาของเขามองเห็น ก็คือก้นเหว
ในก้นเหวนั้น มีหลุมดำหลุมหนึ่ง แต่มีแสงสว่างส่องมาจากก้นเหว
เห็นได้ชัดว่า จางจิงหลวน อาจจะอยู่ก้มเหวลึกนั่น
เทียนหลงเอ๋อร์มองดูเย่อู๋เทียนแวบหนึ่ง ราวกับไม่แปลกใจ เธอพูดแค่หนึ่งประโยคว่า“พี่เทียน ช่วยดูแลแม่ฉันหน่อย จางจิงหลวนผู้หญิงคนนี้ ฉันรับมือเอง”
เย่อู๋เทียนไม่พูดอะไร
เขาย่อและกระโดด
ลงไปในเหวลึก
ใต้เหวมีฉาก เหมือนสถานที่ประกอบพิธีศาสนา
ที่นี่มีพื้นที่เกือบพันตารางเมตร！
บนกำแพงหินที่ขอบ มีนูนต่ำทุกหนทุกแห่ง รวมทั้งรูปปั้นเทพ และรูปปั้นพระพุทธเจ้า
รูปปั้นเหมือนจริงทุกองค์
สภาพแวดล้อมนี้ สร้างบรรยากาศที่งดงามราวกับวิหารใต้ดิน
เท้าของเย่อู๋เทียนหยุดกับที่
ราวกับน้ำหนึ่งหยดในมหาสมุทร
แต่เมื่อดูตรงหน้าของเย่อู๋เทียน
จางจิงหลวน ยืนเอามือไพล่หลัง
เสื้อคลุมสีเหลืองทองเข้ม
สวมมงกุฎสีม่วงทอง
หันหลังให้กับเย่อู๋เทียน กำลังเงยหน้าชื่นชมรูปปั้นปีศาจที่รอบตัวมีแต่ดวงตา！
จางจิงหลวนหันไปมองเย่อู๋เทียน
ใบหน้าสวยสง่า เผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย แล้วค่อยๆเอ่ยปาก
“ไม่เจอกันแปดปี ยังสบายดีอยู่นะ？”
ใครจะไปคิด เมื่อสิ้นเสียง เย่อู๋เทียน จะหายวับไปกับที่
ราวกับลำแสง
ปรากฏตรงหน้าของจางจิงหลวน
ตามมาด้วย……
ยกมือขึ้นแล้วตบลงไป
เพี๊ยะ！
ฝ่ามือก็ตบไปที่ใบหน้าของจางจิงหลวน
หลังจากนั้น……
เย่อู๋เทียนมองไปที่ใบหน้าเหลือเชื่อของจางจิงหลวนอย่างไม่แยแส ปากของเขาพูดออกมาสองคำ
“นังแพศยา！”