จอมนักรบอหังการ - บทที่ 324 จางจิงหลวน เป็นสาวใช้ของครอบครัวตน？2
จอมนักรบอหังการ บทที่ 324 จางจิงหลวน เป็นสาวใช้ของครอบครัวตน？2
“ต่อหน้าของเย่อู๋เทียน ฉันจะเป็นทาสหรือเป็นอะไร มันก็เรื่องของฉัน！”
“เย่อู๋เทียนในตอนนี้ ถึงจะจับฉันมัดไว้ ใช้แส้ทำร้ายฉัน ฉันก็ยอม！”
“แต่แกคิดว่าแกเป็นใครห้ะ？”
“แกกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นผู้หญิงของเย่อู๋เทียนส่งเดชงั้นหรอ？”
ใบหน้าของเทียนหลงเอ๋อแดงก่ำ
“เป็นเหมือนที่เย่อู๋เทียนพูดไม่มีผิด แก มันเป็นนังแพศยา！”
จางจิงหลวนไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ
“ถึงฉันจะเป็นคนแพศยาแล้วยังไง？แก ไม่มีสิทธิ์ได้ถูกเย่อู๋เทียนได้ด่าว่าแพศยาด้วยซ้ำ！น่าสงสารจริงๆ”
เทียนหลงเอ๋อร์ถึงกับชะงัก
เธอไม่เข้าใจ จางจิงหลวนทำไมถึงมีความคิดเพี้ยนๆแบบนี้ในสมอง
ผู้หญิงคนหนึ่ง……
ทำไมถึงถูกคนอื่นมองว่าเป็นนังแพศยา เหมือนกับได้เปรียบคนอื่นยังไงอย่างงั้น？
แต่เมื่อมองดูจางจิงหลวนในตอนนี้
แล้วเงยหน้ามองไปยังทิศทางที่เย่อู๋เทียนหายตัวไป
หลังจากนั้น……
จางจิงหลวน เหมือนกับมีอารมณ์ขึ้นมายังไงอย่างงั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำ
แล้วพูดพึมพำคนเดียว
“น่าหลงใหลเป็นบ้าเลย！”
“……”
“……”
ไม่ว่าจะเป็นเทียนหลงเอ๋อร์ หรือเห้อเหลียนหวันจี ก็ล้วนหมดคำพูด
สมองของจางจิงหลวน……
มีปัญหาหรอ？
จางจิงหลวนเก็บสายตา แล้วชักมือกลับในเวลาเดียวกัน
ทำเสียงหึ
“แม้แต่แม่ของเย่อู๋เทียนแกยังไม่เคยเห็นเลย ต่อไป ทางที่ดีอย่าเล่นแง่อะไรต่อหน้าเปิ่นกงดีกว่า！”（เปิ่นกง คำเรียกแทนข้าในสมัยโบราณ โดยมีฮองเฮาหรือพระสนมถึงใช้ได้）
เปิ่นกง？
เมื่อก่อนเรียกเปิ่นหวาง ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเปิ่นกง？
เทียนหลงเอ๋อร์เบิกตากว้าง
เธอจ้องมองไปที่จางจิงหลวน
เหมือนกับผู้หญิงโรคจิตคนหนึ่ง！
จางจิงหลวนราวกับตกอยู่ในภวังค์ ริมฝีปากสีแดงของเธอ กล่าวขึ้นมาอีกว่า
“ถึงแม้เปิ่นกงจะทำเพื่อเธอมาเยอะขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยได้รับการยอมรับจากเธอ แต่ว่า เปิ่นกงอย่างน้อยก็เป็นลูกศิษย์ของเธอครึ่งหนึ่งนะ！”
“เคยปรนนิบัติรับใช้เธออย่างระมัดระวังมานานขนาดนี้ ทำไมไม่เคยเรียนรู้อะไรได้เลย？”
“เมื่อเทียบกับเปิ่นกงแล้ว？”
“แก เทียนหลงเอ๋อร์ จะเอาอะไรมาเทียบกับเปิ่นกงได้？”
เมื่อเทียนหลงเอ๋อร์ได้ยินคำพูดเหล่านี้
สมองเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“？”
เธอที่จางจิงหลวนพูดถึง
คือใคร？
หรือว่าจะเป็นแม่ของเย่อู๋เทียน？
ในเวลานี้เอง จางจิงหลวนก็ถอนหายใจอีกครั้ง
แล้วพูดเองเออเอง
“อยากตบสองแม่ลูกอย่างพวกแกให้ตายจริงๆ บีบให้เปิ่นกงใช้วิชาต้องห้าม เสียอายุขับไปเปล่าๆยี่สิบปี！”
พูดจบจางจิงหลวนก็หันหลังแล้วเดินออกมา
หันหลังตำหนิเห้อเหลียนหวันจีกับเทียนหลงเอ๋อร์
“ไสหัวไป！อย่าคิดรบกวนเวลาสำนึกผิดของเปิ่นกง！”
เมื่อพูดจบ
เห้อเหลียนหวันจีกับเทียนหลงเอ๋อร์ แทบจะ กระโดดบินออกมาในเวลาเดียวกัน
หลังที่สองแม่ลูกหายไปจากสถานฝึกเต๋าที่กลายเป็นซากปรักหักพัง
จางจิงหลวน ก็นั่งขัดสมาธิกับพื้น
หลับตาลง และไม่เคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้นอีก
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วยามเห็นจะได้ จางจิงหลวนก็เบิกตากว้างอีกครั้ง
จู่ๆก็ยกมือขึ้น ลูกที่หว่างคิ้วของตัวเอง รอยดาบที่เคยถูกดาบของเย่อู๋เทียนจ่อ
เธอขมวดคิ้ว แล้วเริ่มพูดพึมพำ
“รอนายเติบโต และมองดูนายแต่งงานกับคนอื่น ฉันรู้สึกเจ็บจะตายอยู่แล้ว แต่กลับยังพยายามทำตัวเป็นคนชั่ว เพื่อวางแผนให้นาย ไม่อย่างงั้น นายจะเรียกตัวเองว่าจักรพรรดิได้อย่างไร？ลำพังแค่พลังการต่อสู้แค่นั้น？ไม่รู้จัก……เข้าใจฉันบ้างเลย！”
“อีกอย่างนะ ฉันกำลังหลอกใช้นายหรอ？”
“มันไม่ใช่เลยด้วยซ้ำ？”
“แม่ของนายให้ฉันทำอย่างงั้น แล้วฉันจะทำอะไรได้？”
“ลูกสะใภ้ถูกแม่สามีรังแกมาตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่รู้จักถนอมน้ำใจเขา ยังถือทำร้ายเขาอีก ขู่เขา ผู้ชายบ้า！”
พูดไปพูดมา จางจิงหลวนก็ถอนหายใจอีกครั้ง
“นี่คือโชคชะตา！”
ในเวลานี้เอง มีเงาดำหนึ่ง ลงมาจากฟ้า
เงาดำนั้น ตกอยู่ข้างหน้าของจางจิงหลวน
เงานี้
ถ้าไม่ใช่เย่อู๋เทียนจะเป็นใครได้อีก？
หลังจากที่จางจิงหลวนที่นั่งขัดสมาธิอยู่ได้เห็นเย่อู๋เทียนแล้ว สีหน้าตึงเครียด เธอยันตัวเองขึ้นมา แล้วรีบลุกขึ้น
มองไปที่เย่อู๋เทียนอย่างเหลือเชื่อ
“นะ……นายยังไม่ไป？”
เย่อู๋เทียนมองไปที่จางจิงหลวนอย่างไม่แยแส แล้วค่อยๆพูดขึ้นมาว่า
“สิ่งที่เธอพูดเมื่อกี้ ฉันได้ยินหมดแล้ว”
จางจิงหลวนรู้สึกประหลาดใจ
เย่อู๋เทียนพูดต่อไปว่า
“เมื่อกี้ตอนที่ผมผนึกพลังของคุณโดยวิชากุญแจทิพย์ในเต้าจ้าง พบเรื่องที่น่าสนใจเรื่องหนึ่ง เจ็ดเส้นประสาทแปดสัญญาณชีพของคุณแตกต่างจากคนทั่วไป เธอเป็นจิตร่างหยินบริสุทธิ์！”
“อีกทั้ง ยังมีรัศมีวิชาต้องห้าม ในเส้นลมปราณของคุณด้วย วิชาต้องห้ามนี้ ภายในระยะเวลาสั้นๆ จะต้องแลกมาด้วยอายุขัยของตัวเองที่ต้องเสียไป เพื่อยกระดับการฝึกฝน！”
จางจิงหลวนรู้สึกประหลาดใจ
“ตกลงคุณฝึกฝนไปถึงระดับไหนกันแล้วแน่？”
เย่อู๋เทียนยิ้มๆ
“ฉันบอกแล้ว หลายปีมานี้ ฉันผนวกตันเสวียนมาร้อยครั้ง ฉันเคยบอกแล้วว่า ใช้เข็มชี่กดจุดชีพจรเพื่อซ่อนการฝึกฝนที่แท้จริงของตัวเองไว้ ตอนนี้ เข็มกระจายไปหมดแล้ว ตามหลักแล้ว ฉันสามารถสู้กับคุณสามคนได้ ”
“แต่ว่า ฉันไม่เคยบอกว่า ฉันผนวกตันเสวียนหลอมร่างใช้แค่พลังเทพเท่านั้น ฉันยิ่งไม่เคยพูดว่า นอกจากจะผนวกตันเสวียนหลอมร่างแล้ว ฉันจะไม่ใช้วิธีอื่นมาหลอมร่าง！”
จางจิงหลวนถอนหายใจ
หลังจากนั้น จางจิงหลวนก็มองไปที่ขอบเหวเหมือนตระหนักอะไรขึ้นมาได้ จึงอดถามไม่ได้ว่า
“เมื่อกี้ซ่อนตัวที่ไหนหรอ？”
เย่อู๋เทียนยังคงหัวเราะ
“เธอน่าจะรู้เรื่องนี้ดีกว่าฉัน กำแพงหินรอบๆสถานที่สถานฝึกเต๋านี้ ล้วนแต่เป็นรอยเส้นเลือดของหินแก่นม่วง ไม่รู้หรอกว่าเหมืองถูกขุดไปกี่หลุมแล้ว！”
“คุณคิดว่า หลังจากที่ผมขึ้นไปแล้ว จะซ่อนอยู่ในเหมืองเส้นนี้หรอ？”
สายตาที่จางจิงหลวนมองไปที่เย่อู๋เทียน เต็มไปด้วยความเคียดแค้น
สีหน้าของเย่อู๋เทียนยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
เขาพูดอย่างเย็นชา
“ตอนนี้ เห้อเหลียนหวีนจี เทียนหลงเอ๋อร์ ไปแล้ว คุณ พูดความจริงได้ไหม？”
จางจิงหลวนทำหน้าทำตาไร้เดียงสา
“ทุกอย่างที่ฉันพูดเมื่อกี้ คือเรื่องจริงทั้งหมด！”
เย่อู๋เทียนทำเสียงหึ
“ฉันว่าคุณไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ！”
พูดจบ เย่อู๋เทียนก็หายวับไปกับที่ แล้วปรากฏอยู่ตรงหน้าของจางจิงหลวน
จางจิงหลวนตกใจจนรีบคุกเข่ากับพื้นอีกครั้ง แล้วขอร้องอ้อนวอนด้วยน้ำตา
“ฉันพูดความจริงทั้งหมดเลยนะ！สิ่งที่ฉันพูดเป็นความจริงทั้งหมด！นายอย่าดุขนาดนี้ได้ไหม！”
หลังจากสิ้นเสียง เย่อู๋เทียนก็ไม่มีทีท่าจะทำอะไรต่อ
แต่กลับคิดไม่ถึงว่า
หินก้อนหนึ่ง จะหล่นลงมาจากด้านบน
และมาพร้อมกับเสียงของหญิงวัยกลางคนจาก บนลงล่างอย่างช้าๆ
“จางจิงหลวนผู้หญิงคนนี้ เชื่อในไสยศาสตร์ แต่ ช่วยอ่อนโยนกับ สาวใช้ของบ้านฉันหน่อยนะ ”